CD Ganashake

Ganashake

Het heeft even geduurd voor ik aan deze bespreking begon en wel om een paar redenen.
Ten eerste is het al een hele tijd geleden dat ik nog een CD heb besproken en ten tweede wilde ik zeker geen half werk leveren.
Ik heb dit pareltje dan ook ettelijke weken grijs gedraaid en elke keer weer kwam ik tot de ontdekking dat dit kleinood een klasse debuut, de EP buiten beschouwing gelaten, is van deze 3 jonge gasten.
Dat er meerdere mensen zijn die hun talent kunnen waarderen mag ondertussen geweten zijn en tot die mensen mogen we ook Jean Marië Aerts rekenen want hij zorgde niet enkel voor de produktie maar verzorgt hier en daar ook een gastrolletje.
Elf songs staan er op deze debuut CD en van die elf tellen we één cover, nml de song “Gimme Back My Wig” van wijlen Hound Dog Taylor. Het geeft een beetje een idee naar waar de voorkeur van dit trio uit gaat.
Er wordt meteen sterk van leer getrokken met de opener ‘Indian Chief’, een lekkere song die meteen aangeeft welke richting Ganashake uit wil. En die richting is lekker rechtdoor zonder al teveel franjes maar met net voldoende gedoseerde feeling.
Op ‘Cherry Red Lips’ zie ik hier en daar een Lenny Kravitz om de hoek kijken maar dan wel op zo’n manier dat het zeker geen gekopieer wordt. De song ademt wel seventies stijl uit en daar hou ik wel van.
Voor wie de band al meermaals live aan het werk zag, zoals ondergetekende, klinkt ‘Special Sauce’ alsof het rechtstreeks vanop het podium de CD is op gesmeten. Lekker vettig en smerige rockend zoals we GanaShake kennen. Vermeldenswaard is hier ook het slidewerk van bassist Sander Goethals.
En als ze de song ‘Strings & Things’ zouden uitbrengen op single dan durf ik er bijna een klein bedrag opzetten dat het een hit zal worden op Stu Bru. Een catchy riff en vocalen die je na 2 keer horen in het achterhoofd blijven hangen, am I wrong?
En als je maar gelooft dan kan er zeker meer dan een mens durft te dromen, dat is zowat waar de song ‘If You Believe’ over gaat. Jess Jacob weet niet alleen hoe hij een gitaar hoort te bespelen maar beschikt tevens over een paar stembanden die zeker ook de keuring hebben doorstaan. Samen met Sander op basgitaar en Bert Minnaert op drums kunnen ze zeker hun mannetjes staan en dat hebben ze het afgelopen jaar al op heel wat podia in de Benelux mogen bewijzen. En ik ben er zeker van dat ze dit de volgende jaren nog gaan doen, ook ver buiten die grenzen van de Benelux. En laat ons hopen dat ze die ‘Graveyard Shuffle’ nog dikwijls mogen spelen alvorens daar zelf te belanden.
Wie houdt van blues met een lekker vettige sound, regelmatig wat nostalgie in zijn muziek kan smaken en ook af en toe eens wil meebrullen moet zeker deze cd eens gaan beluisteren of nog beter, de band live gaan zien en dan naar huis komen met de CD !

Blueswalker

Blues In Schoten

Het was alweer de 8 ste editie van Blues in Schoten en gewoontegetrouw wordt de laatste jaren de aftrap gegeven in het cultureel centrum. De Kakelaar in Schoten was op 20 november de Bluestempel met klinkende namen zoals Scotch & Soda, Belgian Blues Legends, Lightnin’ Guy en Mac Arnold.

Ilja De Neve en zijn Scotch & Soda opende deze bluesy avond met een aantal eigen nummers. “Hard Time Killing Flour” van Skip James en een boogie woogie, genaamd “Boogie For Anton” mochten zeker ook niet aan het repertoire ontbreken. “What Shall We Do
With The Dronken Sailor” was een heuse meezinger waarbij vele toeschouwers de toon zette voor de rest van de avond.


Vervolgens zorgde de band met Marino Noppe en Big Dave als frontmannen voor een degelijke set, niet verwonderlijk met een naam zoals Belgium Blues Legends. Echter gitarist Bart De Meulder kon vanavond de Legends niet vervoegen, maar niet getreurd want deze taak werd met brio overgenomen door, de uit Nederland afkomstige, Stan Aerts. Bekende nummers zoals “Woke Up This Morning”, “Modjo Head” en “Going To Louisiana” volgen elkaar razendsnel op. Tijd om op adem te komen was er niet. Het mag gezegd zijn: het startschot voor dit bluesfeest is gegeven.


Gezellig met een biertje in de hand maken we onze opwachting voor Lightnin’ Guy & zijn Mighty Gators.
Bij Lightnin’ Guy draait alles om 1 ding: muziek maken en die voor zich laten spreken. Zware bassbeats, jankende gitaren, uptempo drumpartijen en een snuifje mondharmonica brengen je in hogere sferen. “Long Distance Shuffle” is een eigen nummer met een stevige bassgroove, typische blues, met power. De intensiteit spat er af! De aanwezigheid van Litlle Chris met zijn uitmuntende gitaarspel is zeker ook een meerwaarde voor deze band. Verderop in de set horen we Drink A Little Poison Before You Die”, een nummer dat door de aanwezige menigte stevig wordt meegeklapt. Het laat je toe weg te dromen naar New Orleans, het Mardy Grass festival. Met volle overtuiging en uit volle borst zingt het publiek op “Oh When The Saints”. Als toemaatje aan dit spetterend optreden vervoegd Marino Noppe zich bij de band om op “Bon Ton Rouler” zijn gitaar nog eens goed te laten janken.


Mac Arnold mag als laatste de Kakelaar op stelten zetten en dat doet hij met verve. Maar alvorens hij erin mocht vliegen kregen we eerst nog 2 knappe songs van zijn begeleidingband. Gitarist Austin Brashier weet niet alleen hoe hij de snaren moet bepotelen maar is tevens eigenaar van een paar goede stembanden. Maar dan was het tijd voor Mac Arnold en hij had er zin in.
“Living In The Ghetto” en “Run My Babe Down” allemaal gebracht op die zelfgemaakte “gas can” gitaar van zijn broer.
Een snuifje authentieke blues, aanstekelijke ritmes en een portie natuurlijke charme zorgen ervoor dat het publiek zijn emoties de vrije loop laat: klappen, roepen, meefluiten, …., het gebeurt allemaal. Een vol cultureel centrum bewijst dat deze man zich durft geven tijdens een optreden. Sterke set. Artiest met stevig potentieel.
Het mag gezegd zijnde, dat deze muziek, gebracht door zulk gepassioneerd artiest een fantastische ervaring en verrijking voor je ziel zijn.


Tot slot wil ik nog toevoegen dat een blues festival meer is dan alleen muziek, het is een ontmoetingsplek, waar bijgepraat wordt en waar sociale contacten onderhouden worden. Het is een goed excuus om ergens naartoe te trekken en van thuis weg te zijn.
Oude bekende, nieuwe vrienden en een stevige portie blues, wat kan een mens zich nog meer wensen.
Op weg naar huis om onder de wol te kruipen, genietend en dromend van deze fantastische avond denk ik even aan het mailtje voor de organisatie, namelijk: “Blues in Schoten hierbij alvast mijn reservatie voor 2011!”


Meer foto's : Lady Blue

Een Bluesmadam.

Kirri - Willy

Een tijdje terug zagen we op een festival een affiche hangen met de vreemde naamspeling Kirri Willy. We konden beide namen wel thuisbrengen maar niet dadelijk met elkaar tot ik de affiche van dichterbij ging bekijken. Niemand minder dan Kris “Kirri” Valvekens en Den Huibbe hadden de handen in elkaar geslagen voor dit project. Samen met nog enkele andere muzikanten hebben ze een heuse set in elkaar gestoken. Die muzikanten zijn : op drums: Chris Holemans; op bas: Louis Claes (funky Mozes) en op accordeon Dirk Verbessem.En ze hadden ook nog gezorgd voor een verrassingsact on stage. Ik was voordien nog nooit in De Loods geweest en kan dus moeilijk inschatten of er bij elk optreden zoveel volk aanwezig is. In elk geval hadden velen het gure weer getrotseerd voor deze avond. Stop om 21h gingen ze van start en al meteen liet Kirri verstaan er zin in te hebben en wie Den huibbe kent weet ondertussen dat dit voor hem ook geldt. We kregen een mengelmoes van klassiekers, al dan niet bluesgetint, uit de muziekwereld. Songs als wooly bully en Hello Josephine werden afgewisseld met nummers als Can’t Judge A Book en Little Girl. En als verrassing dook Bruno ,alias Ragtime rocky, van (Ge)Varenwinkel het podium op om de heren te versterken met een hoop percussie-instrumenten en links en rechts gaf hij ook nog zijn vocale steun. Een verborgen talent die Bruno, dat mogen we gerust zeggen. Hier stonden 6 enthousiastelingen op het podium en dat kon je niet alleen zien maar ook horen. Muzikaal klonk het verfrissend en met momenten zeer verrassend. Het aanwezig publiek genoot met volle teugen en ik hoorde niets dan positieve reacties links en rechts. Helaas was het allemaal veel te snel voorbij maar hier komt zeker een vervolg op!


