Zaterdag 1 december, Eugene "Hideaway" Bridges

Je hoort meer en meer klagen over concerten met een magere opkomst, welnu in De Meulenberg te Mol mogen ze zeker niet klagen. Toen we arriveerden zat de gezellige club al barstensvol en was het even drummen voor een goed plekje dichtbij het podium. Eerst even dag zeggen aan collega’s en andere bekenden en dan was het tijd voor het aantreden van Eugene “Hideaway” Bridges. Ik had de man vorige jaar tijdens het Bluestouch festival te Oss al aan het werk gezien en was ervan onder de indruk. Vanavond kon hij rekenen op een allegaartje van muzikanten uit eigen land en Nederland om hem te begeleiden. En achteraf zal blijken dat deze 3 heren hun job met volle overtuigen en kunnen hebben volbracht. Geopend wordt er met ‘Won’t Be Your Fool’ van Eugene’s eerste cd Man Without A Home en al meteen heeft hij het hele publiek mee. De eerste set wordt er eentje van zweten en een dik uur genieten, Eugene brengt ons songs van z’n laatste en al zijn vorige cd’s. We mogen niet alleen genieten van zijn mooie stem en klasse gitaarwerk maar ook genieten we regelmatig van het knappe werk op toetsen, ons gebracht door een zekere Rob. Omstreeks 22:50 was het dan even half time en konden zowel Eugene en band als het publiek even bekomen van een zweterige eerste set. Maar lang zou de rust niet duren en even na elven stak Eugene het vuur weer aan het lont met de oude klassieker ‘Stand By Me’ van Wilson Picket. De man zingt deze song met zoveel overtuiging en soul in zijn stem dat je het origineel haast zou vergeten. Helaas neemt hij ons tijdens set 2 even mee doorheen enkele covers van lang vergane glories terwijl we weten dat hij zelf nog zoveel goede eigen songs achter de hand heeft. Gelukkig evolueert het 2de deel van de set weer meer richting set 1 en komen nog enkele mooie songs om de hoek kijken. Songs zoals ‘Jump The Joint’ en ‘Piece Of The Mountain’ door Eugene aangekondigd als een stukje steen dat hij met zich meenam tijdens zijn eerste tour in het buitenland. En natuurlijk werd de nummer 1 hit in Amerika ‘She Wants To Dance With Me’ niet vergeten. Voor we het goed beseffen is het zowat 1h en zit set 2 er ook op, rest ons nog 2 lekkere bisnummers genaamd ‘Hideaway Slim’ als ode aan zijn vader en het lekker groovende ‘Moovin’ And A Groovin’. De Belgische politiek mag dan al op zijn gat liggen, voetbaltoppers bakken er weinig van, De Meulenberg daarentegen heeft ons weer een avond bezorgd die we mogen rekenen bij de toppers van weleer. Bedankt Louis, Heidi en natuurlijk Eugene en band.
Meer foto's op Lady Blue
Blueswalker

Ian Siegal , De Bosuil, Weert (NL)

Langsheen Vlaamse wegen en Limburgse grachten en beken kom je dan plots De Bosuil tegen.
M.a.w. het was even vragen en zoeken om deze muziektempel te vinden zonder de nodige handwijzers en navigatiesysteem. Op de website stond vermeld aanvang 20:00h, deuren open om 20:30h en dat was niet gelogen, we hoorden ze soundchecken om 20:10h maar de deuren waren nog dicht. Tien minuten later mochten we dan toch binnen en kregen we onze eerste kennismaking met deze toch wel mooie zaal die qua grote naar behoefte kon worden aangepast. Omstreeks 21h mochten de jonge gasten van Big Blind het vuur aan het lont steken. Deze jonge band uit de regio, ontstaan ergens in 2006, heeft heel goed geluisterd naar hun landgenoten Cuban Heels. Toch miste het ergens nog wat bezieling en afwerking maar wil ik zeker zeggen doordoen gasten, jullie zijn op de goede weg.


De zaal was intussen goed volgelopen en er werden dan ook enkele wanden open geschoven zodat er meer ruimte ontstond. Om 22:30h was het dan eindelijk tijd voor de man die men momenteel looft met woorden als “nieuwe blueslegende”, “beste bluessongwriter” etc. Ian Siegal. Tijdens de eerste dagen van deze tournee doet hij beroep om Lord Julius, van de Backbones, daar de vaste bassist nog andere belangrijke verplichtingen heeft. Er werd krachtig geopend met een Bo diddley beat en al dadelijk kregen we vier ( Ride on Josephine, Pretty Thing, Pay Bo Diddley en Who Do You Love ) klassiekers te verorberen. Al dadelijk viel op dat zowel Ian Siegal, als drummer Nik Bjerre en bassist Lord Julius in goede doen waren en het publiek ook meteen mee hadden. Maar natuurlijk was Ian Siegal in het land en aan het touren om zijn nieuwste parel van een cd Swagger te promoten. Dus kregen we ook een heel aantal songs van die cd zoals “High Horse”, “Catch 22”, “Stranger Then A Green Dog” en “God Don’t Like Ugly”. Helaas speelde hij de parel “Horse Dream” niet.
Halverwege de set mochten zowel de gitarist als bluesharpspeler van Big blind even het podium op om 2 nummers mee te doen en dat beviel zowel de beide jonge knapen als het publiek. Zowel de gitarist als harpist zetten hun beste beetje voor en ik durf haast te zeggen dat ze samen met Ian beter tot hun recht kwamen dan tijdens hun job in eigen band. Na ongeveer anderhalf uur zat het erop en liet hij een moe maar tevreden publiek achter, een publiek dat gretig zijn nieuwe en vorige cd’s kocht en geduldig wachtte op de signering. Besluit: Ian siegal is een grote meneer, een klasbak bluesman en geweldig entertainer. Onderweg naar huis hebben we nog lang nagenoten van wat volgens ondergetekende één van de betere optredens was dit jaar.





Meer foto's binnenkort op Lady Blue