3 Braave Joenges mochten op deze laatste dag openen. Ik wist niet dat er nog zoveel bestonden. Traditionele blues met een Brussels dialectje, het is eens iets anders!
Nu, zoals mij iemand in het oor fluisterde, of ze nu in het dialect van Mississippi zingen of in dat van onze hoofdstad. Ik moet toegeven dat mij menige teksten ontgaan zijn. De deuntjes klonken me thans bekend in de oren en ik durf dan ook te zeggen dat vele klassiekers hier vertaald zijn naar het Brusselse. Ik kon hun muziek en de grappige anekdotes tussendoor zeker pruimen en wat mij betreft konden ze hier geen betere opener geplaatst hebben voor deze zondag.
De Brave Joenges from Blues Walker on Vimeo.
Zo vroeg op de dag al een heuse volksverhuising is zeker te verklaren door de aankomende volgende act, genaamd: "Blues Angels".
Een samenwerking tussen Nederland & België zorgt voor 5 talenten op 1 podium. Jan De Bruijn, op gitaar en zang zou volgens mij het hele plein al op z’n eentje kunnen entertainen maar hij mag dan ook nog eens rekenen op zus An, Pascal Michiels & Kathleen Vandenhoudt voor een sublieme vocale ondersteuning. Doe daar de “one man band” gerund door Peter van Bogaert bovenop en er is vuurwerk.
Vanaf de eerste noot vliegen ze erin, de vonk slaat over op volle Koning Albertplein. Het enthousiasme groeit naarmate hun set in tijd toeneemt. Afwisselend worden de vocalen voor rekening genomen en dan moet ik toch bekennen dat zowel de 3 dames als Jan aan elkaar gewaagd zijn en dat hun samenzang zorgt voor een heel mooi kleurenpalet aan klanken. Het publiek zingt luidkeels mee. Wat wil je met songs als “Let Nobody Drag Your Spirit Down” en de alom bekende “When Love Come To Town”. Superlatieven zoals legendarisch, memorabel, een opperste luistergenot zijn hier zeker op zijn plaats! Dit is voor mij zeker en vast één van de hoogtepunten van deze 10de editie. Je mag spreken van een heus gemis als je dit niet gezien of gehoord hebt.
The Blues Angels from Blues Walker on Vimeo.
Om deze 10de editie spetterend te beënidigen konden de dames en heren van Hamme rekenen op Lea Gimore, een Lady, die in de loop der jaren hun beste vriendin is geworden. Niet alleen de beste vriendin van de organisatie, ook vele toeschouwers aanzien haar ondertussen als een hartsvriendin. Lea had ditmaal gezorgd voor een heuse band om haar te begeleiden, niet enkel Marc Borms maar ook diens Broer Luc, bassist, drummer en saxofonist en een gitarist.
Zowel gospelwerk als knappe bluessongs werden door Lea vol overgave en overtuiging gebracht waardoor je werd opgezogen door de sfeer. Stilzitten is geen optie meer. Zowat halverwege de set was even het moment aangebroken om de bezielers op het podium te roepen en die werden terecht in de bloemetjes gezet. Om daarna door te gaan met het oh zo mooi gebrachte “Hallelujah”, enkel begeleidt door Marc op de akoestische gitaar. Omstreeks 23h was het dan traditioneel tijd om even de hele organisatie en medewerkers tot voor te roepen en te bedanken voor de geleverde prestaties tijdens de songs ‘I Shall Not Be Moved”.
Lea Gilmore from Blues Walker on Vimeo.
10 jaar waarvan ondergetekende er al 6 heeft mogen meemaken en nog véél jaren hoopt te mogen meemaken. Ook deze 10de editie is voorbij gevlogen maar de organisatie heeft me al fluisterend beloofd om volgend jaar weer voor een geweldige affiche te zorgen. En hen kennende gaan we daar geen seconde aan twijfelen.
Bedankt voor 3 dagen muzikaal genot, aangename gezichten en no worries.
Bedankt 10 x bedankt !
Meer foto’s: Lady Blue
Blueswalker
