Nacht v/d Blues, wuustwezel 2009

Naar jaarlijkse gewoonte zakken we eind april weer af richting Wuustwezel voor de traditionele Nacht v/d Blues. Het zou tevens de voorzet zijn van een bijzonder goed gevuld muzikaal weekend. En blijkbaar waren we weer niet alleen onderweg want of je nu vanuit Hasselt, Gent of Breda kwam, overal slipten de asfaltwegen weer dicht. Bij gevolg mochten we de zaal betreden onder de muzikale klanken van Jo’ Buddy & Down Home King III. Links en rechts even dag zeggen en veel blijde gezichten begroeten, allemaal blij dat het seizoen weer van start gaat. Zo vertelde collega’s me ook dat we tot nogtoe niet veel gemist hadden wat ons dan weer gerust stelde. De uit Finland afkomstige Jussi Raulamo oftewel Jo’ Buddy bracht ons een mengeling van traditionele Mississippiblues overgoten met een sausje van Cajun, Zydeco en Deltablues. Zelfs bespeeld hij de gitaar en neemt het vocale gedeelte voor zijn rekening, bijgestaan door Down Home King III ( what’s in a name? ) op percussie. Het viel me op dat deze traditionele stijl van blues toch een groot deel van het publiek kon bekoren.
De volgende op het programma waren James Harman Band, aangevuld met Gene Taylor en een ritmesectie en gitarist. Allereerst even vertellen dat het natuurlijk fijn is zulke artiesten in België te hebben wonen maar als ze om de haverklap overal opduiken en regelmatig met enkel een kleine naamswijziging dan komt bij mij een gezegde van VDB, nml. Trop is trop, boven borrelen. Nu soit, gelukkig hadden ze deze avond gezorgd voor een serieuze begeleidingsband waaronder Renaud Lesize (bas), “Wuff” (drums) en Clay Windham (gitaar). En 2de pluspunt, ze hadden een repertoire dus moesten tussendoor niet overleggen welke de volgende song was die ze uit hun mouw gingen schudden. Alhoewel het publiek om meer scandeerde mochten de heren toch niet terugkomen voor een bisser.

Liep het festival dan zo uit of wilde meneer Watermelon Slim dat het aanvangsuur werd gerespecteerd? Vorig jaar nog bij weinigen gekend maar dankzij de organisatie van BRBF is daar serieus verandering in gekomen. Vanaf de eerste noot tot de laatste vloog Slim erin en hij had er zin in, dat kon je niet alleen zien maar ook horen. Natuurlijk vergeet hij niet om af en toe wat anekdotes tussen de songs in te vertellen en dat zijn en blijven nu net dingen die elk publiek graag hoort. Daar waar hij vorige zomer, tijdens het BRBF, nog koos voor meer een softer repertoire gaat hij dit keer voluit en stuwt zijn show op hoge snelheid richting climax.
Met volop enthousiasme en goedkeuring van een goed gevulde zaal moet ik je niet vertellen dat Water Melon Slim voor velen het hoogtepunt was. Alvorens we het goed en wel beseffen laat hij ons moe, leeg maar voldaan achter na een wervelende show van meer dan een uur.

Een festival openen is meestal een vrij ondankbare taak maar fungeren als afsluiter tijden de nacht v/d blues kan je daar ook een beetje toe rekenen. Toch kon je dit ongenoegen niet op de gezichten van Guy Verlinde en kompanen aflezen. Alsof 22h net gepasseerd is vliegen ze erin al meen ik toch een klein beetje zenuwen te bemerken bij Guy. Maar soit daar is niks mis mee, het is zelfs niet meer dan natuurlijk. We gaan deze band later op het festivalseizoen nog aan het werk zien en dus hebben we ervoor gekozen op tijd, als je 1h30u op tijd kan noemen, naar huis te gaan.

Conclusie : Deze 24ste editie was weer alom geslaagd te noemen met veel blijde gezichten, een goede affiche en goede muziek. Maar waarom moeten we daar 2 dagen later nog suizende oren van hebben? Volgens vele is de technieker achter de mengtafel al wat doof maar moet de rest dan maar volgen?
Op naar het jubileum en wij al benieuwd wat ze ons dan gaan voorschotelen.

Blueswalker

Meer foto's : Lady Blue