Wat mij vooral is opgevallen deze 2 dagen is dat er aanzienlijk meer volk aanwezig was dan vorig jaar. Zou het komen doordat België een verlengd weekend had of omdat het weer van begin tot einde volop meezat? In elk geval, ik heb weinig klagende gezichten gezien buiten hier en daar een fotograaf die niet boven het té hoge podium uitkwam. Maar soit, dat kunnen we klasseren onder de noemer mierenziften. Wat van véél meer belang is, denk ik dan toch, zijn de bands die afgelopen editie het podium mochten betreden en hun prestatie.
Laat ik deze 2 dagen onderverdelen in 3 groepen of categorieën , nml. De opvulsels, de blijvers en de verrassingen.
Iedere fervente festivalbezoeker en organisator weet dat je geen 2 dagen kan vullen met enkel toppers. Dit zou niet enkel financieel moeilijk haalbaar zijn maar ook, denk ik toch, stresserend werken naar het publiek. Want, waar zouden we dan onze eetpauze nemen of de tijd vinden om eens langs de kraampjes te kuieren. Om deze euvels te verhelpen boekt men hier en daar een band ter opvulling, zijn die bands daarom minder slecht? Neen, dat hoor je me zeker niet zeggen, ze vallen gewoon een beetje buiten de boot qua programatie. Op vrijdag konden we niet echt spreken van zo’n opvulsels maar hadden we wel 2 verrassingen en 1 blijver. De eerste verrassing kwam er al vanuit starterpositie met de uit Engeland afkomstige Hokie Joint. Wat een klasse, energie en finesse, woorden schieten hier eigelijk te kort om deze bende jonge wolven te omschrijven. Een zanger, die wat looks betreft het broertje van Robbie Williams kon zijn, met een strot en charisma waar menig vrouwtje voor achterover gaat. Een bluesharpspeler die ook nog heeft mogen meeblazen bij Ian Siegal en een gitarist die dikwijls tot op de bodem gaat. Voeg hier een snuifje drums en een scheut bas aan toe en je hebt een “stew” waar we hopelijk nog lang van mogen genieten.
James Hunter was voor mij de 2de verrassing v/d dag, ja ik weet het ondertussen al, shame on me dat ik hem nog niet eerder aan het werk zag. James Hunter brengt een blues doorspekt met tal van andere stijlen tot zulk een geheel dat je moeilijk geen fan kan zijn. Muzikaal is alles netjes afgewerkt en doordacht aan elkaar gehecht maar zijn vocalen zijn voor mij de kers op deze al zo lekkere taart. Wat een bereik hebben die banden zeg, van laag naar hoog alsof het niets was. Hij doet me regelmatig denken aan Sam Cooke maar ook “blue eyes” Frank Sinatra. Enkele songs die me zijn bijgebleven zijn o.a. “Don’t Do Me No Favours”, met lekkere partijen van de blazers en “She’s Got A Way”, waar Hunter regelmatig zijn stembereik laat horen. Ik merkte veel goedkeurende blikken op en hoorde ook links en rechts mensen die speciaal voor hem naar Ospel waren afgezakt. En om eerlijk te zijn, ik kan deze mensen geen ongelijk geven.
Wie dit jaar komt bewijzen dat hij een blijver is, is niemand minder dan Watermelon Slim & Band. Wij van het thuisfront waren hiervan al overtuigd na zijn show afgelopen jaar op het BRBF te Peer. Die show heeft hem geen windeieren gelegd als je even zijn agenda bekijkt, hij is m.a.w.al een geliefd artiest in de Benelux. Al moet ik zeggen dat zijn huidige show een totaal andere is dan die van vorig jaar. Alles stuwde meer en we kregen weinig tot geen tijd om even op adem te komen. Alsof Bill Homans al zijn opgekropte gevoelens in één keer op ons losliet, dan weer via de slide en ook wel via de bluesharp. We zullen deze man hier zeker nog dikwijls aan het werk mogen zien.
Dan de afsluiter waar menig Nederlandse dame een natte slip van krijgt, gitaarvirtuoos Bonamassa. Er stonden zomaar even een kleine 10 gitaren netjes op een rij te wachten om aangereikt te worden. Voor het podium was het zowat ondenkbaar om als dame een deftige foto te schieten, dan maar ‘on stage’ dacht mijn partner maar helaas “Meneer Bonamassa wil niet dat er gefotografeerd wordt vanop het podium’, kreeg ze te horen van de medewerkers. Tja, dan maar beslist de meneer niet op de gevoelige plaat vast te leggen. Zijn muziek dan, daar valt weinig op aan te merken, het is netjes uitgedokterd, haast tot op de milliseconde. Voer voor gitaristen en muziekkenners maar weinig van blues in thuis te vinden alhoewel ik toch even stil werd toen hij overschakelde op de akoestische gitaar. Dag 1 was wat mij betreft meer dan geslaagd te noemen.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
