Het beloofde droog te blijven bij zo’n 19 graden en meer hadden ze in Diepenbeek niet nodig voor het Hookrock festival. Want de goed gevulde affiche zou de rest van het werk doen.
Om 14:15h mocht Mr PC & The Uploaders van start gaan en dat deden ze met een flinke portie swing, jump & jive blues. Hun repertoire is voornamelijk gevuld met covers uit de oude doos van o.a. Earl King en Fats Domino. Patrick Cuyvers liet ditmaal zijn Hammond B3 thuis en had een “eenvoudig” keyboard bij maar zijn vingers gleden over de toetsen als een geoliede machine. Gitarist Fonny T gaf hem regelmatig knap weerwerk en liet duidelijk zien dat hij het gitaar spelen knap beheerst. En dit alles werd in goede en strakke baan geleidt door bassist Guy & drummer Eddy welke tevens een nummerke mocht zingen. Hun opstelling was deze van in een kleine kroeg nml gezellig in een hoekje bij elkaar. Jammer eigelijk dat tijdens de eerste band het volk vooral komt binnenstromen en links en rechts dag zegt waardoor de muziek wat op de achtergrond komt. Deze band verdient beter.
Als 2de op de payroll stonden de gasten van Different Tacos, de vroegere Jitterbugs. Met als frontman JB, vooral gekend als zanger/harpist/saxofonist bij Blues Lee. Ze brengen een betere werk van The Fabulous Thunderbirds en de gekende klassiekers vlogen ons dan ook om de oren. Of wat dacht je van “Sugarcoated Love” , “Lowdown woman” en de trage “Full Time Lover. Ondertussen begon de tent al goed vol te lopen maar toch kregen de mannen de aandacht nog niet geheel op hun gevestigd, misschien wat last van het vroege uur? Persoonlijk zou ik de 2 eerste bands gewisseld hebben maar dat is persoonlijke smaak.
Wie wel blij waren met een half gevulde tent waren de mensen van United By Music, enkele dagen ervoor was de opkomst in the Borderline eerder mager had ik me laten vertellen. Muzikaal werden ze ondersteund door de Candye Kane Band en het hele concept verdient een dikke pluim. Ik en vele anderen in het publiek was danig onder de indruk van het talent van deze mensen met een verstandelijke beperking. We hoorden knap gitaarwerk van Leon de Geest, een drummer die het ritme goed vasthield en de bluesharp van Rob van der Lee ging er ook vlot in. Vocaal werden onze oren ook gestreeld door o.a. Kees van den Braak en sharon Peeters (wat een stem). Puur en eerlijk, dat is waar deze mensen voor staan, geen kapsones maar dankbaar voor elk klein gebaar !! Wat kunnen we nog veel leren van deze mensen.
Hierna mocht Candye Kane het volgende uur opvullen en ze had er zin in, volgens mij net iets meer als enkele weken terug op Goezo in ’t Hofke. Haar speelse kleding sloeg ook in als een bom en was Candye zoals we ze al jaren kennen. Aangezien de innerlijk mens ook dient te overleven hebben we tijdens haar optreden even de tijd genomen om die te spijzen.
t hadden we echter beter gedaan tijdens het optreden van The Wildcards. Niet dat deze band uit Nederland zo slecht was, al heeft de jaren actieve dienst volgens ons serieus hun gehoor aangetast. De man aan de mengtafel kon de schuiver gewoon op nu zetten en nog klonk het volluit door de tent ?? Aangezien ik een liefhebber ben van muziek en hoop dit nog jaren te mogen zijn heb ik mijn oren dan maar even rust gegeven.
Rust om nadien te kunnen genieten van Rick Estrin & The Nightcats en het was zonder meer genieten met een hoofdletter. Rick Estrin, netjes in 3 delig pak gestoken, gitarist Kid Anderson in zomers groen “kostuum” en de andere 2 ook netjes afgeborsteld. Looks mag ook wat hebben maar muzikaal stonden ze er, zoals gewoonlijk, ook weer natuurlijk. Het lijkt wel of elke show is hun eerste, zoveel enthousiasme en vuur, en dat na zo’n 30 jaar on the road. De stem van Estrin klinkt met momenten als een echte crooner en zijn harpspel is ook lekker scherp en vol gevoel. Voeg daar de knappe gitaarpartijen bij van Kid en je hebt een hele set lang vuurwerk. En dan te bedenken dat er nog 2 bands moesten volgen terwijl de tent nu al zowat uit z’n voegen barstte.
laas met een serieuze vertraging wegens vliegtuigpech begon het optreden van Dana Fuchs zowat 45 minuten later, dit tot groot ongenoegen van vele aanwezigen. Maar je kan niets begin tegen onvoorziene omstandigheden. Dana en haar band vlogen er dan ook vanaf de eerste noot in en perste de frustratie van de reispech eruit met één song. Je kon duidelijk zien dat ze naarmate hun optreden vorderde meer en meer genoten van elke song evenals het publiek dat zowat tegen de dranghekken stond geplet. Maar 35 minuten is te weinig, véél te weinig voor Dana, haar band maar ook voor het publiek. Gelukkig mocht ze was afsluiter Johnny Mastro nog een bisnummer geven en dat werd er één om duimen en vingers van af te likken. Wij dankbaar, het publiek dankbaar en Dana verkocht nadien op een klein uurtje zowat alle cd’s, dvd’s etc die ze bij had.
Ondertussen was Johnny Mastro & Mama’s Boys bezig met hetgeen ze goed in zijn, voluit en de versterkers op 10, nml. Gas geven. Dit werd zeker en vast gesmaakt door velen maar toch kon je ook merken dat er heel wat mensen waren gekomen voor Dana fuchs. Of zou het komen omdat Johnny met weinig bezieling speelde? Aangezien de afspraak met de buurtbewoners werd gemaakt dat het om 02:00h stil zou zijn werd de set van Johnny Mastro ingekort van bijna 2 uur naar 1 uur.
Ondanks enkele kleine schoonheidsfoutjes organisatorisch gezien kan Hookrock toch terug kijken op een meer dan geslaagde editie. En zeg nu zelf, het is niet evident zo’n gebeuren op poten zetten en in goed banen leiden……en dan ook nog zorgen dat er publiek aanwezig is.
Ik zou zeggen op naar 2012 en dat het minstens zo goed mag worden !
Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker
