Om 14h mocht de aftrap gegeven worden door Route 66, een countryband uit België met toch ook 2 Nederlanders in hun gelid. De band bestaat al meer dan 10 jaar en dat hoor je ook aan hun samenspel en zie je aan hoe ze elkaar aanvoelen. Waar in de blueswereld een band weet dat ze goed bezig zijn aan de hand van het applaus en fluitconcerten tijdens goede soli is dat in de countrywereld net iets anders, als er dansers op de vloer bezig zijn dan is het goed. En geloof me, er werd uitvoerig gedanst tijdens elke song die de band bracht gedurende anderhalf uur.
De volgende band was eigelijk speciaal voor deze editie in elkaar geknutseld en draaide rond spilfiguur Deep Creek Luke. En de naam alleen al wijst er ook hier weer op dat we te maken hebben met meer countrygetinte muziek. Toch was hun country meer toegankelijk voor het bredere publiek en konden we meer spreken van coutry-rock. Voor een band die nooit echt heeft samengespeeld op een groot podium moet ik zeggen dat deze heren het er toch goed vanaf brachten, ondanks het wat nerveus getreuzel voor de start. En ze brachten zelfs enkele songs die het vroegtijdige bluespubliek bekend in de oren klonken en konden bekoren.
Nadien mochten we, tijdens het ombouwen tussen 2 gigs, even genieten van een korte akoustische set gebracht door een zekere John Fuck From Texas, beter gekend Jan Poppe. In de korte tijd die de man kreeg boog hij de sfeer van country om naar meer blues en dat was dan ook de bedoeling. Helaas ging zijn gitaarspel wat verloren in het geroezemoes van het ombouwen maar ik kan jullie wel vertellen dat de man een toch wel goede stem bezit.
Nu was het tijd voor de jongere generatie en aan hen om te tonen wat ze waard zijn. The Rhythm Beats bestaat uit muzikanten met een gemiddelde leeftijd van 17 jaar en zelfs tijdens 1 song mocht de 10 jarige Gille Gijbels even fungeren als gastmuzikant op de gitaar. En dat gastje gaat volgens mij zeker nog potten, of harten, breken in de toekomst. the Rhythm Beats brengen een mengelmoes van blues doorspekt met soul, rock en funk al moet ik eerlijk bekennen dat ik weinig echte blues heb gehoord. Toch kon hetgeen dit vijftal jonge muzikanten bracht mij bekoren, ook vooral vanwege het enthousiasme en de flair waarmee ze hun nummers op het publiek loslieten. Alles werd netjes in banen geleidt door de vlot bewegende bassist Senne en heel de band wist waarmee ze bezig waren. Even werden we getrakteerd op een dubbel drumsolo van Jeffrey samen met vader Mark Gijbels ( juist ja, die Mark Gijbels ). En geloof me, zoon moet niet onder doen voor vader, de appel valt niet ver van de boom. Wat show betreft, daar hebben deze jongens en één meisje toch wel goed aan gewerkt, zo mochten we ook even genieten van een subliem stukje basgitaar spelen met drumstokken. Zangeres Lauren beschikt ook over een paar goede stembanden al moet ze toch wat opletten met het uithalen van de hoge noten maar ik ben er van overtuigd dat dàt in de toekomst wel snor komt.
Na de tweede generatie was het nu tijd aan de eerste generatie, althans wat drummers betreft. Want wie bespeeld de potten en pannen bij The Rhythm Bombs? Juist ja, niemand minder dan Mark Gijbels. Deze band nog voorstellen is verloren moeite, ze speelden al zowat op elk podium in België en ver daarbuiten in de 10 jaar dat ze bestaan. In het najaar gaan ze eindelijk een langverwachte nieuwe cd uitbrengen en dat wordt een, volgens mij, live pareltje met ook tal van nieuwe songs. Een optreden van The Rhythm Bombs is telkens weer een feestje op zich en de heren weten perfect hoe dat feestje te delen met het talrijk aanwezige publiek. Shuffle, swing en R & B, deze heren weten met elk genre uit de blueswereld wel hun plan te trekken. Niet verwonderlijk dan ook dat hier een eerste bisnummer op de plaats was.
Als je moet aantreden na een wervelend optreden van The Rhythm Bombs dan weet je als band dat je een moeilijk klus krijgt voorgeschoteld, zou dit de Zweedse heren van Simon Crashley & The Roadmasters ook parten hebben gespeeld? Joost mag het weten, mij kon het plat repertoire van deze 4 heren totaal niet bekoren en ik had eigelijk toch wel heel wat anders verwacht. Ell nummer klonk zowat hetzelfde en de accordeon ging niet diep zoals een accordeon diep hoort te gaan in de blues ( lees cajun,zydeco ). Nummer na nummer zag je dan ook het publiek richting luchtje scheppen gaan en nummer na nummer kreeg elke song nog minder schwung. Ik denk niet dat deze Zweden nog vlug terug naar België worden gehaald.
Maar na regen komt gelukkig weer zonneschijn of na Simon Crashley komt Nico Wayne Toussaint. De man is weer bezig aan een monstertour die hem van Nigeria doorheen Spanje met een tussenstop in België weer naar Frankrijk leidt. Geheel in het wit gekleed komt de Fransoos het podium op alsof hij ons anderhalf uur gaat trachten te bekeren voor wie nog niet bekeerd is. Al meteen stak hij het lont aan het vuur en greep hij een volle tent bij de strot met enkele songs uit zijn laatste cd Southern Wind Blowin’. Via eigen nummers en covers bracht hij ons steeds meer en meer in trance en werd de temperatuur steeds een graadje meer. Zowel Nico als spring in het veld Henri “Rax” Lacour benutte elke vierkante cm op het podium waardoor ze al snel serieus in het zweet stonden. De band trakteerde ons nog op enkele traditionals zoals ‘Just A Fool’ van Little Walter en het vooral van The Bluesbrothers gekende ‘Cheaper To Keep Her’. Te snel was deze sublieme act voorbij en bleef alles nog wat nazinderen dankzij hun bisnummer ‘Hip Shake Babe’.
Even na middernacht mochten The Nimmo Brothers de aftrap van hun (volgens ze zelf beweren ) laatste optreden geven. Als je weet dat deze broertjes, zeg maar gerust broers, uit Schotland komen dan weten de meeste ook meteen uit welk vaatje deze heren hun blues tappen. Blues met een hoog rockgehalte, heel wat pedaaltjes en beiden een Gibsongitaar om de hals. Het werd stomen geblazen,van de eerste tot de laatste seconde gingen beide broers en hun ritmesectie er voor 200% tegenaan. Je houdt van deze muziek of niet, wanneer ik in stemming ben zoals ik was dan kan het mij wel bekoren. Onder het publiek natuurlijk veel kenners waaronder ook tal van Noorderburen tot zelfs ver over de grens. Elke song werd voorzien van vlijmscherpe gitaarsolo’s maar toch zat er in elke song ook wel een dosis gevoel en dat maakt hun songs nu net dat ietsepietsie anders. We hebben de eerste bissers nog weten aanzetten omstreeks 1:30h daarna toch maar besloten richting huiswaarts te keren want we hadden een lange dag achter ons liggen.
Laat ik zeker ook niet vergeten melding te maken van de band die voor de pauzemuziek zorgde, de uit Nederland afkomstige Royal Rags. Tot vier maal toe mochten ze het kleine podium achterin de tent betreden voor +/- 20 minuten om het publiek te entertainen met hun Rockabilly tijdens het opbouwen van de mainstage.
Hookrock 2008 was weer een stap voorwaarts en Ivan en de zijnen mogen zich op de borst kloppen, ze hebben schitterend werk geleverd met deze affiche. Achter de coulisse heb ik vernomen dat er ook weer grootste dingen op touw staan voor editie 2009 maar dat is nog wat ver om nu al naar uit te kijken, eerst moeten we nog tal van andere festivals passeren.
In elk geval bedankt aan de hele organisatie voor het warme onthaal en de uitstekende verzorging.
Meer foto's: Lady Blue
blueswalker
