Hierna zou het eigelijk een koud kunstje moeten zijn voor Peter Nande & Band om de voorzet, gegeven door The Rhythm Bombs, binnen te trappen. Maar ik kreeg eerder de indruk dat hij wat verslagen was door hetgeen deze 1ste band had teweeg gebracht of m.a.w. het was alsof hij klappen had gekregen. Maar niet getreurd, er komen nog heel wat bands o de hoek kijken op deze 2de dag en die kunnen we zeker weer onderverdelen in verrassingen, blijvers en opvulsels. Even de opvulsels opnoemen alvorens we overgaan tot het meer zware geschut. Ze stonden als enige Nederlanders geprogrammeerd op deze hele editie en dan ook nog eens halverwege de line up van dag 2. En toch had ik en velen met mij de indruk dat The Shiner Twins hier niet op hun plaats stonden, niet dat ze niet kunnen spelen maar hun muziek leent zich nu niet dadelijk voor te brengen op een festivalweide. Tenzij men ze zou neerzetten op een nevenpodium als tussendoor of pauzemuziek. Neen, de muziek van deze Nederlanders past volgens mij beter in een donkere kroeg met het gepaste gerstenat uit een glas en niet uit een bekertje.
Ook deze editie had de organisatie gedacht aan de minder bluesgerichte genres van de roots nml country en Rock 'n Roll. Voor de countrytouch zorgde een dame genaamd Teresa James samen met haar Rhythm Tramps. Regelmatig kwam de naam Bonnie Rait door mijn hoofd spoken tijdens het luisteren naar haar songs. Deze band bracht het er zeker niet slecht vanaf en stond zowel muzikaal als vocaal stevig in de grond.
Hetzelfde kan je zeggen over The Cadillac Angels, een trio dat qua stijl de mosterd gaat halen bij de vroegere Stray Cats. Lekker ruig en vettig rocken was dus de boodschap en dit van voor tot einde. Maar hier en daar hoorde ik menig collega toch beamen dat het nogal allemaal hetzelfde klonk en zelfs was ik ook van die indruk na zo’n 30 minuten gehoord te hebben.
Neen, laat ons dan maar spreken over DE verrassing van de dag of zelfs van de hele editie 2009, een jonge kerel genaamd Jason Ricci & New Blood. En nieuw bloed was zeker wat ze ons voorschotelde en wij samen met een volle tent dronken het alsof het hét puurste water was dat er ooit was geschonken. Wat een energie, wat een presance en vooral wat een charisma had deze frontman en band. Volgens mij blaast deze kerel zijn longen tot barstens toe vol alvorens het podium te betreden want wat hij allemaal uit die kleine Mississippi saxofoon haalt is onvoorstelbaar. Jason weet perfect waar welke song te plaatsen, hoe elke song begint en waar elke song moet naartoe leiden en de andere bandleden? Die moeten uit verdomd goed hout gesneden zijn om dat allemaal te kunnen volgen maar dat zijn ze dan ook. Ze volgen hun meester vanaf de 1ste tot de laatste noot en als ik zeg meester dan meen ik dat ook, hier staat een nieuwe legende !!!
Roomfull of blues hoef ik volgens mij niemand meer voor te stellen. Deze band toert al meer dan 30 jaar doorheen de wereld al is het al enige tijd niet meer met de bekende namen als voorheen. Maar hun motto en stijl blijven ze trouw als gezworenen, elke songs swingt en is 100% dansbaar. En dan merk je dat er toch ook heel wat jonge mensen deze stijl kunnen waarderen. Zelf heb ik alles even opgenomen vanop het grote tv scherm backstage, kwestie van even tot rust te komen want zo 3 dagen begint toch door te wegen op het laatste. Roomfull Of Blues werd terug geroepen en bracht een in mijn ogen en oren schitterende versie van “Down To New Orleans”.
Daarna was het nog 1 keer hard werken voor alle mensen van stage en geluid om het podium klaar te stomen voor de nieuwe Janis Joplin, niemand minder dan Dana Fuchs & Band. Het is ongelooflijk wat deze dame heeft weten te presteren sinds ze vorig jaar Peer en Bospop heeft aangedaan. Met een klein half uurtje vertraging mocht de wervelwind worden losgelaten en zag ik hoe een volle tent werd meegezogen door zoveel energie en sex-appeal. Wat een strot, wat een lijf en menig man zal het niet onder stoelen of banken steken.....what a BABE !!! In elk geval heeft ze hier zeker en vast weer heel wat harten sneller doen slaan en ook heel wat harten bij gewonnen.
Editie 24 was wat ons betreft één van de betere en niet enkel wat programatie betreft maar ook wat betreft het weer en de massa bezoekers die allemaal even stralend voor de dag kwamen. Dat beloofd voor de jubileumeditie, wij noteren in elk geval al met stip het eerste weekend van mei in onze agenda aan.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
