Dus om 15:15 vetrekken we richting Moulin Blues te Ospel maar een goede 30 km verder stonden we stil, file aan de wissel van Maastricht richting Eindhoven. En het wilde geen meter vooruitgaan dan maar die “snelweg” verlaten en het via de kleine wegen doen. Maar die begonnen ook hier en daar al wat dicht te slibben, gevolg , omstreeks 18:15 liepen we eindelijk het terrein op. Een nieuwe locatie en dus was het even zoeken naar alle accommodatie maar dat viel wel mee. Helaas hebben we Woodbrain moeten missen maar we hoorden van collega’s dat het zeker niet slecht was en een goede opener. Intussen was Eric Lindell al bezig met het publiek verder op te warmen, voor zover dat al nodig was. Zijn muziek kan je best omschrijven als rootsblues met een lekker pittige ritmesectie en hier en daar een knipoog richting funk. Het is een lust voor het oog en een streling voor het oor om deze man en band aan het werk te zien.
Hierna was het de beurt aan Imelda May, een jonge dame afkomstig van Dublin maar als je ze aan het werk hoort zou je denken dat ze rechtstreeks werd ingevlogen uit Amerika. Persoonlijk ben ik niet zo’n liefhebber van Rock-a-Billy Maar Imelda May puts the blues into the Rock-a-Billy als je het mij vraagt. Na jarenlang te hebben gezongen bij andere bands heeft ze nu sinds vorig jaar haar eigen band en die gaat vliegensvlug richting de top.
Lekker swingen, rocken maar ook grooven is waarvoor zij en haar band staan. Met regelmatig flitsende gitaarsolo’s van haar man Darrell Higham aangevuld door knap trompetwerk van Dave Priseman. En een ritmesectie die retestrak alles op de sporen hield, we kunnen hier gerust spreken van een 1ste hoogtepunt. We hadden voordien ook een kort interview met haar.Mike Zito wordt regelmatig vergeleken met niemand minder dan Tommy Castro, waarschijnlijk heeft de identieke bezetting daar iets mee te maken. En ja, er zijn regelmatig raakvlakken maar toch is wat Mike Zito doet net iets minder scherp op de snee. Iets meer soul en radiogericht maar daarom zeker niet minder dan waarmee hij vergeleken wordt. We kregen natuurlijk heel wat werk van zijn tot nog toe laatste cd Pearl River. En we mogen gerust stellen dat het publiek die songs zeker kon waarderen en dat Zito hierdoor het aangestoken lont nog een stukje verder deed branden richting kruidvat
Als je houdt van een flinke dosis in soul gedrenkte blues met een serieuze shot entertainment dan zit je met de act van Eli ‘Paperboy’ Reed & The True Loves meer dan gebeiteld. Vanaf de eerste noot tot de laatste zorgden hij, zijn band en de driekoppige blazerssectie ervoor dat het publiek niet kon blijven stilstaan. Velen genoten dus met volle teugen ook al zal er ook wel menig bluespurist hier weer kritiek op hebben…….so what?
Wat mij betreft was dit feestje helaas net wat te vroeg gedaan. Wegens een familiale tegenslag waren we genoodzaakt richting huis te vertrekken net voor aanvang van Big Blind en hebben wij helaas deze klasse Nederlandse band moeten missen waarvoor onze excuses aan Wesley & de zijnen.Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker
