Omstreeks tien over zeven mocht de Engelse band Tantrum de aftrap geven, ik val waarschijnlijk in clichés als ik zeg dat het een ondankbaar uur is en ook nog eens erbij vermeldt dat iemand deze ondankbare taak tot zich moet nemen. De tent was dan ook maar mondjesmaat gevuld maar toch merkte ik dat de sound van dit trio nieuwsgierigen lokte. De stijl van deze jonge gasten, nog net geen twintigers, kan je een beetje vergelijken met die andere jonge gast, Scott McKeon, uit Engeland alleen de stem van Jamie Walker klinkt iets voller en zelfzekerder. En wie blues en Engeland zegt weet ook dat die blues meestal neigt naar de rock, de sound van dit trio neigt volgens mijn bescheiden mening zelfs meer naar de Amerikaanse Rock. Ze brachten het er niet slecht vanaf voor een opener.
The Bluescrowns hebben de laatste jaren een beetje de stempel gekregen van begeleidingsband te zijn van verschillende Amerikaanse artiesten, onlangs nog Liz Mandeville. Het was al enkele jaren geleden dat ik ze nog eens hun eigen ding zag doen en na hun show moet ik concluderen dat hun eigen songs mij toch nog altijd iets meer smaken. Lekkere swing en Westcoast die regelmatig doet terugdenken aan de jump/jive van de jaren ’50. Voeg hierbij hun coole presence on stage en je hebt een formule die het voor mij telkens weer doet. Daan Prevoo is de perfecte frontman voor deze band en hij kan het publiek zowel vocaal als met sax of bluesharp bespelen. Dat gitarist Paul Voestermans de juiste noten op het juiste moment uit zijn gitaar kan toveren zou ondertussen ook al door iedereen geweten moeten zijn. Beide heren krijgen dan ook nog eens regelmatig straf weerwerk van Joost Janssen op keyboard en Hammond. En dit drietal wordt dan weer zonder al teveel franjes en tierlantijntjes geruggensteund door bassist Arno Vervest en drummer Huub Schell. We kregen songs te horen uit hun nieuwe CD en natuurlijk ook ouder werk zoals ‘Be Good, Be Gone’. Een eerste keer stond de tent in lichterlaaie, één van de redenen waarom deze band al enkele jaren op het verlanglijstje stond van de organisatie.
Nederland mocht op deze vierde editie een dubbelmatch spelen en zo konden The Juke Joints de fakkel vlot overnemen en het vuur verder aan het lont steken. Al zo’n 25 jaar brengt Peter Kempe en de zijnen de aanstekelijke bluesrock die we ook zo goed kennen van wijlen Rory Gallagher. Met andere woorden, dit is partytime voor de bluesrockers die dan ook weer massaal de grens waren overgestoken. De band heeft de afgelopen jaren België regelmatig aangedaan en voor mij was het een beetje overdaad schaadt. Pas op, de band heeft ook hier weer een puike prestatie neergezet en het publiek heeft zich kostelijk kunnen amuseren en uitleven, maar ik nam toch halverwege even tijd om de innerlijke geest te spijzen.
Iets wat op menig Belgisch festival dezer dagen niet meer kan is als hoofdmoot een band van eigen bodem programmeren, de organisatie van Parkblues dacht daar anders over en haalde Mario Pesic met zijn band D-Tale naar Lommel om een einde te breien aan deze vierde editie.
En die Mario Pesic is niet de minste, een goed singer/songwriter, stond ook aan de zijde van Axl Peleman bij Camden maar ook blues is zijn ding. De Kroaat kan rekenen op de steun van Jan Meijers, ons allen bekend van Blue Blot en sinds kort ook zijn eigen band Bass Papa, op de basgitaar. Verder Steve “Dynamite” Wouters achter de trommels en cimbalen en Niels Verheest op Hammond. Ondanks het feit dat vele songs voor het publiek onbekend waren kregen de heren toch al snel het publiek op hun hand. Verder liet Mario ons ook even horen een groot fan te zijn van John Hiatt en bracht hij zijn versie van ‘Memphis In the Meantime’. Het is geen eenvoudige taak een song van mister Hiatt coveren maar D-Tale zette hier toch naar mijn mening een mooie versie neer. We mochten regelmatig getuige zijn van knap Hammondwerk van Niels maar nog meer van flitsende gitaarsolo’s van Mario en geloof me beste lezers, Mario kan een stukske gitaar spelen om het op zijn Antwerps te zeggen. D-Tale was een meer dan waardige afsluiter voor deze vierde editie, een band die ik zeker niet vlug zal vergeten. Wat kunnen we verder onthouden van deze vierde editie : zoals elk jaar weer de gezellige sfeer en omgeving, de organisatie die gesmeerd loopt, het goede geluid wat dit jaar niet zo hard stond als andere jaren waarvoor chapeau en natuurlijk 4 bands die elk op hun manier wisten te bekoren, kwamen, speelden en scoorden. Op naar een jubilee van 5 jaar en ik ben er zeker van dat de affiche dan weer veelbelovend zal zijn. Een dikke proficiat en dankuwel aan de organisatie en tot op Hookrock allemaal.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker
