Vorig jaar rond deze tijd hadden de heren organisatoren van het (Ge)Varenwinkel bluesfestival ons nog duchtig bij ons pietje. Ze wilden ons persé doen geloven dat het toen hun laatste editie was, gelukkig kruipt het bloed waar het niet gaan kan en heeft Bruno toch enkele nieuwe medewerkers kunnen vinden die bereid zijn om het vuur brandende te houden. En zodoende mag ik hier op zondagavond al schrijvend nagenieten van de helaas weer voorbije editie. Her weer zat in elk geval mee, misschien wel een beetje te goed mee want volgens mij kozen er ook velen voor een weekend uitstap richting kust. Hierdoor leek de opkomt wat minder dan afgelopen jaar maar kunnen we toch spreken van een ruime opkomst, de die hards blijven er gelukkig toch voor gaan. Op de eerste dag kregen ik zowat een deja vu, alle 3 bands hadden dan ook het podium mogen betreden op het BRBF te Peer afgelopen jaar. Bewust zo gepland ? Dat denk ik niet. Jim cofey was al bezig toen we de wagen parkeerden en we konden wel al vaststellen dat het luid klonk. We hebben nog zo’n 20 minuten kunnen meepikken van hun optreden en ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat hun show stukken beter was dan wat ze in Peer brachten, en daar konden deze heren mij al bekoren. Eén nummer blijft elke keer weer een aantal dagen door mijn hoofd spoken nml. ‘She’s So Guilty’. Maar elke song van Jim Cofey is er eentje vol vuur, passie en ambiance, gaan zij de leegte opvullen die ontstaan is met het wegvallen van Last Call?
De volgende band die als een trein doorheen de tent van Varenwinkel walste was de uit Nederlands Limburg afkomstige Electrophonics. De temperatuur steeg nog enkele graden in de tent tijdens hun optreden, ook al was de zon al even ondergegaan. We kregen natuurlijk weer swing en dansbare nummers te horen en ook weer enkele nieuwe songs die op hun, eind dit jaar te verschijnen, nieuwe cd zullen pronken. Of ze nu met 4 blazers op het podium staan of met 2, toch weten ze telkens weer die big band sound te creëren en ohh wat hou ik daar toch van. Blijven doen waar jullie mee bezig zijn mannen en dan zal ik nog regelmatig jullie swingtrain opstappen.
Als afsluiter van dag 1 had men gekozen voor een Deense band die nog volop in opmars is in Europa, het was hun 2de optreden op Belgische bodem na Peer. En ik ben er zeker van dat men Thorborn Risager nog veel gaat zien in België en omstreken. Ook hier een band met 2 blazers in de regionen en toch tappen ze uit een ander soort vaatje dan The Electrophonics. Maar hun vaatje mag er zeker ook wezen, blues met soul,funk en swing en een frontman die perfect weet hoe een publiek dat al opgewarmd was toch op temperatuur te houden. Eigen nummers zoals ‘Can’t Get Enough’ en ‘In A Little Piece Of Mind’ worden vakkundig afgewisseld met klasbakcovers zoals o.a. ‘Ain’t Nobody’s Bussiness’ en ‘Let The Good Times Roll’. Hun sologitarist heeft weinig uitstraling maar wat er uit zijn vingers de gitaar bereikt maakt dat geheel goed. Dag 1 was voor ons in elk geval meer dan geslaagd.
Onze allereigen Rusty Roots kregen de eer om dag 2 te openen. Daar waar het publiek nog wat last had van een saturdaymorning bluesgevoel kon je geen morgen-gevoel ontwaren bij de jonge bende van Rusty Roots. Het was dan ook al 14h beste mensen, hoewel voor velen, volgens mij, het daglicht pas was beginnen schijnen. We kregen natuurlijk vele songs van hun laatste CD Electrified te horen waarvan enkele titels ( ‘Can you Dig It’ en ‘Two Timing woman’ ) toch zijn blijven hangen. Het is toch al iets meer dan een jaar geleden dat ik de heren nog aan het werk zag en wat zijn ze verdorie gegroeid. Een nieuwe stijl die dicht bij de soul aanleunt is volgens mij geen slechte keuze. De stem van Mr BeeJee, welke in een vorig leven nog de buhne betrad als Elvisimitator, komt in deze stijl zeker tot zijn recht. Maar gelukkig laten ze de oudere nummers niet links liggen en mogen we toch ook nog genieten van een nummer als ‘She’s So Fine’. Verder ook chapeau voor bassist Body die zowel op de elektrische bas als op de staande kast zijn ding perfect deed, terwijl hij eigelijk een weekendje kust had gepland. Je moet het maar doen, even op en af komen, dat is pas liefde voor de muziek.
Hierna was het tijd voor een boom van een kerel om het podium in Varenwinkel te betreden, een man die zeker meer bekendheid verdiend in de Benelux. Eugene “Hideaway” Bridges wijdt dan ook al zo’n 41 jaar van zijn leven aan het maken van goede muziek, zowel solo als met een band. Hier trad hij aan met een Nederlandse begeleidingsband en dat kon je toch af en toe merken aan zijn blikken en tekens. Ik heb deze man al 3 maal mogen aan het werk zien in 2 jaar en nog steeds kan hij mij bekoren van de eerste tot de laatste noot. Niet alleen zijn gitaarspel is om duimen en vingers van af te likken, zijn zang die sterk doet denken aan Sam Cooke en BB King gaat ook regelmatig door merg en been. Maar ook zijn keuze van nummers, die een mengeling van blues, soul en funk zijn, laten horen dat dit een man is die kwaliteit ten over heeft.
Tijdens het optreden van de Rhythm & Blues Explosion feat. Alex Schultz, Sax Gordon en Raphael Wressnig hebben we even de tijd genomen om wat voedsel tot ons te nemen. Een schamele friet stoofvlees voor 6 euro maar we klagen niet want het was voor een goed doel. Ondertussen hebben we toch kunnen luisteren naar het jazzy repertoire van dit drietal, een repertoire dat veelvoudig gepaard ging met de saxklanken van Sax Gordon. Wat kan die man een stuk blazen zeg. Maar ook Alex Schultz weet zeker zijn gitaar te benutten om weerwerk te bieden aan al die saxuele tonen. Enige die volgens mij een beetje in de kou bleef staan en vergeten werd was het Hammondwonder Raphael Wressnig, jammer eigelijk want deze gast heeft zeker ook heel wat in zijn mars.
Hierna was het nog tijd voor 2 bands van hoog kaliber en de 1ste was niemand minder dan John Primer & The Real Deal Bluesband. Voor wie deze man niet kent wil ik even meegeven dat hij met zijn repertoire voornamelijk echte pure Chicagoblues brengt. En daar is helemaal niets mis mee, ook al heb je het allemaal al tig keer gehoord toch weten hij en zijn band de aandacht van het publiek vast te houden. Zij het soms met een cover als ‘Stand By Me’ of zelfs een nummer van Zz Top nml ‘Sharp Dressed Man’ gezongen door de bassist die trouwens ook een aangename stem bezit. Verder mocht ook de bluesharpspeler even de gitaar omhangen en een nummer brengen, zowel vocaal als op gitaar kon hij mij bekoren. O.k. het mag dan geen Muddy Waters zijn zoals het gitaarwerk van John Primer maar het klinkt toch lekker bluezy.
En dan rest er ons nog de in België zeker geen bekende band James “Super Chikan” Johnson & The Fighting Cocks. Onbekend zijn ze nu zeker niet meer voor het aanwezige publiek dat met volle teugen genoot van alle trucken die de band uit hun hoeden toverde. De man zelfs speelt op gitaren die hij fabriceert van sigarendozen en zelfs oude ventilatoren maar zijn speeltjes klinken als de duurste Fenders en Gibsons samen, en dan te bedenken dat velen massa’s euro’s uitgeven voor zo’n speelgoed. Dan de muziek, die kun je het best omschrijven als aangename partyblues met toch hier en daar ruimte voor de wat meer gevoelige snaar. Geen enkel moment heeft deze band verveelt en ik ben er zeker van dat velen het met mij hierover eens zijn. Ik hoop dan ook dat er organisatoren zijn die dit magische ensemble snel weer naar België willen halen
Er was natuurlijk ook nog de Rootstown tent maar hopelijk kunnen jullie mij vergeven dat ik daar niet ben geweest. Ik heb wel van veel omstaanders mogen horen dat zowel Roland & Gene Taylor, The Legendary Johnny Trash als Les Chats Cadiens hier een prima show hebben gegeven.
Heren organisatoren, jullie hebben weer even getoond dat een festival ook meer dan geslaagd kan zijn zonder echt klinkende namen te boeken. We hadden eigelijk niet anders verwacht en verwachten ook niet anders voor de 12de editie, het weekend staat al weer dik aangekruist in onze agenda van 2009.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker
De volgende band die als een trein doorheen de tent van Varenwinkel walste was de uit Nederlands Limburg afkomstige Electrophonics. De temperatuur steeg nog enkele graden in de tent tijdens hun optreden, ook al was de zon al even ondergegaan. We kregen natuurlijk weer swing en dansbare nummers te horen en ook weer enkele nieuwe songs die op hun, eind dit jaar te verschijnen, nieuwe cd zullen pronken. Of ze nu met 4 blazers op het podium staan of met 2, toch weten ze telkens weer die big band sound te creëren en ohh wat hou ik daar toch van. Blijven doen waar jullie mee bezig zijn mannen en dan zal ik nog regelmatig jullie swingtrain opstappen.
Als afsluiter van dag 1 had men gekozen voor een Deense band die nog volop in opmars is in Europa, het was hun 2de optreden op Belgische bodem na Peer. En ik ben er zeker van dat men Thorborn Risager nog veel gaat zien in België en omstreken. Ook hier een band met 2 blazers in de regionen en toch tappen ze uit een ander soort vaatje dan The Electrophonics. Maar hun vaatje mag er zeker ook wezen, blues met soul,funk en swing en een frontman die perfect weet hoe een publiek dat al opgewarmd was toch op temperatuur te houden. Eigen nummers zoals ‘Can’t Get Enough’ en ‘In A Little Piece Of Mind’ worden vakkundig afgewisseld met klasbakcovers zoals o.a. ‘Ain’t Nobody’s Bussiness’ en ‘Let The Good Times Roll’. Hun sologitarist heeft weinig uitstraling maar wat er uit zijn vingers de gitaar bereikt maakt dat geheel goed. Dag 1 was voor ons in elk geval meer dan geslaagd.
Onze allereigen Rusty Roots kregen de eer om dag 2 te openen. Daar waar het publiek nog wat last had van een saturdaymorning bluesgevoel kon je geen morgen-gevoel ontwaren bij de jonge bende van Rusty Roots. Het was dan ook al 14h beste mensen, hoewel voor velen, volgens mij, het daglicht pas was beginnen schijnen. We kregen natuurlijk vele songs van hun laatste CD Electrified te horen waarvan enkele titels ( ‘Can you Dig It’ en ‘Two Timing woman’ ) toch zijn blijven hangen. Het is toch al iets meer dan een jaar geleden dat ik de heren nog aan het werk zag en wat zijn ze verdorie gegroeid. Een nieuwe stijl die dicht bij de soul aanleunt is volgens mij geen slechte keuze. De stem van Mr BeeJee, welke in een vorig leven nog de buhne betrad als Elvisimitator, komt in deze stijl zeker tot zijn recht. Maar gelukkig laten ze de oudere nummers niet links liggen en mogen we toch ook nog genieten van een nummer als ‘She’s So Fine’. Verder ook chapeau voor bassist Body die zowel op de elektrische bas als op de staande kast zijn ding perfect deed, terwijl hij eigelijk een weekendje kust had gepland. Je moet het maar doen, even op en af komen, dat is pas liefde voor de muziek.
Hierna was het tijd voor een boom van een kerel om het podium in Varenwinkel te betreden, een man die zeker meer bekendheid verdiend in de Benelux. Eugene “Hideaway” Bridges wijdt dan ook al zo’n 41 jaar van zijn leven aan het maken van goede muziek, zowel solo als met een band. Hier trad hij aan met een Nederlandse begeleidingsband en dat kon je toch af en toe merken aan zijn blikken en tekens. Ik heb deze man al 3 maal mogen aan het werk zien in 2 jaar en nog steeds kan hij mij bekoren van de eerste tot de laatste noot. Niet alleen zijn gitaarspel is om duimen en vingers van af te likken, zijn zang die sterk doet denken aan Sam Cooke en BB King gaat ook regelmatig door merg en been. Maar ook zijn keuze van nummers, die een mengeling van blues, soul en funk zijn, laten horen dat dit een man is die kwaliteit ten over heeft.
Tijdens het optreden van de Rhythm & Blues Explosion feat. Alex Schultz, Sax Gordon en Raphael Wressnig hebben we even de tijd genomen om wat voedsel tot ons te nemen. Een schamele friet stoofvlees voor 6 euro maar we klagen niet want het was voor een goed doel. Ondertussen hebben we toch kunnen luisteren naar het jazzy repertoire van dit drietal, een repertoire dat veelvoudig gepaard ging met de saxklanken van Sax Gordon. Wat kan die man een stuk blazen zeg. Maar ook Alex Schultz weet zeker zijn gitaar te benutten om weerwerk te bieden aan al die saxuele tonen. Enige die volgens mij een beetje in de kou bleef staan en vergeten werd was het Hammondwonder Raphael Wressnig, jammer eigelijk want deze gast heeft zeker ook heel wat in zijn mars.
Hierna was het nog tijd voor 2 bands van hoog kaliber en de 1ste was niemand minder dan John Primer & The Real Deal Bluesband. Voor wie deze man niet kent wil ik even meegeven dat hij met zijn repertoire voornamelijk echte pure Chicagoblues brengt. En daar is helemaal niets mis mee, ook al heb je het allemaal al tig keer gehoord toch weten hij en zijn band de aandacht van het publiek vast te houden. Zij het soms met een cover als ‘Stand By Me’ of zelfs een nummer van Zz Top nml ‘Sharp Dressed Man’ gezongen door de bassist die trouwens ook een aangename stem bezit. Verder mocht ook de bluesharpspeler even de gitaar omhangen en een nummer brengen, zowel vocaal als op gitaar kon hij mij bekoren. O.k. het mag dan geen Muddy Waters zijn zoals het gitaarwerk van John Primer maar het klinkt toch lekker bluezy.
En dan rest er ons nog de in België zeker geen bekende band James “Super Chikan” Johnson & The Fighting Cocks. Onbekend zijn ze nu zeker niet meer voor het aanwezige publiek dat met volle teugen genoot van alle trucken die de band uit hun hoeden toverde. De man zelfs speelt op gitaren die hij fabriceert van sigarendozen en zelfs oude ventilatoren maar zijn speeltjes klinken als de duurste Fenders en Gibsons samen, en dan te bedenken dat velen massa’s euro’s uitgeven voor zo’n speelgoed. Dan de muziek, die kun je het best omschrijven als aangename partyblues met toch hier en daar ruimte voor de wat meer gevoelige snaar. Geen enkel moment heeft deze band verveelt en ik ben er zeker van dat velen het met mij hierover eens zijn. Ik hoop dan ook dat er organisatoren zijn die dit magische ensemble snel weer naar België willen halen
Er was natuurlijk ook nog de Rootstown tent maar hopelijk kunnen jullie mij vergeven dat ik daar niet ben geweest. Ik heb wel van veel omstaanders mogen horen dat zowel Roland & Gene Taylor, The Legendary Johnny Trash als Les Chats Cadiens hier een prima show hebben gegeven.
Heren organisatoren, jullie hebben weer even getoond dat een festival ook meer dan geslaagd kan zijn zonder echt klinkende namen te boeken. We hadden eigelijk niet anders verwacht en verwachten ook niet anders voor de 12de editie, het weekend staat al weer dik aangekruist in onze agenda van 2009.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker
