Het festivalseizoen loopt langzaam aan ten einde en het is een algemeen feit dat niet elk festival het afgelopen jaar kon teren op evenveel of meer bezoekers dan het jaar 2008. Er kunnen veel factoren opgenoemd worden, crisis, overaanbod etc etc . In het kleine dorpje Binkom, waar Johan, Anika, Guy & Jean Pierre nu al enkele jaren een indoor bluesfestival organiseren, had men van al deze factoren geen last. Ze hadden niet alleen stralend weer, zodat ook het gezellige buitenplein aangenaam vertoeven was, maar ook nog eens een niet alledaagse affiche. En voor die affiche kwamen ze vanuit alle windstreken, ik heb mensen gesproken vanuit Bütchenbach tot zelfs één persoon die speciaal vanuit Canada was over gevlogen. Omstreeks 18h mochten onze eigen Chilly Willy het festival in gang stampen en ik mag dan weer in herhaling vallen maar de jongens, ondertussen al serieuze mannen, weten hoe ze zoiets moeten doen.
Natuurlijk kregen we weer veel songs van Sonny Boy Williamson en andere bluesgrootheden, toch gingen de songs er bij de meesten nog steeds in als zoete broodjes. Nog maar eens een bewijs dat een goede song, hoe oud dan ook, blijft overeind staan tussen al het meer modernere werk? Toch hoorde ik links en rechts de vraag wanneer ze nu eens met nieuw werk gaan komen. Waarom eigelijk als het oude werk nog steeds het merendeel kan bekoren? Dat Kris ‘Reverend Hotrod’ Rogiers terug zijn stek gevonden heeft is overduidelijk. Hij speelt nog steeds vol overgave en finesse zoals we dat van hem gewoon zijn. En als extra toemaatje op het vroege uur mocht Igor Masseroli ook nog enkele songs mee blazen op de sax. De kop is eraf en heeft grotendeels gesmaakt.
Deel 2 deze avond was weggelegd voor onze noorderburen en de band The electrophonics.
Deel 2 deze avond was weggelegd voor onze noorderburen en de band The electrophonics.
Ondertussen al zowat elk festival platgewalst tijdens de promotour van hun 2de cd willen ze dat nu nog eens overdoen met de nieuwe cd genaamd ‘Little A Lot’. Ik heb de band het afgelopen jaar gezien en gehoord te Peer en in Hamme en ben er ondertussen van overtuigd dat ze elk optreden tot een heus swingfeestje omdopen. Ik heb genoten van hun muziek terwijl ik de innerlijke mens aan het spijzen was met een heerlijke huisbereide pasta. Mijn excuses aan lezers en band dat ik dus ditmaal niet veel meer kan vertellen over hun optreden.
Rond The Perpetrators was na hun optreden tijdens het BRBF te Peer vorig jaar wat commotie onstaan want van die bezetting zou enkel nog zanger/gitarist en bezieler Jason ‘Howik’ Nowicky over.
Rond The Perpetrators was na hun optreden tijdens het BRBF te Peer vorig jaar wat commotie onstaan want van die bezetting zou enkel nog zanger/gitarist en bezieler Jason ‘Howik’ Nowicky over.
Hij zou dus zijn aantreden doen met 2 nieuwe muzikanten onder zijn hoede en wat mij betreft klinkt alles nu nog net iets strakker als voorheen. Lekker stuwende gitaarblues met weinig tot geen ruimte om tot rust te komen. En dit kon meer dan gesmaakt worden, niet alleen door ondergetekende maar ook door de volle zaal. We kregen lekkere songs als Baltimore, One Year Ago en She’s Gone en Jason heeft zoveel finesse en variëteit in huis dat zijn gitaarspel geen enkel moment gaat vervelen. Het is niet menig bluestrio gegeven maar The Perpetrators hebben alles in huis om een perfect bluestrio genoemd te worden. Dankzij de verloren gereden bassist van Dana fuchs mochten ze dan ook nog lekker een kwartier vettig verder doen.
Omstreeks middernacht was het dan tijd voor de grand finale onder het mom van de verrijzenis van Janis Joplin of toch een dame die daar zowat haar mosterd is gaan halen. Dat velen tegen het podium stonden geplakt zal weinige verwonderen als ze weten dat Dana fuchs datzelfde podium gaat betreden.
Omstreeks middernacht was het dan tijd voor de grand finale onder het mom van de verrijzenis van Janis Joplin of toch een dame die daar zowat haar mosterd is gaan halen. Dat velen tegen het podium stonden geplakt zal weinige verwonderen als ze weten dat Dana fuchs datzelfde podium gaat betreden.
Dana is ondertussen al zo’n 5 maanden aan het toeren door Europa en dit hoort zowat bij de laatste optredens van deze toernee. Dat ze sinds haar 1ste maal in België, vorig jaar te Peer, heel wat ervaring heeft opgedaan is duidelijk merkbaar en hoorbaar. Haar stem is nog meer volwassen gaan klinken en nog meer weet ze hoe elke song aan elkaar te praten en ervoor te zorgen dat publiek aan haar lippen blijft hangen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de hele zaal uit volle borst meezingt bij haar song Songbird (Fly Me To Sleep), opgedragen aan haar veel te vroeg overleden zuster Donna. Maar ook songs als Bad See, God’s Song en de nieuwe ,on the road, geschreven song gingen erin als zoete koek. Anderhalf uur lang wist Dana samen met John en de ritmesectie het publiek aan het podium te kluisteren en nadien werd ze nog 2 x terug geroepen. Als afsluiter kregen we natuurlijk een lekker eigenzinnige versie van Helter Skelter met als tussenstuk Whole lotta love. Moe, voldaan en verslagen mochten velen nadien het slagveld verlaten maar allen hadden een blij gezicht en spraken vol lof over deze 6de editie.
Binkom blues 2009 mag de geschiedenis ingaan als een bevestiging van wat het jaar voordien al werd behaald, een gezellig indoor festival in organisatie van enkele enthousiastelingen en hun helpers.En…….een organisatie die blijkbaar weet wat het publiek wil en dan ook tot het uiterste gaan om dit aan de man te brengen. Chapeau en op naar 2010.
Blueswalker
Binkom blues 2009 mag de geschiedenis ingaan als een bevestiging van wat het jaar voordien al werd behaald, een gezellig indoor festival in organisatie van enkele enthousiastelingen en hun helpers.En…….een organisatie die blijkbaar weet wat het publiek wil en dan ook tot het uiterste gaan om dit aan de man te brengen. Chapeau en op naar 2010.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
