Blues In Schoten

Dat de organisatie van Blues In Schoten een neus voor kwaliteit heeft dat hebben ze de afgelopen 6 jaar al bewezen. Dat deze 7de edtitie niet anders zou zijn durf ik jullie nu al te verklappen. Jan, Dirk en de andere medewerkers kozen ditmaal voor een opener die ervoor zorgde dat de zaal al van meet af aan goed gevuld zat.

Maar de mensen zouden zot zijn als ze niet vroeg genoeg afkomen om Chilly Willy aan het werk te zien. Zelf heb ik ze dit jaar al 3x aan het werk gezien en telkens op een andere plaats in de programmatie. En dat is nu net één van de sterke kanten van Chilly Willy, of ze nu worden gevraagd om af te sluiten, tussen in te spelen of te openen, elke keer weer spelen deze gasten met zoveel vuur en enthousiasme dat je als luisteraar automatisch mee op gaat in hun show. Chapeau gasten om deze aanstekelijkheid al bijna 20 jaar vast te houden. Ik zou zeggen doet da zeker nog eens zo’n 20 jaar.
Wie me wat kent weet dat ik een zwak heb voor o.a. blazers in een band, mijn andere zwakheden hou ik voor mezelf. Dus was ik benieuwd naar hetgeen The Smoky Midnight Gang ons zou presenteren, per slot van rekening zijn ze van eigen land en toch niet zo gekend hier, althans niet door ondergetekende. Achteraf beschouwd kan ik nu ook een beetje begrijpen waarom, hun muziek is af en stuk voor stuk zijn het goede muzikanten maar….. Ik mis interactie met het publiek, onderling hebben deze netjes in pak gestoken heren plezier al is het dikwijls overacting maar contact met het publiek………..no way. Misschien hoort dit zo in landen als Frankrijk en Zwitserland waar deze heren blijkbaar dikwijls vertoeven on stage, hier is het helaas niet zo. De songs die ze brengen zijn niet de minste en ook goed gebracht maar that’s dan ook it.
Geef mij dan maar Bas Papa, lekker funky, groovy blues van de bovenste plank en gebracht met een enthousiasme om U tegen te zeggen. Dat ze een thuismatch speelden mag geweten zijn want de meesten stonden zowat tegen het podium geplakt. Ik heb ze een 1ste maal aan het werk mogen zien tijdens het BRBF te Peer in 2007, ondertussen is deze band serieus gegroeid en dat kan ik alleen maar toejuichen. Alleen jammer dat we ze zo weinig mogen zien op de podia in de Benelux, komaan heren organisatoren, dit is superklasse. Een ritmesectie om duimen en vingers van af te likken, een gitarist die niet alleen knap met de snaren overweg kan maar ook nog over een strot beschikt om U tegen te zeggen. Verder een keyboardman die ervoor zorgt dat een ieder regelmatig de shivers krijgt en daarbij 2 blazers die dit hele gezelschap en hun doen nog eens extra in de verf zetten. En natuurlijk, last but not least, een zangeres die qua presence en overtuiging in mijn ogen serieus is gegroeid. Deze show was veel te vroeg afgelopen en smaakte naar meer.
Als kers op de taart had de organisatie gekozen voor iemand die, wat mij betreft, gerust wat meer naar ons land mag komen nml. Eugene “Hideaway” Bridges.

De man heeft een stem waar menig zanger stikjaloers op mag worden, van bas tot falset, hij tovert het allemaal tevoorschijn zonder veel moeite. Sterk beginnen met een lekkere uptempo song om daarna alle bandleden weer van het podium af te sturen en het publiek helemaal in je eentje in te palmen, het is niet iedereen gegeven maar meneer Bridges slaagt er keer op keer in. Niemand die ook maar één keer kon merken dat hij samen met z’n band al 7 dagen op rij ‘on stage’ stond. Het was voor mij ondertussen de 3de keer op een dik jaar tijd dat ik hen aan het werk zag en nog steeds kan hij mij betoveren. De, wat mij betreft, perfecte afsluiter.
De organisatie heeft knap werk geleverd en ik noteer alvast met stip de volgende editie in mijn agenda want ik ben er nu al zeker van dat het weer op en top af zal zijn. Chapeau heren en dames van Blues In Schoten.
Blueswalker
Meer foto’s : Lady Blue