Swing Wespelaar zaterdag

Toen we op dag 2 toekwamen op het plein was Krissy Matthews al volop bezig en je kon horen en zien dat zowel hij als zijn 2 muzikale vrienden er plezier in hadden. Hij blijkt een ontdekking te zijn van John Mayall maar zonder zou hij het zeker ook wel ver schoppen, alleen duurde het dan misschien wat langer. Als je weet dat dit trio uit Engeland komt dan weet je ook dat hun blues meestal dicht aan leunt bij powerblues en dat was hier niet anders. Maar het werd wel gebracht met een juiste dosering en dan kan ik dit wel smaken. Of wat dacht je van een ode aan Bo Diddley met een middenstuk dat zo van George Thorogood zou kunnen zijn. Maar in de Elviscover “Mystery Train” gooide Krissy pas echt de remmen volledig los en liet hij ons even zien hoe goed hij de gitaar beheerst. Dit krijgt zeker een vervolg op podia in de Benelux!
Als 2de artiest op dag 2 had de organisatie gekozen voor een legende in Leuven en omstreken, niemand minder dan Big Bill. Onder het motto “een vleugje nostalgie mag er wel zijn zeker”. Voor wie het Leuvens niet meester is, zoals ondergetekende, is het soms wat moeilijk om de teksten te verstaan maar ze gaan wel allemaal over het leven des mans, in de straat of op café.
Maar Bill bracht ook enkele songs van zijn favorieten zoals “Rollin’ Man” (Peter Green) en “Call Me The Breeze” (JJ Cale). Ook al is hij de 60 al voorbij, toch speelt hij nog altijd vol overgave, zij het soms een beetje in slow motion. Maar het publiek kon het nog altijd bekoren en ook wij moesten toegeven dat het allemaal nog zeker te doen was. Als hij dan de song over hesp en kaas nog als vette troep eruit gooit kan het niet meer stuk. Nostalgie of nie, we mogen er trots op zijn, zeker weten!


Het volgende was mijns inziens niet echt een goede keuze, Cashman zal zeker zorgen voor vonken in een kleine donkere kroeg maar op een festivalpodium zo hoog boven het publiek?
En dan ook nog de drummer op het drumpodium i.p.v. op zelfde hoogte deed er zeker geen goed aan. Hun muziek brachten beide heren, afkomstig van Tennessee, vol overgave en enthousiasme. Het was dan ook hun eerste keer op een Europees podium en dat doet je toch iets mag in veronderstellen. Cashman zijn Ray Cashman (gitaren en zang) en Grant A. Brown (drums en bluesharp). Het viel me ook op dat drummer Grant een geboren talent was wat betrof een publiek entertainen en op gang trekken. Nadien liepen de heren nog een lange tijd rond op het plein en genoten van de andere bands en hun CD verkoop.

Iemand die de laatste 2 jaar zowat elk podium heeft plat gespeeld is Lightnin’ Guy en ik was al enkele dag voordien aan het bedenken wat ik nog zou kunnen schrijven over zijn show. Allemaal denkwerk voor niets want hij bracht afgelopen zaterdag iets totaal anders dan wat hij met de Mighty Gators brengt. Ditmaal bracht hij een ode aan Hounddog Taylor, één van zijn grootste inspiratiebronnen tot heden. En ik moet zeggen dat de manier waarop Guy en zijn 2 mede kompanen Bart Demulder en Erik Heirman deze ode brachten zeker en vast geslaagd was. Persoonlijk kan mij dit meer bekoren dan hetgeen hij brengt met de Gators maar smaken verschillen natuurlijk. Guy vertelt, speelt en bespeelt met zoveel begeestering en enthousiasme dat het voltallige publiek niet anders kan dan meegenieten van hetgeen ze zien en horen. Je word gewoonweg meegezogen door de wervelwind die Lightnin’ Guy veroorzaakt op het podium. Er komt binnenkort een live CD en DVD uit en ik kan alleen maar iedereen aanraden van deze te kopen!

Nieuw vuurwerk uit Engeland blijkt de band Saint Jude, met frontvrouw Lynne Jackaman, te zijn. Heftig en vurig is het inderdaad en met momenten zelfs iets meer Led Zeppelin maar daarom niet minder. Alleen mag het, wat mij betreft, allemaal enkele DB stiller. Ze brachten veel werk uit hun laatste album Diary Of A Soul Friend inclusief de titeltrack. En elke song werd als een vuurpijl afgeschoten op het publiek met flitsende gitaarsolo’s en af en toe wat mooie keyboardsolo’s. De zangeres deed dan met momenten denken aan Janis Joplin toch vond ik haar stem nog niet volwassen en doorzopen genoeg om mij echt te overtuigen. Maar wie weet wat de toekomst zal brengen……

Garland Jeffreys werd gekozen om dag 2 af te sluiten en meteen ook stond het plein overvol en was het met momenten moeilijk om door te wurmen. Het merendeel kende hem natuurlijk van zijn wereldhits “Hail Hail Rock ’n Roll” en “Matador” maar de man heeft meer pluimen op zijn hoed en dat kwam hij hier nog maar eens bewijzen. Hij bracht, net als enkele jaren terug op BRBF te Peer, een mix van blues, rock, Reggae en soul. Toch viel het met op dat velen in het publiek eerder waren gekomen vanwege het terrasjesweer en om gezellig met vrienden en bekenden te keuvelen. Maar wat maakt het uit, het was een gezellige bende,zowel op als voor het podium en niemand die zich stoorde aan de ander. En dat is zoals blues hoort te zijn, zij aan zij en verdraagzaam tegenover elkander.

Meer foto’s : L B
Blueswalker

Swing Wespelaar vrijdag

Na onze laatste werkdag van de week trokken we wat moe maar vol enthousiasme richting Wespelaar voor dag 1 van Swing Wespelaar. Toen we daar aangekomen uit de wagen stapte hoorden we een stevige versie van “Summertime Blues” in de verte door de luidsprekers knallen. Dit was heavy en vet maar je kon ook nog het bluesgevoel erin terug horen en dit alles werd gebracht door 3 jonge gasten uit de streek. Toen we het plein opliepen Speelden ze net hun laatste noten maar gelukkig, na een te brave “willen jullie meer?” van zanger gitarist Daan De Vries, mochten ze nog een keer uitrukken. En dit deden ze met een ruige song waarvan de titel me ontgaan is. Maar met die “Summertime Blues” en de bisser kreeg ik een fijn gevoel bij deze jonge band. Ze beheersen alle 3 hun instrument en halen er serieus wat muziek uit. En ze zijn zelfs niet verlegen om een jammeke te doen dat zeker en vast in de smaak viel bij het publiek. Om in de gaten te houden die The Devilles !

Als 2^de band van dag één had de organisatie gekozen voor de Band Bradley’s Circus afkomstig uit Nederland. Schaam en schande voor mij want ik had de band tot nog toe maar 1 keer héél kort aan het werk mogen zien tijdens Duvel Blues festival 2010. Toen al bezorgden ze me met momenten kippenvel en dat was nu niet anders. Ze vlogen er meteen in en Mattanja wist meteen de juiste stemming erin te brengen. Ze vertelde ons voluit over hun trip naar Amerika en de opnames van hun 2^de CD Bang Bang Wa Wee’s. Zo liet ze ons ook weten dat de op de song “Wasteland” een unieke Lucille van BB King bespeelde. En de song zelf was een knappe slowblues voorzien van mooie vokalen en prachtige tonen op de bluesharp. Maar ze brachten niet enkel songs van hun nieuwe en oudere CD, ze bestookten ons ook met mooie klassiekers als “Wang Dang Doodle” en “Need All Your Love” van Magic Sam. In die laatste song Antwoordde Andre knap met gitaarriffs op het zang van Mattanja om daarna helemaal lost te gaan in een knappe gitaarsolo. En alsof dat nog niet genoeg is tonen ze ons nog even dat ook bassist Joris over een paar prima stembanden beschikt en dat Mattanja ook de contrabas kan bespelen. Ik ga in herhaling vallen maar hier staat, volgens mij dan, één van Nederlands beste bands op het podium. En dat ik die mening niet alleen hoef te delen kon je merken aan een plein dat goed vol stond en meeging met elke aanstekelijke song. 3ghosttrain 665 werd dan weer gezongen door gitarist Andre. Dit concert was voor mij en vele anderen veel te vroeg voorbij en de dames en heren van Brandley’s Circus dachten er net zo over.

