Met een koffer vol enthousiasme vertrokken we gisteren iets na de middag richting Puurs voor de 10de editie van Duvel Blues. We kwamen aan omstreeks kwart voor 3 en het viel ons meteen op, er was al vroeg veel volk aanwezig.
Of dit te maken had met het jubileum of het feit dat Poplawsky deze 10de editie mocht openen laat ik in het midden. Ik was in elk geval blij de jongens van de vroeger genaamde Blue Chevy’s nog eens aan het werk te mogen zien. Er was wel een kleine wissel gebeurd, nml Bassist Van Parijs is vervangen, dit wegens het te druk hebben bij een openbare omroep. Ok, de immer enthousiaste spring on stage wordt wel wat gemist maar de nieuwe aanwinst zorgt net voor een ietwat strakkere basis samen met drummer Phillipe Martello. Ik heb deze gasten al weer een tijdje niet maar aan het werk gezien maar hun stijl, hun enthousiasme en aanstekelijkheid blijven ze behouden. Al snel hadden ze toch wel een hoopje volk voor het podium weten te lokken en naarmate hun optreden vorderde groeide dat hoopje gestaag. Songs die mij zijn bijgebleven zijn de cover “Firecracker” van Ryan Adams, “14 Days” van The Palladins maar zeker en vast ook het eigen nummer “Follow The Moon”. Jammer dat we deze gasten niet wat meer op Belgische podia tegenkomen.
Totaal onbekend voor mij waren de uit Frankrijk afkomstige Malted Milk maar ik heb nadien meteen hun nieuwste CD Sweet Soul Blues gekocht. Om maar dadelijk te vertellen dat ik hun blues gemixt met soul, funk en jazz wel kon pruimen. Natuurlijk kregen we veel werk van deze nieuwste CD en terecht ook. Wat songs als “Brand New Thing” en “Hard Working Woman” komen live net iets rauwer en minder gepolijst over dan op de CD. Arnaud Fradin beschikt over een warme stem en door de samenzang krijgt die daardoor nog net iets meer kleur. Maar buiten deze warme stem kan hij ook goed overweg met de fender strat en samen met kompanen Yann Cuyeu (gitaar) en Cedric Goyat (Keyboard) zorgt dit regelmatig voor vuurwerk. Een band om in de gaten te houden !!
Iemand die niet zoveel in België te bewonderen is de laatste jaren is Charlie Musselwhite en Het was een shot in de roos om deze man als 3de op de affiche te programmeren. De tent barste hierdoor al vrij vroeg uit zijn voegen. Charlie en zijn band van supermuzikanten hadden er in elk geval evenveel zin in als het voltallige publiek. Wat me wel opviel was dat in het eerste deel van zijn optreden er veel ruimte was voor het jonge gitaarwonder Matt Stubbs. En die genoot van deze kans om zijn kunnen nog eens duidelijk aan de man te brengen. Het zou me dan ook niets verbazen mochten we hem binnenkort in ons kleine landje verwelkomen met zijn eigen band. Gelukkig kreeg het publiek in het 2de deel toch meer werk te horen op de Mississippi Saxofoon. Lekker vettig en lang werd de versie van “Bad Boy” waardoor me ook opviel dat Charlie nog steeds in het bezit is van een stel perfecte longen en stembanden. Niet voor niets dat hij onlangs nog 2 blues music awards mocht in de wacht slepen te Memphis. Na zijn optreden ging de nieuwste CD The Well dan ook vlot over de toonbank achteraan in de tent.
De laatste tijd wel regelmatig te zien op Belgische podia is Rod Piazza en zijn Mighty Flyers, ook al is zijn show met momenten zeer voorspelbaar toch blijft hij een lieveling van het publiek. Het begon allemaal vrij rustig zonder veel utschieters tot Honey haar Saturday Blues op de piano mocht los laten, tijd voor een dikke 10 minuten vingervlugheid afgewisseld met gevoel over de wit/zwarte toetsen. Even later mocht ook gitarist Henry Carvajal laten horen dat hij ook een stukje kon zingen. En tijdens deze song schudde hij ook zowat alles uit zijn gitaar wat er maar viel uit te schudden en daar zaten knappe stukjes tussen. Dit was meteen ook het signaal aan Rod om voluit te gaan en zo werd deel 2 omgevormd tot een stomende finale van zowat 30 minuten onvervalste Rod Piazza & The Mighty Flyers. We kregen de klassieker “Sell My Monkey” als bisser en Honey gaf even het roer van haar toetsen over aan Leon Blue. En dan te bedenken dat het feestje nog niet gedaan was.
Want backstage stond Martha High te trappelen om het feestje, opgebouwd door Rod Piazza, zonder meer over te nemen. Maar de wat lange intro van haar Italiaanse begeleidingsband Morblues zorgde ervoor dat ze het feestje toch weer wat opgang mocht trekken. Er stond heel wat volk op het podium, 2 blazers en ook nog eens 2 achtergrond zangeressen maar dit alles kon er, naar mijn bescheiden mening, niet voor zorgen dat het niveau van Rod Piazza werd geëvenaard. Misschien werd er toch wat teveel op safe gespeeld met zowat enkel gekende covers die je bij elke grote bluesdiva wel hoort. Maar het is aan de andere kant ook niet evident om zomaar de hort op te gaan met een begeleidingsband die niet de jouwe is. Ons zijn volgende songs bij gebleven, W.O.M.A.N. en “het alom gekende ‘I Wanna Know What Love Is” van REO Speedwagon. Omstreeks 01:25h vonden we het stilaan tijd om terug richting huis te trekken. In de auto nog stilletjes nagenietend van een formidabele jubileumeditie.
Er was ook nog de schuur en daar zat het elke keer zo barstens vol dat men na de 2de act besloot om de stoelen te verwijderen zodanig dat er meer ruimte was voor alle muziekliefhebbers. Ik moet eerlijk bekennen dat ik van elke act wel wat heb meegepikt en dat het me ook opviel dat het publiek in de schuur al even enthousiast was als in de tent. Maar ik heb tijdens de schuurmomenten ook even de tijd genomen om links en rechts een gesprekje te voeren met de vele bekenden aanwezig. Gelukkig heeft m'n partner toch gezorgd voor foto's.
Voor Gust en de hele organisatie heb ik maar 1 boodschap, op naar de volgende 10 jaar !!
Wij zijn jullie in elk geval meer dan dankbaar voor de eerste 10 jaar.
Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker
