In de grote tent was het omstreeks 17:40h tijd voor drie frontmannen die de handen in mekaar hadden geslagen. Enrico Crivellaro, Raphael Wressnig en Matyas Pribojszki, geen alledaagse Belgische namen omdat ze dan ook uit andere windstreken kwamen. Ondanks dat er op zeer hoog niveau gemusiceerd werd konden ze de tent toch niet vol krijgen, etenstijd of ging het net wat te ver voor de bluespuristen? Mij kon het in elk geval wel bekoren wat deze heren deden. Knappe Hammond B3 solo’s van volgens mij zowat de beste Hammondspeler die er momenteel op deze aardkloot rondloopt. Flitsend gitaarwerk met toch de juiste dosis feel en blues van een Italiaanse gitarist die ze zeker meer naar België mogen halen. En last but not least harmonicaondersteuning van de Hongaarse Matyas die ook het vocale gedeelte voor zijn rekening mocht nemen.
Hierna was het tijd om weer een wandeling te maken richting Tiedenschuur waar de Franse band Shaggy Dogs van petrol gaf. De meningen blijven verdeeld bij deze band, you love them or you hate them. Ik heb ze vorig jaar al eens aan het werk gezien in Balegem en ondanks dat de heren hun versterkers graag wat ver opendraaien beschikken ze toch over een goede balans. Dit is blues op zijn Frans en daar schuilt een serieuze dosis lef en overacting in, normaal ben ik hier geen echte liefhebber van maar toch, ze hebben iets.
De eerste grote verrassing voor mij althans was de uit Memphis, Tennessee afkomstige Reba Russell Band. Ik had hen vorig jaar een eerste keer aan het werk gezien tijdens het Bugaboos Festival te Mol en daar konden ze me niet echt bekoren. Feit was wel dat ze de avond ervoor tijdens een optreden wat lang had doorgezakt, dit was nu zeker niet het geval en Diva Reba Russell stond op scherp. Wat een stem, wat een presence en vooral…. Wat een songs. De tent was meer dan goed gevuld en regelmatig gingen de handen de lucht in, Bull’s Eye voor Gust en zijn kornuiten. We kregen enkele traditionele bluessongs ( I’m Ready, Spoonfull ) te horen die door de band vakkundig in een meer modern kleedje waren gestoken maar ook enkele songs van hun nieuwste CD, welke er ook in gingen als zoete broodjes. Dan nog even laten horen dat ze actief aanwezig was tijdens de opnames van U2 en BB King met het nummer ‘When Love Comes To Town’ en het kon niet meer stuk.
Rudy Rotta is in België nog niet echt bekend en ik moet eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie hieraan weinig wou veranderen maar achteraf gezien wil ik deze mening herzien. Oke, de man kan soms hard van leer trekken maar toch heeft hij in Puurs bewezen over de nodige dosis blues te beschikken om niet alleen mij maar ook vele anderen in de tent te overtuigen. Ik heb genoten van zijn slidewerk, zijn fingerpicking en de manier waarop hij zijn songs opbouwt. Ook zeker niet vergeten te vermelden dat hij een prima band bij had met een keyboardspeler die ook regelmatig verraste. Ik wil hem wel eens aan het werk zien in het clubcircuit. Helaas kon ik enkel oordelen over het laatste kwartier daar ik ervoor andere prioriteiten had.
Ondertussen was middernacht al even gepasseerd en werd het tijd voor de afsluiter Mike Sanchez. Netjes in wit pak gestoken nam hij plaats achter zijn keyboard die centraal voor aan het podium stond opgesteld. En vanaf de eerste seconde was het boogie en swingtime wat de klok sloeg. Mike Sanchez is geen groentje en weet perfect hoe een publiek, en dan vooral de dames, in te palmen. Songs als ‘You Better Dig It’ , ‘All She Wants To Do Is Rock en ‘Old Saxophone’ vlogen ons in sneltempo om de oren. Dit alles afgewisseld met flitsend pianowerk, knappe gitaarsolo’s en het nodige koperwerk. Verder beschikt Mike Sanchez over een ritmesectie die alles in het juiste tempo stuurt met een contrabassist die slapt en aan de snaren plukt als een monster. Wat een energie en wat een partygehalte, ongelooflijk hoe deze zes heren jullie bij de strot grijpen en niet meer loslaten. Een betere afsluiter kon Gust zich niet gedroomd hebben en volgens mij heeft hij regelmatig eens stiekem gelachen als hij links en recht de meningen hoorde. Want wij waren niet de enige die op voorhand gemengde gevoelens hadden met deze affiche maar Gust en zeker de bands die we gezien en gehoord hebben bewezen ons het tegendeel. Of hoe onbekend tijdens deze Duvel Blues leidde tot bemind.
Wij houden zeker en vast een gaatje vrij in onze agenda voor editie 2009. Verder nog even vermelden dat de locatie Hof Van Coolhem de perfecte omgeving is voor dit festival. Misschien volgende keer even onderhandelen met een boer om een veld af te huren als parkeerterrein. Want dat is het enige minpunt dat ik kan vinden om over te zeuren.
Meer foto's: Lady Blue
Blueswalker
