Laat ik ditmaal eens van wal steken bij de verrassingen van de dag, niemand minder dan de Sean Carney Band, helaas zonder Gene “King Sax” Walker daar die momenteel is opgenomen in een Duits ziekenhuis. Maar met z’n drieën konden deze heren mij en het overige publiek nog aan het podium kluisteren van de eerste tot de laatste noot. Sean Carney mogen we stilletjes aan beginnen vernoemen met andere groten als Duke Robilard en Ronny Earl in de swingblues. Niet verwonderlijk als je weet dat Sean Carney eigelijk onrechtstreeks via Robert Lockwood les kreeg van de grootmeester Robert Johnson. Vorig jaar nog winnaar van de IBC award en in Ecaussinnes heeft hij ons duidelijk bewezen waarom hij die gewonnen heeft, schitterend gitaarspel en een stem die je regelmatig kippenvelmomenten bezorgd. Enkele songs die in het geheugen zijn blijven hangen zijn ‘Good Time Charlie’ , Een ode aan Robert Cray met ‘Too Many Cookes’ en ‘Just Got Lucky’. Zowel nieuwkomer bassist Bill Stuve als drummer Eric Blume mochten een solostukje opvoeren en beiden kregen daarvoor een meer dan zomaar beleefdheidsapplausje. In het najaar komt hij terug naar België en ik kan iedereen aanraden een optreden van deze band mee te pikken.
Een andere verrassing en ietwat vreemde eend op dit festival was niemand minder dan Tom Rigney & Flambeau, tijdens Spring Blues een eerste maal op Europese bodem. Velen kennen Tom Rigney waarschijnlijk nog als de vioolspeler bij de band The Sundogs maar nu heeft hij al ettelijke jaren zijn eigen band Flambeau. Een mix van Cajun, New orleans en Southern Rock’n Roll is waar deze heren en één dame garant voor staan. U raadt het al, tijd om de dansschoenen uit de kast te halen maar net als in het Vlaamse gedeelte van ons kleine land blijft het merendeel ook in het Waalse deel hardnekkig weigeren dit te doen, te verlegen of geen goede dansers? Gelukkig liet het publiek wel duidelijk verstaan dat ze genoten van deze swingende mix-blues. Elke song of het nu een eigen compositie was of een klassieker uit de blueswereld bevatte een heuse scheut cajun en zydeco. En humor was ook regelmatig van de partij met songs als Guinness & Gumbo, even omgetoverd tot Duvel & Gumbo en Swanee River Boogie ( met een knap stukje boogiepiano van Caroline Dahl ).
Maurice John Vaughn & B.J. Emery zorgen voor het koperwerk tijdens Spring Blues 2008. Dat beide heren ook nog eens over een schitterende stem beschikken wil ik zeker ook even melden. Toch kreeg ik de indruk dat de vonk niet echt oversloeg op het publiek, misschien het te vroege uur of de drummer die regelmatig moest worden bijgestuurd.? Wij namen hier even tijd om de innerlijke ziel aan te sterken, iets wat op Spring Blues ook altijd even anders is. Je kan hier ook de traditionele Belgische friet krijgen maar verder ook ruim variatie aan andere gerechten.
Harmonica Shah was een eerste keer in België en dus een 2de primeur voor Spring Blues. Deze man van de autostad Detroit zullen de meesten wel kennen van zijn samenwerking met Howard Glazer maar momenteel wil de man zijn eigen ding doen en dat is meer pure blues. Hij hanteert de bluesharp als een topper en ook zijn band leidde hij met de hand van een klasse bandleider. Vocaal klonk hij ook meer dan behoorlijk en doet zijn donkere stem wel eens denken aan John Lee Hooker. Verder ook een schitterende gitarist aan zijn zijde en een ritmesectie om door een gaatje te halen. Toch kreeg ik de indruk dat de man ietwat afwezig was wat misschien te wijten is aan een lange reis of slechte nachtrust. Ik persoonlijk had net iets meer verwacht van de man maar het publiek dacht hier anders over te horen aan de respons die hij van hen kreeg.
Kirk “Eli” fletcher kennen we als “duivel doet al” met zijn gitaar en zijn we de laatste maanden al meermaals tegen het imposante lijf gelopen in verschillende bands maar hier stond hij met zijn eigen band. Wie Kirk kent weet dat hij een gitarist is die zijn blues mixt met jazzinvloeden en verder houdt van alle stijlen die daarbij horen en die stijlen kwamen zowat allemaal aan bod in Ecaussinnes. Verder was er ook meer dan voldoende ruimte voor schitterend Hammond B3 werk en natuurlijk flitsende gitaarsolo’s van de ‘Big man’ himself. Enig minpuntje dat ik kan opnoemen is dat hij de microfoon enkel gebruikte om hier en daar een song aan te kondigen maar dus niet zong en dat heb ik toch wel wat gemist.
Top of the bill dan, Rod Piazza & The Mighty Flyers, die er weer in slaagden ons geduld op de proef te stellen met hun onnodig geklungel met het keyboard van Honey. Jongens en dame, kijk eens naar jullie voorgangers op dit festival, inpluggen en er lap op geven, zo eenvoudig is het. Maar goed, Rod Piazza heeft een nieuwe CD uit en die moest natuurlijk gepromoot worden en dus kregen we enkele nieuwe songs die in mijn oren toch wel wat popperig klonken. Natuurlijk was er ook de Honeyboogie en dat is toch wel een must see en horen voor alle liefhebbers van Boogiepiano. Verder mocht ook gitarist Henry Carvajal even tonen dat hij over een paar prachtige stembanden beschikt en in dat nummer ook even alle teugels loslaten op gitaar. We hebben het optreden niet helemaal uitgezeten daar we nog een hele rit voor de boeg hadden en moe maar voldaan die rit konden aanvangen.
Ik wil me ook nog even via deze weg verontschuldigen bij The Boogie Woogie Jumpers voor het missen van hun optreden wegens te laat aanwezig. Backstage heb ik nog even een kort gesprekje met hen gevoerd en ook zij waren tevreden van hun optreden en de goede reacties van het toch al voltallige publiek.
Verder een dikke pluim voor de mensen van het geluid, alles klonk goed gedoseerd en als er ook maar ergens wat dreigde mis te lopen waren ze er als de kippen bij om het euvel op te lossen alvorens echt iemand iets doorhad.
En last but not least de organisatie, chapeau voor deze schitterende 21ste editie, jullie hebben alweer alles op alles gezet en zijn er wederom in geslaagd deze dag om te zetten tot onvergetelijk. Wij kijken al vol verwachting uit naar wat jullie volgend jaar uit jullie hoeden gaan toveren.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker
