De zaterdag werd geopend door een vreemde eend in de bijt afkomstig uit Schotland luisterend naar de naam Dave Arcari. De man staat eenzaam en alleen op het podium en brengt vooral zijn versie van traditionele bluessongs. Dat hij daarvoor niet alleen gebruik maakt van de gitaar en het kleinood bottleneck maar ook veelvoudig zijn tong in het spel gebruikt zal ondertussen wel door iedereen geweten zijn. Een muzikaal gehalte met toch wel wat grappige toevoegingen en niet enkel backstage spek voor menige bek.In Ospel konden ze me niet echt bekoren en het lijkt wel of ze mijn boodschap aanhoord hebben want er was toch sprake van een lichte wijziging in de setlist van The Shiner Twins. Met als gevolg iets meer uptempo songs met hier en daar een funky knipoog en daar hou ik wel van. The Shiner Twins zijn een band die zeker weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt en dit nog meermaals zullen bewijzen in de toekomst.
Met hokie Joint mocht ik ook voor een 2de keer kennis maken en ik moet bekennen dat de verrassing van de 1ste keer nog niet is weggeëbd. Al vlug krijgen ze mij en ook het voltallig aanwezig publiek op de hand met hun vlotte,vettige en eigenzinnige blues. Openen deden ze met een song genaamd ‘apologise’, een perfecte openen die we binnenkort ook kunnen beluisteren op hun nieuwe CD. Maar natuurlijk kregen we ook veel songs te horen van hun goed aangehaalde debuut cd The Way It Goes…Sometimes. Een band waar we zeker in de nabije toekomst nog veel van gaan horen. Nadien hadden we een aangenaam gesprek met voornamelijk zanger Jojo Burgess.
De laatste tijd veelvoudig on the road in Europa en ook nog eens in de bluestempel van Peer mogen we oude rot Rod Piazza en zijn Honey aanschouwen. Al zo’n 20 jaar terend op dezelfde show maar nog steeds graag gezien en gehoord door de meeste. Ik vond het zeker een aangename verwelkoming dat Kirk Fletcher de gitaar hanteerde zodat er toch nog wat vernieuwend vuurwerk te horen was. Misschien heb ik ze de afgelopen jaren net een keer te veel aan het werk gezien maar daar maalde het publiek niet om, ze genoten met volle teugen van deze tot in de puntjes afgewerkte act.
Neen, geef me dan maar een aanstekelijk enthousiaste Lisa Haley en haar Zydekats. Al meteen vanaf song één verkondigde ze zin te hebben in een feestje tot in de vroege uren. En dat Lisa en haar kompanen weten hoe een feestje te bouwen hebben ze hier zeker laten zien. Een dame die zeker onder de “queens en legends” mag horen wat betreft de Cajun & Zydeco wereld. Niet alleen haar stem maar ook haar manier van viool spelen zorgden voor menig kippenvel moment. Nadien vertelde ze ons ook zeer blij te zijn dat ze nog eens aanwezig mocht zijn tijdens het BRBF en zeker tijdens deze jubilee editie. Ze hoopte alleen niet dat ze nog eens 25 jaar moet wachten voor een volgende keer en dat hopen wij samen met haar.
Op donderdag kondigde Radio Eén reeds aan dat meneer Bonamassa op de weide in Peer zou verschijnen met nog een extra gitaar………….nog één???? En wetende dat er zoveel klasse gitaristen zijn die meerdere shows afwerken met één gitaar. Maar ik moet zeggen, het heeft wel wat zo’n double neck gitaar en in bepaalde songs zal het zeker zijn functie hebben. Hij wordt wel eens de SRV van de 21ste eeuw genoemd en voor vele gitaristen zal hij zeker een inspiratiebron zijn. Ik vond zijn songs in elk geval zeer symfonisch en melodieus, niet echt neigend naar de blues maar wel met moment aangenaam in het gehoor klinken. Alleen zeer jammer, meneer vond het nodig 10 minuten vroeger te stoppen en geen bisnummer te brengen.
En het zijn net zulke kleine details waarop sommige fans gaan afhaken.
Terwijl links en rechts die fans hun ongenoegen aan het spuien waren werd “de stage” klaargemaakt voor de afsluiter van dag 2. Niet alleen de stage werd omgebouwd, ook het publiek vooraan kreeg een gedaantewisseling en dit alles voor niemand minder dan Steve Winwood. Veel te lang weggeweest van onze Belgische bodem en daar wilde de organisatie van Peer wel wat aan doen. En dus kreeg ook hij zijn plaats tussen de “Kings & Legends”, iets waar het grotendeel van het publiek hen meer dan dankbaar voor zal zijn. Natuurlijk volgde in sneltempo elke hit de revue en zag de handen dan ook meermaals zorgvuldig richting ‘sky’ reiken. Dag 2 is ondertussen geschiedenis maar we zullen er zeker nog regelmatig aan denken als een dag vol goede opgehaalde herinneringen.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
