Geen files en alles rustig aan het thuisfront en zodoende waren we goed op tijd voor The Rhythm Chiefs. Wat is deze band gegroeid sinds ik ze twee jaar geleden aan het werk zag tijdens het BRBF te Peer. Niet alleen de ritmesectie zit nog strakker in het zitje maar ook gitarist Dusty blijft evolueren en groeit zowel muzikaal als vocaal met rasse schreden. En wat lef betreft zitten ze zeker ook gebeiteld, niet elke band durft zomaar even een surfrock song uit hun mouw te schudden maar zij deden dit met brio. Chapeau kerels !
Wie ook nog steeds volop groeit en stilaan bij de top mag gerekend worden is Thorbjørn Risager. Het is ondertussen ook al weer enkele jaren geleden ( Varenwinkel en BRBF) maar nog steeds ben ik aangenaam verrast van wat hij live brengt. En de blazers zorgen hierbij voor een extra mooie klankkleur. Verder heeft hij nu ook een keyboardspeler bij die luistert naar de naam Emil Balsgaard en zo is het gehele plaatje compleet. Van mij mag deze band wat meer naar de Benelux komen!
The Insomniacs is een vrij nieuwe band, afkomstig van Portland, Oregon en hun stijl is dan ook West Coast Blues. M.a.w. lekkere swing & jump waarbij de voeten moeilijk kunnen blijven stilstaan. Als je weet dat hun eerste eigen CD, opgenomen in de living, onmiddellijk scoorde en op nr 5 belandde dan kan je al zeker stellen dat deze band talent heeft. De band draait voornamelijk rond zanger/gitarist Vyasa (uitgesproken als Vias) Dodson, veel kunnen we over hem nog niet terug vinden maar daar zal wel vlug verandering inkomen. Muzikaal klopt alles als een bus en de stem van Dodson klinkt lekker volwassen al kon ik me niet van de indruk ontdoen dat er een klein beetje zenuwen doorklonken. Maar als hij zijn gitaar hanteert is dit met zoveel finesse dat m’n mond met momenten openviel van verbazing. Ook met Vyasa Dodson hadden we vooraf een interview.
Rick Estrin & The Nightcats is dan weer totaal wat anders en show van begin tot einde. Niemand die volgens mij kan zeggen dat de gitaristwissel een slechte zaak was want in mijn ogen is Kid Anderson een vervanger die mede zorgt voor een ietwat nieuwe sound en aanpak.
M.a.w. wie was Little Charlie ? En dat bedoel ik niet negatief maar gewoon verfrissend. Songs die mij alvast zijn bijgebleven waren “Two headed woman” en “I Am Ready”. Verder moet ik zeggen dat dit voor velen een eerste hoogtepunt was en terecht.
Dirty Sweet had me in 2008 al aangenaam verrast en dat was ditmaal weer het geval. Stevige southern boogierock met regelmatig ritmewissels en een gitaartandem, hier hou ik toch ook wel van. Het doet me weer even denken aan m’n lang vervlogen jeugdjaren, alleen het headbangen hebben we ditmaal achterwegen gelaten.
En toch ook even tijd genomen om de innerlijke mens te spijzen want dat moest toch ook gebeuren en er was niet veel ruimte om dat te voorzien.
The New Mannish Boys zorgden er dan weer voor dat we netjes terug gebracht werden naar the good old traditional Blues. Randy chortkoff leidde de zijnen weer netjes doorheen alle gekende bluessongs en samen met Kirk ‘Eli’ fletcher zorgden ze er ook voor dat de rest van de band alert bleef als menig oldtimer zijn ding kwam doen. O.k, af en toe liep het niet van een leien dakje maar toch alle respect voor wat heren als Bobby Jones en Finis Tasby op deze leeftijd nog weten te brengen. Zelfs het kontwiegen mocht er niet aan ontbreken. En wie zingt nu niet uit volle borst mee met songs als “Hey Mona” en “Mary Jane” ?
En dan moeten jullie weten dat het beste nog hoort te komen.
Dat The Paladins een geliefde act zijn in Nederland is geen publiek geheim en als ze dan al een hele tijd niet meer actief zijn geweest lokt het natuurlijk nog meer liefhebbers. Het leek wel of er waren enkele extra bussen met fans op de weide losgelaten want er was geen doorkomen aan. Vettige countryblues en rock-a-billy is nog steeds hun handelsmerk en wordt nog steeds gesmaakt door het massale publiek. Zowel gitarist Dave, bassist Thomas als drummer Brian hadden er als vanouds weer zin in en wie weet is dit het begin van een nieuwe start? Het feestje was pas helemaal compleet toen ook nog Rick Estrin en Kirk ‘Eli’ Fletcher hen versterkte op het podium.
En dat alles dan al wat uitloopt wordt door niemand kwalijk genomen.
Zelfs niet door johnny Mastro die al volop genietend backstage vertoefde vanaf vrijdagavond.
En te bedenken dat zijn feestje eigelijk nog moest beginnen of beter hij pikte gewoon de draad op en zorgde ervoor dat het feest geen kans kreeg om te gaan liggen. Een optreden van Johnny Mastro & The Mama’s Boys is elke keer weer net iets anders en zal nooit hervallen in clichés. Of ze nu aan hun eerste optreden van hun tour zitten of het 25ste het blijft aanstekelijk en even enthousiast.
Aangezien we toch nog een heel eind richting huis voor de boeg hadden en de uitstroom wat wilden voorblijven hebben we het hele optreden niet uitgezeten.
Moulin Blues de 25ste editie was er eentje om vingers en duimen van af te likken, met een brede waaier aan diversiteit en voor elk wat wils. Het was wel even wennen en oriënteren op de nieuwe locatie maar we wisten vlug weer onze weg te vinden. We noteren nu alvast 6 & 7 mei 2011 in onze agenda’s en zijn benieuwd waarmee de organisatie ons dan weer zal verrassen.
Via deze weg nogmaals een pluim op de hoed van de hele organisatie en hun medewerkers om zulk een mooi festival elk jaar weer uit de grond te stampen.
Meer foto’s : Lady blue
Blueswalker
Wie ook nog steeds volop groeit en stilaan bij de top mag gerekend worden is Thorbjørn Risager. Het is ondertussen ook al weer enkele jaren geleden ( Varenwinkel en BRBF) maar nog steeds ben ik aangenaam verrast van wat hij live brengt. En de blazers zorgen hierbij voor een extra mooie klankkleur. Verder heeft hij nu ook een keyboardspeler bij die luistert naar de naam Emil Balsgaard en zo is het gehele plaatje compleet. Van mij mag deze band wat meer naar de Benelux komen!
The Insomniacs is een vrij nieuwe band, afkomstig van Portland, Oregon en hun stijl is dan ook West Coast Blues. M.a.w. lekkere swing & jump waarbij de voeten moeilijk kunnen blijven stilstaan. Als je weet dat hun eerste eigen CD, opgenomen in de living, onmiddellijk scoorde en op nr 5 belandde dan kan je al zeker stellen dat deze band talent heeft. De band draait voornamelijk rond zanger/gitarist Vyasa (uitgesproken als Vias) Dodson, veel kunnen we over hem nog niet terug vinden maar daar zal wel vlug verandering inkomen. Muzikaal klopt alles als een bus en de stem van Dodson klinkt lekker volwassen al kon ik me niet van de indruk ontdoen dat er een klein beetje zenuwen doorklonken. Maar als hij zijn gitaar hanteert is dit met zoveel finesse dat m’n mond met momenten openviel van verbazing. Ook met Vyasa Dodson hadden we vooraf een interview.
Rick Estrin & The Nightcats is dan weer totaal wat anders en show van begin tot einde. Niemand die volgens mij kan zeggen dat de gitaristwissel een slechte zaak was want in mijn ogen is Kid Anderson een vervanger die mede zorgt voor een ietwat nieuwe sound en aanpak.
M.a.w. wie was Little Charlie ? En dat bedoel ik niet negatief maar gewoon verfrissend. Songs die mij alvast zijn bijgebleven waren “Two headed woman” en “I Am Ready”. Verder moet ik zeggen dat dit voor velen een eerste hoogtepunt was en terecht.
Dirty Sweet had me in 2008 al aangenaam verrast en dat was ditmaal weer het geval. Stevige southern boogierock met regelmatig ritmewissels en een gitaartandem, hier hou ik toch ook wel van. Het doet me weer even denken aan m’n lang vervlogen jeugdjaren, alleen het headbangen hebben we ditmaal achterwegen gelaten.
En toch ook even tijd genomen om de innerlijke mens te spijzen want dat moest toch ook gebeuren en er was niet veel ruimte om dat te voorzien.The New Mannish Boys zorgden er dan weer voor dat we netjes terug gebracht werden naar the good old traditional Blues. Randy chortkoff leidde de zijnen weer netjes doorheen alle gekende bluessongs en samen met Kirk ‘Eli’ fletcher zorgden ze er ook voor dat de rest van de band alert bleef als menig oldtimer zijn ding kwam doen. O.k, af en toe liep het niet van een leien dakje maar toch alle respect voor wat heren als Bobby Jones en Finis Tasby op deze leeftijd nog weten te brengen. Zelfs het kontwiegen mocht er niet aan ontbreken. En wie zingt nu niet uit volle borst mee met songs als “Hey Mona” en “Mary Jane” ?
En dan moeten jullie weten dat het beste nog hoort te komen.Dat The Paladins een geliefde act zijn in Nederland is geen publiek geheim en als ze dan al een hele tijd niet meer actief zijn geweest lokt het natuurlijk nog meer liefhebbers. Het leek wel of er waren enkele extra bussen met fans op de weide losgelaten want er was geen doorkomen aan. Vettige countryblues en rock-a-billy is nog steeds hun handelsmerk en wordt nog steeds gesmaakt door het massale publiek. Zowel gitarist Dave, bassist Thomas als drummer Brian hadden er als vanouds weer zin in en wie weet is dit het begin van een nieuwe start? Het feestje was pas helemaal compleet toen ook nog Rick Estrin en Kirk ‘Eli’ Fletcher hen versterkte op het podium.
En dat alles dan al wat uitloopt wordt door niemand kwalijk genomen.Zelfs niet door johnny Mastro die al volop genietend backstage vertoefde vanaf vrijdagavond.
En te bedenken dat zijn feestje eigelijk nog moest beginnen of beter hij pikte gewoon de draad op en zorgde ervoor dat het feest geen kans kreeg om te gaan liggen. Een optreden van Johnny Mastro & The Mama’s Boys is elke keer weer net iets anders en zal nooit hervallen in clichés. Of ze nu aan hun eerste optreden van hun tour zitten of het 25ste het blijft aanstekelijk en even enthousiast.
Aangezien we toch nog een heel eind richting huis voor de boeg hadden en de uitstroom wat wilden voorblijven hebben we het hele optreden niet uitgezeten.Moulin Blues de 25ste editie was er eentje om vingers en duimen van af te likken, met een brede waaier aan diversiteit en voor elk wat wils. Het was wel even wennen en oriënteren op de nieuwe locatie maar we wisten vlug weer onze weg te vinden. We noteren nu alvast 6 & 7 mei 2011 in onze agenda’s en zijn benieuwd waarmee de organisatie ons dan weer zal verrassen.
Via deze weg nogmaals een pluim op de hoed van de hele organisatie en hun medewerkers om zulk een mooi festival elk jaar weer uit de grond te stampen.
Meer foto’s : Lady blue
Blueswalker
