Na veel file leed waren we vrijdagavond dan toch tijdig aanwezig om samen met The New Candy Red Bluesband de aftrap te geven voor een weekend vol blues!
Bekende covers zoals “Let the good times roll”, “Pride & Joy” en “Mustang Sally” zorgen onmiddellijk voor de juiste vibe op het al goed gevulde plein. Wie zich vooral in de kijker wist te spelen was de beloftevolle gitarist Stijn Bervoets. Zijn voorliefde voor Stevie Ray Vaughan zal dan ook niemand ontgaan zijn. The New Candy Red Bluesband heeft hoorbaar een boon voor het stevigere blueswerk maar ook een slowblues als “Tin Pan Alley” ontbreekt niet op hun setlist.Een festival openen is niet altijd een makkelijk karwei maar deze muzikanten slaagden met brio in hun taak.
Tweede en tevens laatste band voor deze avond is The Smokey Midnight Gang. Zanger/ saxofonist, Hans Verhelle werd bijgestaan door een voortreffelijke, zeskoppige band waarin, naast de drummer, ook bassist, Selim Meiresonne en gitarist Low down fil voortreffelijk speelden.
Nummers als “Big Fat Mama”, “The nightlife Boogie” en “What’s The Use Of Getting Sober” gaan er bij het publiek in als zoete koek. Vanaf de opener kon je merken dat ritme en groove tijdens het concert centraal staan.
Voorts waren er belangrijke rollen weggelegd voor Geert Reunes aka Jumpin Jerry
(tenor saxofonist) en diens broer Rudy (trompet) maar laat ons zeker de pianist niet vergeten. De muzikanten kregen regelmatig de ruimte om solo te schitteren, maar hun hoofddoel was toch interactie en samenspel ten dienste van de songs. Dit geheel zorgde ervoor dat het volle plein al snel mee was en de reacties waren dan ook meer dan lovend. Ik vond de heren met veel meer inspiratie spelen dan vorig jaar tijdens Blues in Schoten.
Om dag 2 te openen vertrouwd de organisatie op een local hero en wat voor één. Ilias Scotch, de jonge kerel die al menig blues en boogie woogie watertjes heeft doorzwommen: kwam, zag en overwon met zijn band Scotch ‘n Soda.
Ze openden met 2 eigen nummers, eerst een instrumentaal genaamd “Organ Swing” gevolgd door “Call Me What You Want. Gitarist Gerrie De Waard kreeg de mogelijkheid om zijn creativiteit de vrije loop te laten tijdens verschillende songs. Zijn solo’s zorgde voor een ruime variatie in de nummers.
De 4 mannen wisselden covers als “Catfish Blues” en “Did Somebody Make A Fool Of You” vlotjes af met eigen werk en laat nu net dat eigen werk een sterk handelsmerk zijn voor Scotch ’n Soda. Met songs als “He’s He” en “Till The Last Call” kan je zeker en vast een publiek warm krijgen.
Job well done; dankzij knappe piano en orgelsolo’s en dit alles voortreffelijk ondersteund met gitaar en een strakke ritmesectie. Scotch ’n Soda speelde gedreven en met bezieling en hierdoor zaten de mensen het plein al snel een eerste keer op het puntje van hun stoel.
Ook geen onbekende in Hamme en ver daarbuiten is Marino Noppes, hij kreeg de gelegenheid om zijn nieuwe project, dat luistert naar de naam Marino & His Houserockers, voor te stellen. Helaas gooide een heuse plensbui even roet in het eten maar dat liet Marino niet aan zijn hart komen.
Hij en zijn kompanen gaven zich ten volle en het is zulks een ingesteldheid die er in Hamme voor zorgt dat ook het publiek zich ten strijde gooit en de regen trotseert. Swing, shuffle en “nen trage”, zoals de grootmeester dat zo fijn verwoord, wisselden elkaar vlot af. Wie Marino kent weet dat hij voor elke song ook de gepaste solo in zijn bagage heeft zitten.
Dit optreden zat barstensvol met gekende klassiekers als “Rock Me Baby” , “I’m A Lover” (met knap gitaarwerk van Peter Daelr) en “The Getaway”.
Marino geeft zich ten dienste van de muziek en is steeds bereid om ander talent een kans te geven.
Zo kwam Ilias Scotch ook even mee het podium op en mocht ik na lange tijd ook nog eens genieten van het mooie saxwerk van Mariella Debielle. Regen of geen regen, het kon niemand nog deren na zo een schitterende prestatie. Marino en zijn houserockers zorgen voor zonneschijn op dit doorregende terrein.
Het ombouwen van het podium voor de laatste artiest mocht dan al wat meer tijd in beslag nemen waardoor Elmore D & Band wat later begon maar zeker en vast ook snel overwon.
Relaxt zittend op zijn stoel vooraan in het midden van het podium liet hij zich omringen door klasbak muzikanten als Daniel Willem op viool en J.B. Biesmans op sax en bluesharp. De climax voor dag 3 mocht beginnen en zo dachten niet alleen de mensen on stage erover maar ook het publiek op het plein. Dat Elmore D een kenner is zal snel blijken aan de manier waarop hij het publiek bespeelt maar ook door zijn songkeuze en opbouw van een set. Of wat dacht je van een nummer als “Jack O Diamonds” die vlot gevolgd wordt door “Number Three Blues”. Elke song stak voortreffelijk in elkaar en werd smakkelijk gekruid door mooi solowerk van Gilles D (gitaar), Bas Jansen (keyboard) en Biesmans (sax en harp). En natuurlijk het mooie werk van the man himself, niet enkel een voortreffelijk gitarist maar ook een heel knap zangtalent. Als dan later ook nog een song volgt als “Drunken Sailor” kan je zowaar voelen dat het plein uit zijn voegen barst, overal stonden mensen te dansen en swingen. Een betere afsluiter voor de zaterdag hadden ze hier in Blues oan daa Staozze niet kunnen voorzien mijn gedacht.
De zondag begon met een band die al jaar en dag podia afstruint met hun eigen versie van gekende klassiekers. Of dit nu een song is van Metallica, Pink Floyd of Gene Kelly, het maakt voor The Moonshine Playboys niets uit. Ze hebben het talent om eender welke song om te toveren alsof deze origineel geschreven is in het diepe moeras van Louisiana. Tussenin nog een beetje grappen en grollen in samenwerking met het publiek en je zit gebeiteld voor meer dan één uur aanstekelijke covers die ervoor zorgen dat je niet kan blijven stil zitten. Kortom, deze band hoort thuis op ieder festival, roots,blues of wereldmuziek………..gewoonweg boeken die amuzante bende.
Vrijdag kregen we backstage al het slechte nieuws te verwerken dat de bassist van Matyas Pribojszki afgelopen donderdag plots overleden was. En toch, na dit trieste voorval, hadden de heren nog de moed om de mensen van Blues Oan Daa Stoazze en hun fans niet in de kou te laten staan. Ze kregen hiervoor diep respect en een staande ovatie en natuurlijk ook ons medeleven. De Hongaren kwamen niet naar Hamme voor een set Huzarenmuziek maar brachten ons blues van de bovenste plank. Het was zeker al zo’n 2 jaar geleden dat de band nog in België had gespeeld en ik moet zeggen dat alles nog veel hechter klonk dan voorheen. Er werd begonnen met een knap stukje bluesharp van Matyas en mij viel meteen op dat de afwezige baspartijen vakkundig werden opgevangen door de linkerhand van Erik Kovacs. Na de instrumentale intro volgde de klassieker “Sell My Monkey” en hierin mocht ook meteen gitarist Ferenc Szasz tonen wat hij waard was. In het nummer “Walking Blues” toonde Matyas dat hij ook goed overweg kan met de chromatische bluesharp. De songs vlogen ons aan een hoog tempo om de oren maar toch werd er ook tijd gemaakt voor een mooie ingetogen song. De mooie warme stem van Matyas krijgt hierbij enkel begeleiding van de piano, een echt kippenvelmoment. Hounddog zorgde ervoor dat Marcel geen moeite moest doen om het publiek aan te zetten tot het afdwingen van een bisser.
Hierna was het de beurt aan Karen & Jeanne Caroll, dochter en moeder uit Amerika. De mensen van Blues Oan Daa Stoazze hadden zoals elk jaar weer hun best gedaan om de zondag af te sluiten met een topper. Maar wat beloofde een topdag te worden eindigde in een ware tragedie. Het optreden werd geopend door moeder Jeanne, een kranige dame die vlot het hele plein op haar hand kreeg met songs die ons deden terug denken aan de muzikale jaren ’50. Doch na de 4de song sloeg het noodlot toe en stortte Jeanne Caroll plots ineen. Er werd meteen gereageerd door de aanwezige ambulanciers en de organisatie zorgde vrijwel meteen voor de nodige privacy door het podium af te schermen. Maandagavond hebben we nog contact gehad met Marc Bouillon die ons tot spijt mede deelde dat Jeanne Caroll overleden was. Wij kunnen enkel ons medeleven betuigen aan familie en organisatie.
Meer foto's : L.B.
Blueswalker
