Ik wil nu zeker niet afgeven op onze noorderburen, die al jaren het stevigere werk hanteren, maar Ganashake is toch in mijn ogen het Belgische voorbeeld van hoe het wel moet. Chapeau heren, het klonk vettig maar mij kon het wel bekoren. See you a second time op Binkom Blues.
Ganashake from Blues Walker on Vimeo.
Enkele maanden terug mocht ik The Belgian Blues Legends voor het eerst aan het werk zien en horen en dat was me niet echt goed bevallen. Waar het toen leek op een routineklus was er ditmaal totaal geen sprake van routine maar werd er hoogstaand gemusiceerd door elke muzikant die op het podium stond. Marino was in topdoen maar zo ook Wilfried “Wuf” Maes, bassist René Stock, de gitarist, van wie ik de naam niet onthouden heb, en Big Dave. Diezelfde Big Dave waagde zich zelfs regelmatig aan enkele danspasjes en als het zijn beurt was om de band te leiden dan deed hij dat vol overtuiging. Dit was in zijn geheel klasse en waardig de naam Belgian Blues Legends te dragen !
Belgian Blues Legends from Blues Walker on Vimeo.
Watermelon Slim, netjes in pak en das ditmaal, mocht als eerste buitenlandse artiest fungeren op het hoofdpodium. Backstage hoorde ik links en rechts mensen luidop hopen dat hij niet teveel nieuw werk zou brengen en hun smeekbeden werden aanhoort want, weinig werk van z’n laatste CD maar meer het lekker vlotte bluezy werk en dat kon iedereen in het publiek goed pruimen. Natuurlijk had ik ook weer de nodige verhaaltjes te vertellen alleen is de man soms zo moeilijk te verstaan. Maar blijkbaar konden de meeste in de tent het wel begrijpen en je weet, blues heeft maar een half woord nodig om verstaan te worden.
Watermelon Slim from Blues Walker on Vimeo.
En dat zou nog meer duidelijk worden toen Rick Estrin & The Nightcats ‘on stage’ hun ding begonnen doen. Daspasjes en gimmicks zijn zo’n beetje hun handelsmerk maar hun muziek moet er niet onder lijden en dan mag het wat mij betreft allemaal.
De tandem Rick & Kid (Andersen) weten het publiek regelmatig in vervoering te nemen. En dat Kid een geweldig gitarist is hoef ik waarschijnlijk niemand meer te vertellen. Maar de hele band is een gesmeerde machine die nergens maar dan ook nergens een steekje laat vallen. Naar mijn bescheiden mening is dit één van de betere bluesbands uit de States op dit moment. De CD’s gingen nadien dan ook als zoete broodjes over de toonbank, “wrap it up” zullen de kopers wel gedacht hebben.Rick Estrin & The Nightcats from Blues Walker on Vimeo.
Als je dan denkt we hebben het zowat gehad krijgen we nog een verrassing voorgeschoteld die luistert naar de naam Meena, op sleeptouw genomen door Shakura S’Aida. Nog vrij onbekend in ons kleine Belgenland maar daar kon na deze doortocht wel eens snel verandering in komen.
Want al snel stond de tent nog voller dan voorheen en geloof me, het was niet enkel vanwege haar vrouwelijke charmes. Niet enkel de songs werden knap gebracht maar ook haar manier van presence, de knappe gitaarsolo’s en het mooie Hammondwerk kon meer dan bekoren. En de laatblijvers mochten, als kers op de taart, nog genieten van een duet samen met Watermelon Slim.
Meena from Blues Walker on Vimeo.
Na een kleine 30 minuten was het dan tijd voor diva Shakura om de taak van publieksinpakster over te nemen.
Een eerste ontmoeting met deze grote dame had ik enkele jaren terug op de nacht van de blues en sindsdien is ze toch altijd wat blijven hangen in mijn achterhoofd. Haar muziek is een mengeling van blues, soul en pop en ze brengt deze zo gedreven en vol passie dat je gewoon niet anders kan dan ervan genieten. Ze bespeelt niet enkel het mannelijke publiek maar heeft ook aandacht voor de vrouwen en voor hen presenteert de “Mr Right” van de band. Maar ook de song “Brown Sugar”, op haar lijf geschreven, krijgt heel wat reactie en zelfs een publiek dat luidkeels meezingt. Tussendoor nog even tonen dat ze ons landje ook volgt wat politiek betreft, niet dat dit echt nodig was want in de blues bestaan er geen klassen noch rassen.
Shakura S'Aida from Blues Walker on Vimeo.
Omstreeks 1:20h trokken we richting thuisfront, we hadden graag nog langer gebleven maar de leeftijd (lees vermoeidheid) begint toch ook al wat mee te spelen.
Wat de rootstent betreft, daar mochten Men Of Considerable Taste openen en we zagen al onmiddelijke een bekende nml. Big Pete. En als we Big Pete zien dan mogen we ook een beetje Lester Butler verwachten en inderdaad dat kregen we dan ook. Het was met momenten lekker stevig maar er werd toch ook voldoende ruimte voorzien voor de zachter aanpak en dat was zeker een positief gegeven.
M.O.C.T. from Blues Walker on Vimeo.
Als 2de mochten The Saddle Tramps uit Amerika hun ding doen en dat ding bestond uit stevige rock a billy en was persoonlijk niet zo mijn ding en ik heb dan ook even tijd genomen om wat te eten en even alles te laten bezinken.
The Saddle Tramps from Blues Walker on Vimeo.
Terwijl ik dit schrijf flitsen beelden van elke band weer door m’n hoofd maar ook beelden van een dankbaar publiek en beelden van de vele enthousiaste medewerkers. Zonder twijfel was deze 13de editie meer dan geslaagd te noemen en ik denk dat elke bezoeker het daarover met me eens is. Bedankt mensen van (Ge)Varenwinkel voor deze fijne muzikale tweedaagse.Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker
