maar meer daarover later.
Lighning Guy helemaal in zijne alleene. Zittend op een stoel vooraan met de dobro, dan weer eens met de lapsteel of spelend op de slidegitaar. En steeds, zoals we dit nu al tig maal hebben gezien, die ‘Colgate fluor’ brede smile op zijn gelaat. Welk weer het is, of het eten warm of koud is, regeringscrisis of niet………….als hij op het podium zijn ding mag doen hoor je hem nooit klagen, tenzij over de liefde die hem afkerig was of over het feit dat in Amerika het leven van een bluesmuzikant niet meer zo evident is. En deze fijne anekdotes worden netjes aangevuld met mooie muzikale songs.
Hierna was het tijd voor een primeur, de uit Zweden afkomstige Jacob & The Jackals, werden aangekondigd als zijnde bekend voor hun energieke liveshows. Dus er stond ons wat te wachten….. Ze vlogen erin met vlotte uptempo swingblues en eigen werk werd afgewisseld met gekende klassiekers als “Hello Josephine” en ‘Mumbo Jumbo”. Jacob beschikt over een paar goede stembanden maar het grootste talent schuilt toch in zijn vingers die met momenten knap over de gitaarhals dwarrelen. Regelmatig schakelt hij ook over op de slideguitar en dan verandert de muziekstijl ook enigszins richting George Thorogood. En natuurlijk, als je dicht tegen de Nederlandse grens zit dan krijg je op zulke songs enthousiaste reacties. Ik had wel de indruk dat halverwege de set alles een beetje in elkaar zakte en links en rechts hoorde ik een enkeling die zei “voor zulk een band moet je niet naar Zweden”. Maar ja, misschien hadden ze wat last van de lange autorit of was het wel te wijten aan de ietwat mindere geluidsinstallatie. Feit is wel dat ze naar het einde toe toch weer wisten te overtuigen en een bisnummer dan ook aan de orde was. Enkele songs die me zijn bij gebleven zijn “Wild About You Baby” en ‘Bayou side”.
Tussendoor mocht Lighnin’ Guy het publiek weer entertainen en warm houden en konden wij even een hapke en een klapke doen.
Omstreeks 23h was het dan tijd voor The Hexmen, wie hen in 2009 aan het werk zag op het festival weten wat er komt. Een vette brok nostalgie verweven in covers van o.a. Peter Green, Van Morrison & John Mayall en dit alles met zoveel energie gebracht dat de gehele zaal gewoon mee moet. Al na 2 songs moest ik het beamen, ze zijn gegroeid in hun songs, in hun act en dat maakt ze nog beter. Wel was er een muzikantenwissel geweest, de lieftallige bassiste Joan Bimson was vervangen door George White. Maar hij kon wel een stukske spelen en stilstaan was ook niet aan hem besteed. George aka The Hexman was in topvorm en wist zijn energie voluit te benutten om ook de andere bandleden te bezweren. Zo kregen we knappe gitaarsolo’s van David Woods en mooie partijen op de harp van George zelf. En zelfs de bassist en drummer mochten even hun ding doen. Het is misschien typisch op z’n Engels maar het kan wel bekoren. En het was dus helaas veel te vlug voorbij maar we treuren niet te lang want de affiche voor het zomerfestival klinkt veelbelovend.
Meer foto's: Lady Blue
Blueswalker
