En muzikaal mogen we gerust stellen dat het bij momenten al even warm liep en de eerste warmtegolven kwamen al meteen bij aanvanger Dirty Vicky. Wat hebben deze gasten mij, en samen met mij vele anderen, verrast. Okee, het is geen traditionele blues en ook geen rock blues maar het klonk vet en melodieus en…….ze hadden ballen deze muzikale vicky’s.
Met een traditionele bezetting van drums,bas, gitaar en zang, je komt het niet meer zoveel tegen helaas, werd hier muziek neergezet waar menig orkest het schaamrood van achter de oren zou krijgen. En aan die muzikale uitspattingen paste het best een charismatisch zanger en die hebben ze met glans gevonden in de Lange, waarschijnlijk niet zijn echte naam maar wel letterlijk te nemen. Songs die mij zijn bij gebleven en het zeker ook goed zouden doen op Stu Bru zijn “Francine”, “Shoes” en “Hometown”.
Hierna was het tijd voor Cash Reloaded, ik had deze gasten nog nooit aan het werk gezien maar wel al veel over gehoord links en rechts. Ja, sinds enkele jaren heerst er een heuse Johnny Cash hype in ons land en velen voelen zich geroepen doch weinige zijn uitverkoren. Ik moet zeggen dat HP oftewel Hatch Peterson zijn stem met momenten dicht bij het origineel kwam en het mooie gitaarwerk van John Peacock mocht zeker ook gehoord worden. Songs als “Get Rhythm”, “Train Of Love” en “Folsom Blues” werden stijlvol ten gehore gebracht en toch miste ik iets. Ik miste enthousiasme en een hongerige blik die je hoort te hebben op een podium, een blik van, om het op z’n engels te zeggen, “we’re gonna get you”. En waarom tussendoor alles in het engels? Maar verder zeker een duo dat Johnny Cash eer aandoet!
Wijn wordt beter naarmate hij ouder wordt, dit geld ook voor Ganashake, ze worden alsmaar beter naarmate ze “ouder” worden. Niet dat deze jonge gasten nu plots oud zijn maar muzikaal groeien ze wel snel dankzij de vele concerten die ze overal ten lande geven. En ieder goed muzikant hoort te weten dat samenspel alleen maar kan leiden tot beter ! Ondertussen hebben de heren ook een eerste CD, getiteld Ganashake, uit en natuurlijk werden er van die cd heel wat songs gespeeld maar ik dacht ook al wat nieuw werk te hebben gehoord. Al vanaf de eerste songs zat zoals gewoonlijk het enthousiasme erin en was het “vonken” van begin tot einde. Wij durven hier al eens zeggen “gaas geven” en dat doet Ganashake vol overgave.
Ook al had Jess “Mr. Chin” Jacob met momenten wat last van de stem toch wist hij zich vakkundig door de hele set te worstelen. En problemen met de stem hebben niets te maken met de vingerkes want die gingen als gewoonlijk weer lekker vlot over de hals van zijn Fender strat. Man wat weet hij toch mooi de juiste noten op het gepaste moment uit zijn instrument te toveren. Maar ook de ritmesectie zit als gewoonlijk strak en goed in het vel, ik had het vermoeden dat ze alle 3 in super doen waren en natuurlijk lokt zoiets het publiek tot voor het podium. Een song die volgens mij mag worden uitgebracht op single is zeker en vast “Strings And Things”. En wat de CD betreft…..kopen is de boodschap!Ik dank de band dat ze mij gevraagd hebben hun eerste CD te bespreken (volgt binnenkort)
Normaal hebben ze bij R&B @ The Attic de traditie enkel bands van eigen bodem te boeken en dus trad er een klein probleempje op na het telefoontje van Phil Bee. Maar gelukkig woont Phil in Lanaken en is dit nog steeds Belgisch grondgebied anders hadden ze in Herent nooit kunnen genieten van King Mo! Ik moet, met schaamrood op de wangen, bekennen dat ik de band tot nog toe niet had gehoord. Maar ik ga dan ook meteen bekennen dat deze eerste kennismaking er zeker eentje was van verbazing en overtuiging. Er is nagedacht over het hoe, wat, waar en wanneer in elke song en dat hoor je niet alleen maar kan je ook duidelijk merken. Met momenten hoor je Texaanse invloeden maar toch ook zit er heel wat fun in bepaalde songs. Ik heb ook de indruk dat Phil zich in deze band beter in zijn vel voelt dan in de vroegere Phil Bee & The Buzztones. En gitarist Sjors weet echt wel heel wat mooie klanken uit zijn gitaar te schudden en dit zeker als de band over gaat tot de echte slowblues.
Tijdens enkele songs mag Charly Verbinnen mee het podium op en zo krijgen we enkele knappe gitaartandems te horen. Toch ook een gitarist waar we in België trots op mogen zijn alleen zien we hem jammer genoeg veel te weinig op de Belgische bluespodia.
Wie we het afgelopen jaar wel zowat op alle podia in België zijn tegen gekomen is Lightnin’ Guy en zijn Mighty Gators. Al moet ik zeggen dat die Mighty Gators de laatste tijd regelmatig van muzikanten wisselen. Zou het zoektocht zijn naar het beste of speelt de druk bij sommige muzikanten parten, wie zijn wij om daarover te oordelen? Ik moet wel eerlijk bekennen dat deze wisseling wel telkens weer zorgt voor een iets andere show en zodoende ga je nooit een herhaling zien van het vorige. Ditmaal kregen we op Hammond en toetsen Pieter Van Bogaert en aan de 2de leadgitaar niemand minder dan Little Chris. En dus konden we zeker zijn van een hoop vuurwerk, alsof het nog niet warm genoeg was in Den Ouden Tijd. Ook lightnin’ Guy heeft (noodgedwongen) een nieuwe CD uit en veel songs van die CD passeerde de revue. Bij de song “Soul jivin’” hoor ik met momenten Tommy Castro maar ik hoor dan ook weer met momenten een knipoog naar BB King en Stevie Ray Vaughan. En dat Guy niet enkel bij de blues blijft stilstaan maar ook een liefde heeft voor soul en cajun hoort ook al lang geweten te zijn. En dan gaan plots alle muzikanten van het podium en zet Guy zich enkel en alleen met een luit op de schoot vooraan op dat podium. Het wordt stil in de zaal en we krijgen een mooie versie van “Voodoo Chile” van wijlen Jimy Hendrix. Maar na 2 ingetogen songs op die luifel is het tijd om het lont pas echt aan het kruid te steken. Er wordt geen gas meer terug genomen maar bijna constant “at full speed” ertegenaan gegaan. Om af te sluiten met “Poison” en de bisser “Bon Ton Roulet”.
Ik heb afgelopen avond en nacht heel wat knappe en mooie muziek gehoord en ook enkele nieuwelingen ontdekt die zeker heel wat capaciteiten hebben. Enkele uitschieters als ik toch namen moet noemen, Dirty Vicky, nog steeds Ganashake maar ook King Mo.
R&B @ The Attic heeft met deze 7de editie weer maar eens bewezen dat je niet naar het buitenland moet reizen om kwaliteit te programmeren. Wij, van onze kant, kunnen enkel maar een terechte dankjewel placeren en hen eer bewijzen met een mooie bespreking en knap fotowerk.
Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker
