Traditiegetrouw mag je een vrouwelijk artiest verwachten op het Bierbeek Blues d’ Up festival, zo ook weer dit jaar.
Nieuw was wel dat er niet geopteerd werd om te openen met iets van eigen bodem en dat vond ik toch een negatieve noot. Want er loopt in eigen land zeker wel voldoende talent om een festival op gang te trekken. Maar soit, die eer was nu te beurt gevallen aan Moster Mike Welch en hij begon aan zijn taak met enkele traditionals en met zichzelf voor te stellen als de host van de show.
Ik heb Monsterke Mike al enkele malen aan het werk gezien en meestal trekt hij redelijk scherp van leer maar vanavond zocht hij het toch meer in de rustigere regionen. En deze kant van hem kon mij net iets meer bekoren en mag hij gerust wat meer boven halen. Enkele songs die me zijn bijgebleven zijn “My Father’s Son” en “Keep On Walkin”. Naarmate zijn show vorderde kwamen er toch meer uptempo songs om de hoek kijken en links en rechts hoorde ik in het publiek stemmen opgaan die het toch wat langdradig begonnen te vinden. Maar is dat niet een beetje typisch in een drieman bezetting waar de gitaar overheerst?
In elk geval mogen we stellen dat Monster Mike Welch nog steeds weet hoe de snaren te bespelen en hoe een publiek op te warmen.
Of het nodig was een publiek op te warmen voor de primeur van Layla Zoe op Belgische bodem? Ik betwijfel het eerlijk gezegd, of velen waren aan het googlen geslagen of ze hadden vertrouwen in het zoekerstalent van de organisatie.
In elk geval mogen we zeggen dat mensen die een boon hebben voor Janis Joplin en vrouwelijk schoon zeker aan hun trekken kwamen. Layla bewoog als een ranke deerne over het podium en dweepte niet enkel het publiek op maar wist dit ook regelmatig te doen met gitarist Roy Herrington en de keyboardspeler Martin Scholz. Dat beide heren elkaar waard waren konden we in menig song horen.
Gitarist Roy kon je ook best bestempelen als een entertainer want ook hij kon niet enkel met zijn gitaarspel het publiek boeien. Verder kreeg ze een strakke begeleiding van drummer en bassist afkomstig uit duitsland. Ze openden met de klassieker “Hound Dog” maar dan wel in een eigen jasje gestoken. Al meteen kon je horen dat ze qua stembereik dicht aanleunde bij die van Janis Joplin, meer dan voldoende volume en rauwheid maar ook genoeg finesse voor het meer softere werk. En dat softere werk kon ondergetekende wel bekoren zeker als ze dit met zoveel gevoel brengt als in de song “Soft As A Feather” of wat dacht je van haar eigen interpretatie van “The Thrill Is Gone” ? Elke song ging er bij het voltallig opgekomen publiek in als een zoete kriek Bellevue en je zag dan ook heel wat hoofden gezapig mee knikken op het ritme van elke song. Jammer dat zo’n set dan veel te snel voorbij is want voor je het goed beseft kondigt Layla de laatste song aan, de cover “Hoochie Coochie Woman” naar haar eigen hand gezet. Maar Layla mocht niet rusten alvorens een bisnummer te brengen en dat werd de Etta James song “I’d Rather Go Blind”.
Hierna was het de beurt aan Thorbjørn Risager, volgens mij ondertussen een gevestigde waarde geworden in de Benelux. Na in België al op wat grote podia te hebben gestaan mag hij dit nu weer doen in bierbeek. Hij bracht gelukkig zijn hele band mee inclusief blazers en zo zorgt hij voor een zeer gevarieerde set.
Zijn stem groeit volgens mij nog elk jaar want telkens weer moet ik bekennen onder de indruk te zijn van wat hij allemaal uit zijn mond tovert. Dat er ook ruimte was voor nieuw werk, naast vele songs van de laatste CD, daar mocht geen twijfel over bestaan. Het fijne aan deze band is dat het solowerk voor zeer veel afwisseling zorgt,van gitaar naar keyboard en dan weer naar de saxofoon of trompet. Lekker muzikaal gekleurd en zo heeft uw reporter van dienst dat graag. En samen met mij ook vele uit het publiek want ze stonden in een mum van tijd tegen de nadarhekken geprangd.
Enkele songs die er telkens weer ingaan zijn : het swingende “7 Steps To Heaven”, “I’m Tired” maar ook zeker een song als “You Walked Right In”. We mogen hier met gerust hart beweren een band te zien die tot de betere van Europa hoort, niet alleen vocaal en muzikaal maar ook wat betreft entertainen van publiek. Regelmatig zorgde deze band voor rustposes en zo kreeg ook ieder muzikant in de band zijn moment van glorie. Ondertussen was het al dit over 1 uur ’s nachts en voor ons tijd om richting huis te trekken.
Toch nog vlug even onze dank aan de organisatie voor een geweldige ontvangst en verzorging, de taart was lekker ! En wij kijken al reikhalzend uit naar de 9de editie van dit klasse festival.
Meer foto’s : Lady blue
Blueswalker