Blueswalker

R&B @ The Attic 2010

Tijdens Binkom blues enkele maanden terug kreeg mijn partner, Lady Blue, van Peter de vraag of ze foto’s wilde komen maken tijdens Blues At The Attic. Traditiegetrouw staat dit gezellige festival elk jaar weer op onze agenda dus was het een extra eer die vraag te krijgen waarvoor onze dank. Dit was het 2de jaar dat ze dit gezellige festival hielden in zaal Den Ouden Tijd en ze kunnen het daar al even gezellig warm stoken als vroeger op de zolder.
En muzikaal mogen we gerust stellen dat het bij momenten al even warm liep en de eerste warmtegolven kwamen al meteen bij aanvanger Dirty Vicky. Wat hebben deze gasten mij, en samen met mij vele anderen, verrast. Okee, het is geen traditionele blues en ook geen rock blues maar het klonk vet en melodieus en…….ze hadden ballen deze muzikale vicky’s.
Met een traditionele bezetting van drums,bas, gitaar en zang, je komt het niet meer zoveel tegen helaas, werd hier muziek neergezet waar menig orkest het schaamrood van achter de oren zou krijgen. En aan die muzikale uitspattingen paste het best een charismatisch zanger en die hebben ze met glans gevonden in de Lange, waarschijnlijk niet zijn echte naam maar wel letterlijk te nemen. Songs die mij zijn bij gebleven en het zeker ook goed zouden doen op Stu Bru zijn “Francine”, “Shoes” en “Hometown”.
Hierna was het tijd voor Cash Reloaded, ik had deze gasten nog nooit aan het werk gezien maar wel al veel over gehoord links en rechts. Ja, sinds enkele jaren heerst er een heuse Johnny Cash hype in ons land en velen voelen zich geroepen doch weinige zijn uitverkoren. Ik moet zeggen dat HP oftewel Hatch Peterson zijn stem met momenten dicht bij het origineel kwam en het mooie gitaarwerk van John Peacock mocht zeker ook gehoord worden. Songs als “Get Rhythm”, “Train Of Love” en “Folsom Blues” werden stijlvol ten gehore gebracht en toch miste ik iets. Ik miste enthousiasme en een hongerige blik die je hoort te hebben op een podium, een blik van, om het op z’n engels te zeggen, “we’re gonna get you”. En waarom tussendoor alles in het engels? Maar verder zeker een duo dat Johnny Cash eer aandoet!
Wijn wordt beter naarmate hij ouder wordt, dit geld ook voor Ganashake, ze worden alsmaar beter naarmate ze “ouder” worden. Niet dat deze jonge gasten nu plots oud zijn maar muzikaal groeien ze wel snel dankzij de vele concerten die ze overal ten lande geven. En ieder goed muzikant hoort te weten dat samenspel alleen maar kan leiden tot beter ! Ondertussen hebben de heren ook een eerste CD, getiteld Ganashake, uit en natuurlijk werden er van die cd heel wat songs gespeeld maar ik dacht ook al wat nieuw werk te hebben gehoord. Al vanaf de eerste songs zat zoals gewoonlijk het enthousiasme erin en was het “vonken” van begin tot einde. Wij durven hier al eens zeggen “gaas geven” en dat doet Ganashake vol overgave.
Ook al had Jess “Mr. Chin” Jacob met momenten wat last van de stem toch wist hij zich vakkundig door de hele set te worstelen. En problemen met de stem hebben niets te maken met de vingerkes want die gingen als gewoonlijk weer lekker vlot over de hals van zijn Fender strat. Man wat weet hij toch mooi de juiste noten op het gepaste moment uit zijn instrument te toveren. Maar ook de ritmesectie zit als gewoonlijk strak en goed in het vel, ik had het vermoeden dat ze alle 3 in super doen waren en natuurlijk lokt zoiets het publiek tot voor het podium. Een song die volgens mij mag worden uitgebracht op single is zeker en vast “Strings And Things”. En wat de CD betreft…..kopen is de boodschap!Ik dank de band dat ze mij gevraagd hebben hun eerste CD te bespreken (volgt binnenkort)
Normaal hebben ze bij R&B @ The Attic de traditie enkel bands van eigen bodem te boeken en dus trad er een klein probleempje op na het telefoontje van Phil Bee. Maar gelukkig woont Phil in Lanaken en is dit nog steeds Belgisch grondgebied anders hadden ze in Herent nooit kunnen genieten van King Mo! Ik moet, met schaamrood op de wangen, bekennen dat ik de band tot nog toe niet had gehoord. Maar ik ga dan ook meteen bekennen dat deze eerste kennismaking er zeker eentje was van verbazing en overtuiging. Er is nagedacht over het hoe, wat, waar en wanneer in elke song en dat hoor je niet alleen maar kan je ook duidelijk merken. Met momenten hoor je Texaanse invloeden maar toch ook zit er heel wat fun in bepaalde songs. Ik heb ook de indruk dat Phil zich in deze band beter in zijn vel voelt dan in de vroegere Phil Bee & The Buzztones. En gitarist Sjors weet echt wel heel wat mooie klanken uit zijn gitaar te schudden en dit zeker als de band over gaat tot de echte slowblues.
Tijdens enkele songs mag Charly Verbinnen mee het podium op en zo krijgen we enkele knappe gitaartandems te horen. Toch ook een gitarist waar we in België trots op mogen zijn alleen zien we hem jammer genoeg veel te weinig op de Belgische bluespodia.
Wie we het afgelopen jaar wel zowat op alle podia in België zijn tegen gekomen is Lightnin’ Guy en zijn Mighty Gators. Al moet ik zeggen dat die Mighty Gators de laatste tijd regelmatig van muzikanten wisselen. Zou het zoektocht zijn naar het beste of speelt de druk bij sommige muzikanten parten, wie zijn wij om daarover te oordelen? Ik moet wel eerlijk bekennen dat deze wisseling wel telkens weer zorgt voor een iets andere show en zodoende ga je nooit een herhaling zien van het vorige. Ditmaal kregen we op Hammond en toetsen Pieter Van Bogaert en aan de 2de leadgitaar niemand minder dan Little Chris. En dus konden we zeker zijn van een hoop vuurwerk, alsof het nog niet warm genoeg was in Den Ouden Tijd. Ook lightnin’ Guy heeft (noodgedwongen) een nieuwe CD uit en veel songs van die CD passeerde de revue. Bij de song “Soul jivin’” hoor ik met momenten Tommy Castro maar ik hoor dan ook weer met momenten een knipoog naar BB King en Stevie Ray Vaughan. En dat Guy niet enkel bij de blues blijft stilstaan maar ook een liefde heeft voor soul en cajun hoort ook al lang geweten te zijn. En dan gaan plots alle muzikanten van het podium en zet Guy zich enkel en alleen met een luit op de schoot vooraan op dat podium. Het wordt stil in de zaal en we krijgen een mooie versie van “Voodoo Chile” van wijlen Jimy Hendrix. Maar na 2 ingetogen songs op die luifel is het tijd om het lont pas echt aan het kruid te steken. Er wordt geen gas meer terug genomen maar bijna constant “at full speed” ertegenaan gegaan. Om af te sluiten met “Poison” en de bisser “Bon Ton Roulet”.

Ik heb afgelopen avond en nacht heel wat knappe en mooie muziek gehoord en ook enkele nieuwelingen ontdekt die zeker heel wat capaciteiten hebben. Enkele uitschieters als ik toch namen moet noemen, Dirty Vicky, nog steeds Ganashake maar ook King Mo.
R&B @ The Attic heeft met deze 7de editie weer maar eens bewezen dat je niet naar het buitenland moet reizen om kwaliteit te programmeren. Wij, van onze kant, kunnen enkel maar een terechte dankjewel placeren en hen eer bewijzen met een mooie bespreking en knap fotowerk.

Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker

Jubileum Blues Lee

15 jaar, het is weinige bands gegund in ons kleine Belgenland doch Blues Lee slaagt erin dit te verwezenlijken. En als je ziet met welk een enthousiasme ze dit jubileum en hun nieuwste CD “Indeed” voorstellen dan durf ik gerust te stellen dat ze er nog eens 15 jaar gaan bijdoen.
Natuurlijk kregen we heel wat werk van deze nieuwe cd te horen maar Blues Lee zou Blues Lee niet zijn als ze er niet wat extra’s zouden aan breien, daarover later meer.
Al voor aanvang passeerde ik even langs de cd-stand om het nieuwe geesteskind blindelings aan te schaffen en ik kan iedereen aanraden dit ook te doen.
De zaal dan, die zat barstensvol en JB (Biesmans) loog niet toen hij het fier aankondigde, “The Place is sold out”. En dan vlogen ze erin met het lekkere uptempo nummer ‘Love engineer’ en meteen was de toon gezet voor een dik anderhalf uur real handcrafted originals zoals ze zelf schrijven. Er werd even achterom gekeken naar hun legendarische optreden op de Caraïben en de songs Caribian Duck zal ervoor zorgen dat de herinnering blijft bestaan. Even spookte de naam Santana door mijn hoofd tijdens de knappe solo van Karel Phlix maar dat was maar een momentopname.
JB hanteerde de sax naar believen en ik moet eerlijk zeggen dat hij keer op keer blijft verrassen met dat koper instrument. Vocaal kan hij zeker ook zijn mannetje staan maar toch hoorde ik links en rechts stemmen die het meer hadden voor het vroegere werk met Ben Lamb. En die Ben Lamb mocht natuurlijk niet ontbreken, halverwege mocht hij samen met nog 3 leden van het eerste uur 3 songs komen brengen. En geloof me, directeur of niet, hij is zingen en bluesharp spelen nog niet verleert.
Even zag je in de zaal mensen een beetje nostalgisch worden en terug denken aan vervlogen tijden. Maar al snel kreeg de huidige bezetting weer grip op de voltallige zaal. Wat wil je ook met songs van zowel de 2de Cd Home als van hun nieuwste Indeed. Songs die mij al vanaf de eerste keer zijn bijgebleven zijn o.a. de opener van de cd “Love Engineer” en “Lil’ Demon”. Neen, ik durf het gerust nog eens vermelden, Blues Lee is Limburgs trots en niet alleen in bange dagen. Hun variëteit, hun uitstraling, hun enthousiasme en vooral ook hun kwaliteit blijven in elke song boven drijven. En het zijn net deze ingrediënten die ervoor zorgen dat deze band is wat ze is, een instituut maar vooral een hechte bende goede bluesvrienden.
Met hun nieuwe cd zijn ze, volgens mij, weer op weg om een hele tijd de podia in de Benelux en ver daar buiten onveilig te maken.
Mocht het binnenkort toch tot verkiezingen komen en Blues Lee stelt zich kandidaat, dan hebben ze mijn stem alvast.
How how ………

Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Binkom blues 2010

Het was alweer de 7de editie van Binkom Blues en naar gewoonte scheen de zon weer op het pleintje achter zaal Santro. Elk jaar weer zorgt de organisatie voor betere accommodatie en ook dit jaar was dat niet anders. Na een optreden in de zaal sta je niet buiten op straat of achter aan de toog maar kan je het gezellig maken op de binnenkoer. En dat is ook één van de pluspunten die ze daar in Binkom mooi benutten. Een ander pluspunt is de muzikale neus die ze daar hebben voor talent en één van die talenten mocht iets later dan voorzien het festival openen.
Ganashake moet ik waarschijnlijk aan niemand meer voorstellen, ze hebben sinds hun nog korte bestaan al duidelijk hun stempel gedrukt op de Belgische bluesscene. Het was dan ook niet verwonderlijk dat wanneer presentator Johan de band aankondigde de zaal stilaan vol liep. Ik had ze onlangs voor het eerst aan het werk gezien op (Ge)Varenwinkel en toen al konden deze 3, netjes in pak gestoken, heren mij met hun muziek bekoren. In Binkom kreeg ik de indruk dat ze net iets meer relaxt waren en hierdoor ook meer gedoseerd en gevarieerd voor de dag kwamen. Lekkere stevige blues werd met andere woorden regelmatig afgewisseld voor een slow blues en funky riffs. Ik heb me laten vertellen dat binnenkort kun eerste cd uitkomt en kan iedereen aanraden deze toch zeker eens te beluisteren en/of aan te schaffen.

Ganashake from Blues Walker on Vimeo.

De kop is eraf en voor het stuk schouders mogen, de uit Nederland afkomstige, Cuban Heels tekenen. Net voor dit festival kwam trouwens de boodschap dat dit één van hun laatste optredens was daar ze het bijltje erbij neer leggen. Dit was waarschijnlijk ook de reden dat vaste gitarist Rico Gerfen werd vervangen door Martin de Ruiter van T-99. Maar volgens mij heeft niemand dit echt gemerkt en ondergetekende was zelfs verbaasd van hoe knap Martin zich op zo’n korte tijd had eigen gemaakt in deze toch wel ietwat eigenzinnige band. Het was weer al enkele jaren geleden dat ik de mannen nog aan het werk zag maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat het net even steviger klonk dan anders. Het leek wel of er moest een hoop energie de deur uit alvorens de band afscheid kon nemen. Het is natuurlijk nooit plezierig een band te zien splitten maar regelmatig komen er dan ook weer nieuwe creaties en formaties tot stand en iets zegt me dat dit ook nu weer het geval gaat zijn. In elke geval was hun laatste optreden in België een mooi afscheidscadeau.

Cuban Heels from Blues Walker on Vimeo.

Van Nederland ging het richting Engeland en mocht een dame genaamd Connie Lush het podium onveilig maken met een hoop gegrom afgewisseld met songs voor de ladies. Het is al een hele tijd geleden dat ze nog in België aanwezig was en het mag duidelijk zijn dat ze toch nog heel wat trouwen fans heeft. Na wat zoekwerk online had ik mijn verwachtingen voor haar niet echt hoog gelegd maar daar kwam naarmate haar optreden vorderde serieus verandering in. Connie Lush is een dame die weet wat een publiek wil en dit dan ook keurig serveert. Ze staat daar niet gewoon haar ding te doen maar het enthousiasme druipt ervan af. En dat enthousiasme brengt ze niet enkel over op haar mede muzikanten maar tevens op het publiek dat aan haar lippen hangt. Enkele songs die me zijn bijgebleven zijn “Dog” en “Don’t Buy Me Flowers, Give Me The Money”. Maar ook de song “nobody’s Fault But Mine”, subliem gebracht met enkel ondersteuning van de drums, kon op heel wat applaus rekenen. Ik was ook onder de indruk van het slidewerk dat haar gitarist uit z’n mouw schudde en wat mij betreft mocht dat zeker meer gebeuren.

Connie Lush from Blues Walker on Vimeo.

Tijdens Nine Below Zero heb ik even de tijd genomen om een onderonsje te houden met Connie Lush. Wel kon ik achteraf lovende kritieken horen over het optreden van deze heren.
Helaas heb ik er weinig van kunnen mee pikken maar ik kan wel stellen dat hun optreden weer lekker vettig en rechttoe rechtaan was.

Nine Below Zero from Blues Walker on Vimeo.

Als afsluiter, een toetje dat zelfs de organisatie eerst niet had voorzien, mochten de altijd goedgeluimde heren van The Mofo Party Band het publiek klaarstomen voor de tocht huiswaarts. En wie deze band kent weet ondertussen ook dat er een feestje op til stond maar niemand die daar ook maar iets op tegen had. Natuurlijk kregen we veel songs van hun vorige cd’s maar ook enkele van de pas uitgekomen cd Low Down. Wat me wel onmiddellijk opviel was de wissel van de bassist, ditmaal geen contrabas maar een gewone elektrische 4 snaren basgitaar. Toch konden we ze weer aan het werk zien met de gimmick van jij speelt op mijn gitaar, ik op de jouwe. Ik kon m’n eigen niet betrappen op het feit dat ik een gevoel kreeg van heb het nu al 3 keer mogen zien en het nieuwe is eraf. Wat niet wil zeggen dat wat deze heren doen slecht is, verre van maar het verrassingseffect is eraf. Maar het is ook niet evident om telkens weer met nieuwe gimmicks voor de dag te komen en pers slot van rekening gaat het toch nog steeds om de muziek en die was van begint tot einde af en top. Als je als presentator dan roept om een resem lege drinkbekers dan mag je natuurlijk ook enkele halfvolle verwachten en van geluk spreken dat The Mofo Party Band ter hulp komt. Met andere woorden een strakke bisser genaamd “Too Late” zorgde ervoor dat het ook echt wel gedaan was met de 7de editie. Althans voor het bezoekende publiek want voor de organisatie en hun medewerkers was het nog ettelijke uren hard labeur om alles weer kraaknet achter te laten.

The Mofo Party Band from Blues Walker on Vimeo.

Chapeau is het enige wat me nog rest, chapeau voor wat jullie als kleine groep weer hebben verwezenlijkt. Wij waren alweer eens aangenaam verrast en kijken nu al een beetje vooruit naar september 2011. Maar eerst zeggen we tot rendez-vous op Blues @ The Attic.

The Mofo Party Band from Blues Walker on Vimeo.

Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

(Ge)Varenwinkel 2010, zaterdag

Ganashake mocht dag 2 openen en voor mij was het tevens de eerste keer dat ik deze band van eigen land aan het werk zag. Een trio dat z’n oor goed te luisteren heeft gelegd en niet alleen bij de blues maar ook bij de aanleunende genres. En die luistersessies heeft hun geen verloren tijd gekost maar ervoor gezorgd dat hun songs fris en toch herkenbaar klinken. Hier en daar hoorde ik Frank Zappa maar af en toe, als je voldoende fantasie had, zelfs Rush.
Ik wil nu zeker niet afgeven op onze noorderburen, die al jaren het stevigere werk hanteren, maar Ganashake is toch in mijn ogen het Belgische voorbeeld van hoe het wel moet. Chapeau heren, het klonk vettig maar mij kon het wel bekoren. See you a second time op Binkom Blues.

Ganashake from Blues Walker on Vimeo.

Enkele maanden terug mocht ik The Belgian Blues Legends voor het eerst aan het werk zien en horen en dat was me niet echt goed bevallen. Waar het toen leek op een routineklus was er ditmaal totaal geen sprake van routine maar werd er hoogstaand gemusiceerd door elke muzikant die op het podium stond. Marino was in topdoen maar zo ook Wilfried “Wuf” Maes, bassist René Stock, de gitarist, van wie ik de naam niet onthouden heb, en Big Dave. Diezelfde Big Dave waagde zich zelfs regelmatig aan enkele danspasjes en als het zijn beurt was om de band te leiden dan deed hij dat vol overtuiging. Dit was in zijn geheel klasse en waardig de naam Belgian Blues Legends te dragen !

Belgian Blues Legends from Blues Walker on Vimeo.

Watermelon Slim, netjes in pak en das ditmaal, mocht als eerste buitenlandse artiest fungeren op het hoofdpodium. Backstage hoorde ik links en rechts mensen luidop hopen dat hij niet teveel nieuw werk zou brengen en hun smeekbeden werden aanhoort want, weinig werk van z’n laatste CD maar meer het lekker vlotte bluezy werk en dat kon iedereen in het publiek goed pruimen. Natuurlijk had ik ook weer de nodige verhaaltjes te vertellen alleen is de man soms zo moeilijk te verstaan. Maar blijkbaar konden de meeste in de tent het wel begrijpen en je weet, blues heeft maar een half woord nodig om verstaan te worden.

Watermelon Slim from Blues Walker on Vimeo.

En dat zou nog meer duidelijk worden toen Rick Estrin & The Nightcats ‘on stage’ hun ding begonnen doen. Daspasjes en gimmicks zijn zo’n beetje hun handelsmerk maar hun muziek moet er niet onder lijden en dan mag het wat mij betreft allemaal.


De tandem Rick & Kid (Andersen) weten het publiek regelmatig in vervoering te nemen. En dat Kid een geweldig gitarist is hoef ik waarschijnlijk niemand meer te vertellen. Maar de hele band is een gesmeerde machine die nergens maar dan ook nergens een steekje laat vallen. Naar mijn bescheiden mening is dit één van de betere bluesbands uit de States op dit moment. De CD’s gingen nadien dan ook als zoete broodjes over de toonbank, “wrap it up” zullen de kopers wel gedacht hebben.

Rick Estrin & The Nightcats from Blues Walker on Vimeo.

Als je dan denkt we hebben het zowat gehad krijgen we nog een verrassing voorgeschoteld die luistert naar de naam Meena, op sleeptouw genomen door Shakura S’Aida. Nog vrij onbekend in ons kleine Belgenland maar daar kon na deze doortocht wel eens snel verandering in komen.
Want al snel stond de tent nog voller dan voorheen en geloof me, het was niet enkel vanwege haar vrouwelijke charmes. Niet enkel de songs werden knap gebracht maar ook haar manier van presence, de knappe gitaarsolo’s en het mooie Hammondwerk kon meer dan bekoren. En de laatblijvers mochten, als kers op de taart, nog genieten van een duet samen met Watermelon Slim.

Meena from Blues Walker on Vimeo.

Na een kleine 30 minuten was het dan tijd voor diva Shakura om de taak van publieksinpakster over te nemen. Een eerste ontmoeting met deze grote dame had ik enkele jaren terug op de nacht van de blues en sindsdien is ze toch altijd wat blijven hangen in mijn achterhoofd. Haar muziek is een mengeling van blues, soul en pop en ze brengt deze zo gedreven en vol passie dat je gewoon niet anders kan dan ervan genieten. Ze bespeelt niet enkel het mannelijke publiek maar heeft ook aandacht voor de vrouwen en voor hen presenteert de “Mr Right” van de band. Maar ook de song “Brown Sugar”, op haar lijf geschreven, krijgt heel wat reactie en zelfs een publiek dat luidkeels meezingt. Tussendoor nog even tonen dat ze ons landje ook volgt wat politiek betreft, niet dat dit echt nodig was want in de blues bestaan er geen klassen noch rassen.

Shakura S'Aida from Blues Walker on Vimeo.

Omstreeks 1:20h trokken we richting thuisfront, we hadden graag nog langer gebleven maar de leeftijd (lees vermoeidheid) begint toch ook al wat mee te spelen.


Wat de rootstent betreft, daar mochten Men Of Considerable Taste openen en we zagen al onmiddelijke een bekende nml. Big Pete. En als we Big Pete zien dan mogen we ook een beetje Lester Butler verwachten en inderdaad dat kregen we dan ook. Het was met momenten lekker stevig maar er werd toch ook voldoende ruimte voorzien voor de zachter aanpak en dat was zeker een positief gegeven.

M.O.C.T. from Blues Walker on Vimeo.

Als 2de mochten The Saddle Tramps uit Amerika hun ding doen en dat ding bestond uit stevige rock a billy en was persoonlijk niet zo mijn ding en ik heb dan ook even tijd genomen om wat te eten en even alles te laten bezinken.

The Saddle Tramps from Blues Walker on Vimeo.

Terwijl ik dit schrijf flitsen beelden van elke band weer door m’n hoofd maar ook beelden van een dankbaar publiek en beelden van de vele enthousiaste medewerkers. Zonder twijfel was deze 13de editie meer dan geslaagd te noemen en ik denk dat elke bezoeker het daarover met me eens is. Bedankt mensen van (Ge)Varenwinkel voor deze fijne muzikale tweedaagse.

Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker

(Ge)Varenwinkel 2010 vrijdag

Een festival waar we ook elk jaar weer naar uitkijken is dat van (Ge)Varenwinkel en wel om verschillende redenen. Het is er altijd gezellig, de bands kom je niet overal tegen en het is meestal ook stralend weer. Maar vooral ook omdat hier een boel mensen elk jaar weer alles geven voor een goed doel en dat doel is dit jaar Pinocchio, een organisatie die zich inzet voor help en steun aan verbrande jongeren en kinderen. Alle factoren kloppen ook dit jaar behalve dan het stralende weer maar dat was het afgelopen jaar wel op meer festivals de spelbreker.
Wegens de dagtaak kwamen we helaas vrij laat toe en konden we nog net enkele nummers meepikken van Blues Conspiracy, een lokale band die volgens mij de tent al vroeg deed vollopen. Geen wonder want hun muziek klinkt lekker bluezy en vettig waar dat zo hoort, niet moeilijk met een strakke ritmesectie, 2 klasbakgitaristen en een zanger met een stem door schuurpapier gehaald. Wat heb ik nog onthouden, een bewerkte versie van “The Thrill Is Gone” en dat ze zo vroeg op de avond het publiek al konden doen meezingen op “Got My Mojo Working”. Een band om in de gaten te houden!

Blues Conspiracy from Blues Walker on Vimeo.

Een band die de laatste jaren ook niet meer zo dikwijls ons landje aandoet is Omar & the Howlers en dus zorgt het plaatsen van zulke namen op je affiche voor een extra toeloop. Ik zag dan ook heel wat mensen die fan waren van deze artiest. Omar begon volgens mij aan zijn gig een beetje op automatische piloot maar naarmate de set vorderde kwam hij toch meer los.

Omar & The Howlers from Blues Walker on Vimeo.

Om dag 1 af te sluiten koos de organisatie één van de bluesvaders uit de States nml. Big Pete Pearson bijgestaan door The Gamblers uit Italië. En dat was ook al een zeer goed keuze want op een mum van tijd had hij heel de tent op z’n hand. Natuurlijk passeerde er veel songs uit zijn laatste CD The Screamer maar ook songs als “Don’t Mess With Me” en “The Highway Is Like A Woman”. Maar hij vergat ook niet even stil te staan bij de verjaardag van zijn uitstekende gitarist. Trouwens niet enkel een pluim voor de gitarist maar de hele band die hij bij had verdiende meer dan een pluim. Stuk voor stuk klasbakken die gewoonweg aanvoelden waar Big Pete naartoe wilde. Chapeau !

Big Pete Pearson from Blues Walker on Vimeo.

In de Rootstown Tent was het dubbel prijs voor The wildcards en hun trouwe fans. Beide malen was er bijna geen doorkomen aan en beide malen zorgde Vince Lee en zijn kompanen voor een gezellig feestje. Met natuurlijk een resem songs van de nieuwe CD “When The Moon Shines Bright” en een dosis knappe solo’s aangevuld met nodige gekke bekken getrek.

The Wildcards from Blues Walker on Vimeo.

Dag 1 voorbij en buiten het weer (alhoewel het droog bleef) meer dan geslaagd.

Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Blues Oan Daa Stoazze 2010 Zondag

De zondag waren we tamelijk vroeg op het plein, enkel hardwerkende medewerkers bezette reeds het plein. De 3de en helaas al weer laatste festivaldag werd ingezet met de gebruikelijke groepskreet “To Us, Damn few left”. Een vreemde uitroep als je ziet op hoeveel bereidwillige medewerkers deze organisatie ieder jaar weer opnieuw kan rekenen.
3 Braave Joenges mochten op deze laatste dag openen. Ik wist niet dat er nog zoveel bestonden. Traditionele blues met een Brussels dialectje, het is eens iets anders!
Nu, zoals mij iemand in het oor fluisterde, of ze nu in het dialect van Mississippi zingen of in dat van onze hoofdstad. Ik moet toegeven dat mij menige teksten ontgaan zijn. De deuntjes klonken me thans bekend in de oren en ik durf dan ook te zeggen dat vele klassiekers hier vertaald zijn naar het Brusselse. Ik kon hun muziek en de grappige anekdotes tussendoor zeker pruimen en wat mij betreft konden ze hier geen betere opener geplaatst hebben voor deze zondag.

De Brave Joenges from Blues Walker on Vimeo.

Zo vroeg op de dag al een heuse volksverhuising is zeker te verklaren door de aankomende volgende act, genaamd: "Blues Angels".

Een samenwerking tussen Nederland & België zorgt voor 5 talenten op 1 podium. Jan De Bruijn, op gitaar en zang zou volgens mij het hele plein al op z’n eentje kunnen entertainen maar hij mag dan ook nog eens rekenen op zus An, Pascal Michiels & Kathleen Vandenhoudt voor een sublieme vocale ondersteuning. Doe daar de “one man band” gerund door Peter van Bogaert bovenop en er is vuurwerk.
Vanaf de eerste noot vliegen ze erin, de vonk slaat over op volle Koning Albertplein. Het enthousiasme groeit naarmate hun set in tijd toeneemt. Afwisselend worden de vocalen voor rekening genomen en dan moet ik toch bekennen dat zowel de 3 dames als Jan aan elkaar gewaagd zijn en dat hun samenzang zorgt voor een heel mooi kleurenpalet aan klanken. Het publiek zingt luidkeels mee. Wat wil je met songs als “Let Nobody Drag Your Spirit Down” en de alom bekende “When Love Come To Town”. Superlatieven zoals legendarisch, memorabel, een opperste luistergenot zijn hier zeker op zijn plaats! Dit is voor mij zeker en vast één van de hoogtepunten van deze 10de editie. Je mag spreken van een heus gemis als je dit niet gezien of gehoord hebt.

The Blues Angels from Blues Walker on Vimeo.

Om deze 10de editie spetterend te beënidigen konden de dames en heren van Hamme rekenen op Lea Gimore, een Lady, die in de loop der jaren hun beste vriendin is geworden. Niet alleen de beste vriendin van de organisatie, ook vele toeschouwers aanzien haar ondertussen als een hartsvriendin. Lea had ditmaal gezorgd voor een heuse band om haar te begeleiden, niet enkel Marc Borms maar ook diens Broer Luc, bassist, drummer en saxofonist en een gitarist. Zowel gospelwerk als knappe bluessongs werden door Lea vol overgave en overtuiging gebracht waardoor je werd opgezogen door de sfeer. Stilzitten is geen optie meer. Zowat halverwege de set was even het moment aangebroken om de bezielers op het podium te roepen en die werden terecht in de bloemetjes gezet. Om daarna door te gaan met het oh zo mooi gebrachte “Hallelujah”, enkel begeleidt door Marc op de akoestische gitaar. Omstreeks 23h was het dan traditioneel tijd om even de hele organisatie en medewerkers tot voor te roepen en te bedanken voor de geleverde prestaties tijdens de songs ‘I Shall Not Be Moved”.

Lea Gilmore from Blues Walker on Vimeo.

10 jaar waarvan ondergetekende er al 6 heeft mogen meemaken en nog véél jaren hoopt te mogen meemaken. Ook deze 10de editie is voorbij gevlogen maar de organisatie heeft me al fluisterend beloofd om volgend jaar weer voor een geweldige affiche te zorgen. En hen kennende gaan we daar geen seconde aan twijfelen.
Bedankt voor 3 dagen muzikaal genot, aangename gezichten en no worries.
Bedankt 10 x bedankt !

Meer foto’s: Lady Blue
Blueswalker

Blues Oan Daa Stoazze 2010 zaterdag

Op dag 2 geen annulaties of andere onoverwinnelijke problemen uitgezonderd het weerbericht. Maar de traditionele kaars in de backstage deed z’n werk, waar het elders met momenten serieus water goot bleef het de hele dag droog op het Koning Albert plein.
De spits afbijten is nooit plezierig maar in Hamme is dat meestal geen probleem, zo mochten de mannen van Solid Jive zelf ontdekken. Zonder allures betreden ze het podium en palmden ze het publiek, dat mondjesmaat bleef toestromen, probleemloos in. Maar dat is niet moeilijk als je klasse covers afwisselt met knap gecomponeerd eigen werk. De stem van Dirk klinkt eerlijk en warm en zijn begeleidingswerk op zowel gitaar,dobro als bluesharp is subliem. En Joachim schudt zonder moeite de ene knappe solo na de andere uit zijn mouw, hij is serieus gegroeid sinds ik hem enkele jaren geleden zag. Voeg daar een ritmesectie aan toe die alles strak bij elkaar houdt en je zit als band gebeiteld. We kregen songs als “Key To The Highway” en “Spoonfull” tot zelfs een cover als “Blue Jean Blues” van ZZ Top. Maar ook mooie eigen songs als “Worried Husband Blues” en “Big Mistake”. Besluit, deze band hoor meer thuis op Belgische podia!

Solid Jive from Blues Walker on Vimeo.

Wie al veelvuldig de Belgische podia heeft betreden en dit nog steeds doet zijn de heren van The Seatsniffers. Hun rock ’n roll is dus tot in elke uithoek van België en ver daarbuiten gekend. Maar dat ze in Hamme een rasechte shuffle uit hun hoed toverden hebben heel wat die hard fans, die niet aanwezig waren, helaas moeten missen. Maar naast die shuffle kregen we die vette rock ’n roll waarvan we ze kennen. Songs als “Git R Done”, “Shakedown” maar ook de cover “Treat Her Right” vlogen ons om de oren.
Walter en de zijnen waren in topform en kregen naar het einde toe zelfs het publiek, dat al massaal toestroomde voor de volgende act, aan het dansen.

The Seatsniffers from Blues Walker on Vimeo.

Niet zo toepasselijk voor een bluesfestival is Boogie Boy maar in Hamme zijn ze niet bang van risico’s, dat hebben ze in het verleden reeds meermaals bewezen. En, hun gok was raak, ik heb nog nooit, in de 6 jaar dat ik hun festival bezoek, het plein zo vol weten staan.
Boogie boy had enkele bekenden mee gebracht en niet de minstens, Little Chris op gitaar, op drums Toto en van de bassist ontgaat me de naam. Boogie Boy greep terug naar een resem klassiekers zoals “Let The Goodtimes Roll” , “CC Rider” en “Soulman”. In een mum van tijd had hij heel het plein mee en begaf hij zich zelfs enkele malen tussen de menigte op dat plein. Hij mag dan al wat op leeftijd zijn toch weet hij nog heel goed wat feesten is en hoe een feestje te bouwen. Het hele plein werd zowaar een heus feestplein en zo werd dag 2 in stijl afgesloten. Nu op naar dag 3 en waarschijnlijk nog meer hoogtepunten.

Boogie Boy from Blues Walker on Vimeo.

Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker