Pjeireblues 2008

Tijdens het naar huis rijden omstreeks 1h waren we het weer maar eens volkomen eens met elkander, Pjeireblues is en blijft één van de betere indoorfestivals. Elk jaar weer weten ze ons wel te verrassen met enkele minder bekende namen die wel voortreffelijk musiceren. En laat nu net dàt het gene zijn wat de drijfveer is van deze Vilvoordse organisatie, blues programmeren maar dan met “ne rekker” zoals ze zelf zeggen. Als opener stond dit jaar de band Blues On Tuesday oftewel B.L.O.T. geprogrammeerd, een Brussels gezelschap dat al meerdere jaren samen de podia betreden. Ik heb ze enkele jaren geleden eens mogen zien tijdens een pensenkermis ergens ten velde en was toen niet echt onder de indruk. Ditmaal konden ze me meer bekoren en zat alles veel strakker dan destijds, ze zijn ondertussen ook al weer enkel jaartjes meer op elkaar ingespeeld. Wat me wel opviel was een vrij nerveus zanger die wat veel aan zijn broek sleurde en soms niet wist wanneer zijn zangpartij moest aanvangen. Maar als opener was dit toch een goede keuze want al meteen wist het publiek dat ze blues uit een breed spectrum konden verwachten. Songs die met toch zijn bijgebleven zijn, ‘Good Vibrations’ en het uptempo nummer ‘She’ s Allright’.


Hierna was het tijd voor P. Van Sant & Band, enkele jaren terug nog alleen en akoestisch on the road, nu met een heuse band achter zich. Maar het vuur en de bezieling van weleer is er nog steeds of moet ik zeggen nu zelfs nog meer dan vroeger? Al van bij de eerste song laat Mr P. blijken dat hij maar één doel heeft, de hele zaal bij de keel grijpen en pas weer loslaten als hij iedereen bekeert heeft. Vlot gaat hij van de ene song naar de andere en laat hij met momenten duidelijk blijken een echt leader of the band te zijn. Maar toch mag hij de 3 heren die hem bijstaan ook enkele pluimen toedienen want ze dragen met zorg bij aan de sound die nu ontstaan is. Af en toe lekker slidewerk van Dirk Lekenne maar ook met het gewone snarenplukken weet deze jongen voortreffelijk te bevestigen. En de ritmesectie staat ook als een rots achter zijn leider en geeft hem de drive op het juiste moment maar ook de rust waar die nodig is. Hier en daar doet P. Van Sant zijn stem me denken aan die van Tom Waits en af en toe gromt hij dan weer als een Ian Siegel. Neen, hier was een rasechte singer/songwriter aan het werk. Enkele songs die zeker het vernoemen waard zijn, ‘Times They Haven’t Changed’, ‘It All Comes Down’ en het zoals hij zelf omschrijft “Anarchie met Deltablues gemengde” ‘Out Of Time’. Wat een power en agressie afgewisseld door tedere momenten ten gepaste tijden.


Voorlaatste act was een Australiër, Harper, die nu in Amerika woont maar duidelijk zijn roots niet verloochend. Zo verweeft hij in verscheidene songs de tradionele didgeridoo, het instrument bij uitstek voor de Aboriginals. Maar met menig song wil Harper toch ook duidelijk maken dat hij de wereldproblemen en dan vooral president Bush niet uit de weg gaat. Na enkele jaren zowat elke Amerikaanse band te hebben horen klagen over diezelfde Bush gaan we nu het zelfde krijgen maar dan in halleluja omdat hij er niet meer is. In dat opzicht is Harper al een echte Amerikaan geworden. Maar soit, zijn bluesharpspel, zijn stem en vooral ook het bespelen van de didgeridoo zijn voortreffelijk en aangenaam om naar de luisteren. Verder mag ook hij zich meer dan gelukkig prijzen met zulke klasse muzikanten aan zijn zijde. Niet alleen de gitarist maar ook de bassist en meer dan energieke drummer zorgden ervoor dat de show af was. Enkele songs die zijn bijgebleven, ‘Not Your Problem’, ‘Give Me The Money’ en met sterk didgeridoowerk de song ‘Lay Down Deep Inside’. En dan mag ik zeker het bisnummer ‘Do Whatever You Want To’ niet vergeten. Deze man zullen we in de toekomst zeker nog meer op het vaste land gaan aantreffen.

Wat hebben top of the bill Javier Vargas Band en voorganger Harper gemeen? Ze hebben beiden een nieuwe cd uit en zijn deze volop aan het promoten. Onlangs nog mocht ik de cd van Vargas bespreken en het is een pareltje met veel afwisseling en verschillende muziekstromen. Helaas hebben we hier live niet veel van mogen proeven, waarschijnlijk door het feit dat de begeleidingsband was ingedund. Toch kregen we verschillende songs van deze nieuwe cd te horen maar dan veelal de meer rechttoe rechtaan songs zoals ‘Walking The Street’ en ‘Mojo Hand’. Dat Vargas een gitaarvirtuoos is zal algemeen wel geweten zijn, zoniet heeft hij het nog eens volop getoond aan de ongelovigen. Het is ongelooflijk hoe knap hij weet te soleren zonder echt over de scheef te gaan of de pedalen te verliezen. De zanger die hem tijdens deze tour vergezelde was een Afro-Amerikaan die qua stem meer thuis hoorde in de soul. Hij kon echt wel hoge toontjes aan en demonstreerde dat dan ook meer dan gewillig. Dat er ook ruimte was voor meerstemmig werk konden we horen met de song ‘No Pasa Nada’ , wat zoveel wil zeggen als ‘ alles is ok, niets aan de hand’. We hebben het niet helemaal uitgehouden tot het einde aangezien we toch nog wel een heel end terug naar huis moesten.

Pjeireblues 2008 was voor ons zeker en vast geslaagd, zeker wat betreft ontvangst en programatie. Misschien een tip voor de volgende editie, het geluid iets minder hard en een man achter de lichtknopjes die weet hoe op tijd de spot op de juiste solist te plaatsen.
Maar dat is dan wel echt muggenziften. Wij kijken ik elk geval weeral uit naar wat deze heren weten te programmeren voor 2009.

Meer foto's : Lady Blue

Blueswalker

Dana Fuchs @ De Bosuil te Weert (NL)

Zo’n 4 maanden geleden werd ik voor het eerst van m’n sokken geblazen door een jonge dame uit New York genaamd Dana Fuchs. Tijdens het BRBF te Peer was ze één van de verrassingen het afgelopen jaar en nu mocht ze het nog eens dunnetjes overdoen in de muziektempel De Bosuil in Weert. Veel schoon volk, ook uit België en een tempel die tot de nok toe gevuld was. Ik sprak even voor het optreden met Dana en vertelde haar dat ze haar tournee mocht afsluiten met een full house, dit stemde haar nog vrolijker, ze kon amper wachten. Maar eerst was het de beurt aan een voorprogramma dat niet vermeldt stond op de website van De Bosuil.


Een jonge band onder leiding van Bas Paardekoper die hun oor goed te luisteren hadden gelegd bij oude rotten als Rainbow etc, m.a.w. stevige Amerikaanse hard rock. Niets nieuws onder de zon dus maar blijkbaar nog steeds een genre dat er bij vele Nederlanders in gaat als zoete koek.
Maar het merendeel kwam toch voor headlining lady Dana Fuchs die blijkbaar in Nederland tijdens Bospop een even grote indruk had nagelaten als bij ons op het BRBF. Omstreeks 17:40 mocht haar Nederlandse begeleidingsband onder leiding van gitarist Jon Diamond de aftrap geven met de song ‘Almost Home’. En al tijdens deze song mocht Dana even kijken of ze het publiek al meteen mee had want halverwege de gitaarsolo ging het technisch even mis met diezelfde gitaar of versterker. Dus Dana ging even een onderonsje met het publiek aan en liet hen maar al meteen allemaal ritmisch meeklappen. Jullie zorgen ervoor dat ik me hier thuis voel was haar reactie en het publiek kon dit meer dan waarderen. Dat dit het laatste optreden was van een maand lange tournee was er niet aan te merken, zowel haar band als zijzelf gingen meermaals voluit en de laatste druppel zweet moest uit hun lijf. Dit is blues zoals blues hoort gebracht te worden, vol energie, enthousiasme en overgave. Elke song passeerde weer de revue met toch ook een nieuwe song die ze samen met Jon had geschreven tijdens het afgelopen jaar “on the road”. Maar ook ruimschoots tijd voor mooi gesoleer van Jon Diamond op gitaar en een zeker Vandeberg, zijn voornaam kon ik niet verstaan, aan de toetsen.Songs die bij velen in de smaak vielen waren o.a. ‘Bible Baby’ , ‘Songbird’ en zeker niet vergeten de cover I’d Rather Go Blind’ van Etha James, hier gebracht in de enige echte rauwe versie van Dana Fuchs. Veel te vlug was dit topfeestje voorbij maar niet alvorens ze ons trakteerde op maar liefst 3 bissers waaronder natuurlijk, op nadrukkelijke vraag van het publiek, de Beatles cover ‘Helter Skelter’. Dana vroeg nog even of we niet met z’n allen met haar meegingen naar New York want zo’n publiek wilde ze elke show wel meemaken. Geen nood Dana, voor je het weet ben je weer terug in Europe en als het enigszins kan zijn wij dan zeker ook weer van de partij. Misschien nog één klein puntje, de afwezigen hadden ditmaal meer dan ongelijk en hebben één van de betere optredens van 2008 moeten missen.

Meer foto's : Lady Blue

Blueswalker

Ana Popovic @ Bierbeek Blues D'Up

Dan vertrek je al eens wat vroeger richting Bierbeek Blues d'Up met het gedacht gezellig wat te gaan eten na het interview met Ana Popovic en loopt alles zowaar in het honderd. Allereerst liep de soundcheck van Ana ruimschoots uit waardoor het interview wat diende ingekort te worden. Gelukkig zijn we professioneel genoeg om er de juiste vragen uit te halen. Maar soit, het gezellige etentje liep uit in meer dan één uur wachten op de mosselen au vin. En durf dan nog eens te zeggen dat ze daar aan de Waalse grens niet alles op hun gemak doen. Helaas moesten we door toedoen van derden dus een groot deel van de eerste set missen, volgende keer brengen we boterhammekes mee of toch maar proeven van de huisbereide paella van den Eddy?

De Borre zat goed vol toen we toekwamen en het was even een weg banen naar vooraan maar het lukte dan toch. We waren nog net op tijd om te genieten van Ana haar versie van The Hustler met een sublieme bassolo van de bassist. En zo was er dus al pauze toen we eigelijk nog maar net toekwamen, opvallend was wel dat het merendeel van het publiek niet het vaste publiek is dat je gewend bent te zien op andere bluesconcerten en festivals. Na zowat 15 minuten napraten over het laatst bezochte festival in Binkom mochten we weer naar binnen om te genieten van de 2de set van Ana en haar band. Ze begon subtiel met het akoestische gitaar maar die werd toch al snel weer omgeruild voor een roodkleurige Fender waarop Ana ons even demonstreerde hoe je slide speelt op zo’n gitaar. Aangezien Ana niet gewend is 2 lange sets te spelen mocht ook de keyboarspeler even zijn kunnen tonen al moet ik eerlijk bekennen dat hij lang niet kon tippen aan de bassist zijn solo. Dat Ana een fan is van o.a. Jimi Hendrix is algemeen geweten en dus zal het wel niemand verbaasd hebben dat ze ook het nummer ‘Burn Out’ even losjes uit haar mouw schudde. Het is geleden sinds december 2006 dat ik haar nog aan het werk heb gezien en ik moet bekennen dat ze sindsdien behoorlijk gegroeid is op muzikaal vlak want visueel blijft ze die ranke deerne van toen. Ana mag verder rekenen op een band die voortreffelijk weet waar ze naartoe wil met elke song en ze neemt dan ook regelmatig de tijd om deze bandleden in het daglicht te zetten. En volgens mij is het niemand opgevallen dat de man achter de drums er die avond voor een eerste keer bij was, chapeau daarvoor. Ik kan hier nog een ellenlange lijst van nummers die ten gehore kwamen opnoemen maar ik vrees dat weinigen daar een boodschap aan hebben dus ga ik daar ook niet aan beginnen. Feit is dat een overvolle zaal met volle teugen heeft genoten van elk nummer en de manier waarop Ana haar gitaar bepoteld. Johan en Co hebben zeker een schot in de roos geschoten met hun beslissing Ana Popovic naar Bierbeek te halen maar nu wordt het toch weer stilletjes tijd om te gaan brainstormen voor die andere bluesavond in Bierbeek en die zal volgend jaar plaatsvinden op 4 april. Noteer dus alvast allemaal die datum in jullie agenda mensen want ik ben er zeker van dat het weer een denderende affiche zal worden. Wij bedanken hen alvast voor een schitterend avondje Ana Popovic en voor hun gastvrijheid.



Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Binkom Bluesfestival 2008

Iets meer dan 5 jaar geleden kregen 2 goede vrienden ( Johan en Guy ) tijdens een concertbezoek het idee om een festival in te richten. En zo ontstond het Binkom Bluesfestival waarvan we dit jaar dus een eerste jubileum mogen vieren, nml hun 5de editie. 4 kaarsjes stonden er de taart van deze editie en elk kaarsje kreeg een minimum een uur de tijd om te branden al was er hier en daar een kaarsje dat wat heftiger brandde dan het andere.
Om 18h mochten de jongens van The Belbouchos het eerste kaarsje ontsteken na een openingsreden van Johan en zijn jongste kornuit ( die ook een beetje aan de oorsprong ligt van dit festival ). Ik heb The Belbouchos nu al 3 maal aan het werk mogen zien en telkens was het een gedaantewissel wat me de indruk geeft dat deze band nog volop zoekende is naar een identiteit. Niet te lang zoeken heren want op den duur weet het publiek niet meer wat te verwachten. Afgelopen zaterdag kregen we een Belboucho die meer grasduinde in de richting van garage - en grungeblues en een potige doch bij wijlen inspiratieloze set neerzette. Het is nooit makkelijk om als opener de bühne op te moeten maar als je de luxe krijgt om dan al voor een halfvolle zaal te mogen aantreden dan zou je als band toch beter er een lap op geven. Helaas kreeg ik eerder de indruk dat het enthousiasme wat zoek was tijdens hun optreden.

Dat enthousiasme ontbrak totaal niet bij “Sir” Oliver & His Bluesdistillery. Al van bij de eerste noten vlogen zij erin ook al hadden ze ettelijke 100 km achter de kiezen zitten en moesten ze nadien die kilometers nog eens verorberen. Volgens mij waren er onder de aanwezigen velen die vorig jaar deze man en band aan het werk zagen tijdens Pjereblues te Vilvoorde. De man en band is niet veel te zien in de Benelux en dat is eigelijk jammer want hier is pure klasse aan het werk. Oliver ( Mally ) is niet alleen een goed gitarist maar tevens een meer dan begenadigd songwriter en vocalist. Zaal Santro barstte dan ook een eerste keer zowat letterlijk uit zijn voegen en het voltallig opgekomen publiek genoot met volle teugen van songs als ‘Hoochie Mama’ , ‘You Can’t Beat The Devil’ en ‘Fallen Angel’. Links en rechts een knipoog naar humor en droge satire maar bovenal energieke ritmes aangevuld met mooie gitaarsolo’s en keyboardsolo’s maken deel uit van de show. Nadien hadden we nog een aangenaam gesprek met de man.


Hierna was het tijd voor The Mississippi Mudsharks, die speciaal voor dit festival hun Europese tournee wat vervroegd hadden. Voor wie deze band niet kent is het misschien even wennen aan hun powerfull en energieke bluesrock, die ze zelf omschrijven als greasy punk. Hun sound staat als een muur en elke song wordt gebracht alsof hun leven ervan afhangt. Zowel Scott Blinn (vocals & gitaar ) als Eric Von Herzen ( bluesharp ) nemen om beurten het sologedeelte voor hun rekening geruggensteund door Greg Willis ( basgitaar ) en Tom Essa ( drums). Helaas had ik niet de mogelijkheid om voluit te kunnen genieten van hun show maar wat ik op de achtergrond hoorde klonk wervelend.


Omstreeks 23:30h was het dan de beurt aan een man die jaren geleden ontdekt werd door George Thorogood, niemand minder dan Jim Suhler & Monkey Beat. Dat de man al jaren niet meer de “sideman” is van voorgaande Thorogood wilde hij ons toch nog even duidelijk maken. Wat mij betreft is hij intussen tijd gegroeid tot een fenomeen dat ver boven Thorogood uitsteekt zonder dat ik hiermee afbreuk wil doen aan zijn ontdekker. We kregen natuurlijk enkele songs van zijn laatst verschenen CD Tijuana Bible maar ook volop werk uit vroeger verschenen CD’s. Regelmatig flirtte Jim met het verhoog dat voor het podium aanwezig was en ook kregen we mooie duels tussen hem en keyboarspeler Shawn Phares. In allerijl had men nog beroep moeten doen op drummer Kenny Kramme ( Joe Bonamassa ) voor deze tournee maar die bleek ondertussen al meer dan goed ingespeeld. Songs die me zijn bijgebleven zijn o.a. ‘Bones In The Closet’ , ‘Every Dog Has It’s Day’ en de bisser ‘Restless Soul/ Bullfrog Blues’ waarvan de versie van Jim Suhler in mijn ogen 10 keer beter is dan het origineel van Rory Galaghar. Maar wat me vooral is bijgebleven is het feit dat hier een band stond die zich niet voor 100 maar 300% gaf. Zelfs als na een 2de bisser de geluidsman beslist een ceedeetje op te zetten komt Jim Suhler terug en een kort maar krachtig “Shut down that music” kon op de volle response rekenen van een overenthousiast publiek. Respect man !!!!!


Binkom Bluesfestival 2008 Zit erop omstreeks 1:30h en was er eentje om vingers en duimen van af te likken. Moest ik een top 3 maken van alle festivals tot nog toe dit jaar dan hoorde dit er zeker bij!! De heren Guy & Johan samen met lieftallig vrouwtje Anika hebben bij velen weer een diepe indruk achter gelaten, niet alleen door het feit dat ze telkens weer een heel jaar bezig zijn met deze avond op poten te zetten maar ook door hun kennis van goede bands boeken. Ondertussen hebben ze ook de steun gekregen van een 4de stuwende kracht in de persoon Pirre. Genoeg energie en wijsheid volgens mij voor een volgende editie. Wij bedanken nogmaals de organisatie en alle medewerkers voor hun hartelijk ontvangst en aanstekelijk enthousiasme. Tot volgend jaar allemaal.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker.

PajotBlues 2008

Na een deel van de gordel ( die vandaag, zondag plaats vindt ) te hebben afgelegd met de wagen komen we aan in het dorpje Galmaarden alwaar de 11de editie van Pajotblues zal doorgaan. Onderweg heb ik nog eens kunnen constateren in wat voor een mooi land we toch leven, net buiten de grijze stad Brussel kun je al zoveel genieten van mooie natuur en landelijke wegen. Maar waarschijnlijk lezen jullie dit verslag niet om die reden dus zullen we maar over gaan tot de orde van de dag.
Eigelijk zouden de Pine Box Boys dit festival openen maar om één of andere reden is dit niet kunnen doorgaan. Ter vervanging vond de organisatie een band genaamd Funkbooster & The Bluesateers (B) geschikt om als vervanger te fungeren. Een hele ommezwaai, van ruige country blues naar meer funk blues met Latino invloeden. De band opende met een lang muzikaal nummer waarbij elke solist, saxofoon, piano en gitaar, zijn kunnen mocht bewijzen. Als je weet dat menig muzikant in deze band ook nog actief is in andere projecten tot zelfs de Laatste Show band dan weet je dat hier klasse op het podium staat. Tijdens de 2de song, de titel blijf ik jullie schuldig, kregen we nog een 6de persoon te zien op het podium, een soort Latino-achtige gast die wat kreetjes door de microfoon gooide en ook even een poging tot rappen uit zijn strot kneep. Voeg daarbij nog wat Latino danspasjes en ik waande me zo op de Antilliaanse feesten. Sorry maar voor mij bracht deze 6de persoon geen meerwaarde aan deze band en samen met mij dacht menig bezoeker hetzelfde.


Gelukkig werd er uit een puur bluesvat getapt tijdens het intieme optreden van Karen Caroll (USA). Intiem want de dame deelde het podium enkel met haar akoestische gitaar en een pianist, meer is er niet nodig om een klein uurtje deltablues te brengen. We kregen mooie songs te horen en ook veelvuldig klassiekers als ‘My Babe’ en ‘Sweet Home Chicago’. Ook bijgebleven is de song ‘Pittsburgh Blues’, een song die al zo’n 5 generaties in de familie van Karen Caroll wordt gezongen. Het was een sober en gevoelige slowblues die me wel kon bekoren. Karen bespeelde het publiek vocaal als instrumentaal en ook haar pianist Jan Fischer mocht regelmatig wat werk tonen op de toetsen. Helaas zoals zo dikwijls op een festival gaat veel intimiteit van zulk een act verloren door het geroezemoes van het publiek.


Die stonden waarschijnlijk meer te wachten op gitaarvirtuoos Jimmy Thackery. Want al tijdens de soundcheck van deze man begaf het publiek zich van de kleine tent naar de zaal. De man had geen aankondiging nodig en wilde er na ‘Bullfrog Blues’ als soundcheck meteen invliegen. Al meteen viel me op dat bassist Mark “Bumpy” Rhodes regelmatig aanwijzingen moest geven aan drummer Russ Wilson. Achteraf zou blijken dat deze pas weer tot de band is toegetreden na een periode van 18 jaar te zijn weg geweest. Dat Thackery niet graag zingt en liever gitaar speelt mag wel duidelijk zijn, de microfoon staat er enkel om af en toe een nummer aan te kondigen of zijn bandleden voor te stellen. Gelukkig kan de drummer wel een aardig stukje zingen en dat bewijst hij in o.a. het nummer ‘She Moves Me’. Verder krijgen we natuurlijk veel gitaarwerk en het meeste daarvan situeert zich niet in het bluesmilieu, titels als ‘No Particular Place To Go’ en het eeuwenoude ‘Apache’ van The Shadows kunnen dat beamen. Dan krijg ik plots het idee een smartlap te horen die thuis hoort bij Laura Lynn, althans de gitaarmelodie zou op deze dame haar lijf geschreven staan. “Play The Blues” roept iemand vooraan in het publiek door de microfoon maar daar heeft Thackery gaan boodschap aan, hij gaat gewoon verder op zijn elan. Als afsluiter krijgen we nog even het Amerikaans volkslied in de protestversie van Jimy Hendix en daarmee mogen jullie het doen zal Thackery gedacht hebben.


Op het zijpodium mocht de Belgische band Scent Of A Woman zowel voor als na elke band een staaltje van hun kunnen tonen. Ik had vocaal veel verwacht van deze band aangezien frontvrouw Ann Van Canegem tot al heel wat op haar palmares had. Bewegen deed ze volop met telkens een soort van zelfde heupslide maar vocaal kreeg ik er geen kippenvel van, dat kreeg ik wel toen de bassiste de song ‘The Blues Is Allright’ zong. Op basgitaar kon deze mooi blonde ook al bekoren en haar partner in crime achter de drums deelde daarin mee. Gunther Callewaert toonde regelmatig zijn kunnen op klavier en Hammond en ook gitarist Chris Van Haeverbeke haalde heel wat uit gitaar en 10talle pedaaltjes. Songs die me zijn bijgebleven zijn o.a. ‘Summertime’ en ‘People Of Sixteen’. Maar er is nog werk aan de winkel dames en heren.


De 11de editie van Pajotblues stond zeker nog in de schaduw van hun vorig jaar gevierde jubileum en kon niet rekenen op een massaal gevulde zaal. De affiche was dan ook niet zo vanzelfsprekend maar getuigd wel van een organisatie die lef heeft om anders te programmeren dan menig ander festival. Dus zou ik zeggen zeker voort doen heren en dames.
Meer foto's: Lady Blue

Blueswalker.

(Ge)Varenwinkel 2008

Vorig jaar rond deze tijd hadden de heren organisatoren van het (Ge)Varenwinkel bluesfestival ons nog duchtig bij ons pietje. Ze wilden ons persé doen geloven dat het toen hun laatste editie was, gelukkig kruipt het bloed waar het niet gaan kan en heeft Bruno toch enkele nieuwe medewerkers kunnen vinden die bereid zijn om het vuur brandende te houden. En zodoende mag ik hier op zondagavond al schrijvend nagenieten van de helaas weer voorbije editie. Her weer zat in elk geval mee, misschien wel een beetje te goed mee want volgens mij kozen er ook velen voor een weekend uitstap richting kust. Hierdoor leek de opkomt wat minder dan afgelopen jaar maar kunnen we toch spreken van een ruime opkomst, de die hards blijven er gelukkig toch voor gaan. Op de eerste dag kregen ik zowat een deja vu, alle 3 bands hadden dan ook het podium mogen betreden op het BRBF te Peer afgelopen jaar. Bewust zo gepland ? Dat denk ik niet. Jim cofey was al bezig toen we de wagen parkeerden en we konden wel al vaststellen dat het luid klonk. We hebben nog zo’n 20 minuten kunnen meepikken van hun optreden en ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat hun show stukken beter was dan wat ze in Peer brachten, en daar konden deze heren mij al bekoren. Eén nummer blijft elke keer weer een aantal dagen door mijn hoofd spoken nml. ‘She’s So Guilty’. Maar elke song van Jim Cofey is er eentje vol vuur, passie en ambiance, gaan zij de leegte opvullen die ontstaan is met het wegvallen van Last Call?


De volgende band die als een trein doorheen de tent van Varenwinkel walste was de uit Nederlands Limburg afkomstige Electrophonics. De temperatuur steeg nog enkele graden in de tent tijdens hun optreden, ook al was de zon al even ondergegaan. We kregen natuurlijk weer swing en dansbare nummers te horen en ook weer enkele nieuwe songs die op hun, eind dit jaar te verschijnen, nieuwe cd zullen pronken. Of ze nu met 4 blazers op het podium staan of met 2, toch weten ze telkens weer die big band sound te creëren en ohh wat hou ik daar toch van. Blijven doen waar jullie mee bezig zijn mannen en dan zal ik nog regelmatig jullie swingtrain opstappen.


Als afsluiter van dag 1 had men gekozen voor een Deense band die nog volop in opmars is in Europa, het was hun 2de optreden op Belgische bodem na Peer. En ik ben er zeker van dat men Thorborn Risager nog veel gaat zien in België en omstreken. Ook hier een band met 2 blazers in de regionen en toch tappen ze uit een ander soort vaatje dan The Electrophonics. Maar hun vaatje mag er zeker ook wezen, blues met soul,funk en swing en een frontman die perfect weet hoe een publiek dat al opgewarmd was toch op temperatuur te houden. Eigen nummers zoals ‘Can’t Get Enough’ en ‘In A Little Piece Of Mind’ worden vakkundig afgewisseld met klasbakcovers zoals o.a. ‘Ain’t Nobody’s Bussiness’ en ‘Let The Good Times Roll’. Hun sologitarist heeft weinig uitstraling maar wat er uit zijn vingers de gitaar bereikt maakt dat geheel goed. Dag 1 was voor ons in elk geval meer dan geslaagd.




Onze allereigen Rusty Roots kregen de eer om dag 2 te openen. Daar waar het publiek nog wat last had van een saturdaymorning bluesgevoel kon je geen morgen-gevoel ontwaren bij de jonge bende van Rusty Roots. Het was dan ook al 14h beste mensen, hoewel voor velen, volgens mij, het daglicht pas was beginnen schijnen. We kregen natuurlijk vele songs van hun laatste CD Electrified te horen waarvan enkele titels ( ‘Can you Dig It’ en ‘Two Timing woman’ ) toch zijn blijven hangen. Het is toch al iets meer dan een jaar geleden dat ik de heren nog aan het werk zag en wat zijn ze verdorie gegroeid. Een nieuwe stijl die dicht bij de soul aanleunt is volgens mij geen slechte keuze. De stem van Mr BeeJee, welke in een vorig leven nog de buhne betrad als Elvisimitator, komt in deze stijl zeker tot zijn recht. Maar gelukkig laten ze de oudere nummers niet links liggen en mogen we toch ook nog genieten van een nummer als ‘She’s So Fine’. Verder ook chapeau voor bassist Body die zowel op de elektrische bas als op de staande kast zijn ding perfect deed, terwijl hij eigelijk een weekendje kust had gepland. Je moet het maar doen, even op en af komen, dat is pas liefde voor de muziek.


Hierna was het tijd voor een boom van een kerel om het podium in Varenwinkel te betreden, een man die zeker meer bekendheid verdiend in de Benelux. Eugene “Hideaway” Bridges wijdt dan ook al zo’n 41 jaar van zijn leven aan het maken van goede muziek, zowel solo als met een band. Hier trad hij aan met een Nederlandse begeleidingsband en dat kon je toch af en toe merken aan zijn blikken en tekens. Ik heb deze man al 3 maal mogen aan het werk zien in 2 jaar en nog steeds kan hij mij bekoren van de eerste tot de laatste noot. Niet alleen zijn gitaarspel is om duimen en vingers van af te likken, zijn zang die sterk doet denken aan Sam Cooke en BB King gaat ook regelmatig door merg en been. Maar ook zijn keuze van nummers, die een mengeling van blues, soul en funk zijn, laten horen dat dit een man is die kwaliteit ten over heeft.


Tijdens het optreden van de Rhythm & Blues Explosion feat. Alex Schultz, Sax Gordon en Raphael Wressnig hebben we even de tijd genomen om wat voedsel tot ons te nemen. Een schamele friet stoofvlees voor 6 euro maar we klagen niet want het was voor een goed doel. Ondertussen hebben we toch kunnen luisteren naar het jazzy repertoire van dit drietal, een repertoire dat veelvoudig gepaard ging met de saxklanken van Sax Gordon. Wat kan die man een stuk blazen zeg. Maar ook Alex Schultz weet zeker zijn gitaar te benutten om weerwerk te bieden aan al die saxuele tonen. Enige die volgens mij een beetje in de kou bleef staan en vergeten werd was het Hammondwonder Raphael Wressnig, jammer eigelijk want deze gast heeft zeker ook heel wat in zijn mars.


Hierna was het nog tijd voor 2 bands van hoog kaliber en de 1ste was niemand minder dan John Primer & The Real Deal Bluesband. Voor wie deze man niet kent wil ik even meegeven dat hij met zijn repertoire voornamelijk echte pure Chicagoblues brengt. En daar is helemaal niets mis mee, ook al heb je het allemaal al tig keer gehoord toch weten hij en zijn band de aandacht van het publiek vast te houden. Zij het soms met een cover als ‘Stand By Me’ of zelfs een nummer van Zz Top nml ‘Sharp Dressed Man’ gezongen door de bassist die trouwens ook een aangename stem bezit. Verder mocht ook de bluesharpspeler even de gitaar omhangen en een nummer brengen, zowel vocaal als op gitaar kon hij mij bekoren. O.k. het mag dan geen Muddy Waters zijn zoals het gitaarwerk van John Primer maar het klinkt toch lekker bluezy.



En dan rest er ons nog de in België zeker geen bekende band James “Super Chikan” Johnson & The Fighting Cocks. Onbekend zijn ze nu zeker niet meer voor het aanwezige publiek dat met volle teugen genoot van alle trucken die de band uit hun hoeden toverde. De man zelfs speelt op gitaren die hij fabriceert van sigarendozen en zelfs oude ventilatoren maar zijn speeltjes klinken als de duurste Fenders en Gibsons samen, en dan te bedenken dat velen massa’s euro’s uitgeven voor zo’n speelgoed. Dan de muziek, die kun je het best omschrijven als aangename partyblues met toch hier en daar ruimte voor de wat meer gevoelige snaar. Geen enkel moment heeft deze band verveelt en ik ben er zeker van dat velen het met mij hierover eens zijn. Ik hoop dan ook dat er organisatoren zijn die dit magische ensemble snel weer naar België willen halen




Er was natuurlijk ook nog de Rootstown tent maar hopelijk kunnen jullie mij vergeven dat ik daar niet ben geweest. Ik heb wel van veel omstaanders mogen horen dat zowel Roland & Gene Taylor, The Legendary Johnny Trash als Les Chats Cadiens hier een prima show hebben gegeven.
Heren organisatoren, jullie hebben weer even getoond dat een festival ook meer dan geslaagd kan zijn zonder echt klinkende namen te boeken. We hadden eigelijk niet anders verwacht en verwachten ook niet anders voor de 12de editie, het weekend staat al weer dik aangekruist in onze agenda van 2009.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Blues Oan Daa Stoazze 2008

Elk eerste weekend van augustus staat het Koning Albertplein van Hamme in het teken van de blues. Ook dit jaar was dat niet anders en zo werden we de vrijdag naar gewoonte vol enthousiasme onthaalt door organisatie en medewerkers. We bezoeken dit festival, wat trouwens gratis is, al zo’n 5 jaar en weten ondertussen dat de mensen van Blues Oan Daa Stoazze een neus hebben voor kwaliteit. Elk jaar zitten er ook wel enkele verrassingen tussen en dit jaar was dat niet anders. Sinnerboy werd voor mij de eerste verrassing van ’t weekend maar aan het publiek te bespeuren was deze band in Nederland al vrij bekend.

Niet verwonderlijk als je weet dat deze Engelse band de beste tributeband van Rory Gallagher wordt genoemd. Persoonlijk ben ik niet zo gek van de man zelf maar de manier waarop deze 3 heren hun muzikaal idool prijzen kon me meer dan bekoren. Natuurlijk kregen we zowat alle klassiekers te horen, van Penny Lane, via Messing With The Kid, dan Continental Op en Philby uit het mindere album Top Priority en natuurlijk Going To My Hometown als ultieme bisser. Barry Barnes en de zijnen weten een eerste maal het vuur op het plein aan te wakkeren en de eerste dansers tot voor het podium te dwingen.
Iets wat helaas niet gelukt is voor de Big Bayou Bandits, die volgens het programmaboekje stimulerende rootsmuziek uit Zuid Louisiana brengen. Lag het aan het vroege uur, een publiek dat nog moest onthaasten of was er nog te weinig drank gevloeid, de bekende Joost zal het wel weer weten. Ik moet wel zeggen dat ik heb genoten van het gitaarspel van Guy Winne, zijn manier van Dobro en Lapsteel spelen kon me wel bekoren. Van de nummers zelf kreeg ik de indruk dat hun hele set bestond uit 1 lange song. Deze band heeft zeker capaciteiten in huis maar er is nog werk aan de winkel.

Dat er veel vrouwelijk talent op het programma stond zullen jullie vanaf hier kunnen lezen. De zaterdag mochten Jill Hilleger en haar mannen het startshot geven omstreeks 17h, onder een grijze hemel waar af en toe wat nattigheid uit naar beneden kwam. Ik heb deze band een eerste maal aan het werk gezien vorig jaar tijdens het Pajot bluesfestival en daar kon ze zowel het publiek als mij redelijk bekoren. Maar nu had ik de indruk dat alles een beetje op automatische piloot stond en de swing miste hierdoor de swung die zulke muziek nodig heeft. Muzikaal talent is er in deze band zeker aanwezig, met Willy De Vleesschouwer op gitaar en Harry Van Buel op keyboards, aangevuld door Eric De Wolf op 5? Snarige bas en Gerry D’Haeyer achter de drums. Ik had veel verwacht van deze band en ben er zeker van dat ze potten hadden kunnen breken maar zoiets lukt niet als je niet in de juiste stemming bent. Het aanwezige publiek kon het allemaal wel bekoren en een eerste schuchtere bis bereikte de backstage en zo mocht de band toch nog terugkomen met een cover van Bluesdiva Sharrie Williams nml. Blueslover. Deze band moeten jullie zeker ergens gaan bekijken want ze hebben toch wel meer in hun mars dan ze hier hebben laten blijken.

Enthousiasme en energie was er dan weer wel vol overvloed aanwezig bij de jongens van Hideaway en dat, samen met hun muzikaal talent, is waarschijnlijk de reden dat ze al meer dan 20 jaar meedraaien in de Bluesscene. Ralph Bonte en zijn kornuiten weten er telkens weer een feestje van te maken, weer of geen weer en dus zeker een reden om deze jongens voor een 2de maal naar Hamme te halen. Er stond hier quasi dezelfde muzikale bezetting op het podium als bij Jill Hilliger en toch knalde er veel meer energie uit de speakers. Elke song werd gebracht alsof de mannen deze song voor het eerst ten tonele brachten, vol pit en overtuiging. Er werd schitterend gesoleerd door zowel Ralph zelve alsook door Jean-Marie, Patrick en zeker ook door Geeraard. Als je met 3 klasse solisten in een band zit kan je natuurlijk zorgen voor een waaier aan diversiteit en dat is volgens mij ook een sterk punt van deze band. Dit was blues van het bovenste schap zoals ze in Hamme zouden zeggen.

Als afsluiter voor de 2de dag had de organisatie gezorgd voor een grote Belgische klapper en wel uit Limburg ( een beetje chauvinisme mag toch? ) met de band Blues Lee. Zeker geen onbekende in België en ver daarbuiten maar ze stonden nog nooit in Hamme en hadden er dus zin in. Ze brachten veel songs van hun laatst verschenen Cd Home maar ook songs van vorige cd’s zij het soms in een nieuwer kleedje gestoken. Voor wie Blues Lee niet kent wil ik even meegeven dat deze geoliede machine je meevoert doorheen de rijke geschiedenis van de blues en rootsmuziek en dit alles aankleedt met de nodige show zodat er constant een spanning hangt. Er werden zelfs trio’s van blues, jazz en funk gebracht maar ook een Caribische song ontbrak niet. Alles wat ook maar ooit in aanraking met de blues is geweest durven deze heren in hun repertoire te stoppen en ze doen dat met veel brio. Ze kregen ook nog wat muzikale steun van de echte Joker ( Patrick Cuyvers ) tijdens enkele songs en als grand finale mocht ook Geeraard de Groote nog even meeblazen. Als afsluiter toch nog even meegeven dat elke band deze zaterdag wel te kampen had met geluidsproblemen op het podium en dus zal een zekere stress ook wel van de partij geweest zijn. Helaas was het geluid ook niet optimaal te noemen vooraan maar toch hebben we kunnen zien wat voor een muzikale klasse we in België hebben wonen.

Op zondag gaan we volgens de traditie van Blues Oan Daa Stoazze weer van start met talent van eigen bodem onder de naam The Hidden Charms. Doch het scheelde niet veel of de band had hier niet gestaan, wegens het plots ziek worden van hun drummer. Maar dankzij wat rond telefoneren werd er een vervanger gevonden in J.P. De Decker, drummer van de band Loose In The Blues. Het is zeker niet evident zulk een taak te vervullen maar zowel J.P. als de band scoorden hierin met klasse. Zangeres Francoise had er zin in en dat maakte ze alle aanwezig meermaals duidelijk, niet alleen vocaal maar ook door haar enthousiaste bewegingen op het podium. Ze mag zeker en vast een goede aanwinst voor de band genoemd worden en andersom mag ze zich gelukkig prijzen om een band achter haar te hebben staan zoals deze van de charms. Local Hero Patrick Verhulst is niet alleen een goed gitarist maar ook nog een goed componist want de eigen songs moesten niet onderdoen voor de covers. Verder bezit de band ook een bluesharpspeler die de juiste noten er op het juiste moment uitblaast. En dan niet uit het oog te verliezen de bassist Egbert die ook zeker zijn steentje bijdraagt. Een band om in de gaten te houden !

De zondag stond helemaal in het teken van de vrouwen en zo mocht als 2de act de uit Nederland afkomstige Anke Angel aantreden. Zij ging samen met haar 2 kompanen, Harm Van sleen ( op bas ) en RemcoVan Schalck ( op drums ) ons trakteren op een klein anderhalf uurtje boogie woogie en rock ’n roll op de piano. Ik had nog nooit van deze dame gehoord maar al snel had ze niet alleen mij maar ook het hele plein op haar hand. Niet alleen haar muziek en zang is van hoog niveau maar ook haar manier van entertainen kon vele bekoren. Tot zelfs de kleinste bezoekers mochten meespelen in haar showtje en zoiets zien ze in Hamme wel graag gebeuren. Maar ze ging niet alleen met de pluimen lopen, ook haar 2 begeleiders mochten meermaals tonen wat ze in hun mars hadden. Om het geheel helemaal compleet te maken volgden er nog enkele klassieker als Blues Suede Shoes en Great Balls Of Fire en we zagen een heel plein uit z’n bol gaan.

Helaas duren mooie liedjes niet lang en was het al snel tijd voor de afsluiter van deze alweer geslaagde driedaagse. Voor de afsluiter van deze editie had de organisatie hun oog of/en oor laten vallen op niemand minder dan de momenteel in de Benelux hoge toppen scherende Dede Priest. En deze keuze was zeker geen slechte want ondanks dat het serieus was beginnen regenen bleef het plein goed vol zitten. En zoiets kan de altijd goedlachse Dede zeker appreciëren en dat toonde ze dan weer dankbaar door er voor een volle 100% tegenaan te gaan. We kregen natuurlijk vele songs van haar, begin dit jaar verschenen, CD Candy Moon maar ik hoorde ook al enkele nieuwe songs die hopelijk ook weer vlug op CD zullen staan. Dede heeft ook een zeer professionele band achter zich staan en die hebben stuk voor stuk hun steentje bijgedragen aan een schitterende show.

Ook deze dame en band had de organisatie beloofd, net als elke afsluiter ieder jaar weer, om We Shall Not Be Moved te brengen. Het werd hun eerste bisser en het moment van alle medewerkers om even in de kijker te staan en geloof me beste lezers, deze mensen verdienen dit dubbel en dik. Iedereen slooft zich 3 dagen lang uit om het niet alleen de bands maar ook alle bezoekers naar hun zin te maken. Niets is hen teveel en altijd gebeurd alles met een glimlach, of het nu snikheet is of pijpenstelen regent, in hun hart is er niet alleen plaats voor de blues maar ook voor een hoop enthousiasme. Chapeau voor hen allen, dit is een formule die er elk jaar weer voor zorgt dat het plein stampvol zit. Wij van onze kant bedanken hen alle weer voor hun geweldige ontvangst en hun schitterende affiche en zeggen….tot volgend jaar vrienden.

Meer foto's : Lady Blue
blueswalker