Blues In Schoten

Het was alweer de 8 ste editie van Blues in Schoten en gewoontegetrouw wordt de laatste jaren de aftrap gegeven in het cultureel centrum. De Kakelaar in Schoten was op 20 november de Bluestempel met klinkende namen zoals Scotch & Soda, Belgian Blues Legends, Lightnin’ Guy en Mac Arnold.

Ilja De Neve en zijn Scotch & Soda opende deze bluesy avond met een aantal eigen nummers. “Hard Time Killing Flour” van Skip James en een boogie woogie, genaamd “Boogie For Anton” mochten zeker ook niet aan het repertoire ontbreken. “What Shall We Do
With The Dronken Sailor” was een heuse meezinger waarbij vele toeschouwers de toon zette voor de rest van de avond.


Vervolgens zorgde de band met Marino Noppe en Big Dave als frontmannen voor een degelijke set, niet verwonderlijk met een naam zoals Belgium Blues Legends. Echter gitarist Bart De Meulder kon vanavond de Legends niet vervoegen, maar niet getreurd want deze taak werd met brio overgenomen door, de uit Nederland afkomstige, Stan Aerts. Bekende nummers zoals “Woke Up This Morning”, “Modjo Head” en “Going To Louisiana” volgen elkaar razendsnel op. Tijd om op adem te komen was er niet. Het mag gezegd zijn: het startschot voor dit bluesfeest is gegeven.


Gezellig met een biertje in de hand maken we onze opwachting voor Lightnin’ Guy & zijn Mighty Gators.
Bij Lightnin’ Guy draait alles om 1 ding: muziek maken en die voor zich laten spreken. Zware bassbeats, jankende gitaren, uptempo drumpartijen en een snuifje mondharmonica brengen je in hogere sferen. “Long Distance Shuffle” is een eigen nummer met een stevige bassgroove, typische blues, met power. De intensiteit spat er af! De aanwezigheid van Litlle Chris met zijn uitmuntende gitaarspel is zeker ook een meerwaarde voor deze band. Verderop in de set horen we Drink A Little Poison Before You Die”, een nummer dat door de aanwezige menigte stevig wordt meegeklapt. Het laat je toe weg te dromen naar New Orleans, het Mardy Grass festival. Met volle overtuiging en uit volle borst zingt het publiek op “Oh When The Saints”. Als toemaatje aan dit spetterend optreden vervoegd Marino Noppe zich bij de band om op “Bon Ton Rouler” zijn gitaar nog eens goed te laten janken.


Mac Arnold mag als laatste de Kakelaar op stelten zetten en dat doet hij met verve. Maar alvorens hij erin mocht vliegen kregen we eerst nog 2 knappe songs van zijn begeleidingband. Gitarist Austin Brashier weet niet alleen hoe hij de snaren moet bepotelen maar is tevens eigenaar van een paar goede stembanden. Maar dan was het tijd voor Mac Arnold en hij had er zin in.
“Living In The Ghetto” en “Run My Babe Down” allemaal gebracht op die zelfgemaakte “gas can” gitaar van zijn broer.
Een snuifje authentieke blues, aanstekelijke ritmes en een portie natuurlijke charme zorgen ervoor dat het publiek zijn emoties de vrije loop laat: klappen, roepen, meefluiten, …., het gebeurt allemaal. Een vol cultureel centrum bewijst dat deze man zich durft geven tijdens een optreden. Sterke set. Artiest met stevig potentieel.
Het mag gezegd zijnde, dat deze muziek, gebracht door zulk gepassioneerd artiest een fantastische ervaring en verrijking voor je ziel zijn.


Tot slot wil ik nog toevoegen dat een blues festival meer is dan alleen muziek, het is een ontmoetingsplek, waar bijgepraat wordt en waar sociale contacten onderhouden worden. Het is een goed excuus om ergens naartoe te trekken en van thuis weg te zijn.
Oude bekende, nieuwe vrienden en een stevige portie blues, wat kan een mens zich nog meer wensen.
Op weg naar huis om onder de wol te kruipen, genietend en dromend van deze fantastische avond denk ik even aan het mailtje voor de organisatie, namelijk: “Blues in Schoten hierbij alvast mijn reservatie voor 2011!”


Meer foto's : Lady Blue

Een Bluesmadam.

Kirri - Willy

Een tijdje terug zagen we op een festival een affiche hangen met de vreemde naamspeling Kirri Willy. We konden beide namen wel thuisbrengen maar niet dadelijk met elkaar tot ik de affiche van dichterbij ging bekijken. Niemand minder dan Kris “Kirri” Valvekens en Den Huibbe hadden de handen in elkaar geslagen voor dit project. Samen met nog enkele andere muzikanten hebben ze een heuse set in elkaar gestoken. Die muzikanten zijn : op drums: Chris Holemans; op bas: Louis Claes (funky Mozes) en op accordeon Dirk Verbessem.En ze hadden ook nog gezorgd voor een verrassingsact on stage. Ik was voordien nog nooit in De Loods geweest en kan dus moeilijk inschatten of er bij elk optreden zoveel volk aanwezig is. In elk geval hadden velen het gure weer getrotseerd voor deze avond. Stop om 21h gingen ze van start en al meteen liet Kirri verstaan er zin in te hebben en wie Den huibbe kent weet ondertussen dat dit voor hem ook geldt. We kregen een mengelmoes van klassiekers, al dan niet bluesgetint, uit de muziekwereld. Songs als wooly bully en Hello Josephine werden afgewisseld met nummers als Can’t Judge A Book en Little Girl. En als verrassing dook Bruno ,alias Ragtime rocky, van (Ge)Varenwinkel het podium op om de heren te versterken met een hoop percussie-instrumenten en links en rechts gaf hij ook nog zijn vocale steun. Een verborgen talent die Bruno, dat mogen we gerust zeggen. Hier stonden 6 enthousiastelingen op het podium en dat kon je niet alleen zien maar ook horen. Muzikaal klonk het verfrissend en met momenten zeer verrassend. Het aanwezig publiek genoot met volle teugen en ik hoorde niets dan positieve reacties links en rechts. Helaas was het allemaal veel te snel voorbij maar hier komt zeker een vervolg op!


Blueswalker

R&B @ The Attic 2010

Tijdens Binkom blues enkele maanden terug kreeg mijn partner, Lady Blue, van Peter de vraag of ze foto’s wilde komen maken tijdens Blues At The Attic. Traditiegetrouw staat dit gezellige festival elk jaar weer op onze agenda dus was het een extra eer die vraag te krijgen waarvoor onze dank. Dit was het 2de jaar dat ze dit gezellige festival hielden in zaal Den Ouden Tijd en ze kunnen het daar al even gezellig warm stoken als vroeger op de zolder.
En muzikaal mogen we gerust stellen dat het bij momenten al even warm liep en de eerste warmtegolven kwamen al meteen bij aanvanger Dirty Vicky. Wat hebben deze gasten mij, en samen met mij vele anderen, verrast. Okee, het is geen traditionele blues en ook geen rock blues maar het klonk vet en melodieus en…….ze hadden ballen deze muzikale vicky’s.
Met een traditionele bezetting van drums,bas, gitaar en zang, je komt het niet meer zoveel tegen helaas, werd hier muziek neergezet waar menig orkest het schaamrood van achter de oren zou krijgen. En aan die muzikale uitspattingen paste het best een charismatisch zanger en die hebben ze met glans gevonden in de Lange, waarschijnlijk niet zijn echte naam maar wel letterlijk te nemen. Songs die mij zijn bij gebleven en het zeker ook goed zouden doen op Stu Bru zijn “Francine”, “Shoes” en “Hometown”.
Hierna was het tijd voor Cash Reloaded, ik had deze gasten nog nooit aan het werk gezien maar wel al veel over gehoord links en rechts. Ja, sinds enkele jaren heerst er een heuse Johnny Cash hype in ons land en velen voelen zich geroepen doch weinige zijn uitverkoren. Ik moet zeggen dat HP oftewel Hatch Peterson zijn stem met momenten dicht bij het origineel kwam en het mooie gitaarwerk van John Peacock mocht zeker ook gehoord worden. Songs als “Get Rhythm”, “Train Of Love” en “Folsom Blues” werden stijlvol ten gehore gebracht en toch miste ik iets. Ik miste enthousiasme en een hongerige blik die je hoort te hebben op een podium, een blik van, om het op z’n engels te zeggen, “we’re gonna get you”. En waarom tussendoor alles in het engels? Maar verder zeker een duo dat Johnny Cash eer aandoet!
Wijn wordt beter naarmate hij ouder wordt, dit geld ook voor Ganashake, ze worden alsmaar beter naarmate ze “ouder” worden. Niet dat deze jonge gasten nu plots oud zijn maar muzikaal groeien ze wel snel dankzij de vele concerten die ze overal ten lande geven. En ieder goed muzikant hoort te weten dat samenspel alleen maar kan leiden tot beter ! Ondertussen hebben de heren ook een eerste CD, getiteld Ganashake, uit en natuurlijk werden er van die cd heel wat songs gespeeld maar ik dacht ook al wat nieuw werk te hebben gehoord. Al vanaf de eerste songs zat zoals gewoonlijk het enthousiasme erin en was het “vonken” van begin tot einde. Wij durven hier al eens zeggen “gaas geven” en dat doet Ganashake vol overgave.
Ook al had Jess “Mr. Chin” Jacob met momenten wat last van de stem toch wist hij zich vakkundig door de hele set te worstelen. En problemen met de stem hebben niets te maken met de vingerkes want die gingen als gewoonlijk weer lekker vlot over de hals van zijn Fender strat. Man wat weet hij toch mooi de juiste noten op het gepaste moment uit zijn instrument te toveren. Maar ook de ritmesectie zit als gewoonlijk strak en goed in het vel, ik had het vermoeden dat ze alle 3 in super doen waren en natuurlijk lokt zoiets het publiek tot voor het podium. Een song die volgens mij mag worden uitgebracht op single is zeker en vast “Strings And Things”. En wat de CD betreft…..kopen is de boodschap!Ik dank de band dat ze mij gevraagd hebben hun eerste CD te bespreken (volgt binnenkort)
Normaal hebben ze bij R&B @ The Attic de traditie enkel bands van eigen bodem te boeken en dus trad er een klein probleempje op na het telefoontje van Phil Bee. Maar gelukkig woont Phil in Lanaken en is dit nog steeds Belgisch grondgebied anders hadden ze in Herent nooit kunnen genieten van King Mo! Ik moet, met schaamrood op de wangen, bekennen dat ik de band tot nog toe niet had gehoord. Maar ik ga dan ook meteen bekennen dat deze eerste kennismaking er zeker eentje was van verbazing en overtuiging. Er is nagedacht over het hoe, wat, waar en wanneer in elke song en dat hoor je niet alleen maar kan je ook duidelijk merken. Met momenten hoor je Texaanse invloeden maar toch ook zit er heel wat fun in bepaalde songs. Ik heb ook de indruk dat Phil zich in deze band beter in zijn vel voelt dan in de vroegere Phil Bee & The Buzztones. En gitarist Sjors weet echt wel heel wat mooie klanken uit zijn gitaar te schudden en dit zeker als de band over gaat tot de echte slowblues.
Tijdens enkele songs mag Charly Verbinnen mee het podium op en zo krijgen we enkele knappe gitaartandems te horen. Toch ook een gitarist waar we in België trots op mogen zijn alleen zien we hem jammer genoeg veel te weinig op de Belgische bluespodia.
Wie we het afgelopen jaar wel zowat op alle podia in België zijn tegen gekomen is Lightnin’ Guy en zijn Mighty Gators. Al moet ik zeggen dat die Mighty Gators de laatste tijd regelmatig van muzikanten wisselen. Zou het zoektocht zijn naar het beste of speelt de druk bij sommige muzikanten parten, wie zijn wij om daarover te oordelen? Ik moet wel eerlijk bekennen dat deze wisseling wel telkens weer zorgt voor een iets andere show en zodoende ga je nooit een herhaling zien van het vorige. Ditmaal kregen we op Hammond en toetsen Pieter Van Bogaert en aan de 2de leadgitaar niemand minder dan Little Chris. En dus konden we zeker zijn van een hoop vuurwerk, alsof het nog niet warm genoeg was in Den Ouden Tijd. Ook lightnin’ Guy heeft (noodgedwongen) een nieuwe CD uit en veel songs van die CD passeerde de revue. Bij de song “Soul jivin’” hoor ik met momenten Tommy Castro maar ik hoor dan ook weer met momenten een knipoog naar BB King en Stevie Ray Vaughan. En dat Guy niet enkel bij de blues blijft stilstaan maar ook een liefde heeft voor soul en cajun hoort ook al lang geweten te zijn. En dan gaan plots alle muzikanten van het podium en zet Guy zich enkel en alleen met een luit op de schoot vooraan op dat podium. Het wordt stil in de zaal en we krijgen een mooie versie van “Voodoo Chile” van wijlen Jimy Hendrix. Maar na 2 ingetogen songs op die luifel is het tijd om het lont pas echt aan het kruid te steken. Er wordt geen gas meer terug genomen maar bijna constant “at full speed” ertegenaan gegaan. Om af te sluiten met “Poison” en de bisser “Bon Ton Roulet”.

Ik heb afgelopen avond en nacht heel wat knappe en mooie muziek gehoord en ook enkele nieuwelingen ontdekt die zeker heel wat capaciteiten hebben. Enkele uitschieters als ik toch namen moet noemen, Dirty Vicky, nog steeds Ganashake maar ook King Mo.
R&B @ The Attic heeft met deze 7de editie weer maar eens bewezen dat je niet naar het buitenland moet reizen om kwaliteit te programmeren. Wij, van onze kant, kunnen enkel maar een terechte dankjewel placeren en hen eer bewijzen met een mooie bespreking en knap fotowerk.

Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker

Jubileum Blues Lee

15 jaar, het is weinige bands gegund in ons kleine Belgenland doch Blues Lee slaagt erin dit te verwezenlijken. En als je ziet met welk een enthousiasme ze dit jubileum en hun nieuwste CD “Indeed” voorstellen dan durf ik gerust te stellen dat ze er nog eens 15 jaar gaan bijdoen.
Natuurlijk kregen we heel wat werk van deze nieuwe cd te horen maar Blues Lee zou Blues Lee niet zijn als ze er niet wat extra’s zouden aan breien, daarover later meer.
Al voor aanvang passeerde ik even langs de cd-stand om het nieuwe geesteskind blindelings aan te schaffen en ik kan iedereen aanraden dit ook te doen.
De zaal dan, die zat barstensvol en JB (Biesmans) loog niet toen hij het fier aankondigde, “The Place is sold out”. En dan vlogen ze erin met het lekkere uptempo nummer ‘Love engineer’ en meteen was de toon gezet voor een dik anderhalf uur real handcrafted originals zoals ze zelf schrijven. Er werd even achterom gekeken naar hun legendarische optreden op de Caraïben en de songs Caribian Duck zal ervoor zorgen dat de herinnering blijft bestaan. Even spookte de naam Santana door mijn hoofd tijdens de knappe solo van Karel Phlix maar dat was maar een momentopname.
JB hanteerde de sax naar believen en ik moet eerlijk zeggen dat hij keer op keer blijft verrassen met dat koper instrument. Vocaal kan hij zeker ook zijn mannetje staan maar toch hoorde ik links en rechts stemmen die het meer hadden voor het vroegere werk met Ben Lamb. En die Ben Lamb mocht natuurlijk niet ontbreken, halverwege mocht hij samen met nog 3 leden van het eerste uur 3 songs komen brengen. En geloof me, directeur of niet, hij is zingen en bluesharp spelen nog niet verleert.
Even zag je in de zaal mensen een beetje nostalgisch worden en terug denken aan vervlogen tijden. Maar al snel kreeg de huidige bezetting weer grip op de voltallige zaal. Wat wil je ook met songs van zowel de 2de Cd Home als van hun nieuwste Indeed. Songs die mij al vanaf de eerste keer zijn bijgebleven zijn o.a. de opener van de cd “Love Engineer” en “Lil’ Demon”. Neen, ik durf het gerust nog eens vermelden, Blues Lee is Limburgs trots en niet alleen in bange dagen. Hun variëteit, hun uitstraling, hun enthousiasme en vooral ook hun kwaliteit blijven in elke song boven drijven. En het zijn net deze ingrediënten die ervoor zorgen dat deze band is wat ze is, een instituut maar vooral een hechte bende goede bluesvrienden.
Met hun nieuwe cd zijn ze, volgens mij, weer op weg om een hele tijd de podia in de Benelux en ver daar buiten onveilig te maken.
Mocht het binnenkort toch tot verkiezingen komen en Blues Lee stelt zich kandidaat, dan hebben ze mijn stem alvast.
How how ………

Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker