Het was alweer de 8 ste editie van Blues in Schoten en gewoontegetrouw wordt de laatste jaren de aftrap gegeven in het cultureel centrum. De Kakelaar in Schoten was op 20 november de Bluestempel met klinkende namen zoals Scotch & Soda, Belgian Blues Legends, Lightnin’ Guy en Mac Arnold.
Ilja De Neve en zijn Scotch & Soda opende deze bluesy avond met een aantal eigen nummers. “Hard Time Killing Flour” van Skip James en een boogie woogie, genaamd “Boogie For Anton” mochten zeker ook niet aan het repertoire ontbreken. “What Shall We Do
With The Dronken Sailor” was een heuse meezinger waarbij vele toeschouwers de toon zette voor de rest van de avond.
Vervolgens zorgde de band met Marino Noppe en Big Dave als frontmannen voor een degelijke set, niet verwonderlijk met een naam zoals Belgium Blues Legends. Echter gitarist Bart De Meulder kon vanavond de Legends niet vervoegen, maar niet getreurd want deze taak werd met brio overgenomen door, de uit Nederland afkomstige, Stan Aerts. Bekende nummers zoals “Woke Up This Morning”, “Modjo Head” en “Going To Louisiana” volgen elkaar razendsnel op. Tijd om op adem te komen was er niet. Het mag gezegd zijn: het startschot voor dit bluesfeest is gegeven.
Gezellig met een biertje in de hand maken we onze opwachting voor Lightnin’ Guy & zijn Mighty Gators.
Bij Lightnin’ Guy draait alles om 1 ding: muziek maken en die voor zich laten spreken. Zware bassbeats, jankende gitaren, uptempo drumpartijen en een snuifje mondharmonica brengen je in hogere sferen. “Long Distance Shuffle” is een eigen nummer met een stevige bassgroove, typische blues, met power. De intensiteit spat er af! De aanwezigheid van Litlle Chris met zijn uitmuntende gitaarspel is zeker ook een meerwaarde voor deze band. Verderop in de set horen we Drink A Little Poison Before You Die”, een nummer dat door de aanwezige menigte stevig wordt meegeklapt. Het laat je toe weg te dromen naar New Orleans, het Mardy Grass festival. Met volle overtuiging en uit volle borst zingt het publiek op “Oh When The Saints”. Als toemaatje aan dit spetterend optreden vervoegd Marino Noppe zich bij de band om op “Bon Ton Rouler” zijn gitaar nog eens goed te laten janken.
Mac Arnold mag als laatste de Kakelaar op stelten zetten en dat doet hij met verve. Maar alvorens hij erin mocht vliegen kregen we eerst nog 2 knappe songs van zijn begeleidingband. Gitarist Austin Brashier weet niet alleen hoe hij de snaren moet bepotelen maar is tevens eigenaar van een paar goede stembanden. Maar dan was het tijd voor Mac Arnold en hij had er zin in.
“Living In The Ghetto” en “Run My Babe Down” allemaal gebracht op die zelfgemaakte “gas can” gitaar van zijn broer.
Een snuifje authentieke blues, aanstekelijke ritmes en een portie natuurlijke charme zorgen ervoor dat het publiek zijn emoties de vrije loop laat: klappen, roepen, meefluiten, …., het gebeurt allemaal. Een vol cultureel centrum bewijst dat deze man zich durft geven tijdens een optreden. Sterke set. Artiest met stevig potentieel.
Het mag gezegd zijnde, dat deze muziek, gebracht door zulk gepassioneerd artiest een fantastische ervaring en verrijking voor je ziel zijn.
Tot slot wil ik nog toevoegen dat een blues festival meer is dan alleen muziek, het is een ontmoetingsplek, waar bijgepraat wordt en waar sociale contacten onderhouden worden. Het is een goed excuus om ergens naartoe te trekken en van thuis weg te zijn.
Oude bekende, nieuwe vrienden en een stevige portie blues, wat kan een mens zich nog meer wensen.
Op weg naar huis om onder de wol te kruipen, genietend en dromend van deze fantastische avond denk ik even aan het mailtje voor de organisatie, namelijk: “Blues in Schoten hierbij alvast mijn reservatie voor 2011!”
Meer foto's : Lady Blue
Een Bluesmadam.
Ilja De Neve en zijn Scotch & Soda opende deze bluesy avond met een aantal eigen nummers. “Hard Time Killing Flour” van Skip James en een boogie woogie, genaamd “Boogie For Anton” mochten zeker ook niet aan het repertoire ontbreken. “What Shall We Do
With The Dronken Sailor” was een heuse meezinger waarbij vele toeschouwers de toon zette voor de rest van de avond.
Vervolgens zorgde de band met Marino Noppe en Big Dave als frontmannen voor een degelijke set, niet verwonderlijk met een naam zoals Belgium Blues Legends. Echter gitarist Bart De Meulder kon vanavond de Legends niet vervoegen, maar niet getreurd want deze taak werd met brio overgenomen door, de uit Nederland afkomstige, Stan Aerts. Bekende nummers zoals “Woke Up This Morning”, “Modjo Head” en “Going To Louisiana” volgen elkaar razendsnel op. Tijd om op adem te komen was er niet. Het mag gezegd zijn: het startschot voor dit bluesfeest is gegeven.
Gezellig met een biertje in de hand maken we onze opwachting voor Lightnin’ Guy & zijn Mighty Gators.
Bij Lightnin’ Guy draait alles om 1 ding: muziek maken en die voor zich laten spreken. Zware bassbeats, jankende gitaren, uptempo drumpartijen en een snuifje mondharmonica brengen je in hogere sferen. “Long Distance Shuffle” is een eigen nummer met een stevige bassgroove, typische blues, met power. De intensiteit spat er af! De aanwezigheid van Litlle Chris met zijn uitmuntende gitaarspel is zeker ook een meerwaarde voor deze band. Verderop in de set horen we Drink A Little Poison Before You Die”, een nummer dat door de aanwezige menigte stevig wordt meegeklapt. Het laat je toe weg te dromen naar New Orleans, het Mardy Grass festival. Met volle overtuiging en uit volle borst zingt het publiek op “Oh When The Saints”. Als toemaatje aan dit spetterend optreden vervoegd Marino Noppe zich bij de band om op “Bon Ton Rouler” zijn gitaar nog eens goed te laten janken.
Mac Arnold mag als laatste de Kakelaar op stelten zetten en dat doet hij met verve. Maar alvorens hij erin mocht vliegen kregen we eerst nog 2 knappe songs van zijn begeleidingband. Gitarist Austin Brashier weet niet alleen hoe hij de snaren moet bepotelen maar is tevens eigenaar van een paar goede stembanden. Maar dan was het tijd voor Mac Arnold en hij had er zin in.
“Living In The Ghetto” en “Run My Babe Down” allemaal gebracht op die zelfgemaakte “gas can” gitaar van zijn broer.
Een snuifje authentieke blues, aanstekelijke ritmes en een portie natuurlijke charme zorgen ervoor dat het publiek zijn emoties de vrije loop laat: klappen, roepen, meefluiten, …., het gebeurt allemaal. Een vol cultureel centrum bewijst dat deze man zich durft geven tijdens een optreden. Sterke set. Artiest met stevig potentieel.
Het mag gezegd zijnde, dat deze muziek, gebracht door zulk gepassioneerd artiest een fantastische ervaring en verrijking voor je ziel zijn.
Tot slot wil ik nog toevoegen dat een blues festival meer is dan alleen muziek, het is een ontmoetingsplek, waar bijgepraat wordt en waar sociale contacten onderhouden worden. Het is een goed excuus om ergens naartoe te trekken en van thuis weg te zijn.
Oude bekende, nieuwe vrienden en een stevige portie blues, wat kan een mens zich nog meer wensen.
Op weg naar huis om onder de wol te kruipen, genietend en dromend van deze fantastische avond denk ik even aan het mailtje voor de organisatie, namelijk: “Blues in Schoten hierbij alvast mijn reservatie voor 2011!”
Meer foto's : Lady Blue
Een Bluesmadam.
