De Limburgse Rhythm Beats mochten het feest in gang trappen en het viel me op dat ze, sinds de laatste keer dat ik ze zag, een muzkale wending hebben gemaakt. Een beetje ver weg van de blues en meer naar het straatje modern en jeugdig met links en rechts een knipoog naar Lenny Kravitz, zeker wat het gitaarwerk betreft. Toch een beetje opletten bij jullie nummerkeuze dat het niet te hoog gegrepen is voor de zangeres want zingen kan ze, dat heb ik al mogen horen. Maar bij de nieuwe nummerkeuze kwam haar stem regelmatig net wat te kort. Dat is geen ramp, ze is nog jong en haar stem, net als ze zelf, nog volop groeiende. Voor de rest, aanstekelijk, wervelend en vol enthousiasme gebracht.
Het aanstekelijke en enthousiaste was helaas wat zoek bij de heren van Bottle Nose, had dit te maken met het nog vroege uur of wat? In elk geval beheersen de mannen hun instrumenten goed, dat kan je zien en horen maar ze moeten alleen nog wat meer werken aan de covers die ze spelen naar hun eigen hand te zetten. Want als je Chicagoblues speelt dan moet je ervoor zorgen dat elke song die je speelt gespeeld wordt alsof het jullie eigen song is en niet zomaar even naspelen. Maar ik ben er zeker van dat Bottle Nose voldoende talent in huis heeft om hieraan te werken.
Links en rechts hoorde ik spreken over Howlin’ Bill en dat die ook zou komen maar dat was een missertje, het was niet Wim en Co maar die andere Bill, niet zo groot en toch noemen ze hem Big Bill. Al zo’n 30 jaar een traditie in Leuven en Vlaams Brabant en in héél Vlaanderen zullen ze zijn “Ene Me Hesp” wel kennen. Pure onvervalste boogieblues is waar Big Bill en zijn makkers voor garant staan en dit onder slecht één motto, “Genen Drank = Gene Klank”. Dit mag men gerust een eerste hoogtepunt noemen ook al was het de duizendste keer, toch vlogen de gensters er nog steeds vanaf alsof het verser dan vers is.
Vreemde eend in de bijt, die mogen er ook wel eens zijn toch? Ook al hoorde ik links en rechts een reactie als dit hoort hier niet thuis, toch kon je na afloop ook heel wat andere, meer positieve reacties horen. M.a.w. de keuze van Peter om Bacon Fat te boeken was gewaagd maar tevens geslaagd ! Ik kon het wel pruimen, zo’n powertrio, en dan vooral omdat elke song toch nog net voldoende gepolijst is om van te kunnen genieten. Ondanks wat wijzigingen in de bezetting blijft de formule bestaan en aanslaan.Alleen misschien wat minder hard want we wilen allemaal nog graag lang kunnen genieten van muziek toch?
Als afsluiter koos de organisatie voor nostalgie…….maar dan wel met een serieuze scheut moderne energie. Onze allereigen Voodoo Boogie kregen de eer om te fungeren als kers op de taart en dat deden ze met brio. Dat hun 1ste cd ondertussen al lang uitverkocht is mag eigelijk niemand meer verbazen en dat er binnenkort een 2de komt ook niet. Voodoo boogie is lekker genieten van klanken uit de jaren ’60 gedrenkt in een modern sausje. Maar zonder afbreuk te doen aan de kern, sterker nog, het is alleen maar een positieve toevoeging die de heren brengen. Helaas en wegens nog vroege verplichtingen op zondag waren we genoodzaakt het aangename feestje véél te vroeg te verlaten. Waarvoor onze excuses aan zowel de organisatie als Voodoo Boogie.Maar de organisatie verdient zeker en vast een pluim, schitterende locatie, een goede neus voor muziek en aangenaam en fijne medewerkers.
Tot de volgende,
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
