Binkom Blues 2011

Als er 2 dingen een feit mogen genoemd worden voor de meestebluesfestivals het afgelopen jaar dan is dat ten eerste het slechte weer en tentweede de aanwezigheid (op enkele uitzonderingen na) van Lighnin’ Guy. En ookhet Binkom Blues festival kreeg zijn portie op deze 8^ste editie.

Maar laat me niet te vroeg van stapel lopen en beginnen methet begin en dat waren The Brough Superiors uit ons eigen Limburg aan de Maas.De zaal liep mondjesmaat vol tijdens hun optreden en dat zorgde er ook voor dathun enthousiasme beetje bij beetje meer vorm kreeg. De 5 heren zitten netjes inpak en brengen je terug naar het Chicago van de jaren ‘50-’60 met een knipoognaar The Bluesbrothers. Wat me opviel was het fijne gitaarwerk van DannyRuttens, die met momenten stevig uithaalde, en het weerwerk van de bluesharpvan zanger “Big” Ed Mockers. Verder werden we met momenten getrakteerd op mooiesamenzang van zanger en gitarist en ook gitarist Danny beschikt over een zeeraangename stem. Maar laten we vooral ook de ritmesectie niet vergeten want zijdeden netjes want van hen werd verwacht, een stevige solide basis neerzetten.Kortom een meer dan geschikte opener.

Hierna was het tijd voor iemand die we toch al een tijdjeniet meer in Belgenland hadden gezien en voor de verandering heeft Lightnin’Guy gezorgd. Hij heeft een kleine toer op poten gezet met niemand minder danStudebaker John. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen kon ik links enrechts in het publiek waarnemen. En Studebaker John, kwam, deed wat van hem verwacht werd en zorgde ervoor dat de zaal een eerste keer voluit uit de bol ging. Zijn aanstekelijke gitaarwerk deed wonderen in combinatie met de flitsende gitaarsolo’s van Willy Devleeschouwer, kortom het was een gedroomde tandem voor menig gitaarliefhebber. Tussendoor mocht Lightnin’ Guy als special guest enkele songs brengen en dit zorgde voor een kort rustpunt in de set vanStudebaker John. Maar na hierna ging John pas voluit en vlogen met momenten de pannen van het dak. Zijn gitaarwerk deed wonderen maar ook zijn fijne werk op de bluesharp kon heel wat aanwezigen bekoren. En blijkbaar is de bluesmeester uit Chicago ook nog eens fan van blues Oan Daa Stoazze, getuige zijn T-Shirt. Studebaker John kwam, zag en overwon.

Dat het een festival voor gitaarliefhebbers zou worden ditjaar was een algemeen geweten en die liefhebbers werden nog eens extra verwenddoor een gelegenheidsband als The Sultans Of slide te boeken. Een band dievoorzien is van 2 superslidegitaristen, ditmaal aangevuld door Richard VanBergen van o.a. The Shiner Twins.

Het begin kwam allemaal wat moeizaam op gang maar naar mate hun gig vorderde ebde het moeizame gelukkig ook weg. We werden getrakteerd op aangenaam slidewerk van zowel Monti Amundson als Henry Cooper afgewisseld met knap gitaarwerk van Richard. En als dat nog niet genoeg was kregen we ook nogeen geweldige slidesolo van bassist Bart Kamp. En dat het publiek genoot kon jezien aan de blijde en enthousiaste gezichten, dit was een goede keuze van deorganisatie. Songs die mij zijn bijgebleven, het nummer “Cruel Is Your Name” en“Nobody Can’t Fool Me”, gezongen door Richard Van Bergen. Maar ook drummer Boyd Small mocht menig maal laten horen dat ook hij een stukje kon zingen. En zo zorgden ze met z’n vijven voor een meer dan gevarieerde set.

Als afsluiter voor deze 8^ste editie hadden de organisatoren hun oor en oog laten vallen op de voormalige frontman van The Radio Kings nml. Brian Templeton aangevuld met gitarist Enrico Crivellaro. Een fikse stortbui gepaard met hevige windstoten zorgden ervoor dat de zaal vol liep en niemand wilde nog naar buiten. Maar ook zonder dat gure weer denk ik dat velen met plezier binnen zouden zijn gebleven. De warme stem van Brian, afgewisseld met zijn krachtige bluesharp en aangevuld met het mooie gitaarwerk van Enrico was de kers op de taart en een betere afsluiter kon een festival niet wensen. Al vrij vroeg kregen we een songs als “A Shame” gepresenteerd en in die song alleen al kan je getuige zijn van de kracht en warmte van zijn stem. En als je zo’n sterke band op het podium ziet staan is het spijtig dat je hiervan niet tot het einde kan genieten maar helaas, andere verplichtingen beslisten daar anders over.

Rest ons nog de organisatie en alle medewerkers te bedanken,het was alweer een geslaagde editie en we kunnen al stiekem vermoeden dat editie 2012 zeker dit elan gaat vervolgen.

Foto’s :Lady blue

Blueswalker

Swing Wespelaar zaterdag

Toen we op dag 2 toekwamen op het plein was Krissy Matthews al volop bezig en je kon horen en zien dat zowel hij als zijn 2 muzikale vrienden er plezier in hadden. Hij blijkt een ontdekking te zijn van John Mayall maar zonder zou hij het zeker ook wel ver schoppen, alleen duurde het dan misschien wat langer. Als je weet dat dit trio uit Engeland komt dan weet je ook dat hun blues meestal dicht aan leunt bij powerblues en dat was hier niet anders. Maar het werd wel gebracht met een juiste dosering en dan kan ik dit wel smaken. Of wat dacht je van een ode aan Bo Diddley met een middenstuk dat zo van George Thorogood zou kunnen zijn. Maar in de Elviscover “Mystery Train” gooide Krissy pas echt de remmen volledig los en liet hij ons even zien hoe goed hij de gitaar beheerst. Dit krijgt zeker een vervolg op podia in de Benelux!
Als 2de artiest op dag 2 had de organisatie gekozen voor een legende in Leuven en omstreken, niemand minder dan Big Bill. Onder het motto “een vleugje nostalgie mag er wel zijn zeker”. Voor wie het Leuvens niet meester is, zoals ondergetekende, is het soms wat moeilijk om de teksten te verstaan maar ze gaan wel allemaal over het leven des mans, in de straat of op café.
Maar Bill bracht ook enkele songs van zijn favorieten zoals “Rollin’ Man” (Peter Green) en “Call Me The Breeze” (JJ Cale). Ook al is hij de 60 al voorbij, toch speelt hij nog altijd vol overgave, zij het soms een beetje in slow motion. Maar het publiek kon het nog altijd bekoren en ook wij moesten toegeven dat het allemaal nog zeker te doen was. Als hij dan de song over hesp en kaas nog als vette troep eruit gooit kan het niet meer stuk. Nostalgie of nie, we mogen er trots op zijn, zeker weten!


Het volgende was mijns inziens niet echt een goede keuze, Cashman zal zeker zorgen voor vonken in een kleine donkere kroeg maar op een festivalpodium zo hoog boven het publiek?
En dan ook nog de drummer op het drumpodium i.p.v. op zelfde hoogte deed er zeker geen goed aan. Hun muziek brachten beide heren, afkomstig van Tennessee, vol overgave en enthousiasme. Het was dan ook hun eerste keer op een Europees podium en dat doet je toch iets mag in veronderstellen. Cashman zijn Ray Cashman (gitaren en zang) en Grant A. Brown (drums en bluesharp). Het viel me ook op dat drummer Grant een geboren talent was wat betrof een publiek entertainen en op gang trekken. Nadien liepen de heren nog een lange tijd rond op het plein en genoten van de andere bands en hun CD verkoop.

Iemand die de laatste 2 jaar zowat elk podium heeft plat gespeeld is Lightnin’ Guy en ik was al enkele dag voordien aan het bedenken wat ik nog zou kunnen schrijven over zijn show. Allemaal denkwerk voor niets want hij bracht afgelopen zaterdag iets totaal anders dan wat hij met de Mighty Gators brengt. Ditmaal bracht hij een ode aan Hounddog Taylor, één van zijn grootste inspiratiebronnen tot heden. En ik moet zeggen dat de manier waarop Guy en zijn 2 mede kompanen Bart Demulder en Erik Heirman deze ode brachten zeker en vast geslaagd was. Persoonlijk kan mij dit meer bekoren dan hetgeen hij brengt met de Gators maar smaken verschillen natuurlijk. Guy vertelt, speelt en bespeelt met zoveel begeestering en enthousiasme dat het voltallige publiek niet anders kan dan meegenieten van hetgeen ze zien en horen. Je word gewoonweg meegezogen door de wervelwind die Lightnin’ Guy veroorzaakt op het podium. Er komt binnenkort een live CD en DVD uit en ik kan alleen maar iedereen aanraden van deze te kopen!

Nieuw vuurwerk uit Engeland blijkt de band Saint Jude, met frontvrouw Lynne Jackaman, te zijn. Heftig en vurig is het inderdaad en met momenten zelfs iets meer Led Zeppelin maar daarom niet minder. Alleen mag het, wat mij betreft, allemaal enkele DB stiller. Ze brachten veel werk uit hun laatste album Diary Of A Soul Friend inclusief de titeltrack. En elke song werd als een vuurpijl afgeschoten op het publiek met flitsende gitaarsolo’s en af en toe wat mooie keyboardsolo’s. De zangeres deed dan met momenten denken aan Janis Joplin toch vond ik haar stem nog niet volwassen en doorzopen genoeg om mij echt te overtuigen. Maar wie weet wat de toekomst zal brengen……

Garland Jeffreys werd gekozen om dag 2 af te sluiten en meteen ook stond het plein overvol en was het met momenten moeilijk om door te wurmen. Het merendeel kende hem natuurlijk van zijn wereldhits “Hail Hail Rock ’n Roll” en “Matador” maar de man heeft meer pluimen op zijn hoed en dat kwam hij hier nog maar eens bewijzen. Hij bracht, net als enkele jaren terug op BRBF te Peer, een mix van blues, rock, Reggae en soul. Toch viel het met op dat velen in het publiek eerder waren gekomen vanwege het terrasjesweer en om gezellig met vrienden en bekenden te keuvelen. Maar wat maakt het uit, het was een gezellige bende,zowel op als voor het podium en niemand die zich stoorde aan de ander. En dat is zoals blues hoort te zijn, zij aan zij en verdraagzaam tegenover elkander.

Meer foto’s : L B
Blueswalker

Swing Wespelaar vrijdag

Na onze laatste werkdag van de week trokken we wat moe maar vol enthousiasme richting Wespelaar voor dag 1 van Swing Wespelaar. Toen we daar aangekomen uit de wagen stapte hoorden we een stevige versie van “Summertime Blues” in de verte door de luidsprekers knallen. Dit was heavy en vet maar je kon ook nog het bluesgevoel erin terug horen en dit alles werd gebracht door 3 jonge gasten uit de streek. Toen we het plein opliepen Speelden ze net hun laatste noten maar gelukkig, na een te brave “willen jullie meer?” van zanger gitarist Daan De Vries, mochten ze nog een keer uitrukken. En dit deden ze met een ruige song waarvan de titel me ontgaan is. Maar met die “Summertime Blues” en de bisser kreeg ik een fijn gevoel bij deze jonge band. Ze beheersen alle 3 hun instrument en halen er serieus wat muziek uit. En ze zijn zelfs niet verlegen om een jammeke te doen dat zeker en vast in de smaak viel bij het publiek. Om in de gaten te houden die The Devilles !

Als 2^de band van dag één had de organisatie gekozen voor de Band Bradley’s Circus afkomstig uit Nederland. Schaam en schande voor mij want ik had de band tot nog toe maar 1 keer héél kort aan het werk mogen zien tijdens Duvel Blues festival 2010. Toen al bezorgden ze me met momenten kippenvel en dat was nu niet anders. Ze vlogen er meteen in en Mattanja wist meteen de juiste stemming erin te brengen. Ze vertelde ons voluit over hun trip naar Amerika en de opnames van hun 2^de CD Bang Bang Wa Wee’s. Zo liet ze ons ook weten dat de op de song “Wasteland” een unieke Lucille van BB King bespeelde. En de song zelf was een knappe slowblues voorzien van mooie vokalen en prachtige tonen op de bluesharp. Maar ze brachten niet enkel songs van hun nieuwe en oudere CD, ze bestookten ons ook met mooie klassiekers als “Wang Dang Doodle” en “Need All Your Love” van Magic Sam. In die laatste song Antwoordde Andre knap met gitaarriffs op het zang van Mattanja om daarna helemaal lost te gaan in een knappe gitaarsolo. En alsof dat nog niet genoeg is tonen ze ons nog even dat ook bassist Joris over een paar prima stembanden beschikt en dat Mattanja ook de contrabas kan bespelen. Ik ga in herhaling vallen maar hier staat, volgens mij dan, één van Nederlands beste bands op het podium. En dat ik die mening niet alleen hoef te delen kon je merken aan een plein dat goed vol stond en meeging met elke aanstekelijke song. 3ghosttrain 665 werd dan weer gezongen door gitarist Andre. Dit concert was voor mij en vele anderen veel te vroeg voorbij en de dames en heren van Brandley’s Circus dachten er net zo over.

