Elk eerste weekend van augustus staat het Koning Albertplein van Hamme in het teken van de blues. Ook dit jaar was dat niet anders en zo werden we de vrijdag naar gewoonte vol enthousiasme onthaalt door organisatie en medewerkers. We bezoeken dit festival, wat trouwens gratis is, al zo’n 5 jaar en weten ondertussen dat de mensen van Blues Oan Daa Stoazze een neus hebben voor kwaliteit. Elk jaar zitten er ook wel enkele verrassingen tussen en dit jaar was dat niet anders. Sinnerboy werd voor mij de eerste verrassing van ’t weekend maar aan het publiek te bespeuren was deze band in Nederland al vrij bekend.
Niet verwonderlijk als je weet dat deze Engelse band de beste tributeband van Rory Gallagher wordt genoemd. Persoonlijk ben ik niet zo gek van de man zelf maar de manier waarop deze 3 heren hun muzikaal idool prijzen kon me meer dan bekoren. Natuurlijk kregen we zowat alle klassiekers te horen, van Penny Lane, via Messing With The Kid, dan Continental Op en Philby uit het mindere album Top Priority en natuurlijk Going To My Hometown als ultieme bisser. Barry Barnes en de zijnen weten een eerste maal het vuur op het plein aan te wakkeren en de eerste dansers tot voor het podium te dwingen.
Iets wat helaas niet gelukt is voor de Big Bayou Bandits, die volgens het programmaboekje stimulerende rootsmuziek uit Zuid Louisiana brengen. Lag het aan het vroege uur, een publiek dat nog moest onthaasten of was er nog te weinig drank gevloeid, de bekende Joost zal het wel weer weten. Ik moet wel zeggen dat ik heb genoten van het gitaarspel van Guy Winne, zijn manier van Dobro en Lapsteel spelen kon me wel bekoren. Van de nummers zelf kreeg ik de indruk dat hun hele set bestond uit 1 lange song. Deze band heeft zeker capaciteiten in huis maar er is nog werk aan de winkel.
Dat er veel vrouwelijk talent op het programma stond zullen jullie vanaf hier kunnen lezen. De zaterdag mochten Jill Hilleger en haar mannen het startshot geven omstreeks 17h, onder een grijze hemel waar af en toe wat nattigheid uit naar beneden kwam. Ik heb deze band een eerste maal aan het werk gezien vorig jaar tijdens het Pajot bluesfestival en daar kon ze zowel het publiek als mij redelijk bekoren. Maar nu had ik de indruk dat alles een beetje op automatische piloot stond en de swing miste hierdoor de swung die zulke muziek nodig heeft. Muzikaal talent is er in deze band zeker aanwezig, met Willy De Vleesschouwer op gitaar en Harry Van Buel op keyboards, aangevuld door Eric De Wolf op 5? Snarige bas en Gerry D’Haeyer achter de drums. Ik had veel verwacht van deze band en ben er zeker van dat ze potten hadden kunnen breken maar zoiets lukt niet als je niet in de juiste stemming bent. Het aanwezige publiek kon het allemaal wel bekoren en een eerste schuchtere bis bereikte de backstage en zo mocht de band toch nog terugkomen met een cover van Bluesdiva Sharrie Williams nml. Blueslover. Deze band moeten jullie zeker ergens gaan bekijken want ze hebben toch wel meer in hun mars dan ze hier hebben laten blijken.
Enthousiasme en energie was er dan weer wel vol overvloed aanwezig bij de jongens van Hideaway en dat, samen met hun muzikaal talent, is waarschijnlijk de reden dat ze al meer dan 20 jaar meedraaien in de Bluesscene. Ralph Bonte en zijn kornuiten weten er telkens weer een feestje van te maken, weer of geen weer en dus zeker een reden om deze jongens voor een 2de maal naar Hamme te halen. Er stond hier quasi dezelfde muzikale bezetting op het podium als bij Jill Hilliger en toch knalde er veel meer energie uit de speakers. Elke song werd gebracht alsof de mannen deze song voor het eerst ten tonele brachten, vol pit en overtuiging. Er werd schitterend gesoleerd door zowel Ralph zelve alsook door Jean-Marie, Patrick en zeker ook door Geeraard. Als je met 3 klasse solisten in een band zit kan je natuurlijk zorgen voor een waaier aan diversiteit en dat is volgens mij ook een sterk punt van deze band. Dit was blues van het bovenste schap zoals ze in Hamme zouden zeggen.
Als afsluiter voor de 2de dag had de organisatie gezorgd voor een grote Belgische klapper en wel uit Limburg ( een beetje chauvinisme mag toch? ) met de band Blues Lee. Zeker geen onbekende in België en ver daarbuiten maar ze stonden nog nooit in Hamme en hadden er dus zin in. Ze brachten veel songs van hun laatst verschenen Cd Home maar ook songs van vorige cd’s zij het soms in een nieuwer kleedje gestoken. Voor wie Blues Lee niet kent wil ik even meegeven dat deze geoliede machine je meevoert doorheen de rijke geschiedenis van de blues en rootsmuziek en dit alles aankleedt met de nodige show zodat er constant een spanning hangt. Er werden zelfs trio’s van blues, jazz en funk gebracht maar ook een Caribische song ontbrak niet. Alles wat ook maar ooit in aanraking met de blues is geweest durven deze heren in hun repertoire te stoppen en ze doen dat met veel brio. Ze kregen ook nog wat muzikale steun van de echte Joker ( Patrick Cuyvers ) tijdens enkele songs en als grand finale mocht ook Geeraard de Groote nog even meeblazen. Als afsluiter toch nog even meegeven dat elke band deze zaterdag wel te kampen had met geluidsproblemen op het podium en dus zal een zekere stress ook wel van de partij geweest zijn. Helaas was het geluid ook niet optimaal te noemen vooraan maar toch hebben we kunnen zien wat voor een muzikale klasse we in België hebben wonen.
Niet verwonderlijk als je weet dat deze Engelse band de beste tributeband van Rory Gallagher wordt genoemd. Persoonlijk ben ik niet zo gek van de man zelf maar de manier waarop deze 3 heren hun muzikaal idool prijzen kon me meer dan bekoren. Natuurlijk kregen we zowat alle klassiekers te horen, van Penny Lane, via Messing With The Kid, dan Continental Op en Philby uit het mindere album Top Priority en natuurlijk Going To My Hometown als ultieme bisser. Barry Barnes en de zijnen weten een eerste maal het vuur op het plein aan te wakkeren en de eerste dansers tot voor het podium te dwingen.
Iets wat helaas niet gelukt is voor de Big Bayou Bandits, die volgens het programmaboekje stimulerende rootsmuziek uit Zuid Louisiana brengen. Lag het aan het vroege uur, een publiek dat nog moest onthaasten of was er nog te weinig drank gevloeid, de bekende Joost zal het wel weer weten. Ik moet wel zeggen dat ik heb genoten van het gitaarspel van Guy Winne, zijn manier van Dobro en Lapsteel spelen kon me wel bekoren. Van de nummers zelf kreeg ik de indruk dat hun hele set bestond uit 1 lange song. Deze band heeft zeker capaciteiten in huis maar er is nog werk aan de winkel.
Dat er veel vrouwelijk talent op het programma stond zullen jullie vanaf hier kunnen lezen. De zaterdag mochten Jill Hilleger en haar mannen het startshot geven omstreeks 17h, onder een grijze hemel waar af en toe wat nattigheid uit naar beneden kwam. Ik heb deze band een eerste maal aan het werk gezien vorig jaar tijdens het Pajot bluesfestival en daar kon ze zowel het publiek als mij redelijk bekoren. Maar nu had ik de indruk dat alles een beetje op automatische piloot stond en de swing miste hierdoor de swung die zulke muziek nodig heeft. Muzikaal talent is er in deze band zeker aanwezig, met Willy De Vleesschouwer op gitaar en Harry Van Buel op keyboards, aangevuld door Eric De Wolf op 5? Snarige bas en Gerry D’Haeyer achter de drums. Ik had veel verwacht van deze band en ben er zeker van dat ze potten hadden kunnen breken maar zoiets lukt niet als je niet in de juiste stemming bent. Het aanwezige publiek kon het allemaal wel bekoren en een eerste schuchtere bis bereikte de backstage en zo mocht de band toch nog terugkomen met een cover van Bluesdiva Sharrie Williams nml. Blueslover. Deze band moeten jullie zeker ergens gaan bekijken want ze hebben toch wel meer in hun mars dan ze hier hebben laten blijken.
Enthousiasme en energie was er dan weer wel vol overvloed aanwezig bij de jongens van Hideaway en dat, samen met hun muzikaal talent, is waarschijnlijk de reden dat ze al meer dan 20 jaar meedraaien in de Bluesscene. Ralph Bonte en zijn kornuiten weten er telkens weer een feestje van te maken, weer of geen weer en dus zeker een reden om deze jongens voor een 2de maal naar Hamme te halen. Er stond hier quasi dezelfde muzikale bezetting op het podium als bij Jill Hilliger en toch knalde er veel meer energie uit de speakers. Elke song werd gebracht alsof de mannen deze song voor het eerst ten tonele brachten, vol pit en overtuiging. Er werd schitterend gesoleerd door zowel Ralph zelve alsook door Jean-Marie, Patrick en zeker ook door Geeraard. Als je met 3 klasse solisten in een band zit kan je natuurlijk zorgen voor een waaier aan diversiteit en dat is volgens mij ook een sterk punt van deze band. Dit was blues van het bovenste schap zoals ze in Hamme zouden zeggen.
Als afsluiter voor de 2de dag had de organisatie gezorgd voor een grote Belgische klapper en wel uit Limburg ( een beetje chauvinisme mag toch? ) met de band Blues Lee. Zeker geen onbekende in België en ver daarbuiten maar ze stonden nog nooit in Hamme en hadden er dus zin in. Ze brachten veel songs van hun laatst verschenen Cd Home maar ook songs van vorige cd’s zij het soms in een nieuwer kleedje gestoken. Voor wie Blues Lee niet kent wil ik even meegeven dat deze geoliede machine je meevoert doorheen de rijke geschiedenis van de blues en rootsmuziek en dit alles aankleedt met de nodige show zodat er constant een spanning hangt. Er werden zelfs trio’s van blues, jazz en funk gebracht maar ook een Caribische song ontbrak niet. Alles wat ook maar ooit in aanraking met de blues is geweest durven deze heren in hun repertoire te stoppen en ze doen dat met veel brio. Ze kregen ook nog wat muzikale steun van de echte Joker ( Patrick Cuyvers ) tijdens enkele songs en als grand finale mocht ook Geeraard de Groote nog even meeblazen. Als afsluiter toch nog even meegeven dat elke band deze zaterdag wel te kampen had met geluidsproblemen op het podium en dus zal een zekere stress ook wel van de partij geweest zijn. Helaas was het geluid ook niet optimaal te noemen vooraan maar toch hebben we kunnen zien wat voor een muzikale klasse we in België hebben wonen.
Op zondag gaan we volgens de traditie van Blues Oan Daa Stoazze weer van start met talent van eigen bodem onder de naam The Hidden Charms. Doch het scheelde niet veel of de band had hier niet gestaan, wegens het plots ziek worden van hun drummer. Maar dankzij wat rond telefoneren werd er een vervanger gevonden in J.P. De Decker, drummer van de band Loose In The Blues. Het is zeker niet evident zulk een taak te vervullen maar zowel J.P. als de band scoorden hierin met klasse. Zangeres Francoise had er zin in en dat maakte ze alle aanwezig meermaals duidelijk, niet alleen vocaal maar ook door haar enthousiaste bewegingen op het podium. Ze mag zeker en vast een goede aanwinst voor de band genoemd worden en andersom mag ze zich gelukkig prijzen om een band achter haar te hebben staan zoals deze van de charms. Local Hero Patrick Verhulst is niet alleen een goed gitarist maar ook nog een goed componist want de eigen songs moesten niet onderdoen voor de covers. Verder bezit de band ook een bluesharpspeler die de juiste noten er op het juiste moment uitblaast. En dan niet uit het oog te verliezen de bassist Egbert die ook zeker zijn steentje bijdraagt. Een band om in de gaten te houden !
De zondag stond helemaal in het teken van de vrouwen en zo mocht als 2de act de uit Nederland afkomstige Anke Angel aantreden. Zij ging samen met haar 2 kompanen, Harm Van sleen ( op bas ) en RemcoVan Schalck ( op drums ) ons trakteren op een klein anderhalf uurtje boogie woogie en rock ’n roll op de piano. Ik had nog nooit van deze dame gehoord maar al snel had ze niet alleen mij maar ook het hele plein op haar hand. Niet alleen haar muziek en zang is van hoog niveau maar ook haar manier van entertainen kon vele bekoren. Tot zelfs de kleinste bezoekers mochten meespelen in haar showtje en zoiets zien ze in Hamme wel graag gebeuren. Maar ze ging niet alleen met de pluimen lopen, ook haar 2 begeleiders mochten meermaals tonen wat ze in hun mars hadden. Om het geheel helemaal compleet te maken volgden er nog enkele klassieker als Blues Suede Shoes en Great Balls Of Fire en we zagen een heel plein uit z’n bol gaan.
Helaas duren mooie liedjes niet lang en was het al snel tijd voor de afsluiter van deze alweer geslaagde driedaagse. Voor de afsluiter van deze editie had de organisatie hun oog of/en oor laten vallen op niemand minder dan de momenteel in de Benelux hoge toppen scherende Dede Priest. En deze keuze was zeker geen slechte want ondanks dat het serieus was beginnen regenen bleef het plein goed vol zitten. En zoiets kan de altijd goedlachse Dede zeker appreciëren en dat toonde ze dan weer dankbaar door er voor een volle 100% tegenaan te gaan. We kregen natuurlijk vele songs van haar, begin dit jaar verschenen, CD Candy Moon maar ik hoorde ook al enkele nieuwe songs die hopelijk ook weer vlug op CD zullen staan. Dede heeft ook een zeer professionele band achter zich staan en die hebben stuk voor stuk hun steentje bijgedragen aan een schitterende show.
Ook deze dame en band had de organisatie beloofd, net als elke afsluiter ieder jaar weer, om We Shall Not Be Moved te brengen. Het werd hun eerste bisser en het moment van alle medewerkers om even in de kijker te staan en geloof me beste lezers, deze mensen verdienen dit dubbel en dik. Iedereen slooft zich 3 dagen lang uit om het niet alleen de bands maar ook alle bezoekers naar hun zin te maken. Niets is hen teveel en altijd gebeurd alles met een glimlach, of het nu snikheet is of pijpenstelen regent, in hun hart is er niet alleen plaats voor de blues maar ook voor een hoop enthousiasme. Chapeau voor hen allen, dit is een formule die er elk jaar weer voor zorgt dat het plein stampvol zit. Wij van onze kant bedanken hen alle weer voor hun geweldige ontvangst en hun schitterende affiche en zeggen….tot volgend jaar vrienden.
Meer foto's : Lady Blue
blueswalker
