Duvel blues 2010

Het was met de stralende Limburgzon dat we goedgemutst richting Puurs en Duvelblues trokken. Goedgemutst omdat we uit ervaring weten dat Gust een neus heeft voor talent en we dus weer van alles moois gaan voorgeschoteld krijgen.



Het eerste moois werd met een beetje vertraging, vanwege file, op het podium gesmeten onder de naam Bradley's Circus. Menig man begon spontaan te lekkerbekken bij het zien van een mooie verschijning als Mattanja Joy Bradley maar deze band was meer dan enkel een visueel aspect. Hier stond een band die muzikaal hoge toppen scheert, een band die van voor tot achter, van link naar rechts en van boven tot onder wist waarmee ze bezig waren. Sluit je ogen en je waant je in een ballroom anno 1940, zowel muzikaal maar vooral door de mooie stem van Mattanja. Het is lang geleden dat ik nog eens een kippenvelmoment had van een mooie stem, Mattanja heeft hier meermaals voor gezorgd. Helaas duurde hun set véél te kort en ik kijk al uit naar een volgende ontmoeting.

Gust had ook aan onze eigen Belgen gedacht en ervoor gezorgd dat de crème de la crème van de Belgische bluesscene bij hem het podium betradt. Niemand minder dan Mr T, Marino Noppe, Wilfried Maes en Rene Stock tekende voor de naam Belgian Blues Legends. En ja, deze heren kunnen een stukje musiceren en dat weten ze ook maar al te goed. Maar toch had ik het gevoel dat er net wat te weinig geoefend was en dat alles werd afgehandeld als een routineklus. Iedereen stond op zijn eigen eilandje en deed zijn. Als ik in voetbaltermen moet oordelen, Nederland – Belgie is het 1-0 voor Nederland. En ik had het eerlijk gezegd liever anders gezien.

En er zouden nog Nederlanders de revue passeren, zij het als begeleiding van 2 klasbakken.
2 heren die in hun halve eeuw muzikale carrière het podium deelde met menig blueslegende zoals o.a. Muddy Waters, Freddie King en Otis Rush. Hier stond meer dan een eeuw geschiedenis op het podium en dat kon men duidelijk horen. Zowel Henry Oden als Craig Horton hadden er duidelijk zin in en wisselde regelmatig af als frontmannen. En elk had zo zijn manier van het publiek bespelen en anekdotes naar boven halen. Dit was Amerikaanse roots op zijn top. Enkele songs die me zijn bij gebleven, Leaving you baby (een zalige slow blues) en de mooie bewerkte song Rock me baby.

Teeny Tucker is ook een Amerikaanse met al heel wat rootsbagage onder de arm, deels dankzij haar vader wijlen Tommy Tucker. Maar ze is volop bezig om haar eigen stempel te drukken en doet dat meer dan behoorlijk. Ze heeft veel geluisterd naar de bluesdiva’s van de 1ste generatie en dat is duidelijk te horen. Openen deed ze met een ode aan Big Mama Thornton via de song Hounddog. Verder kregen we veel werk van haar recente CD “Keep The Blues Alive”. Zoals de openingstrack “Ain’t That The Blues” en “Old Man Magnet” songs die lekker werden meegezongen door menig één in het publiek. Gitarist Robert Hughes voelde heel goed aan waar Teeny met elke song naartoe wilde en volgde gewillig. Regelmatig zelfs voegde hij er nog net dat extraatje aan toe met zijn knappe gitaarwerk. En ik kan alleen maar besluiten met “Make Room for Teeny” want ze komt eraan !

Met een topper als Tommy Castro op je affiche kan een festival, in mijn ogen dan, zeker niet stuk. Als je dan weet dat het een enig optreden betreft in de Benelux dan mag je rekenen op ook heel van volk van over de Nederlandse grens. Omstreeks 00:15h werd de energieke man aangekondigd en al van meet af aan was het een knallend vuurwerk. Met enkele nieuwigheden sinds zijn vorige keer in België, een andere bassist, een keyboardman en extra blazer. En dat zorgde ervoor dat sommige songs met momenten net was te vol zaten maar andere songs dan weer net dat ietsje meer kregen. En het is net om dat ietsje meer dat zo’n band een award als beste bluesband in de wacht sleept. Tommy Castro is een man die weet wat het publiek van hem verwacht en dan ook telkens weer ten volle gaat om die verwachtingen in te willigen. Alleen toch één kleine opmerking aan Tommy, we zijn echte Belgen, geen hollanders hé ! ;-) ik was onder de indruk van de old song “Nasty Habits” en hoe knap de solo’s in deze song in elkaar zaten. Of wat dacht je van een “Make It Back To Memphis”, een song waarvan de titel door zowat heel het publiek werd meegezongen.
Het was inderdaad te lang geleden dat hij nog eens in de Benelux speelde maar op die manier wordt het wel geen overdaad schaad’ !



Tiendenschuur
In de tiendenschuur gebeurde tussen door ook heel wat moois en ook hier had Gust gezorgd voor 2 primeurs.

Samuel James mocht de schuur openen en ook afsluiten en ik heb een klein stukje mogen zien van die afsluit. Jammer dat ik niet meer hebben kunnen zien want het was werkelijk wereldklasse wat deze jonge man hier in zijn eentje ten tonele voerde. Getuige het korte stukje film.

Samuel James from Blues Walker on Vimeo.

Eden Brent haar 1ste set heb ik dan weer wel volledig kunnen zien en deze dame heeft niet voor niets al menig prijs in de wacht mogen slepen. In haar eentje achter de piano ontvoert ze het voltallige publiek en neem hen mee richting Mississippi en Highway 1. Al grappend en grollend vertelt ze over hoe songs zijn ontstaan en laat ze het publiek fungeren als haar eigen band. Zo konden ze waarschijnlijk tot in de grote tent de Tiendenschuur horen zingen ‘what I Say”. We mochten ook getuige zijn van een nieuwe ballade die zal verschijnen op haar nieuw uit te komen cd in september. Een mooie song met aangrijpende tekst genaamd “Aint Got No Trouble”. Ik zou zeggen kijk alvast uit naar de nieuwe cd “Beyond Broken Dreams”.

Duvelblues editie 2010 was ondanks hier en daar een plensbui een zeer geslaagde editie. Bij elke bezoeker en organisator zag je wel pretlichtjes in de ogen en die werden volgens mij veroorzaakt door de vele zuiderse klanken die elke artiest in zijn bagage had zitten. Wij bedanken Gust en zijn crew voor een editie vol diversiteit en kwaliteit. Chapeau en tot volgend jaar!
Meer foto's : Lady blue
Blueswalker

Moulin blues, Ospel 2010 Zaterdag

Geen files en alles rustig aan het thuisfront en zodoende waren we goed op tijd voor The Rhythm Chiefs. Wat is deze band gegroeid sinds ik ze twee jaar geleden aan het werk zag tijdens het BRBF te Peer. Niet alleen de ritmesectie zit nog strakker in het zitje maar ook gitarist Dusty blijft evolueren en groeit zowel muzikaal als vocaal met rasse schreden. En wat lef betreft zitten ze zeker ook gebeiteld, niet elke band durft zomaar even een surfrock song uit hun mouw te schudden maar zij deden dit met brio. Chapeau kerels !
Wie ook nog steeds volop groeit en stilaan bij de top mag gerekend worden is Thorbjørn Risager. Het is ondertussen ook al weer enkele jaren geleden ( Varenwinkel en BRBF) maar nog steeds ben ik aangenaam verrast van wat hij live brengt. En de blazers zorgen hierbij voor een extra mooie klankkleur. Verder heeft hij nu ook een keyboardspeler bij die luistert naar de naam Emil Balsgaard en zo is het gehele plaatje compleet. Van mij mag deze band wat meer naar de Benelux komen!
The Insomniacs is een vrij nieuwe band, afkomstig van Portland, Oregon en hun stijl is dan ook West Coast Blues. M.a.w. lekkere swing & jump waarbij de voeten moeilijk kunnen blijven stilstaan. Als je weet dat hun eerste eigen CD, opgenomen in de living, onmiddellijk scoorde en op nr 5 belandde dan kan je al zeker stellen dat deze band talent heeft. De band draait voornamelijk rond zanger/gitarist Vyasa (uitgesproken als Vias) Dodson, veel kunnen we over hem nog niet terug vinden maar daar zal wel vlug verandering inkomen. Muzikaal klopt alles als een bus en de stem van Dodson klinkt lekker volwassen al kon ik me niet van de indruk ontdoen dat er een klein beetje zenuwen doorklonken. Maar als hij zijn gitaar hanteert is dit met zoveel finesse dat m’n mond met momenten openviel van verbazing. Ook met Vyasa Dodson hadden we vooraf een interview.
Rick Estrin & The Nightcats is dan weer totaal wat anders en show van begin tot einde. Niemand die volgens mij kan zeggen dat de gitaristwissel een slechte zaak was want in mijn ogen is Kid Anderson een vervanger die mede zorgt voor een ietwat nieuwe sound en aanpak.
M.a.w. wie was Little Charlie ? En dat bedoel ik niet negatief maar gewoon verfrissend. Songs die mij alvast zijn bijgebleven waren “Two headed woman” en “I Am Ready”. Verder moet ik zeggen dat dit voor velen een eerste hoogtepunt was en terecht.
Dirty Sweet had me in 2008 al aangenaam verrast en dat was ditmaal weer het geval. Stevige southern boogierock met regelmatig ritmewissels en een gitaartandem, hier hou ik toch ook wel van. Het doet me weer even denken aan m’n lang vervlogen jeugdjaren, alleen het headbangen hebben we ditmaal achterwegen gelaten. En toch ook even tijd genomen om de innerlijke mens te spijzen want dat moest toch ook gebeuren en er was niet veel ruimte om dat te voorzien.
The New Mannish Boys zorgden er dan weer voor dat we netjes terug gebracht werden naar the good old traditional Blues. Randy chortkoff leidde de zijnen weer netjes doorheen alle gekende bluessongs en samen met Kirk ‘Eli’ fletcher zorgden ze er ook voor dat de rest van de band alert bleef als menig oldtimer zijn ding kwam doen. O.k, af en toe liep het niet van een leien dakje maar toch alle respect voor wat heren als Bobby Jones en Finis Tasby op deze leeftijd nog weten te brengen. Zelfs het kontwiegen mocht er niet aan ontbreken. En wie zingt nu niet uit volle borst mee met songs als “Hey Mona” en “Mary Jane” ? En dan moeten jullie weten dat het beste nog hoort te komen.
Dat The Paladins een geliefde act zijn in Nederland is geen publiek geheim en als ze dan al een hele tijd niet meer actief zijn geweest lokt het natuurlijk nog meer liefhebbers. Het leek wel of er waren enkele extra bussen met fans op de weide losgelaten want er was geen doorkomen aan. Vettige countryblues en rock-a-billy is nog steeds hun handelsmerk en wordt nog steeds gesmaakt door het massale publiek. Zowel gitarist Dave, bassist Thomas als drummer Brian hadden er als vanouds weer zin in en wie weet is dit het begin van een nieuwe start? Het feestje was pas helemaal compleet toen ook nog Rick Estrin en Kirk ‘Eli’ Fletcher hen versterkte op het podium. En dat alles dan al wat uitloopt wordt door niemand kwalijk genomen.
Zelfs niet door johnny Mastro die al volop genietend backstage vertoefde vanaf vrijdagavond.
En te bedenken dat zijn feestje eigelijk nog moest beginnen of beter hij pikte gewoon de draad op en zorgde ervoor dat het feest geen kans kreeg om te gaan liggen. Een optreden van Johnny Mastro & The Mama’s Boys is elke keer weer net iets anders en zal nooit hervallen in clichés. Of ze nu aan hun eerste optreden van hun tour zitten of het 25ste het blijft aanstekelijk en even enthousiast. Aangezien we toch nog een heel eind richting huis voor de boeg hadden en de uitstroom wat wilden voorblijven hebben we het hele optreden niet uitgezeten.
Moulin Blues de 25ste editie was er eentje om vingers en duimen van af te likken, met een brede waaier aan diversiteit en voor elk wat wils. Het was wel even wennen en oriënteren op de nieuwe locatie maar we wisten vlug weer onze weg te vinden. We noteren nu alvast 6 & 7 mei 2011 in onze agenda’s en zijn benieuwd waarmee de organisatie ons dan weer zal verrassen.
Via deze weg nogmaals een pluim op de hoed van de hele organisatie en hun medewerkers om zulk een mooi festival elk jaar weer uit de grond te stampen.

Meer foto’s : Lady blue
Blueswalker

Moulin Blues, Ospel 2010 Vrijdag

Goed op tijd vertrekken op een vrijdag betekent bij ons onmiddellijk als onze dagtaak erop zit.
Dus om 15:15 vetrekken we richting Moulin Blues te Ospel maar een goede 30 km verder stonden we stil, file aan de wissel van Maastricht richting Eindhoven. En het wilde geen meter vooruitgaan dan maar die “snelweg” verlaten en het via de kleine wegen doen. Maar die begonnen ook hier en daar al wat dicht te slibben, gevolg , omstreeks 18:15 liepen we eindelijk het terrein op. Een nieuwe locatie en dus was het even zoeken naar alle accommodatie maar dat viel wel mee. Helaas hebben we Woodbrain moeten missen maar we hoorden van collega’s dat het zeker niet slecht was en een goede opener. Intussen was Eric Lindell al bezig met het publiek verder op te warmen, voor zover dat al nodig was. Zijn muziek kan je best omschrijven als rootsblues met een lekker pittige ritmesectie en hier en daar een knipoog richting funk. Het is een lust voor het oog en een streling voor het oor om deze man en band aan het werk te zien.
Hierna was het de beurt aan Imelda May, een jonge dame afkomstig van Dublin maar als je ze aan het werk hoort zou je denken dat ze rechtstreeks werd ingevlogen uit Amerika. Persoonlijk ben ik niet zo’n liefhebber van Rock-a-Billy Maar Imelda May puts the blues into the Rock-a-Billy als je het mij vraagt. Na jarenlang te hebben gezongen bij andere bands heeft ze nu sinds vorig jaar haar eigen band en die gaat vliegensvlug richting de top. Lekker swingen, rocken maar ook grooven is waarvoor zij en haar band staan. Met regelmatig flitsende gitaarsolo’s van haar man Darrell Higham aangevuld door knap trompetwerk van Dave Priseman. En een ritmesectie die retestrak alles op de sporen hield, we kunnen hier gerust spreken van een 1ste hoogtepunt. We hadden voordien ook een kort interview met haar.
Mike Zito wordt regelmatig vergeleken met niemand minder dan Tommy Castro, waarschijnlijk heeft de identieke bezetting daar iets mee te maken. En ja, er zijn regelmatig raakvlakken maar toch is wat Mike Zito doet net iets minder scherp op de snee. Iets meer soul en radiogericht maar daarom zeker niet minder dan waarmee hij vergeleken wordt. We kregen natuurlijk heel wat werk van zijn tot nog toe laatste cd Pearl River. En we mogen gerust stellen dat het publiek die songs zeker kon waarderen en dat Zito hierdoor het aangestoken lont nog een stukje verder deed branden richting kruidvat Als je houdt van een flinke dosis in soul gedrenkte blues met een serieuze shot entertainment dan zit je met de act van Eli ‘Paperboy’ Reed & The True Loves meer dan gebeiteld. Vanaf de eerste noot tot de laatste zorgden hij, zijn band en de driekoppige blazerssectie ervoor dat het publiek niet kon blijven stilstaan. Velen genoten dus met volle teugen ook al zal er ook wel menig bluespurist hier weer kritiek op hebben…….so what? Wat mij betreft was dit feestje helaas net wat te vroeg gedaan. Wegens een familiale tegenslag waren we genoodzaakt richting huis te vertrekken net voor aanvang van Big Blind en hebben wij helaas deze klasse Nederlandse band moeten missen waarvoor onze excuses aan Wesley & de zijnen.

Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker