Ik heb Lightnin’ Guy & zijn Mighty Gators al eens een festival weten afsluiten en nu mogen de dag 3 van hét festival openen. En ook al is het nog vrij vroeg op de middag, het mag gezegd dat er toch al héél wat volk in de tent aanwezig was. Volgens mij groeien deze jonge heren als kolen, muzikaal dan wel te verstaan hé. Alles zit netjes afgemeten in elkaar en hun zompige blues gaat er bij het aanwezig publiek in als zoete broodjes. Ain’t No Sunshine is al dikwijls gecovered maar de versie van deze gasten kan ik best pruimen, zo ook de interactie met het publiek. En als je op dit vroege uur het volk al zo mee krijgt mag je daar zeer dankbaar voor zijn, alleen ga dit dan niet nog eens 4 x proberen Guy want dan haakt het publiek natuurlijk wel af. M.a.w. misschien nog een beetje leren doseren maar verder zit het wel snor.
Dan over naar een man die toch ook al langzaam bij de veteranen mag worden genoemd, de momenteel in Frankrijk wonende Boo Boo Davis. Geen enkele keer is hij opgestaan van zijn glinsterende zitbak, iets wat ik niet van hem gewend ben. En meermaals gaf hij al roepend te kennen iedereen dankbaar te zijn, althans dat denk ik toch te hebben opgemaakt uit zijn geroep…Neen, ik heb de man al beter weten presteren, misschien was het voor hem nog net een beetje te vroeg of zaten de 7000 km op 1 week tijd er voor iets tussen.
Vreemde eend in de bijt dan was Roger McGuinn, eenzaam en alleen, gewapend met 2 gitaren en wat triestige planten. Planten die hij volgens mij in bijberoep verkoopt om een extra centje te verdienen (lees dit als een grapje). Al denk ik wel dat de man nog genoeg royalty’s opstrijkt van hits o.a. geschreven voor de roadmovie Easy Rider. Of van ‘Mr Tambourine Man’ en ‘Turn Turn’. Tijd om even tot de voedselketens te lopen en wat voedzaams binnen te duwen want het vervolg beloofd.
Derek Trucks liep backstage al wat rond te lopen en had er volgens mij zin in. Hoe stil en ingetogen de man op een podium staat is haast onbeschrijfelijk maar wat voor heerlijks hij uit zijn gitaar tovert is dat nog meer. En niet te vergeten te vermelden dat zijn band samen met hem meermaals tot het uiterste gaan. De hele show was een reeks van songs die één voor één werden opgebouwd tot een climax en elke climax werd door het publiek beantwoord met handen hoog in de lucht. Een eerste voltreffer op de zondag als je het mij vraagt en misschien iets te vroeg geprogrammeerd.
Het is niet velen gegeven om nog op 76 jarige leeftijd op het podium te staan, John Mayall draait er zijn hand niet voor om. Alleen volgende keer wel dadelijk je bluesharpjes mee brengen maar het is je vergeven. John Mayall mocht rekenen op een jonge begeleidingsband en deze heren liepen netjes in het gareel en braken daar uit waar Mayall het toeliet. Ik wil de band wel eens aan het werk zien met een even jonge frontman. Niet dat John teleurstelde, verre van en ook al speelde hij hier onlangs nog enkele keer in België, toch zag ik een publiek dat genoot met volle teugen.
De man die in de geschiedenisboeken van deze editie zal herinnert worden als ‘de man zonder aankondiging’ is Southside Johnny & The Asbury Jukes. Tijdens de 1ste 2 nummers zat de sound niet echt snor maar wat wil je met 4 blazers, een keyboardspeler, gitarist, bassist en hijzelf nog op de bluesharp. Met zulk een bezetting zou je toch opteren voor een eigen geluidstechnieker maar soit naar mate het optreden vorderde kwam het geluid ook beter tot z’n recht. En dan klinkt een band met blazers bij ondergetekende als muziek in zijn oren. Lekkere blues met een knipoog naar de soul en daar genoten samen met mij velen in het publiek van mee.
Als afsluiter koos de organisatie voor Jeff Beck, ooit de vervanger van Eric Clapton bij The Yardbirds. Voor mijn part hadden ze beter Eric Clapton gekozen want dit stelde weinig tot niets voor. We kregen een intro van zowat 3 songs die volgens mij ………. En zo kregen we nog eens enkele songs die alweer………… snap je? Ik ook niet. Maar er zullen wel een massa anderen zijn geweest die het wel snapten want de weide stond stampvol fans en enthousiastelingen. We hebben backstage nog langdurig nagekaart en zo kregen we toch nog een herkenbare song mee genaamd “Peter Gun”.
Als besluit : deze 25ste editie was zeker en vast geslaagd te noemen en een bevestiging van 25 jaar kings & legends en hopelijk het begin van een volgende 25 jaar. Even tellen, dan zal ik er 69 zijn en hopelijk mag ik dan weer schrijven over 50 jaar kings & legends.
Zeker en vast een dankwoord aan alle organisatoren en medewerkers, ze hebben hun best gedaan om klein en groot, publiek als artiest in de watten te leggen. En wat ondergetekende betreft is hen dat schitterend gelukt….See ya @ Peer……..the bluestown.
Vreemde eend in de bijt dan was Roger McGuinn, eenzaam en alleen, gewapend met 2 gitaren en wat triestige planten. Planten die hij volgens mij in bijberoep verkoopt om een extra centje te verdienen (lees dit als een grapje). Al denk ik wel dat de man nog genoeg royalty’s opstrijkt van hits o.a. geschreven voor de roadmovie Easy Rider. Of van ‘Mr Tambourine Man’ en ‘Turn Turn’. Tijd om even tot de voedselketens te lopen en wat voedzaams binnen te duwen want het vervolg beloofd.
Derek Trucks liep backstage al wat rond te lopen en had er volgens mij zin in. Hoe stil en ingetogen de man op een podium staat is haast onbeschrijfelijk maar wat voor heerlijks hij uit zijn gitaar tovert is dat nog meer. En niet te vergeten te vermelden dat zijn band samen met hem meermaals tot het uiterste gaan. De hele show was een reeks van songs die één voor één werden opgebouwd tot een climax en elke climax werd door het publiek beantwoord met handen hoog in de lucht. Een eerste voltreffer op de zondag als je het mij vraagt en misschien iets te vroeg geprogrammeerd.
Het is niet velen gegeven om nog op 76 jarige leeftijd op het podium te staan, John Mayall draait er zijn hand niet voor om. Alleen volgende keer wel dadelijk je bluesharpjes mee brengen maar het is je vergeven. John Mayall mocht rekenen op een jonge begeleidingsband en deze heren liepen netjes in het gareel en braken daar uit waar Mayall het toeliet. Ik wil de band wel eens aan het werk zien met een even jonge frontman. Niet dat John teleurstelde, verre van en ook al speelde hij hier onlangs nog enkele keer in België, toch zag ik een publiek dat genoot met volle teugen.
De man die in de geschiedenisboeken van deze editie zal herinnert worden als ‘de man zonder aankondiging’ is Southside Johnny & The Asbury Jukes. Tijdens de 1ste 2 nummers zat de sound niet echt snor maar wat wil je met 4 blazers, een keyboardspeler, gitarist, bassist en hijzelf nog op de bluesharp. Met zulk een bezetting zou je toch opteren voor een eigen geluidstechnieker maar soit naar mate het optreden vorderde kwam het geluid ook beter tot z’n recht. En dan klinkt een band met blazers bij ondergetekende als muziek in zijn oren. Lekkere blues met een knipoog naar de soul en daar genoten samen met mij velen in het publiek van mee.
Als afsluiter koos de organisatie voor Jeff Beck, ooit de vervanger van Eric Clapton bij The Yardbirds. Voor mijn part hadden ze beter Eric Clapton gekozen want dit stelde weinig tot niets voor. We kregen een intro van zowat 3 songs die volgens mij ………. En zo kregen we nog eens enkele songs die alweer………… snap je? Ik ook niet. Maar er zullen wel een massa anderen zijn geweest die het wel snapten want de weide stond stampvol fans en enthousiastelingen. We hebben backstage nog langdurig nagekaart en zo kregen we toch nog een herkenbare song mee genaamd “Peter Gun”.
Als besluit : deze 25ste editie was zeker en vast geslaagd te noemen en een bevestiging van 25 jaar kings & legends en hopelijk het begin van een volgende 25 jaar. Even tellen, dan zal ik er 69 zijn en hopelijk mag ik dan weer schrijven over 50 jaar kings & legends.
Zeker en vast een dankwoord aan alle organisatoren en medewerkers, ze hebben hun best gedaan om klein en groot, publiek als artiest in de watten te leggen. En wat ondergetekende betreft is hen dat schitterend gelukt….See ya @ Peer……..the bluestown.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
