Moulin Blues 2009 Zaterdag

Pal op de middag, nml 12h, mochten onze Belgen The Rhythm Bombs de aftrap geven en wat voor een aftrap. Menig persoon zou om dat uur nog last hebben van ochtendhumeur maar daar was bij deze heren niets van te merken. Vanaf de 1ste minuut grepen ze het publiek, wat toch al vrij talrijk was op dit vroege uur, bij de nek en deden ze zelfs regelmatig de haren van diezelfde nekken rijzen. Onze goede Wouter was zelfs al wakker genoeg om hier en daar een grapje uit de mouw te schudden. Chapeau heren….you got it !!
Hierna zou het eigelijk een koud kunstje moeten zijn voor Peter Nande & Band om de voorzet, gegeven door The Rhythm Bombs, binnen te trappen. Maar ik kreeg eerder de indruk dat hij wat verslagen was door hetgeen deze 1ste band had teweeg gebracht of m.a.w. het was alsof hij klappen had gekregen. Maar niet getreurd, er komen nog heel wat bands o de hoek kijken op deze 2de dag en die kunnen we zeker weer onderverdelen in verrassingen, blijvers en opvulsels. Even de opvulsels opnoemen alvorens we overgaan tot het meer zware geschut. Ze stonden als enige Nederlanders geprogrammeerd op deze hele editie en dan ook nog eens halverwege de line up van dag 2. En toch had ik en velen met mij de indruk dat The Shiner Twins hier niet op hun plaats stonden, niet dat ze niet kunnen spelen maar hun muziek leent zich nu niet dadelijk voor te brengen op een festivalweide. Tenzij men ze zou neerzetten op een nevenpodium als tussendoor of pauzemuziek. Neen, de muziek van deze Nederlanders past volgens mij beter in een donkere kroeg met het gepaste gerstenat uit een glas en niet uit een bekertje.
Ook deze editie had de organisatie gedacht aan de minder bluesgerichte genres van de roots nml country en Rock 'n Roll. Voor de countrytouch zorgde een dame genaamd Teresa James samen met haar Rhythm Tramps. Regelmatig kwam de naam Bonnie Rait door mijn hoofd spoken tijdens het luisteren naar haar songs. Deze band bracht het er zeker niet slecht vanaf en stond zowel muzikaal als vocaal stevig in de grond.
Hetzelfde kan je zeggen over The Cadillac Angels, een trio dat qua stijl de mosterd gaat halen bij de vroegere Stray Cats. Lekker ruig en vettig rocken was dus de boodschap en dit van voor tot einde. Maar hier en daar hoorde ik menig collega toch beamen dat het nogal allemaal hetzelfde klonk en zelfs was ik ook van die indruk na zo’n 30 minuten gehoord te hebben.
Neen, laat ons dan maar spreken over DE verrassing van de dag of zelfs van de hele editie 2009, een jonge kerel genaamd Jason Ricci & New Blood. En nieuw bloed was zeker wat ze ons voorschotelde en wij samen met een volle tent dronken het alsof het hét puurste water was dat er ooit was geschonken. Wat een energie, wat een presance en vooral wat een charisma had deze frontman en band. Volgens mij blaast deze kerel zijn longen tot barstens toe vol alvorens het podium te betreden want wat hij allemaal uit die kleine Mississippi saxofoon haalt is onvoorstelbaar. Jason weet perfect waar welke song te plaatsen, hoe elke song begint en waar elke song moet naartoe leiden en de andere bandleden? Die moeten uit verdomd goed hout gesneden zijn om dat allemaal te kunnen volgen maar dat zijn ze dan ook. Ze volgen hun meester vanaf de 1ste tot de laatste noot en als ik zeg meester dan meen ik dat ook, hier staat een nieuwe legende !!!
Roomfull of blues hoef ik volgens mij niemand meer voor te stellen. Deze band toert al meer dan 30 jaar doorheen de wereld al is het al enige tijd niet meer met de bekende namen als voorheen. Maar hun motto en stijl blijven ze trouw als gezworenen, elke songs swingt en is 100% dansbaar. En dan merk je dat er toch ook heel wat jonge mensen deze stijl kunnen waarderen. Zelf heb ik alles even opgenomen vanop het grote tv scherm backstage, kwestie van even tot rust te komen want zo 3 dagen begint toch door te wegen op het laatste. Roomfull Of Blues werd terug geroepen en bracht een in mijn ogen en oren schitterende versie van “Down To New Orleans”.
Daarna was het nog 1 keer hard werken voor alle mensen van stage en geluid om het podium klaar te stomen voor de nieuwe Janis Joplin, niemand minder dan Dana Fuchs & Band. Het is ongelooflijk wat deze dame heeft weten te presteren sinds ze vorig jaar Peer en Bospop heeft aangedaan. Met een klein half uurtje vertraging mocht de wervelwind worden losgelaten en zag ik hoe een volle tent werd meegezogen door zoveel energie en sex-appeal. Wat een strot, wat een lijf en menig man zal het niet onder stoelen of banken steken.....what a BABE !!! In elk geval heeft ze hier zeker en vast weer heel wat harten sneller doen slaan en ook heel wat harten bij gewonnen.

Editie 24 was wat ons betreft één van de betere en niet enkel wat programatie betreft maar ook wat betreft het weer en de massa bezoekers die allemaal even stralend voor de dag kwamen. Dat beloofd voor de jubileumeditie, wij noteren in elk geval al met stip het eerste weekend van mei in onze agenda aan.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue

Moulin Blues 2009 Vrijdag

Dankzij onze “dag v/d arbeid” waarop de meeste eens geen arbeid moeten verrichten waren we dit jaar tijdig aanwezig om meneer den burgemeester te horen speechen en Moulin Blues voor open te verklaren. Wat is ervan bijgebleven….”Hollanders zijn feestvierders en laat jullie dus maar eens duchtig gaan de volgende 2 dagen”. Dit eigelijk naar aanleiding van het drama de dag voordien te Apeldoorn.
Wat mij vooral is opgevallen deze 2 dagen is dat er aanzienlijk meer volk aanwezig was dan vorig jaar. Zou het komen doordat België een verlengd weekend had of omdat het weer van begin tot einde volop meezat? In elk geval, ik heb weinig klagende gezichten gezien buiten hier en daar een fotograaf die niet boven het té hoge podium uitkwam. Maar soit, dat kunnen we klasseren onder de noemer mierenziften. Wat van véél meer belang is, denk ik dan toch, zijn de bands die afgelopen editie het podium mochten betreden en hun prestatie.
Laat ik deze 2 dagen onderverdelen in 3 groepen of categorieën , nml. De opvulsels, de blijvers en de verrassingen.
Iedere fervente festivalbezoeker en organisator weet dat je geen 2 dagen kan vullen met enkel toppers. Dit zou niet enkel financieel moeilijk haalbaar zijn maar ook, denk ik toch, stresserend werken naar het publiek. Want, waar zouden we dan onze eetpauze nemen of de tijd vinden om eens langs de kraampjes te kuieren. Om deze euvels te verhelpen boekt men hier en daar een band ter opvulling, zijn die bands daarom minder slecht? Neen, dat hoor je me zeker niet zeggen, ze vallen gewoon een beetje buiten de boot qua programatie. Op vrijdag konden we niet echt spreken van zo’n opvulsels maar hadden we wel 2 verrassingen en 1 blijver. De eerste verrassing kwam er al vanuit starterpositie met de uit Engeland afkomstige Hokie Joint. Wat een klasse, energie en finesse, woorden schieten hier eigelijk te kort om deze bende jonge wolven te omschrijven. Een zanger, die wat looks betreft het broertje van Robbie Williams kon zijn, met een strot en charisma waar menig vrouwtje voor achterover gaat. Een bluesharpspeler die ook nog heeft mogen meeblazen bij Ian Siegal en een gitarist die dikwijls tot op de bodem gaat. Voeg hier een snuifje drums en een scheut bas aan toe en je hebt een “stew” waar we hopelijk nog lang van mogen genieten. James Hunter was voor mij de 2de verrassing v/d dag, ja ik weet het ondertussen al, shame on me dat ik hem nog niet eerder aan het werk zag. James Hunter brengt een blues doorspekt met tal van andere stijlen tot zulk een geheel dat je moeilijk geen fan kan zijn. Muzikaal is alles netjes afgewerkt en doordacht aan elkaar gehecht maar zijn vocalen zijn voor mij de kers op deze al zo lekkere taart. Wat een bereik hebben die banden zeg, van laag naar hoog alsof het niets was. Hij doet me regelmatig denken aan Sam Cooke maar ook “blue eyes” Frank Sinatra. Enkele songs die me zijn bijgebleven zijn o.a. “Don’t Do Me No Favours”, met lekkere partijen van de blazers en “She’s Got A Way”, waar Hunter regelmatig zijn stembereik laat horen. Ik merkte veel goedkeurende blikken op en hoorde ook links en rechts mensen die speciaal voor hem naar Ospel waren afgezakt. En om eerlijk te zijn, ik kan deze mensen geen ongelijk geven.

Wie dit jaar komt bewijzen dat hij een blijver is, is niemand minder dan Watermelon Slim & Band. Wij van het thuisfront waren hiervan al overtuigd na zijn show afgelopen jaar op het BRBF te Peer. Die show heeft hem geen windeieren gelegd als je even zijn agenda bekijkt, hij is m.a.w.al een geliefd artiest in de Benelux. Al moet ik zeggen dat zijn huidige show een totaal andere is dan die van vorig jaar. Alles stuwde meer en we kregen weinig tot geen tijd om even op adem te komen. Alsof Bill Homans al zijn opgekropte gevoelens in één keer op ons losliet, dan weer via de slide en ook wel via de bluesharp. We zullen deze man hier zeker nog dikwijls aan het werk mogen zien.

Dan de afsluiter waar menig Nederlandse dame een natte slip van krijgt, gitaarvirtuoos Bonamassa. Er stonden zomaar even een kleine 10 gitaren netjes op een rij te wachten om aangereikt te worden. Voor het podium was het zowat ondenkbaar om als dame een deftige foto te schieten, dan maar ‘on stage’ dacht mijn partner maar helaas “Meneer Bonamassa wil niet dat er gefotografeerd wordt vanop het podium’, kreeg ze te horen van de medewerkers. Tja, dan maar beslist de meneer niet op de gevoelige plaat vast te leggen. Zijn muziek dan, daar valt weinig op aan te merken, het is netjes uitgedokterd, haast tot op de milliseconde. Voer voor gitaristen en muziekkenners maar weinig van blues in thuis te vinden alhoewel ik toch even stil werd toen hij overschakelde op de akoestische gitaar. Dag 1 was wat mij betreft meer dan geslaagd te noemen.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue

Nacht v/d Blues, wuustwezel 2009

Naar jaarlijkse gewoonte zakken we eind april weer af richting Wuustwezel voor de traditionele Nacht v/d Blues. Het zou tevens de voorzet zijn van een bijzonder goed gevuld muzikaal weekend. En blijkbaar waren we weer niet alleen onderweg want of je nu vanuit Hasselt, Gent of Breda kwam, overal slipten de asfaltwegen weer dicht. Bij gevolg mochten we de zaal betreden onder de muzikale klanken van Jo’ Buddy & Down Home King III. Links en rechts even dag zeggen en veel blijde gezichten begroeten, allemaal blij dat het seizoen weer van start gaat. Zo vertelde collega’s me ook dat we tot nogtoe niet veel gemist hadden wat ons dan weer gerust stelde. De uit Finland afkomstige Jussi Raulamo oftewel Jo’ Buddy bracht ons een mengeling van traditionele Mississippiblues overgoten met een sausje van Cajun, Zydeco en Deltablues. Zelfs bespeeld hij de gitaar en neemt het vocale gedeelte voor zijn rekening, bijgestaan door Down Home King III ( what’s in a name? ) op percussie. Het viel me op dat deze traditionele stijl van blues toch een groot deel van het publiek kon bekoren.
De volgende op het programma waren James Harman Band, aangevuld met Gene Taylor en een ritmesectie en gitarist. Allereerst even vertellen dat het natuurlijk fijn is zulke artiesten in België te hebben wonen maar als ze om de haverklap overal opduiken en regelmatig met enkel een kleine naamswijziging dan komt bij mij een gezegde van VDB, nml. Trop is trop, boven borrelen. Nu soit, gelukkig hadden ze deze avond gezorgd voor een serieuze begeleidingsband waaronder Renaud Lesize (bas), “Wuff” (drums) en Clay Windham (gitaar). En 2de pluspunt, ze hadden een repertoire dus moesten tussendoor niet overleggen welke de volgende song was die ze uit hun mouw gingen schudden. Alhoewel het publiek om meer scandeerde mochten de heren toch niet terugkomen voor een bisser.

Liep het festival dan zo uit of wilde meneer Watermelon Slim dat het aanvangsuur werd gerespecteerd? Vorig jaar nog bij weinigen gekend maar dankzij de organisatie van BRBF is daar serieus verandering in gekomen. Vanaf de eerste noot tot de laatste vloog Slim erin en hij had er zin in, dat kon je niet alleen zien maar ook horen. Natuurlijk vergeet hij niet om af en toe wat anekdotes tussen de songs in te vertellen en dat zijn en blijven nu net dingen die elk publiek graag hoort. Daar waar hij vorige zomer, tijdens het BRBF, nog koos voor meer een softer repertoire gaat hij dit keer voluit en stuwt zijn show op hoge snelheid richting climax.
Met volop enthousiasme en goedkeuring van een goed gevulde zaal moet ik je niet vertellen dat Water Melon Slim voor velen het hoogtepunt was. Alvorens we het goed en wel beseffen laat hij ons moe, leeg maar voldaan achter na een wervelende show van meer dan een uur.

Een festival openen is meestal een vrij ondankbare taak maar fungeren als afsluiter tijden de nacht v/d blues kan je daar ook een beetje toe rekenen. Toch kon je dit ongenoegen niet op de gezichten van Guy Verlinde en kompanen aflezen. Alsof 22h net gepasseerd is vliegen ze erin al meen ik toch een klein beetje zenuwen te bemerken bij Guy. Maar soit daar is niks mis mee, het is zelfs niet meer dan natuurlijk. We gaan deze band later op het festivalseizoen nog aan het werk zien en dus hebben we ervoor gekozen op tijd, als je 1h30u op tijd kan noemen, naar huis te gaan.

Conclusie : Deze 24ste editie was weer alom geslaagd te noemen met veel blijde gezichten, een goede affiche en goede muziek. Maar waarom moeten we daar 2 dagen later nog suizende oren van hebben? Volgens vele is de technieker achter de mengtafel al wat doof maar moet de rest dan maar volgen?
Op naar het jubileum en wij al benieuwd wat ze ons dan gaan voorschotelen.

Blueswalker

Meer foto's : Lady Blue