Uit een heel ander vaatje tapten de jongens en jonge dame van Bad Cirkuz, als je hun website erop naslaat denk je mooie soft jazz en blues voorgeschoteld te krijgen. De werkelijkheid was net even anders en we kregen een serieuze brok grunge met heavy rock invloeden. Het was misschien een vreemde eend in de bijt van Meensel blues maar het feit dat dit een soort afscheidsoptreden was zorgde toch voor heel wat publieke belangstelling……..of lag de wulpse zangeres daarvan aan de oorzaak? In elk geval stond hier een band die had nagedacht over de stuk voor stuk eigen songs, elk accent zat op het juiste moment. Solo wisselden vlot met de hoge,soms wat schreeuwerige stem van Laura Groeseneken. Een 19 jarige dame die zeker beschikt over een paar knappe stembanden alleen moet ze wat meer ballen kweken om met het volk te communiceren maar dat komt zeker wel goed. En het mag zeker gezegd worden dat deze band naarmate hun optreden vooruit stuwde ook meer en meer konden rekenen op de respons van de die hard bluesfanaten. Er werd dan ook op hoog niveau gemusiceerd en dat kan een bluesliefhebber altijd waarderen.
Na dit jonge geweld was het tijd voor een adempauze en werden we meegesleurd richting Delta en de Mississippi door de ondertussen bij iedereen wel bekende Tim Lothar. Echter was hij ditmaal niet alleen gekomen maar had hij Peter Nande voor ons meegebracht. De verwachtingen waren dus hoog gespannen en werden al vanaf de eerste song ingewilligd. We weten dat Tim beschikt over een warme,soms ruwe maar echte bluesstem en de stem van Peter Nande past hier perfect bij. Voeg daar het knappe bluesharp werk bij en je krijgt de knappe combinatie die ervoor zorgt dat dit optreden geen enkel moment gaat vervelen. Er werd aan een hoog tempo gemusiceerd en ik zag een publiek dat tegen het podium geplakt stond, hun ogen zowat vastgepind op de lippen en handen van deze beide Denen die dit zeker wisten te waarderen. Nummers als “Slow Train”, “Poor boy” en “Slow Train” gingen erin als zoete broodjes. Voor velen, ondergetekende inclusief werd dit bestempeld als het hoogtepunt van Meensel 2011.
Maar er stond nog een band te wachten om het podium te betreden, de Limburgse Brough Superior’s en die staken stuk voor stuk netjes in maatpak. Aan presence en act was dus al zeker gedacht. Ik had al heel wat goed geoord van deze band maar ze nog nooit eerder aan het werk gezien, shame on me. Ze vlogen er volle bak in met enkele vlotte shuffle’s en dat klonk wel lekker al kreeg ik na 3 songs wel een déjà vu gevoel, het begon allemaal een beetje op elkaar te lijken. Elke song ging aan een razend tempo de deur uit en hier en daar ontbrak het toch aan wat gevoel. Zouden het de zenuwen zijn of gewoon een slechte dag, in elk geval ben ik er zeker van dat deze heren meer in petto hebben. Het sterke is dat ze beschikken over een klasse ritmesectie, 2 vlotte gitaristen en een zanger die ook overweg kan met de bluesharp. Ze hebben soms wat weg van The Bluesbrothers en dan spreek ik vooral over hun energieke,soms wat nerveuze act. Ondertussen waren we 20 minuten ver en was het al dik half 1 ’s nachts gepasseerd en voor ons tijd om rustig richting huis te rijden.
Meensel blues 2011 was traditiegetrouw een gezellig festival met enkele verrassingen en nieuwkomers. En alleen al dat feit zorgt ervoor dat velen elk jaar weer afzakken naar Meensel. Wij van onze kant bedanken Rudi en alle medewerkers voor een geslaagde en aangename avond. Tot binnenkort mensen.Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker
