Nog zo’n jong talent maar dan met al wat oudere rotten in de gelederen is onzer eigen Jim Cofey. Dat deze band om zaterdag geprogrammeerd stond vind ik een zeer terechte keuze, één omdat deze gasten dat verdienen en ten tweede omdat hun muziek die zijn roots vindt in New Orleans al dadelijk zorgt voor een zuiders en dansbaar tintje. De stem van Patrick Cuyvers en het warme maar soms ook snedige saxgeluid van Igor Maseroli zijn kenmerkend voor deze nog jonge band. Maar ook de percussie van Gert Servaes zorgt voor dat extra zuiders tintje. Volgens mij hebben de heren op de weide in Peer weer een heleboel fans bij vergaard en zorgden ze samen met The Seatsniffers voor de Belgische touch van deze 24ste editie.
Hierna was het tijd voor de Finse schone Erja Lyytinen, ze heeft pas een nieuwe cd ( Grip Of The Blues) uit en komt deze hier samen met haar vaste band aan het grote publiek voorstellen. Ik was al aangenaam verrast van deze nieuwste cd maar had in mijn stoutste dromen niet durven zeggen dat ze live voor zoveel commotie zou gaan zorgen. Al vanaf de eerste song nam ze ons allen bij de strot en die zou ze niet meer loslaten voor de volgende 60 minuten. Al vroeg, de tweede song, kregen we de cover ‘Steamy Windows’ te horen en live klinkt dit nog net iets lekkerder dan op de cd. Natuurlijk mocht ook de titelsong van de cd niet ontbreken en zoals beloofd backstage bracht ze ook nog de cover ‘Rollin’ & Tumblin’. Erja is gegroeid, niet letterlijk maar wel muzikaal. Elke song klinkt meer volwassen en ook haar stem krijgt meer en meer de kleur die ze verdiend. Haar slidewerk was al van hoge klasse toen ik ze enkele jaren terug zag met The Bluescaravan, wel nu is dat slidewerk nog meer haar stempel geworden. Ik heb zelden op de wei in Peer een menigte zo luidkeels om meer horen roepen, helaas zat dat er niet in omdat het tijdschema al wat overschreden was.
Onbekend was voor velen de volgende act genaamd Ryan Shaw, ook voor ondergetekende. Ik kende enkel de song ‘45’ omdat die de laatste weken zowat grijs gedraaid werd op Radio 1. Geopend werd er met een korte song waarna Ryan enkel met bassist Michael ‘Tiny’ Lindsey en drummer Keith McCrae op het podium bleven. Je hoort wel eens een songs enkel begeleid daar wat percussie en gitaar, Ryan deed het anders en verving de gitaar door knap getokkel van de basgitaar. Die bassist zou zich tijdens het optreden nog meermaals in de kijker spelen met zijn funky stijl en virtuositeit. De muziek van Ryan Shaw kan je best omschrijven als disco uit de jaren ’70, m.a.w. zeer dansbaar en meerstemmig. Helaas kwamen de stemmen van gitarist en bassist niet echt goed door maar de stem, en wat een stem, van Ryan dan weer wel. Helaas konden we het optreden niet helemaal uitzitten daar we nog een gesprekje hadden met Erja Lyytinen.
Watermelon Slim & The Workers is momenteel hotter than hot in de blueswereld en mocht dus ook niet ontbreken op de affiche van het BRBF. Vreemd hoe een beroerte een mens kan veranderen, Watermelon Slim besliste in elk geval na zijn beroerte in 2002 enkel nog dat te doen wat hij graag deed en dat is muziek maken. En wij prijzen ons gelukkig dat hij die beslissing heeft genomen. In de 6 jaar na die beslissing bracht hij al 4 pareltjes van cd’s uit en uit wij mochten van elke cd wel wat songs horen maar toch met een merendeel uit zijn laatste cd ‘The Wheel Man’ welke dateert van vorig jaar. Watermelon Slim speelt slide op een dobro die voor hem ligt op een statief en ondertussen zingt hij over Vietnam, politiek en de tentondergaande economie. Maar hij is ook een meer dan voortreffelijk bluesharpist. Het publiek hing aan zijn lippen en elke song zorgde ervoor dat het publiek nog meer in vervoering raakte. Nadien, tijdens een gesprek met Watermelon Slim, konden we pas echt constateren hoe begaan hij is met wat er in de wereld gebeurd.
Van kwart na zeven tot zowat half negen was het podium eigendom van de uit New York afkomstige Dana Fuchs. En ze benutte dan ook elke centimeter van dat podium ten volle, dartelend als een hinde dan weer stoer als een tomboy ging ze over en weer. Mij deed ze met momenten denken aan David Coverdale, haar lang krullend haar en hoe ze daarmee heftig schudde maar ook haar lenigheid en souplesse. Haar stem dan was rauw en vol energie, en zoals al vermeld in het programmaboekje deed bij wijlen denken aan Janis joplin. Met elke song voerde ze het tempo nog meer op en ging ze richting climax, dit samen met haar vaste gitarist John Diamond en de interim begeleidingsband uit Nederland. Songs als ‘Bad Seed’, ‘Cool Enough’ en ‘Misery’ ( allen van haar cd Live in NY ) gingen er in als zoete broodjes en ik ben er zeker van dat deze dame in de toekomst nog meer de oversteek zal maken. Dana fuchs is als een orkaan, zwoel en vol energie, ze komt, overwint en laat je verslagen achter. WOW!!! Ook hier hadden we achteraf een aangenaam gesprek mee.
Door het laat wegvallen van Alvin lee wegens gezondheidsredenen kreeg de organisatie de moeilijke taak een vervanger te vinden en wat te schuiven met de programatie. Dat zoiets geen makkelijke klus is kan elke andere organisatie wel beamen. Maar ze vonden in Mali Tinariwen, een gekleurd en gesluierd gezelschap recht uit de Sahara. Het podium stond dan ook een eerste keer tijdens deze editie meer dan vol. Met enkel wat gitaren en percussie maar wel veel zang brachten deze heren en dames hun versie van de blues. Ik kan me best voorstellen dat hun muziek in de zuiderse regionen zorgt voor een heus volksfeest en dat iedereen dan meezingt en dans helaas kregen ze de menigte in Peer “nog” niet zover. Verdeelde meningen dan ook tijdens en na hun optreden maar dat heb je altijd als het niet klinkt zoals je verwacht dat het hoort te klinken.
Nog één act te gaan en die act zorgt voor wat nostalgie op de Peerse weide, we zagen dan ook veel fans van het eerste uur maar toch ook veel jonge nieuwsgierigen. Iedereen zal wel eens gehoord hebben van Little Feat en na zaterdag vergeet niemand deze naam nog. Een band die al meer dan veertig !! jaar muziek maakt, zij het wel met een hele resem wisselingen in bezetting. Toch zitten er ook enkele al van zowat de beginperiode aan het roer en het zijn die enkelingen die ervoor zorgen dat deze band blijft gaan. Paul Barrere, eerst als bassist, neemt het merendeel van de zang voor zijn rekening en speelt nu al heel wat jaren gitaar in de band. Maar ook Fred Tackett mag zich regelmatig laten horen en natuurlijk ook Bill Payne op keyboard. Muzikaal klinkt alles nog lekker en zit er niet echt sleet op de formule helaas miste ik enthousiasme en samenspel op het podium. De geschiedenis van Little Feat wordt uit de doeken gedaan door Paul Barrere tijdens ons gesprek met hem.
Voor ons zit de zaterdag er iets na middernacht op en schrijven we nog vlug enkele besluiten neer. Jonge wolven uit Nederland, een goede vertegenwoordiging van België en enkele aangename verrassingen maakten van de zaterdag dat het festival al grotendeels niet meer stuk kan.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker
