Om 18h mochten de jongens van The Belbouchos het eerste kaarsje ontsteken na een openingsreden van Johan en zijn jongste kornuit ( die ook een beetje aan de oorsprong ligt van dit festival ). Ik heb The Belbouchos nu al 3 maal aan het werk mogen zien en telkens was het een gedaantewissel wat me de indruk geeft dat deze band nog volop zoekende is naar een identiteit. Niet te lang zoeken heren want op den duur weet het publiek niet meer wat te verwachten. Afgelopen zaterdag kregen we een Belboucho die meer grasduinde in de richting van garage - en grungeblues en een potige doch bij wijlen inspiratieloze set neerzette. Het is nooit makkelijk om als opener de bühne op te moeten maar als je de luxe krijgt om dan al voor een halfvolle zaal te mogen aantreden dan zou je als band toch beter er een lap op geven. Helaas kreeg ik eerder de indruk dat het enthousiasme wat zoek was tijdens hun optreden.
Dat enthousiasme ontbrak totaal niet bij “Sir” Oliver & His Bluesdistillery. Al van bij de eerste noten vlogen zij erin ook al hadden ze ettelijke 100 km achter de kiezen zitten en moesten ze nadien die kilometers nog eens verorberen. Volgens mij waren er onder de aanwezigen velen die vorig jaar deze man en band aan het werk zagen tijdens Pjereblues te Vilvoorde. De man en band is niet veel te zien in de Benelux en dat is eigelijk jammer want hier is pure klasse aan het werk. Oliver ( Mally ) is niet alleen een goed gitarist maar tevens een meer dan begenadigd songwriter en vocalist. Zaal Santro barstte dan ook een eerste keer zowat letterlijk uit zijn voegen en het voltallig opgekomen publiek genoot met volle teugen van songs als ‘Hoochie Mama’ , ‘You Can’t Beat The Devil’ en ‘Fallen Angel’. Links en rechts een knipoog naar humor en droge satire maar bovenal energieke ritmes aangevuld met mooie gitaarsolo’s en keyboardsolo’s maken deel uit van de show. Nadien hadden we nog een aangenaam gesprek met de man.
Hierna was het tijd voor The Mississippi Mudsharks, die speciaal voor dit festival hun Europese tournee wat vervroegd hadden. Voor wie deze band niet kent is het misschien even wennen aan hun powerfull en energieke bluesrock, die ze zelf omschrijven als greasy punk. Hun sound staat als een muur en elke song wordt gebracht alsof hun leven ervan afhangt. Zowel Scott Blinn (vocals & gitaar ) als Eric Von Herzen ( bluesharp ) nemen om beurten het sologedeelte voor hun rekening geruggensteund door Greg Willis ( basgitaar ) en Tom Essa ( drums). Helaas had ik niet de mogelijkheid om voluit te kunnen genieten van hun show maar wat ik op de achtergrond hoorde klonk wervelend.
Omstreeks 23:30h was het dan de beurt aan een man die jaren geleden ontdekt werd door George Thorogood, niemand minder dan Jim Suhler & Monkey Beat. Dat de man al jaren niet meer de “sideman” is van voorgaande Thorogood wilde hij ons toch nog even duidelijk maken. Wat mij betreft is hij intussen tijd gegroeid tot een fenomeen dat ver boven Thorogood uitsteekt zonder dat ik hiermee afbreuk wil doen aan zijn ontdekker. We kregen natuurlijk enkele songs van zijn laatst verschenen CD Tijuana Bible maar ook volop werk uit vroeger verschenen CD’s. Regelmatig flirtte Jim met het verhoog dat voor het podium aanwezig was en ook kregen we mooie duels tussen hem en keyboarspeler Shawn Phares. In allerijl had men nog beroep moeten doen op drummer Kenny Kramme ( Joe Bonamassa ) voor deze tournee maar die bleek ondertussen al meer dan goed ingespeeld. Songs die me zijn bijgebleven zijn o.a. ‘Bones In The Closet’ , ‘Every Dog Has It’s Day’ en de bisser ‘Restless Soul/ Bullfrog Blues’ waarvan de versie van Jim Suhler in mijn ogen 10 keer beter is dan het origineel van Rory Galaghar. Maar wat me vooral is bijgebleven is het feit dat hier een band stond die zich niet voor 100 maar 300% gaf. Zelfs als na een 2de bisser de geluidsman beslist een ceedeetje op te zetten komt Jim Suhler terug en een kort maar krachtig “Shut down that music” kon op de volle response rekenen van een overenthousiast publiek. Respect man !!!!!
Binkom Bluesfestival 2008 Zit erop omstreeks 1:30h en was er eentje om vingers en duimen van af te likken. Moest ik een top 3 maken van alle festivals tot nog toe dit jaar dan hoorde dit er zeker bij!! De heren Guy & Johan samen met lieftallig vrouwtje Anika hebben bij velen weer een diepe indruk achter gelaten, niet alleen door het feit dat ze telkens weer een heel jaar bezig zijn met deze avond op poten te zetten maar ook door hun kennis van goede bands boeken. Ondertussen hebben ze ook de steun gekregen van een 4de stuwende kracht in de persoon Pirre. Genoeg energie en wijsheid volgens mij voor een volgende editie. Wij bedanken nogmaals de organisatie en alle medewerkers voor hun hartelijk ontvangst en aanstekelijk enthousiasme. Tot volgend jaar allemaal.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker.