Maar er kwamen ook nog de legendarische Animals & Friends en zij zorgden ervoor dat het plein overvol en alert bleef dakzij hun gekende klassiekers. Ze volgen er meteen in met één van hun allereerste songs ooit geschreven nml. “Baby Let Me Take You Home” waarna bassist/zanger Pete Barton even tijd neemt om de legendes aan jullie voor te stellen. De oprichter en oudste lid is drummer John Steel maar hij mept er nog even hard op als een kleine 50 jaar geleden. Als ode aan overleden bandleden Dave Rowberry en Chas Chandler brachten ze het nummer “It’s My Life” waarin Mickey Gallagher een knappe keyboerdsolo uit zijn mouw schudde. Maar dat ze ook andere oude klassiekers kennen bewezen ze dan weer met het Screamin’ Jay Hawkins nummer “I Put A Spell OnYou”. En hier mocht natuurlijk gitarist John Williamson even serieus van leer trekken waarop het publiek nog meer in extase geraakte. Een knappe keyboardintro bracht ons dan weer bij de song “Don’t Let Me BE Misunderstood” dat vele jongeren enkel kennen van wijlen Gary Moore of Joe Cocker. Bassist Pete kreeg zonder moeite het hele plein zover dat ze het refrein deels meezongen. Wij zagen en hoorden dat het met deze band nog altijd weet hoe een feestje te bouwen en een festivaldag af te sluiten. Voor ons zat dag 1 erop en onderweg naar de wagen hoorden we nog de fijne klanken van het John Lee Hooker nummer “Walk That Walk”.

Foto’s : L B

Blueswalker

Blues Oan Daa Stoazze

Blues oan daa stoazze. In Hamme. Niet in de Ethias arena, het Sportpaleis of de Neckerhallen, maar in open lucht. Op het Albertplein, in de dorpskern. Een plein met enthousiaste medewerkers die ieder jaar weer garant staan voor gezelligheid en ambiance. Dit beloofde weer een gezellig weekend te worden.

Na veel file leed waren we vrijdagavond dan toch tijdig aanwezig om samen met The New Candy Red Bluesband de aftrap te geven voor een weekend vol blues!
Bekende covers zoals “Let the good times roll”, “Pride & Joy” en “Mustang Sally” zorgen onmiddellijk voor de juiste vibe op het al goed gevulde plein. Wie zich vooral in de kijker wist te spelen was de beloftevolle gitarist Stijn Bervoets. Zijn voorliefde voor Stevie Ray Vaughan zal dan ook niemand ontgaan zijn. The New Candy Red Bluesband heeft hoorbaar een boon voor het stevigere blueswerk maar ook een slowblues als “Tin Pan Alley” ontbreekt niet op hun setlist.Een festival openen is niet altijd een makkelijk karwei maar deze muzikanten slaagden met brio in hun taak.

Tweede en tevens laatste band voor deze avond is The Smokey Midnight Gang. Zanger/ saxofonist, Hans Verhelle werd bijgestaan door een voortreffelijke, zeskoppige band waarin, naast de drummer, ook bassist, Selim Meiresonne en gitarist Low down fil voortreffelijk speelden.
Nummers als “Big Fat Mama”, “The nightlife Boogie” en “What’s The Use Of Getting Sober” gaan er bij het publiek in als zoete koek. Vanaf de opener kon je merken dat ritme en groove tijdens het concert centraal staan.
Voorts waren er belangrijke rollen weggelegd voor Geert Reunes aka Jumpin Jerry
(tenor saxofonist) en diens broer Rudy (trompet) maar laat ons zeker de pianist niet vergeten. De muzikanten kregen regelmatig de ruimte om solo te schitteren, maar hun hoofddoel was toch interactie en samenspel ten dienste van de songs. Dit geheel zorgde ervoor dat het volle plein al snel mee was en de reacties waren dan ook meer dan lovend. Ik vond de heren met veel meer inspiratie spelen dan vorig jaar tijdens Blues in Schoten.


Om dag 2 te openen vertrouwd de organisatie op een local hero en wat voor één. Ilias Scotch, de jonge kerel die al menig blues en boogie woogie watertjes heeft doorzwommen: kwam, zag en overwon met zijn band Scotch ‘n Soda.
Ze openden met 2 eigen nummers, eerst een instrumentaal genaamd “Organ Swing” gevolgd door “Call Me What You Want. Gitarist Gerrie De Waard kreeg de mogelijkheid om zijn creativiteit de vrije loop te laten tijdens verschillende songs. Zijn solo’s zorgde voor een ruime variatie in de nummers.
De 4 mannen wisselden covers als “Catfish Blues” en “Did Somebody Make A Fool Of You” vlotjes af met eigen werk en laat nu net dat eigen werk een sterk handelsmerk zijn voor Scotch ’n Soda. Met songs als “He’s He” en “Till The Last Call” kan je zeker en vast een publiek warm krijgen.
Job well done; dankzij knappe piano en orgelsolo’s en dit alles voortreffelijk ondersteund met gitaar en een strakke ritmesectie. Scotch ’n Soda speelde gedreven en met bezieling en hierdoor zaten de mensen het plein al snel een eerste keer op het puntje van hun stoel.

Ook geen onbekende in Hamme en ver daarbuiten is Marino Noppes, hij kreeg de gelegenheid om zijn nieuwe project, dat luistert naar de naam Marino & His Houserockers, voor te stellen. Helaas gooide een heuse plensbui even roet in het eten maar dat liet Marino niet aan zijn hart komen.
Hij en zijn kompanen gaven zich ten volle en het is zulks een ingesteldheid die er in Hamme voor zorgt dat ook het publiek zich ten strijde gooit en de regen trotseert. Swing, shuffle en “nen trage”, zoals de grootmeester dat zo fijn verwoord, wisselden elkaar vlot af. Wie Marino kent weet dat hij voor elke song ook de gepaste solo in zijn bagage heeft zitten.
Dit optreden zat barstensvol met gekende klassiekers als “Rock Me Baby” , “I’m A Lover” (met knap gitaarwerk van Peter Daelr) en “The Getaway”.
Marino geeft zich ten dienste van de muziek en is steeds bereid om ander talent een kans te geven.
Zo kwam Ilias Scotch ook even mee het podium op en mocht ik na lange tijd ook nog eens genieten van het mooie saxwerk van Mariella Debielle. Regen of geen regen, het kon niemand nog deren na zo een schitterende prestatie. Marino en zijn houserockers zorgen voor zonneschijn op dit doorregende terrein.

Het ombouwen van het podium voor de laatste artiest mocht dan al wat meer tijd in beslag nemen waardoor Elmore D & Band wat later begon maar zeker en vast ook snel overwon.
Relaxt zittend op zijn stoel vooraan in het midden van het podium liet hij zich omringen door klasbak muzikanten als Daniel Willem op viool en J.B. Biesmans op sax en bluesharp. De climax voor dag 3 mocht beginnen en zo dachten niet alleen de mensen on stage erover maar ook het publiek op het plein. Dat Elmore D een kenner is zal snel blijken aan de manier waarop hij het publiek bespeelt maar ook door zijn songkeuze en opbouw van een set. Of wat dacht je van een nummer als “Jack O Diamonds” die vlot gevolgd wordt door “Number Three Blues”. Elke song stak voortreffelijk in elkaar en werd smakkelijk gekruid door mooi solowerk van Gilles D (gitaar), Bas Jansen (keyboard) en Biesmans (sax en harp). En natuurlijk het mooie werk van the man himself, niet enkel een voortreffelijk gitarist maar ook een heel knap zangtalent. Als dan later ook nog een song volgt als “Drunken Sailor” kan je zowaar voelen dat het plein uit zijn voegen barst, overal stonden mensen te dansen en swingen. Een betere afsluiter voor de zaterdag hadden ze hier in Blues oan daa Staozze niet kunnen voorzien mijn gedacht.



De zondag begon met een band die al jaar en dag podia afstruint met hun eigen versie van gekende klassiekers. Of dit nu een song is van Metallica, Pink Floyd of Gene Kelly, het maakt voor The Moonshine Playboys niets uit. Ze hebben het talent om eender welke song om te toveren alsof deze origineel geschreven is in het diepe moeras van Louisiana. Tussenin nog een beetje grappen en grollen in samenwerking met het publiek en je zit gebeiteld voor meer dan één uur aanstekelijke covers die ervoor zorgen dat je niet kan blijven stil zitten. Kortom, deze band hoort thuis op ieder festival, roots,blues of wereldmuziek………..gewoonweg boeken die amuzante bende.

Vrijdag kregen we backstage al het slechte nieuws te verwerken dat de bassist van Matyas Pribojszki afgelopen donderdag plots overleden was. En toch, na dit trieste voorval, hadden de heren nog de moed om de mensen van Blues Oan Daa Stoazze en hun fans niet in de kou te laten staan. Ze kregen hiervoor diep respect en een staande ovatie en natuurlijk ook ons medeleven. De Hongaren kwamen niet naar Hamme voor een set Huzarenmuziek maar brachten ons blues van de bovenste plank. Het was zeker al zo’n 2 jaar geleden dat de band nog in België had gespeeld en ik moet zeggen dat alles nog veel hechter klonk dan voorheen. Er werd begonnen met een knap stukje bluesharp van Matyas en mij viel meteen op dat de afwezige baspartijen vakkundig werden opgevangen door de linkerhand van Erik Kovacs. Na de instrumentale intro volgde de klassieker “Sell My Monkey” en hierin mocht ook meteen gitarist Ferenc Szasz tonen wat hij waard was. In het nummer “Walking Blues” toonde Matyas dat hij ook goed overweg kan met de chromatische bluesharp. De songs vlogen ons aan een hoog tempo om de oren maar toch werd er ook tijd gemaakt voor een mooie ingetogen song. De mooie warme stem van Matyas krijgt hierbij enkel begeleiding van de piano, een echt kippenvelmoment. Hounddog zorgde ervoor dat Marcel geen moeite moest doen om het publiek aan te zetten tot het afdwingen van een bisser.

Hierna was het de beurt aan Karen & Jeanne Caroll, dochter en moeder uit Amerika. De mensen van Blues Oan Daa Stoazze hadden zoals elk jaar weer hun best gedaan om de zondag af te sluiten met een topper. Maar wat beloofde een topdag te worden eindigde in een ware tragedie. Het optreden werd geopend door moeder Jeanne, een kranige dame die vlot het hele plein op haar hand kreeg met songs die ons deden terug denken aan de muzikale jaren ’50. Doch na de 4de song sloeg het noodlot toe en stortte Jeanne Caroll plots ineen. Er werd meteen gereageerd door de aanwezige ambulanciers en de organisatie zorgde vrijwel meteen voor de nodige privacy door het podium af te schermen. Maandagavond hebben we nog contact gehad met Marc Bouillon die ons tot spijt mede deelde dat Jeanne Caroll overleden was. Wij kunnen enkel ons medeleven betuigen aan familie en organisatie.

Meer foto's : L.B.
Blueswalker