Wegens andere verplichtingen konden we helaas niet aanwezig zijn vanaf de aanvang en konden we nog net 2 songs meepikken van The Ghost Riders. Lekkere country en dansbaar voer voor de talrijk aanwezig linedancers was zeker hun countryversie van Jailhouse Rock. Een song trouwens van die andere, al wat langer overleden king of rock ’n roll, Elvis Presley.
Om stipt 17:30h mochten de heren van Chilly Willy, en nog een hoop woorden, het bluesgedeelte in gang stampen en dat deze mannen weten hoe zoiets moet gedaan worden hebben ze hier zeker bewezen. In een mum van tijd verhuisden de linedancers voor de bluesliefhebbers, deze kwamen vanuit alle hoeken en kieren tevoorschijn en ik dacht dat ze er nog niet waren. Hubbe en kornuiten waren in form en dat hebben ze daar in Diepenbeek geweten. Ook al was het op het podium onder die tent, zeker met al die spots, een graad of 35 de heren gaven van jetje en zagen er in een mum van tijd uit als doorzweette podiumbeesten.
Terug in de gelederen en met een hoop enthousiasme zie ik op bluesharp niemand minder dan Kris ‘Reverend Hotrod’ Rogiers. Er stond op het podium een band die kan teren op bijna 20 jaar ervaring en reputatie en het was dan ook een koud kunstje om die songs te brengen waarvoor het publiek plat gaat. Lekker grooven van begin tot einde en ze mochten er een eind aan breien van een extra 15 minuten wegens te laat komen van volgend artiest. Chilly Willy is zeker niet Silly en we mogen blij zijn zulk een band in ons kleine landje te hebben.
Jeff Zima was dus zoals jullie al konden lezen wat te laat maar had er wel zin in en dat liet hij al blijken backstage met wat gekke fratsen. Op het podium zit hij zowat vast gekluisterd aan zijn stoel en dat is wel wat jammer. Hij was voornamelijk in Diepenbeek om zijn nieuwste cd “Kidney Stew”, toch al weer zo’n 2 jaar oud, aan het publiek voor te stellen. Alleen had ik een klein vermoeden dat zijn aanstekelijk slidewerk en tussendoor fratsen wat te vroeg op de avond stonden geprogrammeerd. Of komt hij echt meer tot zijn recht tijdens een cluboptreden? Soit, ondanks de hitte bleven toch nog voldoende bezoekers onder de tent, al was het maar op te zien hoe deze man de slidegitaar hanteert. Of zou het kunnen dat ze stiekem probeerden te verstaan waar hij tussen de songs door zoal over brabbelde.
Een primeur, voor zowel het publiek als de organisatie, waren de uit Engeland afkomstige Hexmen. Zomaar van de grote snelweg genaamd internet geplukt werd me in het oor gefluisterd door de organisatie, wel heren en dames, jullie hebben een waar pluktalent. The Hexmen slaagde er in een mum van tijd in het publiek tot voor de hekken te krijgen en dit dankzij hun bluezy stijl met scherpe punkkantjes. Zanger en harmonicaspeler George Hexman kon je best vergelijken met onze eigen spring in het veld Sergio. Volgens mij heeft hij elke centimeter van het podium meer dan eenmaal benut en dit allemaal zonder zijn vest uit te spelen.
Maar ook gitarist David Woods, drummer Wayne Dangerous? net als bassiste Joan Bimson gingen meer dan eenmaal voluit. Stuk voor stuk werd de ene klassieker na de andere aan het publiek voorgeschoteld en dat publiek schrokte gretig van songs als “Treat Her Right” en “Looking For somebody” om daarna nog een dessert te verorberen in de songs “Wooly Bully”. Een eerste hoogtepunt en eentje wat volgens velen véél te kort duurde.
Dat King King hier op de affiche staat zal zeker niemand verbazen als ze weten dat dit het geesteskind is van niemand minder dan Alan Nimmo. Vorig jaar nog samen met zijn broer editie 2008 eervol afgesloten als The Nimmo Brothers en nu een ereplekje met zijn nieuwe project. Is King King anders dan The Nimmo Brothers? Je mag gerust zijn, daar waar de Nimmo broers eerder kozen voor het stevigere werk moet ik zeggen dat Alan liever de gevoelige snaar bespeeld. En vorig jaar was mij al opgevallen dat hij daar toch wel een zeer sterke troef mee in de hand heeft.
Geen tweede gitaar ditmaal maar een jonge kerel genaamd Bennet Holland (what’s in a name??) op keyboard en Hammondmodule. Misschien nog net iets te weinig eigen werk om een echt goede indruk te hebben maar toch ……wat mij betreft meer dan geslaagd, vooral dan door zijn versie van “Feels Like Rain” en “Old Love” toegewijd aan zijn broer.
Een wijs spreekwoord zegt dat je het beste moet bewaren tot het laatste en als je al heel wat goeds hebt weten voorbij komen dan moet de afsluiter straf spul zijn.
En straf spul daarvoor hadden Ivan en collega’s gezorgd met niemand minder dan R.J. Mischo. Een Amerikaan die niet alleen weet hoe de bluesharp te hanteren maar daarboven op ook nog beschikt over een paar stembanden om U tegen te zeggen. Netjes als een communiekantje zat hij al zo’n 30 minuten voor aanvang backstage te wachten op zijn moment. Proper gestoken in zwarte broek en witte vest mocht hij dan omstreeks 12:30h aan zijn ‘moment of glory’ beginnen. Ik heb menig bluesharpspeler in het publiek waargenomen met opengesperde ogen en soms zelfs opengesperde mond. En terecht, wat kan die man een stukje bluesharp spelen, van traditioneel tot de chromatische was niets hem vreemd.
Als begeleiding had hij enkele jonge gasten uit Italïe bij en ook zij kregen een moment van glory waarbij we konden zien en horen dat gitarist Donnie Romano ook goed weg kon met de slide op een houten dobro. Tot 5 minuten voor 2 hing het publiek aan het podium en genoot het met volle teugen van de ene na de andere song. En nog riepen ze voor encore en die encore kregen ze dan ook in nog maals een kleine 10 minuten bissen.
Ook zeker niet vergeten en met brio geslaagd waren de heren en dame van White Falcon, die tot 5 maal toe zorgden voor de pauzemuziek.
Hookrock 2009 zal de geschiedenis ingaan als de editie met niet 1, niet 2 maar 3 headliners, althans toch in mijn zwarte boekje. Als je me nu vraagt wie echt het beste was van de hele affiche dan moet ik jullie het antwoord schuldig blijven wegens het feit van geen keuze kunnen maken.
Wat ons betreft op naar een soortgelijke editie in 2010 !!!
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
