Bierbeek Blues'd Up 2009

De eerste zaterdag van april is nu al enkele jaren traditiegetrouw de dag van Bierbeek Blues’d Up te, hoe kan het ook anders, Bierbeek. Vorig jaar heb ik me trouwens laten vertellen dat de mannen van deze organisatie een zwak hebben voor blonde vrouwen maar alleen als ze ook een gitaar kunnen hanteren. En ergens moet ik dat vertelsel toch gaan geloven want na Ana Popovic mocht dit jaar Joanne Shaw Taylor als opener de +/- 50 m2 betreden. Deze jonge blonde dame uit Engeland kreeg het gitaarspelen zowat met de paplepel binnen dankzij pa en broer lief. Verder heerst er een lichte voorkeur voor SRV en Jimi Hendrix bij deze jonge dynamische persoon. En dat zullen we met z’n allen mogen horen eens ze het podium betreedt en de eerste noten door de speakers knallen. Heavy bluesrock van noot één tot en met de laatste en dit volgens mij met de volumeschuivers op 11, ook al gaan ze meestal maar tot 10. Net als op haar eerste cd opent ze met het nummer ‘Going Home’ maar dan wel aan een tempo alsof ze hier niet graag was en werkelijk naar huis wilde. Aan de vaart van een sneltrein passeerde zo nog enkele songs van deze cd genaamd White Sugar en samen met de songs een dozijn gitaarsolo’s met veel te veel noten. Pas op, er heerst zeker een hoop talent in deze jonge dame maar er moet nog een hoop gevijld en gevezen worden alvorens ze in 1 adem genoemd kan worden met Ana Popovic.


Als 2de op de affiche had men gekozen voor een echte swinger die momenteel bezig is aan een opmars doorheen Europa. Sean Carney Band, hadden we vorig jaar voor het eerst live gezien tijdens het Springbluesfestival en toen had hij al een zeer goede indruk na gelaten. Hier te Bierbeek wilde hij waarschijnlijk even tonen dat het ook kan zonder veel volume en zo opende hij enkel en alleen met zijn gitaar. Nadien kwamen 1 voor 1 de bassist en drummer zich tot hem toevoegen. Sean Carney heeft op dat kleine jaar tijd precies behoorlijk mogen rijpen want zijn show, vakkundig opgebouwd met uptempo en slowblues, bezat nog meer energie en finesse dan dat ene jaar geleden. Voor we het goed en wel besefte was zijn show van dik een uur aan ons voorbij gegaan en zonder ook maar 1 seconde te vervelen. Dit is swing, met hier en daar een knipoog richting rock ’n roll, zoals swing hoort gespeeld te worden. Heel de zaal ging mee en genoot met volle teugen van hetgeen zich hier op het podium afspeelde, tot 2 maal toe kreeg hij ze zelfs zo mak en tam als een lammetje. Chapeau voor zulk een prestatie Mr Carney !!


Larry Garner mocht deze 6de editie afsluiten en dat deed hij, hoe kan het ook anders, samen met Raphael Wressnig. We hebben de man het afgelopen jaar ook al 3 x aan het werk gezien en ik moet eerlijk bekennen dat zijn show wat voorspelbaar was. Openen met ‘Jukejoint Woman’, halverwege verwijzend naar een dame in het publiek, tot de song waar hij aan een bezinestation een jeugdig persoon even de roots van de blues vertelt via enkele funky anekdotes. Maar toch, hij blijft het iedere keer weer brengen met zoveel overtuiging en bezieling dat je gewoon niet anders kan dan ervan genieten. Beste stuk wat mij betreft was het moment waarop hij de mannen en de vrouwen even apart liet meezingen op de songs ‘Mannish Boy’.

Drie bands die alle drie uit een verschillend vaatje tapte zorgde ditmaal weer voor een meer dan gevarieerd programma. Daar waar de vorige jaren de formule gehanteerd werd van rustig beginnen en stevig eindigen had men dit jaar de rollen omgekeerd en ik moet eerlijk bekennen dat mij dat meer kon bekoren. Chapeau en driemaal hoera voor Bierbeek Blues’d Up en wij zijn nu al benieuwd naar welke blonde schone ze ons volgend jaar gaan voorschotelen.

Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue