Het eerste moois werd met een beetje vertraging, vanwege file, op het podium gesmeten onder de naam Bradley's Circus. Menig man begon spontaan te lekkerbekken bij het zien van een mooie verschijning als Mattanja Joy Bradley maar deze band was meer dan enkel een visueel aspect. Hier stond een band die muzikaal hoge toppen scheert, een band die van voor tot achter, van link naar rechts en van boven tot onder wist waarmee ze bezig waren. Sluit je ogen en je waant je in een ballroom anno 1940, zowel muzikaal maar vooral door de mooie stem van Mattanja. Het is lang geleden dat ik nog eens een kippenvelmoment had van een mooie stem, Mattanja heeft hier meermaals voor gezorgd. Helaas duurde hun set véél te kort en ik kijk al uit naar een volgende ontmoeting.
Gust had ook aan onze eigen Belgen gedacht en ervoor gezorgd dat de crème de la crème van de Belgische bluesscene bij hem het podium betradt. Niemand minder dan Mr T, Marino Noppe, Wilfried Maes en Rene Stock tekende voor de naam Belgian Blues Legends.
En ja, deze heren kunnen een stukje musiceren en dat weten ze ook maar al te goed. Maar toch had ik het gevoel dat er net wat te weinig geoefend was en dat alles werd afgehandeld als een routineklus. Iedereen stond op zijn eigen eilandje en deed zijn. Als ik in voetbaltermen moet oordelen, Nederland – Belgie is het 1-0 voor Nederland. En ik had het eerlijk gezegd liever anders gezien.En er zouden nog Nederlanders de revue passeren, zij het als begeleiding van 2 klasbakken.
2 heren die in hun halve eeuw muzikale carrière het podium deelde met menig blueslegende zoals o.a. Muddy Waters, Freddie King en Otis Rush. Hier stond meer dan een eeuw geschiedenis op het podium en dat kon men duidelijk horen. Zowel Henry Oden als Craig Horton hadden er duidelijk zin in en wisselde regelmatig af als frontmannen. En elk had zo zijn manier van het publiek bespelen en anekdotes naar boven halen. Dit was Amerikaanse roots op zijn top. Enkele songs die me zijn bij gebleven, Leaving you baby (een zalige slow blues) en de mooie bewerkte song Rock me baby.
Teeny Tucker is ook een Amerikaanse met al heel wat rootsbagage onder de arm, deels dankzij haar vader wijlen Tommy Tucker. Maar ze is volop bezig om haar eigen stempel te drukken en doet dat meer dan behoorlijk. Ze heeft veel geluisterd naar de bluesdiva’s van de 1ste generatie en dat is duidelijk te horen.
Openen deed ze met een ode aan Big Mama Thornton via de song Hounddog. Verder kregen we veel werk van haar recente CD “Keep The Blues Alive”. Zoals de openingstrack “Ain’t That The Blues” en “Old Man Magnet” songs die lekker werden meegezongen door menig één in het publiek. Gitarist Robert Hughes voelde heel goed aan waar Teeny met elke song naartoe wilde en volgde gewillig. Regelmatig zelfs voegde hij er nog net dat extraatje aan toe met zijn knappe gitaarwerk. En ik kan alleen maar besluiten met “Make Room for Teeny” want ze komt eraan !Met een topper als Tommy Castro op je affiche kan een festival, in mijn ogen dan, zeker niet stuk. Als je dan weet dat het een enig optreden betreft in de Benelux dan mag je rekenen op ook heel van volk van over de Nederlandse grens. Omstreeks 00:15h werd de energieke man aangekondigd en al van meet af aan was het een knallend vuurwerk.
Met enkele nieuwigheden sinds zijn vorige keer in België, een andere bassist, een keyboardman en extra blazer. En dat zorgde ervoor dat sommige songs met momenten net was te vol zaten maar andere songs dan weer net dat ietsje meer kregen. En het is net om dat ietsje meer dat zo’n band een award als beste bluesband in de wacht sleept.
Tommy Castro is een man die weet wat het publiek van hem verwacht en dan ook telkens weer ten volle gaat om die verwachtingen in te willigen. Alleen toch één kleine opmerking aan Tommy, we zijn echte Belgen, geen hollanders hé ! ;-) ik was onder de indruk van de old song “Nasty Habits” en hoe knap de solo’s in deze song in elkaar zaten. Of wat dacht je van een “Make It Back To Memphis”, een song waarvan de titel door zowat heel het publiek werd meegezongen.Het was inderdaad te lang geleden dat hij nog eens in de Benelux speelde maar op die manier wordt het wel geen overdaad schaad’ !
Tiendenschuur
In de tiendenschuur gebeurde tussen door ook heel wat moois en ook hier had Gust gezorgd voor 2 primeurs.
Samuel James mocht de schuur openen en ook afsluiten en ik heb een klein stukje mogen zien van die afsluit. Jammer dat ik niet meer hebben kunnen zien want het was werkelijk wereldklasse wat deze jonge man hier in zijn eentje ten tonele voerde. Getuige het korte stukje film.Samuel James from Blues Walker on Vimeo.
Eden Brent haar 1ste set heb ik dan weer wel volledig kunnen zien en deze dame heeft niet voor niets al menig prijs in de wacht mogen slepen. In haar eentje achter de piano ontvoert ze het voltallige publiek en neem hen mee richting Mississippi en Highway 1.
Al grappend en grollend vertelt ze over hoe songs zijn ontstaan en laat ze het publiek fungeren als haar eigen band. Zo konden ze waarschijnlijk tot in de grote tent de Tiendenschuur horen zingen ‘what I Say”. We mochten ook getuige zijn van een nieuwe ballade die zal verschijnen op haar nieuw uit te komen cd in september. Een mooie song met aangrijpende tekst genaamd “Aint Got No Trouble”. Ik zou zeggen kijk alvast uit naar de nieuwe cd “Beyond Broken Dreams”.Duvelblues editie 2010 was ondanks hier en daar een plensbui een zeer geslaagde editie. Bij elke bezoeker en organisator zag je wel pretlichtjes in de ogen en die werden volgens mij veroorzaakt door de vele zuiderse klanken die elke artiest in zijn bagage had zitten. Wij bedanken Gust en zijn crew voor een editie vol diversiteit en kwaliteit. Chapeau en tot volgend jaar!
Meer foto's : Lady blue
Blueswalker
