Ganashake moet ik waarschijnlijk aan niemand meer voorstellen, ze hebben sinds hun nog korte bestaan al duidelijk hun stempel gedrukt op de Belgische bluesscene. Het was dan ook niet verwonderlijk dat wanneer presentator Johan de band aankondigde de zaal stilaan vol liep. Ik had ze onlangs voor het eerst aan het werk gezien op (Ge)Varenwinkel en toen al konden deze 3, netjes in pak gestoken, heren mij met hun muziek bekoren.
In Binkom kreeg ik de indruk dat ze net iets meer relaxt waren en hierdoor ook meer gedoseerd en gevarieerd voor de dag kwamen. Lekkere stevige blues werd met andere woorden regelmatig afgewisseld voor een slow blues en funky riffs. Ik heb me laten vertellen dat binnenkort kun eerste cd uitkomt en kan iedereen aanraden deze toch zeker eens te beluisteren en/of aan te schaffen. Ganashake from Blues Walker on Vimeo.
De kop is eraf en voor het stuk schouders mogen, de uit Nederland afkomstige, Cuban Heels tekenen. Net voor dit festival kwam trouwens de boodschap dat dit één van hun laatste optredens was daar ze het bijltje erbij neer leggen. Dit was waarschijnlijk ook de reden dat vaste gitarist Rico Gerfen werd vervangen door Martin de Ruiter van T-99. Maar volgens mij heeft niemand dit echt gemerkt en ondergetekende was zelfs verbaasd van hoe knap Martin zich op zo’n korte tijd had eigen gemaakt in deze toch wel ietwat eigenzinnige band.
Het was weer al enkele jaren geleden dat ik de mannen nog aan het werk zag maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat het net even steviger klonk dan anders. Het leek wel of er moest een hoop energie de deur uit alvorens de band afscheid kon nemen. Het is natuurlijk nooit plezierig een band te zien splitten maar regelmatig komen er dan ook weer nieuwe creaties en formaties tot stand en iets zegt me dat dit ook nu weer het geval gaat zijn. In elke geval was hun laatste optreden in België een mooi afscheidscadeau. Cuban Heels from Blues Walker on Vimeo.
Van Nederland ging het richting Engeland en mocht een dame genaamd Connie Lush het podium onveilig maken met een hoop gegrom afgewisseld met songs voor de ladies. Het is al een hele tijd geleden dat ze nog in België aanwezig was en het mag duidelijk zijn dat ze toch nog heel wat trouwen fans heeft. Na wat zoekwerk online had ik mijn verwachtingen voor haar niet echt hoog gelegd maar daar kwam naarmate haar optreden vorderde serieus verandering in.
Connie Lush is een dame die weet wat een publiek wil en dit dan ook keurig serveert. Ze staat daar niet gewoon haar ding te doen maar het enthousiasme druipt ervan af. En dat enthousiasme brengt ze niet enkel over op haar mede muzikanten maar tevens op het publiek dat aan haar lippen hangt. Enkele songs die me zijn bijgebleven zijn “Dog” en “Don’t Buy Me Flowers, Give Me The Money”. Maar ook de song “nobody’s Fault But Mine”, subliem gebracht met enkel ondersteuning van de drums, kon op heel wat applaus rekenen. Ik was ook onder de indruk van het slidewerk dat haar gitarist uit z’n mouw schudde en wat mij betreft mocht dat zeker meer gebeuren.
Connie Lush from Blues Walker on Vimeo.
Tijdens Nine Below Zero heb ik even de tijd genomen om een onderonsje te houden met Connie Lush. Wel kon ik achteraf lovende kritieken horen over het optreden van deze heren.
Helaas heb ik er weinig van kunnen mee pikken maar ik kan wel stellen dat hun optreden weer lekker vettig en rechttoe rechtaan was.
Nine Below Zero from Blues Walker on Vimeo.
Als afsluiter, een toetje dat zelfs de organisatie eerst niet had voorzien, mochten de altijd goedgeluimde heren van The Mofo Party Band het publiek klaarstomen voor de tocht huiswaarts. En wie deze band kent weet ondertussen ook dat er een feestje op til stond maar niemand die daar ook maar iets op tegen had. Natuurlijk kregen we veel songs van hun vorige cd’s maar ook enkele van de pas uitgekomen cd Low Down.
Wat me wel onmiddellijk opviel was de wissel van de bassist, ditmaal geen contrabas maar een gewone elektrische 4 snaren basgitaar. Toch konden we ze weer aan het werk zien met de gimmick van jij speelt op mijn gitaar, ik op de jouwe. Ik kon m’n eigen niet betrappen op het feit dat ik een gevoel kreeg van heb het nu al 3 keer mogen zien en het nieuwe is eraf. Wat niet wil zeggen dat wat deze heren doen slecht is, verre van maar het verrassingseffect is eraf. Maar het is ook niet evident om telkens weer met nieuwe gimmicks voor de dag te komen en pers slot van rekening gaat het toch nog steeds om de muziek en die was van begint tot einde af en top. Als je als presentator dan roept om een resem lege drinkbekers dan mag je natuurlijk ook enkele halfvolle verwachten en van geluk spreken dat The Mofo Party Band ter hulp komt. Met andere woorden een strakke bisser genaamd “Too Late” zorgde ervoor dat het ook echt wel gedaan was met de 7de editie. Althans voor het bezoekende publiek want voor de organisatie en hun medewerkers was het nog ettelijke uren hard labeur om alles weer kraaknet achter te laten. The Mofo Party Band from Blues Walker on Vimeo.
Chapeau is het enige wat me nog rest, chapeau voor wat jullie als kleine groep weer hebben verwezenlijkt. Wij waren alweer eens aangenaam verrast en kijken nu al een beetje vooruit naar september 2011. Maar eerst zeggen we tot rendez-vous op Blues @ The Attic.
The Mofo Party Band from Blues Walker on Vimeo.
Meer foto's : Lady BlueBlueswalker