Maar er kwamen ook nog de legendarische Animals & Friends en zij zorgden ervoor dat het plein overvol en alert bleef dakzij hun gekende klassiekers. Ze volgen er meteen in met één van hun allereerste songs ooit geschreven nml. “Baby Let Me Take You Home” waarna bassist/zanger Pete Barton even tijd neemt om de legendes aan jullie voor te stellen. De oprichter en oudste lid is drummer John Steel maar hij mept er nog even hard op als een kleine 50 jaar geleden. Als ode aan overleden bandleden Dave Rowberry en Chas Chandler brachten ze het nummer “It’s My Life” waarin Mickey Gallagher een knappe keyboerdsolo uit zijn mouw schudde. Maar dat ze ook andere oude klassiekers kennen bewezen ze dan weer met het Screamin’ Jay Hawkins nummer “I Put A Spell OnYou”. En hier mocht natuurlijk gitarist John Williamson even serieus van leer trekken waarop het publiek nog meer in extase geraakte. Een knappe keyboardintro bracht ons dan weer bij de song “Don’t Let Me BE Misunderstood” dat vele jongeren enkel kennen van wijlen Gary Moore of Joe Cocker. Bassist Pete kreeg zonder moeite het hele plein zover dat ze het refrein deels meezongen. Wij zagen en hoorden dat het met deze band nog altijd weet hoe een feestje te bouwen en een festivaldag af te sluiten. Voor ons zat dag 1 erop en onderweg naar de wagen hoorden we nog de fijne klanken van het John Lee Hooker nummer “Walk That Walk”.

Foto’s : L B

Blueswalker

Blues Oan Daa Stoazze

Blues oan daa stoazze. In Hamme. Niet in de Ethias arena, het Sportpaleis of de Neckerhallen, maar in open lucht. Op het Albertplein, in de dorpskern. Een plein met enthousiaste medewerkers die ieder jaar weer garant staan voor gezelligheid en ambiance. Dit beloofde weer een gezellig weekend te worden.

Na veel file leed waren we vrijdagavond dan toch tijdig aanwezig om samen met The New Candy Red Bluesband de aftrap te geven voor een weekend vol blues!
Bekende covers zoals “Let the good times roll”, “Pride & Joy” en “Mustang Sally” zorgen onmiddellijk voor de juiste vibe op het al goed gevulde plein. Wie zich vooral in de kijker wist te spelen was de beloftevolle gitarist Stijn Bervoets. Zijn voorliefde voor Stevie Ray Vaughan zal dan ook niemand ontgaan zijn. The New Candy Red Bluesband heeft hoorbaar een boon voor het stevigere blueswerk maar ook een slowblues als “Tin Pan Alley” ontbreekt niet op hun setlist.Een festival openen is niet altijd een makkelijk karwei maar deze muzikanten slaagden met brio in hun taak.

Tweede en tevens laatste band voor deze avond is The Smokey Midnight Gang. Zanger/ saxofonist, Hans Verhelle werd bijgestaan door een voortreffelijke, zeskoppige band waarin, naast de drummer, ook bassist, Selim Meiresonne en gitarist Low down fil voortreffelijk speelden.
Nummers als “Big Fat Mama”, “The nightlife Boogie” en “What’s The Use Of Getting Sober” gaan er bij het publiek in als zoete koek. Vanaf de opener kon je merken dat ritme en groove tijdens het concert centraal staan.
Voorts waren er belangrijke rollen weggelegd voor Geert Reunes aka Jumpin Jerry
(tenor saxofonist) en diens broer Rudy (trompet) maar laat ons zeker de pianist niet vergeten. De muzikanten kregen regelmatig de ruimte om solo te schitteren, maar hun hoofddoel was toch interactie en samenspel ten dienste van de songs. Dit geheel zorgde ervoor dat het volle plein al snel mee was en de reacties waren dan ook meer dan lovend. Ik vond de heren met veel meer inspiratie spelen dan vorig jaar tijdens Blues in Schoten.


Om dag 2 te openen vertrouwd de organisatie op een local hero en wat voor één. Ilias Scotch, de jonge kerel die al menig blues en boogie woogie watertjes heeft doorzwommen: kwam, zag en overwon met zijn band Scotch ‘n Soda.
Ze openden met 2 eigen nummers, eerst een instrumentaal genaamd “Organ Swing” gevolgd door “Call Me What You Want. Gitarist Gerrie De Waard kreeg de mogelijkheid om zijn creativiteit de vrije loop te laten tijdens verschillende songs. Zijn solo’s zorgde voor een ruime variatie in de nummers.
De 4 mannen wisselden covers als “Catfish Blues” en “Did Somebody Make A Fool Of You” vlotjes af met eigen werk en laat nu net dat eigen werk een sterk handelsmerk zijn voor Scotch ’n Soda. Met songs als “He’s He” en “Till The Last Call” kan je zeker en vast een publiek warm krijgen.
Job well done; dankzij knappe piano en orgelsolo’s en dit alles voortreffelijk ondersteund met gitaar en een strakke ritmesectie. Scotch ’n Soda speelde gedreven en met bezieling en hierdoor zaten de mensen het plein al snel een eerste keer op het puntje van hun stoel.

Ook geen onbekende in Hamme en ver daarbuiten is Marino Noppes, hij kreeg de gelegenheid om zijn nieuwe project, dat luistert naar de naam Marino & His Houserockers, voor te stellen. Helaas gooide een heuse plensbui even roet in het eten maar dat liet Marino niet aan zijn hart komen.
Hij en zijn kompanen gaven zich ten volle en het is zulks een ingesteldheid die er in Hamme voor zorgt dat ook het publiek zich ten strijde gooit en de regen trotseert. Swing, shuffle en “nen trage”, zoals de grootmeester dat zo fijn verwoord, wisselden elkaar vlot af. Wie Marino kent weet dat hij voor elke song ook de gepaste solo in zijn bagage heeft zitten.
Dit optreden zat barstensvol met gekende klassiekers als “Rock Me Baby” , “I’m A Lover” (met knap gitaarwerk van Peter Daelr) en “The Getaway”.
Marino geeft zich ten dienste van de muziek en is steeds bereid om ander talent een kans te geven.
Zo kwam Ilias Scotch ook even mee het podium op en mocht ik na lange tijd ook nog eens genieten van het mooie saxwerk van Mariella Debielle. Regen of geen regen, het kon niemand nog deren na zo een schitterende prestatie. Marino en zijn houserockers zorgen voor zonneschijn op dit doorregende terrein.

Het ombouwen van het podium voor de laatste artiest mocht dan al wat meer tijd in beslag nemen waardoor Elmore D & Band wat later begon maar zeker en vast ook snel overwon.
Relaxt zittend op zijn stoel vooraan in het midden van het podium liet hij zich omringen door klasbak muzikanten als Daniel Willem op viool en J.B. Biesmans op sax en bluesharp. De climax voor dag 3 mocht beginnen en zo dachten niet alleen de mensen on stage erover maar ook het publiek op het plein. Dat Elmore D een kenner is zal snel blijken aan de manier waarop hij het publiek bespeelt maar ook door zijn songkeuze en opbouw van een set. Of wat dacht je van een nummer als “Jack O Diamonds” die vlot gevolgd wordt door “Number Three Blues”. Elke song stak voortreffelijk in elkaar en werd smakkelijk gekruid door mooi solowerk van Gilles D (gitaar), Bas Jansen (keyboard) en Biesmans (sax en harp). En natuurlijk het mooie werk van the man himself, niet enkel een voortreffelijk gitarist maar ook een heel knap zangtalent. Als dan later ook nog een song volgt als “Drunken Sailor” kan je zowaar voelen dat het plein uit zijn voegen barst, overal stonden mensen te dansen en swingen. Een betere afsluiter voor de zaterdag hadden ze hier in Blues oan daa Staozze niet kunnen voorzien mijn gedacht.



De zondag begon met een band die al jaar en dag podia afstruint met hun eigen versie van gekende klassiekers. Of dit nu een song is van Metallica, Pink Floyd of Gene Kelly, het maakt voor The Moonshine Playboys niets uit. Ze hebben het talent om eender welke song om te toveren alsof deze origineel geschreven is in het diepe moeras van Louisiana. Tussenin nog een beetje grappen en grollen in samenwerking met het publiek en je zit gebeiteld voor meer dan één uur aanstekelijke covers die ervoor zorgen dat je niet kan blijven stil zitten. Kortom, deze band hoort thuis op ieder festival, roots,blues of wereldmuziek………..gewoonweg boeken die amuzante bende.

Vrijdag kregen we backstage al het slechte nieuws te verwerken dat de bassist van Matyas Pribojszki afgelopen donderdag plots overleden was. En toch, na dit trieste voorval, hadden de heren nog de moed om de mensen van Blues Oan Daa Stoazze en hun fans niet in de kou te laten staan. Ze kregen hiervoor diep respect en een staande ovatie en natuurlijk ook ons medeleven. De Hongaren kwamen niet naar Hamme voor een set Huzarenmuziek maar brachten ons blues van de bovenste plank. Het was zeker al zo’n 2 jaar geleden dat de band nog in België had gespeeld en ik moet zeggen dat alles nog veel hechter klonk dan voorheen. Er werd begonnen met een knap stukje bluesharp van Matyas en mij viel meteen op dat de afwezige baspartijen vakkundig werden opgevangen door de linkerhand van Erik Kovacs. Na de instrumentale intro volgde de klassieker “Sell My Monkey” en hierin mocht ook meteen gitarist Ferenc Szasz tonen wat hij waard was. In het nummer “Walking Blues” toonde Matyas dat hij ook goed overweg kan met de chromatische bluesharp. De songs vlogen ons aan een hoog tempo om de oren maar toch werd er ook tijd gemaakt voor een mooie ingetogen song. De mooie warme stem van Matyas krijgt hierbij enkel begeleiding van de piano, een echt kippenvelmoment. Hounddog zorgde ervoor dat Marcel geen moeite moest doen om het publiek aan te zetten tot het afdwingen van een bisser.

Hierna was het de beurt aan Karen & Jeanne Caroll, dochter en moeder uit Amerika. De mensen van Blues Oan Daa Stoazze hadden zoals elk jaar weer hun best gedaan om de zondag af te sluiten met een topper. Maar wat beloofde een topdag te worden eindigde in een ware tragedie. Het optreden werd geopend door moeder Jeanne, een kranige dame die vlot het hele plein op haar hand kreeg met songs die ons deden terug denken aan de muzikale jaren ’50. Doch na de 4de song sloeg het noodlot toe en stortte Jeanne Caroll plots ineen. Er werd meteen gereageerd door de aanwezige ambulanciers en de organisatie zorgde vrijwel meteen voor de nodige privacy door het podium af te schermen. Maandagavond hebben we nog contact gehad met Marc Bouillon die ons tot spijt mede deelde dat Jeanne Caroll overleden was. Wij kunnen enkel ons medeleven betuigen aan familie en organisatie.

Meer foto's : L.B.
Blueswalker

Hookrock 2011

Het beloofde droog te blijven bij zo’n 19 graden en meer hadden ze in Diepenbeek niet nodig voor het Hookrock festival. Want de goed gevulde affiche zou de rest van het werk doen.

Om 14:15h mocht Mr PC & The Uploaders van start gaan en dat deden ze met een flinke portie swing, jump & jive blues. Hun repertoire is voornamelijk gevuld met covers uit de oude doos van o.a. Earl King en Fats Domino. Patrick Cuyvers liet ditmaal zijn Hammond B3 thuis en had een “eenvoudig” keyboard bij maar zijn vingers gleden over de toetsen als een geoliede machine. Gitarist Fonny T gaf hem regelmatig knap weerwerk en liet duidelijk zien dat hij het gitaar spelen knap beheerst. En dit alles werd in goede en strakke baan geleidt door bassist Guy & drummer Eddy welke tevens een nummerke mocht zingen. Hun opstelling was deze van in een kleine kroeg nml gezellig in een hoekje bij elkaar. Jammer eigelijk dat tijdens de eerste band het volk vooral komt binnenstromen en links en rechts dag zegt waardoor de muziek wat op de achtergrond komt. Deze band verdient beter.

Als 2^de op de payroll stonden de gasten van Different Tacos, de vroegere Jitterbugs. Met als frontman JB, vooral gekend als zanger/harpist/saxofonist bij Blues Lee. Ze brengen een betere werk van The Fabulous Thunderbirds en de gekende klassiekers vlogen ons dan ook om de oren. Of wat dacht je van “Sugarcoated Love” , “Lowdown woman” en de trage “Full Time Lover. Ondertussen begon de tent al goed vol te lopen maar toch kregen de mannen de aandacht nog niet geheel op hun gevestigd, misschien wat last van het vroege uur? Persoonlijk zou ik de 2 eerste bands gewisseld hebben maar dat is persoonlijke smaak.

Wie wel blij waren met een half gevulde tent waren de mensen van United By Music, enkele dagen ervoor was de opkomst in the Borderline eerder mager had ik me laten vertellen. Muzikaal werden ze ondersteund door de Candye Kane Band en het hele concept verdient een dikke pluim. Ik en vele anderen in het publiek was danig onder de indruk van het talent van deze mensen met een verstandelijke beperking. We hoorden knap gitaarwerk van Leon de Geest, een drummer die het ritme goed vasthield en de bluesharp van Rob van der Lee ging er ook vlot in. Vocaal werden onze oren ook gestreeld door o.a. Kees van den Braak en sharon Peeters (wat een stem). Puur en eerlijk, dat is waar deze mensen voor staan, geen kapsones maar dankbaar voor elk klein gebaar !! Wat kunnen we nog veel leren van deze mensen.

Hierna mocht Candye Kane het volgende uur opvullen en ze had er zin in, volgens mij net iets meer als enkele weken terug op Goezo in ’t Hofke. Haar speelse kleding sloeg ook in als een bom en was Candye zoals we ze al jaren kennen. Aangezien de innerlijk mens ook dient te overleven hebben we tijdens haar optreden even de tijd genomen om die te spijzen.t hadden we echter beter gedaan tijdens het optreden van The Wildcards. Niet dat deze band uit Nederland zo slecht was, al heeft de jaren actieve dienst volgens ons serieus hun gehoor aangetast. De man aan de mengtafel kon de schuiver gewoon op nu zetten en nog klonk het volluit door de tent ?? Aangezien ik een liefhebber ben van muziek en hoop dit nog jaren te mogen zijn heb ik mijn oren dan maar even rust gegeven.

Rust om nadien te kunnen genieten van Rick Estrin & The Nightcats en het was zonder meer genieten met een hoofdletter. Rick Estrin, netjes in 3 delig pak gestoken, gitarist Kid Anderson in zomers groen “kostuum” en de andere 2 ook netjes afgeborsteld. Looks mag ook wat hebben maar muzikaal stonden ze er, zoals gewoonlijk, ook weer natuurlijk. Het lijkt wel of elke show is hun eerste, zoveel enthousiasme en vuur, en dat na zo’n 30 jaar on the road. De stem van Estrin klinkt met momenten als een echte crooner en zijn harpspel is ook lekker scherp en vol gevoel. Voeg daar de knappe gitaarpartijen bij van Kid en je hebt een hele set lang vuurwerk. En dan te bedenken dat er nog 2 bands moesten volgen terwijl de tent nu al zowat uit z’n voegen barstte.laas met een serieuze vertraging wegens vliegtuigpech begon het optreden van Dana Fuchs zowat 45 minuten later, dit tot groot ongenoegen van vele aanwezigen. Maar je kan niets begin tegen onvoorziene omstandigheden. Dana en haar band vlogen er dan ook vanaf de eerste noot in en perste de frustratie van de reispech eruit met één song. Je kon duidelijk zien dat ze naarmate hun optreden vorderde meer en meer genoten van elke song evenals het publiek dat zowat tegen de dranghekken stond geplet. Maar 35 minuten is te weinig, véél te weinig voor Dana, haar band maar ook voor het publiek. Gelukkig mocht ze was afsluiter Johnny Mastro nog een bisnummer geven en dat werd er één om duimen en vingers van af te likken. Wij dankbaar, het publiek dankbaar en Dana verkocht nadien op een klein uurtje zowat alle cd’s, dvd’s etc die ze bij had.
Ondertussen was Johnny Mastro & Mama’s Boys bezig met hetgeen ze goed in zijn, voluit en de versterkers op 10, nml. Gas geven. Dit werd zeker en vast gesmaakt door velen maar toch kon je ook merken dat er heel wat mensen waren gekomen voor Dana fuchs. Of zou het komen omdat Johnny met weinig bezieling speelde? Aangezien de afspraak met de buurtbewoners werd gemaakt dat het om 02:00h stil zou zijn werd de set van Johnny Mastro ingekort van bijna 2 uur naar 1 uur.

Ondanks enkele kleine schoonheidsfoutjes organisatorisch gezien kan Hookrock toch terug kijken op een meer dan geslaagde editie. En zeg nu zelf, het is niet evident zo’n gebeuren op poten zetten en in goed banen leiden……en dan ook nog zorgen dat er publiek aanwezig is.

Ik zou zeggen op naar 2012 en dat het minstens zo goed mag worden !

Meer foto’s : Lady Blue

Blueswalker

Parkblues 2011

Een vergissing onzentwege, wat aanvangsuur betreft, zorgde er helaas voor dat wij wat te laat toekwamen in de tuin van de Burgemeester voor de 7^de editie van Parkblues Lommel.

Hierdoor hebben wij het optreden van Dishking moeten missen, links en rechts even geïnformeerd maar de mening bleken verdeeld. Dan maar eens bij een andere gelegenheid ons oor te luister leggen.

Wel waren we op tijd voor de opbouw en aanvang van Blues B’s&S (lees Bluesbusiness), het nieuwe project van voormalig zanger/gitarist Steff Peire van Bluezilla. We kunnen hier wel stellen dat de appel niet ver van de boom valt want er wordt zowat uit hetzelfde vaatje getapt.

Het trio smijt ons vlot menig blues-en rockklassieker naar het hoofd. Helaas kunnen we jullie niet doorverwijzen naar een website voor meer info omtrent deze 3 bluesminnende heren.

Vanaf de 1^ste noot krijgen we een soort van powerblues te horen, regelmatig knipogend richting Rory Gallagher . Niet verwonderlijk dat we dan ook een versie Bullfrog blues voorgeschoteld krijgen, het mag dan al door zo velen gedaan zijn, toch kan het aanwezige publiek dit nog bekoren. Steff laat zijn gitaar vakkundig janken en toont ons dat hij dit instrument beheerst als de besten. Zijn stem doet met momenten denken aan wijlen Luke Walter JR, diep warm en met het gevoel op het juiste moment. Ook een dikke pluim voor zowel bassist als drummer die ervoor zorgden dat alles retestrak door de boxen knalde al was dat met momenten echt wel knallen.

Als je na zo’n trio het trio Ganashake boekt dan weet je dat er vuurwerk gaat komen want volgens mij zijn die gasten voldoende opgedweept door het horen van al die klassiekers.

Jess,Sander & Bert vlogen er dan ook vlotjes in en, ook al toeren ze nu al een dikke 2 jaar, gaven zich voor de volle 300%. Veel werk van hun 1^ste full CD passeerde de revue maar ook de steeds weer terugkerende cover “Give Me Back My Wig” ontbreekte dit keer niet. Ganashake blijft verbazen en dit maal was dat, voor ondergetekende, door het brengen van een aantal, moet het nog gezegd, klasse nieuwe songs. M’n favoriete song “Strings & Things” ontbrak gelukkig niet op de lijst. Zoals vaneigens schudt Jess weer de ene knappe solo na de andere uit zijn mouw en volgens mij, ik heb de gasten nu al een klein jaar niet meer gezien, is hij nog straffer geworden. En de ritmesectie……die sloeg, stuwde en genoot volop van elke ritmewisseling die eraan kwam. Neen, het vuur is er nog niet uit en deze 3 genieten nog van elk optreden dat ze geven. Lommel heeft het geweten.

Als afsluiter voor de 7^de editie koos de organisatie voor een artiest die naar mijn bescheiden mening veel te weinig aanwezig is op de Belgische podia. De Vargas Bluesband is elke keer dan ook weer een verrassing die we meestal positief ondergaan. De ene keer gaan ze voor het ruigere werk, de andere keer krijg je dan weer een show met veel melodie en soul. Maar elke keer weer is het genieten van het knappe gitaarwerk van Javier Vargas want of hij zijn gitaar nu laat scheuren of met gevoel bespeelt het is en blijft een streling voor het oor. In Lommel kozen ze voor een brede waaier van stijlen en zo kreeg het publiek rocksongs, afgewisseld met latino-achtige klanken en dan weer soul of blues. Het mooie timbre van de zanger Tim Mitchell zorgde er zeker voor dat elke song stond als een boom. Wat kon die kerel zingen…… En zijn kunnen toonde hij volledig tijdens de cover “Tobacco Road” van wijlen John D Loudermilk. Wat ik persoonlijk jammer vind is het Engels van Javier Vargas, hierdoor versta je dikwijls niet wat hij wil zeggen. Maar dat is muggenzifterij en vergeten we snel als hij ons verwend met songs als “Lady” of “Do You Believe In Love”. Aangezien we er ‘s morgens uit moesten om 6:30h om familie op de trein te zetten zijn we met spijt vertrokken omstreeks 1h.

Parkblues Lommel mag volgens mij terug kijken op een geslaagde 7^de editie ondanks dat het weer niet echt had meegewerkt overdag. Gelukkig bleef het de hele avond droog en hadden de afwezigen ongelijk. Wij kijken al uit naar volgend jaar maar eerst maken we ons op voor Hookrock te Diepenbeek.

Meer foto’s : Lady Blue

Blueswalker

Goezot in 't Hofke

Het was onze eerste kennismaking met Goezot in 't Hofke en het was zeker en vast voor herhaling vatbaar. Een mooie locatie, een goede programmatie en een gezellige sfeer, kenners weten dat dit de ideale ingrediënten zijn voor een geslaagd festival.
Ook een aangename eerste kennismaking was deze met de band Along Comes Mary, de ideale band om een festivaldag in gang te trappen maar zeker ook meer dan voldoende know how om hoger op een affiche te pronken. En wonder boven wonder is deze band ook nog eens afkomstig uit ons mooie Limburg. De band bezit een goede ritmesectie, ook al speelden ze met een vervangend bassist, een goed keyboardspeler en gitarist. Ze brengen songs uit oude vergane glorie, voornamelijk terug te vinden in de swing en jump stijl maar ook hedendaags werk in een eigen jasje gestopt. Hun zangeres, Mary? , weet waarmee ze bezig is en bespeelt het publiek en de band dan ook vlot. Haar stem is er één waar menig zanger en zangeres jaloers op mag zijn, ze beschikt over een enorm groot bereik, van laag naar hoog is totaal geen probleem. Een gelijkenis met Vaya Con Dios mag zeker gezegd worden, ze spelen hier ook enkele covers van. Een tip aan organisatoren, haal deze Mary & haar band in huis, jullie zullen het je niet beklagen !
Wie ondertussen al wel heel België en omringende landen 2 al niet 3 maal doorkruist heeft is Guy Verlinde oftewel Lightnin’ Guy. Hier in Oud Turnhout stond hij op veler verzoek een 2de maal geprogrammeerd en wie Guy kent weet dat dit terecht is. Hij bracht natuurlijk een hoop werk van zijn nieuwste CD, welke hij trouwens na afloop doorheen de weide aan iedereen persoonlijk te koop aanbiedt. Regelmatig speelt hij met een gastgitarist maar op Goezot mocht vaste kompaan Willy Devleeschouwer van de partij zijn. Al vond ik Willy vandaag eerder in zijn rustige doen. Persoonlijk hou ik meer van de Mighty Gators met op gitaar Little Chris maar dat is muggenziften. Knap was ook het moment waarop Guy alle muzikanten even drinken stuurde en de tijd nam om een akoestische song te brengen. Een ode aan Sam Cooke met “Bring It On Home” helaas bleef het bij dit ene nummer en mocht de band dan alweer terug komen. Songs die telkens weer terug komen maar nooit vervelen zijn ‘Ain’t No Sunshine”, ditmaal in een reggaejasje met momenten, en “Bon Ton Roulet”. En natuurlijk werd de band terug geroepen voor een terechte bisser.
Hierna was het de beurt aan de eerste Amerikaanse artiest en wat voor één, niemand minder dan John Primer en zijn volledig Amerikaanse band The Real Deal. En dat hij er zin in had zal iedereen ondertussen wel geweten hebben. Het publiek hing aan zijn lippen en ook aan zijn vingers en daar maakte John Primer gretig gebruik van, regelmatig vertellend over avonturen die hij in het verleden heeft mogen beleven met vergane grootheden als o.a. Muddy Waters. En natuurlijk speelde hij ook enkele songs van hem maar ook van Magic Slim en een heel deel eigen werk. M.a.w. we kregen een uur lang heerlijk en vooral eerlijke Chicago Blues te horen. Gestuwd op een heerlijke strakke en relaxte ritmesectie en voorzien van knap gitaarwerk en bluesharpwerk . Hij vertelde ons ook zeer blij te zijn met het feit dat er zovele kinderen aanwezig waren, een teken dat de blues blijft verder leven. En dan sloot hij af met het nummer “Keep On Loving The Blues”
Dat velen waren gekomen voor Ben Prestage zullen ze in Oud Turnhout geweten hebben, het publiek plakte bijna letterlijk tegen het podium om deze one man band aan het werk te zien.
Het is dan ook niet alleen aangenaam om Ben Prestage aan het werk te zien, het klinkt nog lekker ook. Alsof je staat te luisteren naar een voltallige band, en zo kondigt hij zijn eigen ergens halverwege zijn show ook aan, met ruimte voor een solo voor elk instrument dat hij bespeelt hahaha. Grappen en grollen, daarvoor is Ben Prestage altijd wel te vinden maar dat hij een stukje muziek kan spelen, kan zingen en componeren mogen we daarbij zeker niet vergeten. Hij heeft dan ook al een zestal CD’s uit met voornamelijk eigen werk en uit zijn laatste One Crow Murder bracht hij ook heel wat songs. Wie Ben Prestage nog nooit aan het werk zag moet zeker een volgende keer eens de moeite doen, volgens mij ben je dan verkocht voor meer.
Hokie Joint heeft sinds hun eerste kennismaking met het Belgische publiek behoorlijk wat getourd en ervoor gezorgd dat ze geen onbekenden meer zijn bij het grootste bluespubliek.
Ze zijn nu opnieuw in België om hun 2de CD The Music Starts To Play te promoten en dit doen ze zoals gewoonlijk door er voluit tegenaan te gaan. Wat me na enkele songs opvalt is dat ze in die 2 jaar touren nog hechter zijn geworden en ook een klein tikkeltje rauwer. Ja, je leest het goed, nog wat rauwer maar het blijft nog steeds een hoog rootsgehalte hebben. En zoals ze het zelf zeggen “you love us or you hate us. There’s no way in between”. Ondergetekende hoort bij de eerste groep en kan nummers als “Apologise” en het titeltracknummer zeker waarderen. Jojo zijn stem is met momenten nog rauwer als voorheen en ook Joel Fisk laat zijn gitaar nog beter en mooier scheuren dan enkele jaren terug. Voeg aan deze 2 heren, toch wel een beetje het gezicht van de band, een knappe ritmsectie aan toe en geef ze knap weerwerk van Giles op de bluesharp en het plaatje is compleet. Dat de weide, nu toch wel serieus vol gelopen, genoot was merkbaar, zeker wanneer de heren ook nog eens solerend door het publiek wandelden. Helaas en ondanks de 3 bissers was dit feestje veel te vroeg gedaan.
Maar er wachtte nog een grote bluesdiva, nml. Niemand minder dan Candye Kane en haar volledige band inclusief Laura Chavez. Helaas, wegens andere verplichtingen konden we maar een kort deel van haar optreden meepikken maar dat deel wat we hoorden en zagen was in één woord adembenemend. Candye en band waren een waardige afsluiter voor deze laatste avond van een gezellig driedaags festival met voor elk wat wils.
Wij willen hiermee nog even de organisatie en al hun medewerkers bedanken voor hun geweldige ontvangst en een aangenaam gevulde dag muziek.
Op naar volgend jaar en we durven nu al te zeggen dat dit weer top gaat worden.

Meer foto’s : Lady Blue

Blueswalker

Duvel Blues

Met een koffer vol enthousiasme vertrokken we gisteren iets na de middag richting Puurs voor de 10^de editie van Duvel Blues. We kwamen aan omstreeks kwart voor 3 en het viel ons meteen op, er was al vroeg veel volk aanwezig.

Of dit te maken had met het jubileum of het feit dat Poplawsky deze 10^de editie mocht openen laat ik in het midden. Ik was in elk geval blij de jongens van de vroeger genaamde Blue Chevy’s nog eens aan het werk te mogen zien. Er was wel een kleine wissel gebeurd, nml Bassist Van Parijs is vervangen, dit wegens het te druk hebben bij een openbare omroep. Ok, de immer enthousiaste spring on stage wordt wel wat gemist maar de nieuwe aanwinst zorgt net voor een ietwat strakkere basis samen met drummer Phillipe Martello. Ik heb deze gasten al weer een tijdje niet maar aan het werk gezien maar hun stijl, hun enthousiasme en aanstekelijkheid blijven ze behouden. Al snel hadden ze toch wel een hoopje volk voor het podium weten te lokken en naarmate hun optreden vorderde groeide dat hoopje gestaag. Songs die mij zijn bijgebleven zijn de cover “Firecracker” van Ryan Adams, “14 Days” van The Palladins maar zeker en vast ook het eigen nummer “Follow The Moon”. Jammer dat we deze gasten niet wat meer op Belgische podia tegenkomen.

Totaal onbekend voor mij waren de uit Frankrijk afkomstige Malted Milk maar ik heb nadien meteen hun nieuwste CD Sweet Soul Blues gekocht. Om maar dadelijk te vertellen dat ik hun blues gemixt met soul, funk en jazz wel kon pruimen. Natuurlijk kregen we veel werk van deze nieuwste CD en terecht ook. Wat songs als “Brand New Thing” en “Hard Working Woman” komen live net iets rauwer en minder gepolijst over dan op de CD. Arnaud Fradin beschikt over een warme stem en door de samenzang krijgt die daardoor nog net iets meer kleur. Maar buiten deze warme stem kan hij ook goed overweg met de fender strat en samen met kompanen Yann Cuyeu (gitaar) en Cedric Goyat (Keyboard) zorgt dit regelmatig voor vuurwerk. Een band om in de gaten te houden !!

Iemand die niet zoveel in België te bewonderen is de laatste jaren is Charlie Musselwhite en Het was een shot in de roos om deze man als 3^de op de affiche te programmeren. De tent barste hierdoor al vrij vroeg uit zijn voegen. Charlie en zijn band van supermuzikanten hadden er in elk geval evenveel zin in als het voltallige publiek. Wat me wel opviel was dat in het eerste deel van zijn optreden er veel ruimte was voor het jonge gitaarwonder Matt Stubbs. En die genoot van deze kans om zijn kunnen nog eens duidelijk aan de man te brengen. Het zou me dan ook niets verbazen mochten we hem binnenkort in ons kleine landje verwelkomen met zijn eigen band. Gelukkig kreeg het publiek in het 2^de deel toch meer werk te horen op de Mississippi Saxofoon. Lekker vettig en lang werd de versie van “Bad Boy” waardoor me ook opviel dat Charlie nog steeds in het bezit is van een stel perfecte longen en stembanden. Niet voor niets dat hij onlangs nog 2 blues music awards mocht in de wacht slepen te Memphis. Na zijn optreden ging de nieuwste CD The Well dan ook vlot over de toonbank achteraan in de tent.

De laatste tijd wel regelmatig te zien op Belgische podia is Rod Piazza en zijn Mighty Flyers, ook al is zijn show met momenten zeer voorspelbaar toch blijft hij een lieveling van het publiek. Het begon allemaal vrij rustig zonder veel utschieters tot Honey haar Saturday Blues op de piano mocht los laten, tijd voor een dikke 10 minuten vingervlugheid afgewisseld met gevoel over de wit/zwarte toetsen. Even later mocht ook gitarist Henry Carvajal laten horen dat hij ook een stukje kon zingen. En tijdens deze song schudde hij ook zowat alles uit zijn gitaar wat er maar viel uit te schudden en daar zaten knappe stukjes tussen. Dit was meteen ook het signaal aan Rod om voluit te gaan en zo werd deel 2 omgevormd tot een stomende finale van zowat 30 minuten onvervalste Rod Piazza & The Mighty Flyers. We kregen de klassieker “Sell My Monkey” als bisser en Honey gaf even het roer van haar toetsen over aan Leon Blue. En dan te bedenken dat het feestje nog niet gedaan was.

Want backstage stond Martha High te trappelen om het feestje, opgebouwd door Rod Piazza, zonder meer over te nemen. Maar de wat lange intro van haar Italiaanse begeleidingsband Morblues zorgde ervoor dat ze het feestje toch weer wat opgang mocht trekken. Er stond heel wat volk op het podium, 2 blazers en ook nog eens 2 achtergrond zangeressen maar dit alles kon er, naar mijn bescheiden mening, niet voor zorgen dat het niveau van Rod Piazza werd geëvenaard. Misschien werd er toch wat teveel op safe gespeeld met zowat enkel gekende covers die je bij elke grote bluesdiva wel hoort. Maar het is aan de andere kant ook niet evident om zomaar de hort op te gaan met een begeleidingsband die niet de jouwe is. Ons zijn volgende songs bij gebleven, W.O.M.A.N. en “het alom gekende ‘I Wanna Know What Love Is” van REO Speedwagon. Omstreeks 01:25h vonden we het stilaan tijd om terug richting huis te trekken. In de auto nog stilletjes nagenietend van een formidabele jubileumeditie.

Er was ook nog de schuur en daar zat het elke keer zo barstens vol dat men na de 2^de act besloot om de stoelen te verwijderen zodanig dat er meer ruimte was voor alle muziekliefhebbers. Ik moet eerlijk bekennen dat ik van elke act wel wat heb meegepikt en dat het me ook opviel dat het publiek in de schuur al even enthousiast was als in de tent. Maar ik heb tijdens de schuurmomenten ook even de tijd genomen om links en rechts een gesprekje te voeren met de vele bekenden aanwezig. Gelukkig heeft m'n partner toch gezorgd voor foto's.

Voor Gust en de hele organisatie heb ik maar 1 boodschap, op naar de volgende 10 jaar !!

Wij zijn jullie in elk geval meer dan dankbaar voor de eerste 10 jaar.

Meer foto’s : Lady Blue

Blueswalker

Springblues 2011

lgens het weerbericht zou het een dag met veel regen te worden en maar een frisse bedoening doch de weergoden waren het Springblues festival gunstig gezind want ondanks een korte bui bleef het de hele dag zonnig en droog. Door een korte wegomlegging kwamen we 15 minuten later aan dan voorzien en konden we nog net de helft van het optreden van The Jimmy Moliere Quartet meepikken. Dit quartet mocht het festival openen en brachten ons jazzy klanken met hier en daar toch wat zuiders latino klanken.

De man komt uit New Orleans maar woont nu al een tijdje in België en heeft dus hier dit quartet opgericht. Meestal ben ik geen voorstander van een hele set instrumentale songs maar hier werd het zo stijlvol en met afwisseling gebracht dat ik geen moment de vocalen mistte. Het mooie gitaarwerk, dikwijls al tokkelend werd afgewisseld door knap pianowerk van Marc Alleyn. We mogen toch met een beetje trots zeggen dat dit gedeeltelijk een Belgische band is.

Na te hebben genoten van dit mooie werk was het de beurt aan Tre & The Blues Knights met als speciale gaste Lady Kat. Het eerste wat me opvalt is de ietwat vreemde manier van gitaarspelen door Tre en dat het soms zorgt voor wat minder zuivere noten en aanslagen. Maar verder zeker niet gaan beginnen zeuren want we kregen hier een aangename set onvervalste Chicago Blues, opgediend op een serveertablet voorzien van een enthousiaste band die genoot van niet enkel de songs die ze brachten maar ook van het hele festival.Tre wist perfect hoe een publiek te entertainen en hij kreeg dus ook al vroeg op de namiddag de tent in actie. En als je dan ook nog zorgt voor een gaste onder de naam Lady Kat dan mag iedereen zowat weten dat het bluespubliek meer dan tevreden is. Lady Kat mag dan al geen bekende zijn bij het grote publiek maar daar kan wel eens snel verandering inkomen na haar performance op het Springblues Festival. Het optreden van dit duo zal menig toeschouwer nog wel een tijdje bij blijven, niet alleen een mooie presence maar ook knappe muziek gebracht door knappe muzikanten.

Nadien was het tijd voor een 2^de diva van de dag, niemand minder dan de dochter van wijlen John Lee Hooker, namelijk Zakiya Hooker. De verwachtingen waren volgens mij bij velen hoog gespannen en zo ook bij ondergetekende. We kregen een enthousiaste openingsact te zien waarbij mij is bij gebleven dat de bassist ook een paar knappe stemband bezit. De intro van Zakiya begon wat moeizaam met het nummer “Let The Good Times Roll” maar als je ziet met hoeveel zin en energie de band verder doorheen de swingende set walste dan is het hun snel vergeven. Natuurlijk kregen we tijdens de set heel wat songs te horen van haar vader, zoals o.a. “One Bourbon, One Scotch” en “Dust My Broom”. Vokaal kan Zakyya zeker en vast haar mannetje staan maar ik heb toch nog net iets meer bewondering voor de band die haar voorzag van de nodige ondersteuning. Helaas vind ik weinig terug over deze muzikanten maar ik hoop zeker binnenkort meer van deze band te zien. Uiteraard mocht Zakiya terugkomen voor een bisnummer en dat werd het alom bekende “Boom Boom”.

Bryan Lee & The Blues Power Band had ik vorig jaar nog aan het werk gezien te Bierbeek en daar kon de man mij al overtuigen van zijn kunnen. Toch hebben wij tijdens zijn optreden de tijd genomen om ook even de innerlijke mens te versterken voor hetgeen nog moest komen. Maar we konden op de achtergrond wel genieten van het mooie gitaarwerk van Bryan Lee.

John Nemeth had ik voordien nog nooit aan het werk gezien en dus was ik wel benieuwd naar de live performance van deze man en zijn band. Omstaanders wisten me halverwege zijn optreden te melden dat hij ditmaal wel veel bluesharp speelde, iets wat dikwijls anders is blijkbaar. Nu het mag gezegd zijn, hij kan een stukje bluesharp spelen maar meer nog zijn stem moet live niet onderdoen voor hetgeen je op zijn albums hoort. Loepzuiver en zowel lekker diep en warm als met momenten hoog en perfect. En zulk een vocalen hoogstandjes kunnen ondergetekende natuurlijk bekoren. Natuurlijk kregen we heel wat werk te horen van zijn laatste CD “Name The Day”, zo ook het titelnummer. Met momenten klonken de songs lekker funky en groovy en volgens mij was dit één van de hoogtepunten van het festival. Alleen jammer dat hij niet vergezeld was van de blazerssectie, ook te horen op de CD. Maar wat mij betreft mag deze man meer naar België komen!.

De band die mij persoonlijk het minst kon bekoren was Big Joe & The Dynaflows gewoon vanwege het feit dat ik dynamiek miste in de meeste songs. Elke song stak wel netjes in elkaar maar werd i.m.o. door de meeste muzikanten gebracht op automatische piloot. En dan heb je als leider van een band zittende achter de drums weinig verhaal lijkt me zo. Ook al merkte je met momenten dat Big Joe wel serieus zijn best deed om er meer swung in te krijgen. Maar misschien lag het wel aan de jetlag alhoewel ze maar een korte trip vanuit Frankrijk achter de kiezen hadden. Nu het publiek kon er wel van genieten en daar gaat het toch voornamelijk om.

Als afsluiters, een band die de laatste tijd weer meer en meer op festivals te zien is, The Fabulous Thunderbirds. We hebben ze, wegens ziekte, moeten missen op het Moulin blues Festival maar kregen dus herkansing op Spring Blues. Kim Wilson liep al tijdens het show van John Nemeth door de tent en even dacht ik dat hij een nummertje ging meeblazen maar dat was verkeerd gedacht. Maar toen het tijd was voor zijn band en show was hij netjes afgeborsteld in een grijs pak, wat een schril contrast was t.o.v. o.a. gitarist Johnny Moeller. Maar de band had er zin in en dat kon je vanaf de eerste noten meteen horen. Johnny schudde de ene na de andere solo uit zijn mouwen maar ook Mike Keller mocht met momenten laten horen dat hij de snaren met finesse kon bespelen. En voeg hieraan toe het knappe bluesharpspel van Kim Wilson en je hebt een geweldige mix aan solo’s. We kregen natuurlijk de alom gekende oldies but goodies te horen zoals “My Babe” en ook “Wrap It Up” maar ook wat nieuw werk passeerde de revue. We mogen gerust stellen dat Kim Wilson opnieuw een heuse band rond zich heeft en we in de toekomst weer gaan mogen genieten van mooie tijden van deze band.

Conclusie : Springblues 2011 was een editie met vele verrassingen zoals we dat ieder jaar weer mogen verwachten. We hebben mogen genieten van heel wat minder, in Europa dan toch, bekende namen maar daarom zeker niet minder wat betreft kwaliteit. En we weten ondertussen ook al dat menige naam die op Springblues de revue passeert in de toekomst ook op andere festivals zal te horen zijn. M.a.w. Springblues blijft voor vele artiesten de springplank naar meer werk in de Benelux en ver daarbuiten. Chapeau aan het hele team om dit elk jaar weer te verwezenlijken.

Meer foto's : Springblues © PDH65

Blueswalker.