Les Generals Jack & Jim Cofey

Een dubbele CD-voorstelling, dit kom je niet vaak tegen en al zeker niet in de rootswereld. Wel, gisteren hadden we het genoegen getuige te zijn van zulk een uitzonderlijk en heuglijk voorval. Zowel Les Generals Jack als Jim Cofey stelden er hun CD voor, voor de eerste band ging het om hun 2de CD ( eerste demo niet mee geteld ) en voor Jim Cofey was het een debuut. Achteraf zal blijken dat het twee totaal verschillende bands zijn die beiden een eigen idee hebben van hoe muziek hoort te klinken. Maar laat ik niet vooruit lopen op de feiten en beginnen met de voorstelling van drie jonge wolven gekleed in schotse ruiten en bijpassende hemden alsof ze pas van het slagveld komen of beter nog het slagveld gaan betreden. Vanaf de eerste tonen van de Belgische band Les Generals Jack was ik verrast over de muur van geluid die slechts drie mensen kunnen verwezenlijken. Drie mensen waarvan er twee de gitaar hanteren en eentje de drums voor zijn rekening neemt. Ik zie geen bassist maar toch lijkt het alsof ik in elke song wel ergens de aanwezigheid ervan hoor, overdubs, octavers of harmonizers? Ik ben er nog steeds niet uit hoe ze dat klaarspelen. Maakt ook niet uit, feit is dat deze jonge gasten er duidelijk zin in hebben en hun aanstekelijk enthousiasme al vrij snel kunnen overbrengen op het talrijk aanwezige jonge publiek. Na enkele songs zag ik wel het ietwat oudere publiek minderen, puristen of stond het gewoon wat té luid? We kregen natuurlijk rijkelijk songs van hun nieuwste geesteskind Mrs Hippy voorgeschoteld en zo leerde ik deze band ook naarmate hun optreden vorderde wat meer appreciëren. Maar om eerlijk te zijn was het niet echt my cup a tea. Wat niet wil zeggen dat de jongens geen goede muzikanten zijn, het is gewoon hun mengelmoes van funk, rock, reggae en roots waar ik het met momenten moeilijk mee had. Elke song is volgens mij met veel aandacht geschreven en in elkaar gestoken en regelmatig merk je dat ze naar vele groten, waaronder Bob Marley, Sting en Led Zeppelin, hebben geluisterd. Ik kan niet beoordelen of hun songs live anders klinken dan op de CD want zelf heb ik de CD niet besproken, waar ik wel zeker van ben is dat deze CD en hun live-optredens zeer geliefd zullen zijn bij het jongere publiek.




Even na 22h was het dan tijd voor de voorstelling van de debuut CD “Black Box Allegations” van een vrij nieuwe Belgische band genaamd Jim Cofey. De band mag dan nog vrij nieuw zijn, de leden van deze band zijn dat totaal niet. Patrick Cuyvers, Igor Maseroli, Jan Ieven en Steve Wouters om even wat namen te noemen. En ik wil zeker de anderen niet onderwaarderen want ook Rob Vanspauwen en Gert Servaes hebben hun steentje reeds meermaals bijgedragen in de Belgische rootswereld. Soms vallen er enkele topbands uiteen en vinden muzikanten van deze bands elkaar en zo ontstaat er een nieuwe topband, een verhaal wat zich regelmatig herhaalt in ons klein Belgenland. Jim Cofey is ook een deel van zulk een verhaal zij het dat niet elk bandlid komt uit een band die uit elkaar gevallen is. Ik ga hier verder ook niet beginnen met het opsommen van wat elk bandlid in het verleden al heeft verwezenlijkt want dan ga ik niet toekomen met enkele velletjes A4, laat ik gewoon even duidelijk vermelden dat we hier te maken hebben met een crème van het beste soort. De band opende met het nummer ‘Doney’s Theme en al meteen wordt duidelijk dat ze hebben gekozen voor een sound die soulvol klinkt en aanzet tot dansen en fun hebben. Deze instrumentale song was een volkomen perfect gekozen opener die al dadelijk mocht rekenen op een stevig applaus van het publiek. Wie mij kent weet dat ik een voorsmaak heb voor meerstemmige samenzang en laat nu net dàt ook één van de troeven zijn die Jim Cofey regelmatig hanteert. Elke song, of het nu ‘Seems Like Yesterday’ , ‘Kinky Reputation’ of ‘Chew The Fat’ is slaat bij ondergetekende en het merendeel van het publiek in als een bom. Igor mag regelmatig op de voorgrond treden met zijn knappe saxpartijen en weet ook goed het publiek toe te spreken. Maar zeker ook Rob mag zijn ding doen en verrast het publiek op het juiste moment met zijn mooie gitaarriffs en solo’s. Giet daarbovenop een sausje van Hammond en keyboard en je krijgt het heerlijke ingrediënt waar Jim Cofey voor staat, no nonsence soul met invloeden van funk, blues en rock. Dit alles vakkundig ondersteund door Steve op drums, Jan op de bas en Gert achter de percussie, een muur van ritme om U tegen te zeggen. Verbaasd was ik ook door het stemgeluid van Patrick, welke regelmatig doet denken aan wijlen Luke Walter Jr. Ik wist al jaren dat Patrick een klasse Hammond - en keyboardspeler is en ook dat hij een aardig stukje kan meezingen maar dat hij solo over zulke stembanden beschikte was tot op heden een goed verborgen geheim. Jim Cofey, een band waar we als Belg meer dan trots op mogen zijn, we hebben nu onze eigen Blues Brothers zullen we maar bescheiden zeggen. Ik wens dan ook zowel Les Generals Jack als Jim Cofey veel succes in de toekomst en dat we nog veel van jullie mogen horen.


Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker.

Larry Garner, MOD, Hasselt

Vol verwachting reden we donderdagavond richting Hasselt want er stond ons een klasse show te wachten. Hiervan konden eigelijk al zeker zijn na het optreden van Larry Garner dat we vorige jaar op het BRBF hadden gezien. Rond 21h werd de aftrap gegeven door de band van Larry en al dadelijk zagen we een tweede bekende op het podium, niemand minder dan Raphael Wressnig achter de Hammond B3 en keyboard. Nu durf ik zonder blikken of blozen beweren dat Raphael wel degelijk de John Lord van de blues is, ongelooflijk wat hij allemaal uit zijn vingers en die Hammond tovert. Ze speelden het publiek ( in mijn ogen toch wel een bitter weinige opkomst voor een artiest als Larry Garner ) warm met 2 lekkere up-tempo instrumentaaltjes. Hierna werd Larry Garner aangekondigd door Raphael Wressnig en kon het feestje pas echt van start gaan. Larry vloog er dadelijk in met het nummer ‘Juke Joint Woman’ en het duurde niet lang of hij zorgde ervoor dat het publiek actief deelnam aan het optreden. Zo wees hij enkele vrouwen aan en bestempelde hen met de naam Jook Joint Woman en dat maakt zijn shows nu net dat tikkeltje anders. We kregen natuurlijk ook uitvoerig werk te horen van zijn nieuwste CD ‘Here Today, Gone Tomorrow’ met een klein beetje uitleg over deze titeltrack. Het feit dat Larry niet lang geleden een hartoperatie heeft ondergaan maar toch nog steeds voluit gaat en geniet van wat hij doet want, het leven kan morgen voorbij zijn. Het aangename aan Larry zijn optredens is te wijten aan de manier waarop hij zijn nummers brengt en aankondigd, meestal niet voor een song maar in de song zelf. Ook al snel weet het publiek dat elke song gaat over wat een mens zoal kan meemaken in zijn of haar leven, Larry maakt ons dat meer dan eens duidelijk door toespelingen en vragen als wie heeft dit of dat al niet eens meegemaakt in zijn leven. Al snel ging Larry ook zorgen voor interactie met het publiek tijdens het Nappy Brown nummer ‘Night Time Is The Right Time’ en het aanwezige publiek zong gretig doch ingetogen mee. Veel te vlug was deze eerste set voorbij en ging Larry even pauzeren en wij de toog opzoeken. Omstreeks 22:30h vloog de band er weer in en ditmaal zouden we getrakteerd worden op een set van maar liefst zo’n 75 minuten, de man weet duidelijk wat het Belgische publiek wil en geniet zelf evenveel. Zo kregen we nog mooie songs te horen en mocht ook Raphael regelmatig de registers achter de Hammond en keyboard opentrekken. Tijdens het nummer ‘Honey Hush’ kon Larry het natuurlijk weer niet laten om even zijn mening te geven over sommige vrouwen en dat ze teveel praten maar het werd hem allemaal in dank afgenomen, ook door het vrouwelijke publiek. Want even later, in de song ‘Let Me Dream Again’ , zorgde hij er dan weer voor dat de vrouwen er beter vanaf kwamen dan de mannen. Helaas duren mooie liedjes nooit lang en was dit schitterende optreden voorbij voor we het wisten.

Blueswalker

Foto's : Lady Blue