Vol verwachting reden we donderdagavond richting Hasselt want er stond ons een klasse show te wachten. Hiervan konden eigelijk al zeker zijn na het optreden van Larry Garner dat we vorige jaar op het BRBF hadden gezien. Rond 21h werd de aftrap gegeven door de band van Larry en al dadelijk zagen we een tweede bekende op het podium, niemand minder dan Raphael Wressnig achter de Hammond B3 en keyboard. Nu durf ik zonder blikken of blozen beweren dat Raphael wel degelijk de John Lord van de blues is, ongelooflijk wat hij allemaal uit zijn vingers en die Hammond tovert. Ze speelden het publiek ( in mijn ogen toch wel een bitter weinige opkomst voor een artiest als Larry Garner ) warm met 2 lekkere up-tempo instrumentaaltjes. Hierna werd Larry Garner aangekondigd door Raphael Wressnig en kon het feestje pas echt van start gaan. Larry vloog er dadelijk in met het nummer ‘Juke Joint Woman’ en het duurde niet lang of hij zorgde ervoor dat het publiek actief deelnam aan het optreden. Zo wees hij enkele vrouwen aan en bestempelde hen met de naam Jook Joint Woman en dat maakt zijn shows nu net dat tikkeltje anders. We kregen natuurlijk ook uitvoerig werk te horen van zijn nieuwste CD ‘Here Today, Gone Tomorrow’ met een klein beetje uitleg over deze titeltrack. Het feit dat Larry niet lang geleden een hartoperatie heeft ondergaan maar toch nog steeds voluit gaat en geniet van wat hij doet want, het leven kan morgen voorbij zijn. Het aangename aan Larry zijn optredens is te wijten aan de manier waarop hij zijn nummers brengt en aankondigd, meestal niet voor een song maar in de song zelf. Ook al snel weet het publiek dat elke song gaat over wat een mens zoal kan meemaken in zijn of haar leven, Larry maakt ons dat meer dan eens duidelijk door toespelingen en vragen als wie heeft dit of dat al niet eens meegemaakt in zijn leven. Al snel ging Larry ook zorgen voor interactie met het publiek tijdens het Nappy Brown nummer ‘Night Time Is The Right Time’ en het aanwezige publiek zong gretig doch ingetogen mee. Veel te vlug was deze eerste set voorbij en ging Larry even pauzeren en wij de toog opzoeken. Omstreeks 22:30h vloog de band er weer in en ditmaal zouden we getrakteerd worden op een set van maar liefst zo’n 75 minuten, de man weet duidelijk wat het Belgische publiek wil en geniet zelf evenveel. Zo kregen we nog mooie songs te horen en mocht ook Raphael regelmatig de registers achter de Hammond en keyboard opentrekken. Tijdens het nummer ‘Honey Hush’ kon Larry het natuurlijk weer niet laten om even zijn mening te geven over sommige vrouwen en dat ze teveel praten maar het werd hem allemaal in dank afgenomen, ook door het vrouwelijke publiek. Want even later, in de song ‘Let Me Dream Again’ , zorgde hij er dan weer voor dat de vrouwen er beter vanaf kwamen dan de mannen. Helaas duren mooie liedjes nooit lang en was dit schitterende optreden voorbij voor we het wisten.
Blueswalker
Foto's : Lady Blue
