Pjeireblues 2008

Tijdens het naar huis rijden omstreeks 1h waren we het weer maar eens volkomen eens met elkander, Pjeireblues is en blijft één van de betere indoorfestivals. Elk jaar weer weten ze ons wel te verrassen met enkele minder bekende namen die wel voortreffelijk musiceren. En laat nu net dàt het gene zijn wat de drijfveer is van deze Vilvoordse organisatie, blues programmeren maar dan met “ne rekker” zoals ze zelf zeggen. Als opener stond dit jaar de band Blues On Tuesday oftewel B.L.O.T. geprogrammeerd, een Brussels gezelschap dat al meerdere jaren samen de podia betreden. Ik heb ze enkele jaren geleden eens mogen zien tijdens een pensenkermis ergens ten velde en was toen niet echt onder de indruk. Ditmaal konden ze me meer bekoren en zat alles veel strakker dan destijds, ze zijn ondertussen ook al weer enkel jaartjes meer op elkaar ingespeeld. Wat me wel opviel was een vrij nerveus zanger die wat veel aan zijn broek sleurde en soms niet wist wanneer zijn zangpartij moest aanvangen. Maar als opener was dit toch een goede keuze want al meteen wist het publiek dat ze blues uit een breed spectrum konden verwachten. Songs die met toch zijn bijgebleven zijn, ‘Good Vibrations’ en het uptempo nummer ‘She’ s Allright’.


Hierna was het tijd voor P. Van Sant & Band, enkele jaren terug nog alleen en akoestisch on the road, nu met een heuse band achter zich. Maar het vuur en de bezieling van weleer is er nog steeds of moet ik zeggen nu zelfs nog meer dan vroeger? Al van bij de eerste song laat Mr P. blijken dat hij maar één doel heeft, de hele zaal bij de keel grijpen en pas weer loslaten als hij iedereen bekeert heeft. Vlot gaat hij van de ene song naar de andere en laat hij met momenten duidelijk blijken een echt leader of the band te zijn. Maar toch mag hij de 3 heren die hem bijstaan ook enkele pluimen toedienen want ze dragen met zorg bij aan de sound die nu ontstaan is. Af en toe lekker slidewerk van Dirk Lekenne maar ook met het gewone snarenplukken weet deze jongen voortreffelijk te bevestigen. En de ritmesectie staat ook als een rots achter zijn leider en geeft hem de drive op het juiste moment maar ook de rust waar die nodig is. Hier en daar doet P. Van Sant zijn stem me denken aan die van Tom Waits en af en toe gromt hij dan weer als een Ian Siegel. Neen, hier was een rasechte singer/songwriter aan het werk. Enkele songs die zeker het vernoemen waard zijn, ‘Times They Haven’t Changed’, ‘It All Comes Down’ en het zoals hij zelf omschrijft “Anarchie met Deltablues gemengde” ‘Out Of Time’. Wat een power en agressie afgewisseld door tedere momenten ten gepaste tijden.


Voorlaatste act was een Australiër, Harper, die nu in Amerika woont maar duidelijk zijn roots niet verloochend. Zo verweeft hij in verscheidene songs de tradionele didgeridoo, het instrument bij uitstek voor de Aboriginals. Maar met menig song wil Harper toch ook duidelijk maken dat hij de wereldproblemen en dan vooral president Bush niet uit de weg gaat. Na enkele jaren zowat elke Amerikaanse band te hebben horen klagen over diezelfde Bush gaan we nu het zelfde krijgen maar dan in halleluja omdat hij er niet meer is. In dat opzicht is Harper al een echte Amerikaan geworden. Maar soit, zijn bluesharpspel, zijn stem en vooral ook het bespelen van de didgeridoo zijn voortreffelijk en aangenaam om naar de luisteren. Verder mag ook hij zich meer dan gelukkig prijzen met zulke klasse muzikanten aan zijn zijde. Niet alleen de gitarist maar ook de bassist en meer dan energieke drummer zorgden ervoor dat de show af was. Enkele songs die zijn bijgebleven, ‘Not Your Problem’, ‘Give Me The Money’ en met sterk didgeridoowerk de song ‘Lay Down Deep Inside’. En dan mag ik zeker het bisnummer ‘Do Whatever You Want To’ niet vergeten. Deze man zullen we in de toekomst zeker nog meer op het vaste land gaan aantreffen.

Wat hebben top of the bill Javier Vargas Band en voorganger Harper gemeen? Ze hebben beiden een nieuwe cd uit en zijn deze volop aan het promoten. Onlangs nog mocht ik de cd van Vargas bespreken en het is een pareltje met veel afwisseling en verschillende muziekstromen. Helaas hebben we hier live niet veel van mogen proeven, waarschijnlijk door het feit dat de begeleidingsband was ingedund. Toch kregen we verschillende songs van deze nieuwe cd te horen maar dan veelal de meer rechttoe rechtaan songs zoals ‘Walking The Street’ en ‘Mojo Hand’. Dat Vargas een gitaarvirtuoos is zal algemeen wel geweten zijn, zoniet heeft hij het nog eens volop getoond aan de ongelovigen. Het is ongelooflijk hoe knap hij weet te soleren zonder echt over de scheef te gaan of de pedalen te verliezen. De zanger die hem tijdens deze tour vergezelde was een Afro-Amerikaan die qua stem meer thuis hoorde in de soul. Hij kon echt wel hoge toontjes aan en demonstreerde dat dan ook meer dan gewillig. Dat er ook ruimte was voor meerstemmig werk konden we horen met de song ‘No Pasa Nada’ , wat zoveel wil zeggen als ‘ alles is ok, niets aan de hand’. We hebben het niet helemaal uitgehouden tot het einde aangezien we toch nog wel een heel end terug naar huis moesten.

Pjeireblues 2008 was voor ons zeker en vast geslaagd, zeker wat betreft ontvangst en programatie. Misschien een tip voor de volgende editie, het geluid iets minder hard en een man achter de lichtknopjes die weet hoe op tijd de spot op de juiste solist te plaatsen.
Maar dat is dan wel echt muggenziften. Wij kijken ik elk geval weeral uit naar wat deze heren weten te programmeren voor 2009.

Meer foto's : Lady Blue

Blueswalker