Spring Blues 2008

Daar waar we vorige weekend nog in bermuda en bloot bovenlijf konden rondlopen en ons in het zuiden waanden kon de organisatie van Spring Blues ons dit zuiden enkel op het podium presenteren. Ondanks dat de regen regelmatig met bakken uit de hemel kwam was er toch een grote opkomst voor het enige festival in België dat zweert bij echte blues. En de organisatie had kosten nog moeite gespaard om er weer voor te zorgen dat er een grandioze resem artiesten de revue passeerden.

Laat ik ditmaal eens van wal steken bij de verrassingen van de dag, niemand minder dan de Sean Carney Band, helaas zonder Gene “King Sax” Walker daar die momenteel is opgenomen in een Duits ziekenhuis. Maar met z’n drieën konden deze heren mij en het overige publiek nog aan het podium kluisteren van de eerste tot de laatste noot. Sean Carney mogen we stilletjes aan beginnen vernoemen met andere groten als Duke Robilard en Ronny Earl in de swingblues. Niet verwonderlijk als je weet dat Sean Carney eigelijk onrechtstreeks via Robert Lockwood les kreeg van de grootmeester Robert Johnson. Vorig jaar nog winnaar van de IBC award en in Ecaussinnes heeft hij ons duidelijk bewezen waarom hij die gewonnen heeft, schitterend gitaarspel en een stem die je regelmatig kippenvelmomenten bezorgd. Enkele songs die in het geheugen zijn blijven hangen zijn ‘Good Time Charlie’ , Een ode aan Robert Cray met ‘Too Many Cookes’ en ‘Just Got Lucky’. Zowel nieuwkomer bassist Bill Stuve als drummer Eric Blume mochten een solostukje opvoeren en beiden kregen daarvoor een meer dan zomaar beleefdheidsapplausje. In het najaar komt hij terug naar België en ik kan iedereen aanraden een optreden van deze band mee te pikken.


Een andere verrassing en ietwat vreemde eend op dit festival was niemand minder dan Tom Rigney & Flambeau, tijdens Spring Blues een eerste maal op Europese bodem. Velen kennen Tom Rigney waarschijnlijk nog als de vioolspeler bij de band The Sundogs maar nu heeft hij al ettelijke jaren zijn eigen band Flambeau. Een mix van Cajun, New orleans en Southern Rock’n Roll is waar deze heren en één dame garant voor staan. U raadt het al, tijd om de dansschoenen uit de kast te halen maar net als in het Vlaamse gedeelte van ons kleine land blijft het merendeel ook in het Waalse deel hardnekkig weigeren dit te doen, te verlegen of geen goede dansers? Gelukkig liet het publiek wel duidelijk verstaan dat ze genoten van deze swingende mix-blues. Elke song of het nu een eigen compositie was of een klassieker uit de blueswereld bevatte een heuse scheut cajun en zydeco. En humor was ook regelmatig van de partij met songs als Guinness & Gumbo, even omgetoverd tot Duvel & Gumbo en Swanee River Boogie ( met een knap stukje boogiepiano van Caroline Dahl ).


Maurice John Vaughn & B.J. Emery zorgen voor het koperwerk tijdens Spring Blues 2008. Dat beide heren ook nog eens over een schitterende stem beschikken wil ik zeker ook even melden. Toch kreeg ik de indruk dat de vonk niet echt oversloeg op het publiek, misschien het te vroege uur of de drummer die regelmatig moest worden bijgestuurd.? Wij namen hier even tijd om de innerlijke ziel aan te sterken, iets wat op Spring Blues ook altijd even anders is. Je kan hier ook de traditionele Belgische friet krijgen maar verder ook ruim variatie aan andere gerechten.


Harmonica Shah was een eerste keer in België en dus een 2de primeur voor Spring Blues. Deze man van de autostad Detroit zullen de meesten wel kennen van zijn samenwerking met Howard Glazer maar momenteel wil de man zijn eigen ding doen en dat is meer pure blues. Hij hanteert de bluesharp als een topper en ook zijn band leidde hij met de hand van een klasse bandleider. Vocaal klonk hij ook meer dan behoorlijk en doet zijn donkere stem wel eens denken aan John Lee Hooker. Verder ook een schitterende gitarist aan zijn zijde en een ritmesectie om door een gaatje te halen. Toch kreeg ik de indruk dat de man ietwat afwezig was wat misschien te wijten is aan een lange reis of slechte nachtrust. Ik persoonlijk had net iets meer verwacht van de man maar het publiek dacht hier anders over te horen aan de respons die hij van hen kreeg.


Kirk “Eli” fletcher kennen we als “duivel doet al” met zijn gitaar en zijn we de laatste maanden al meermaals tegen het imposante lijf gelopen in verschillende bands maar hier stond hij met zijn eigen band. Wie Kirk kent weet dat hij een gitarist is die zijn blues mixt met jazzinvloeden en verder houdt van alle stijlen die daarbij horen en die stijlen kwamen zowat allemaal aan bod in Ecaussinnes. Verder was er ook meer dan voldoende ruimte voor schitterend Hammond B3 werk en natuurlijk flitsende gitaarsolo’s van de ‘Big man’ himself. Enig minpuntje dat ik kan opnoemen is dat hij de microfoon enkel gebruikte om hier en daar een song aan te kondigen maar dus niet zong en dat heb ik toch wel wat gemist.


Top of the bill dan, Rod Piazza & The Mighty Flyers, die er weer in slaagden ons geduld op de proef te stellen met hun onnodig geklungel met het keyboard van Honey. Jongens en dame, kijk eens naar jullie voorgangers op dit festival, inpluggen en er lap op geven, zo eenvoudig is het. Maar goed, Rod Piazza heeft een nieuwe CD uit en die moest natuurlijk gepromoot worden en dus kregen we enkele nieuwe songs die in mijn oren toch wel wat popperig klonken. Natuurlijk was er ook de Honeyboogie en dat is toch wel een must see en horen voor alle liefhebbers van Boogiepiano. Verder mocht ook gitarist Henry Carvajal even tonen dat hij over een paar prachtige stembanden beschikt en in dat nummer ook even alle teugels loslaten op gitaar. We hebben het optreden niet helemaal uitgezeten daar we nog een hele rit voor de boeg hadden en moe maar voldaan die rit konden aanvangen.


Ik wil me ook nog even via deze weg verontschuldigen bij The Boogie Woogie Jumpers voor het missen van hun optreden wegens te laat aanwezig. Backstage heb ik nog even een kort gesprekje met hen gevoerd en ook zij waren tevreden van hun optreden en de goede reacties van het toch al voltallige publiek.
Verder een dikke pluim voor de mensen van het geluid, alles klonk goed gedoseerd en als er ook maar ergens wat dreigde mis te lopen waren ze er als de kippen bij om het euvel op te lossen alvorens echt iemand iets doorhad.
En last but not least de organisatie, chapeau voor deze schitterende 21ste editie, jullie hebben alweer alles op alles gezet en zijn er wederom in geslaagd deze dag om te zetten tot onvergetelijk. Wij kijken al vol verwachting uit naar wat jullie volgend jaar uit jullie hoeden gaan toveren.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Birthdayparty De Blauwe Wolk

Liz Mandeville (USA) & The Bluescrowns (NL) / The Bugaboo Tang (NL)

Ter gelegenheid van hun verjaardagen hadden Filip ( patron Blauwe Wolk ) en Patrick ( medewerker Pajotblues ) 2 bands geboekt en iedereen uitgenodigd op hun feestje. Via deze weg nogmaals van harte gefeliciteerd en bedankt dat we mochten deel uit maken van dit intieme maar oh zo swingende feestje. Op de uitnodiging stond aanvang 21h dus wij ervoor gezorgd aanwezig te zijn rond dat uur, de eerste band begon wel pas omstreeks 22:30h maar wie maalt daar om als je gezellig op terras kan zitten tussen gelijkgestemden? Het was The Bugaboo Tang die de eer kregen om het feestje een extra duwtje te geven en dus vlogen ze er vol enthousiasme in. Als je als band al zo’n 10 jaar ervaring hebt dan moet een feestje opgang stampen een routineklus zijn maar hier wou het nog niet echt lukken alhoewel de heren zeker stuk voor stuk bekwame muzikanten zijn. Lag het aan het warme weer, het bier wat nog rijkelijk moest vloeien of stond alles net een beetje té luid, Joost zal het wel weer weten. We kregen toch enkele mooie pareltjes voorgeschoteld, songs als Dog Walk, met het mooie meezingstuk ‘Pick It Up’, ‘Blues On My Shoulder’, met wel een zeer diepgaande solo van Roger Corneille. Verder een zeer mooie eigenzinnige versie van ‘I Feel Good’ van wijlen James Brown en niet vergeten de ruige versie van ‘Caledonia’. Net toen het publiek wat begon los te komen had ik de indruk dat de jongens de handdoek in de ring gooiden en het enthousiasme wat zoek was. Jammer eigelijk want volgens mij hadden ze anders veel meer succes gekend wat ze op Pajotblues reeds hebben bewezen vorig jaar.





Iets voor 1h, jajaja in de Blauwe Wolk weten ze van geen ophouden, mochten The Bluescrown aantreden met ter versterking niemand minder dan Liz Mandeville. Deze combinatie had ik ook al mogen zien op Pajotblues vorig jaar en ik was toen danig onder de indruk van deze roodharige Amerikaanse. Even de juiste balans zoeken tijdens het eerste nummer, een balans die gelukkig qua volume wat lager lag dan hun voorgangers, en het feest kon van start gaan. Liz Mandeville liet ons al snel weten blij te zijn weer in België te mogen spelen want hier was het allemaal begonnen 11 jaar geleden. Filip had haar een allereerste keer naar België gehaald voor een optreden op het More Bluesfestival, wij danken je daarvoor Filip. Al vlug kregen we een nieuwe song waarvan ik de titel niet heb weerstaan voorgeschoteld, een songs die op haar nieuwe CD Redtop zal staan. Ondanks het wat kleine podium en de vreemde, noodgedwongen, opstelling wisten de heren en dame toch vlug elkaar te vinden en een sfeertje op te bouwen. Tijdens de song ‘Ready To Cheat’ kregen we een aangenaam tussenstuk waar Liz uitvoerig de tijd nam om aangenaam met het publiek te keuvelen. Regelmatig mochten we ook genieten van klasse gitaarwerk waarvoor Paul Voestermans verantwoordelijk was, knap bluesharpwerk en saxsolo’s van Daan Prevoo en Joost Janssen bespeelde zijn 2 klavieren met het juiste gevoel. Wie Liz Mandeville een beetje kent weet dat deze dame niet alleen gitaar kan spelen en over een geweldige strot beschikt maar weet ook dat ze een hoge dosis humor bezit. Die humor speelde ze tactisch uit om de jarigen eens extra in het daglicht te zetten tijdens de songs ‘Happy Spanking Day’ of hoe ze in Amerika ‘Happy Birthday’ zingen. Zowel Filip als Patrick moesten het lot ondergaan en kregen een pak voor de broek van Tante Liz. De Vroegere bassist van Liz, een zekere Roger, is destijds in België blijven plakken en mocht ook nog even 2 songs mee bassen en hij kan het nog steeds.


Ondertussen was de klok al dik 2h gepasseerd en zijn we jammer genoeg richting huis getrokken. Jammer want we weten dat ze daar in de Blauwe Wolk zeker nog tot in de vroeger uurtjes zijn doorgegaan met feesten. Wij willen zeker Filip en Patrick nog eens bedanken om ons uit te nodigen voor dit aangename verjaardagsfeestje. En doe d’r nog véél jaren bij zou ik zeggen.
Voor het optreden hadden we nog een gesprek met Liz Mandeville en dat kan U zoals altijd terugvinden onder interviews.
Meer foto's: Lady Blue
Blueswalker

MOULIN BLUES FESTIVAL OSPEL 2008

MOULIN BLUES FESTIVAL OSPEL 2008

De 23ste editie van het Ospel Bluesfestival ofwel "Moulin Blues" voor de Franssprekende onder ons had weer een mooie affiche, iets wat we ondertussen al stilaan gewoon geworden waren.Gooi daar nog een gulle portie zon bovenop en dit eerste weekend van Mei kan voor niemand nog stuk, zeker niet voor de bluesfanaten die talrijk opgekomen waren. Omdat we bij Rootstime nog een aantal interviews gedaan hadden met artiesten die hier gingen optreden (zie interview rubriek) en er zodoende werk aan de winkel was de volgende dagen, hadden we afgesproken de festivalrecensie met zijn tweetjes te doen, dit bood bovendien het voordeel van geen éénzijdig verslag te krijgen maar de zaken van twee kanten te belichten.Dit maakt dat vrijdag voor mijn rekening komt (Ron), terwijl het verslag van zaterdag uit de pen van collega Patrick (aka Blueswalker) zal komen.Op vrijdag staan er slechts 5 bands op het podium, terwijl zaterdag 8 acts te bekijken vallen, het werk is dus mooi verdeeld, drie meer voor Patrick, maar hij is dan ook nog een jonge kerel.

Vrijdag avond vijf uur, naar een paar woorden van de burgemeester gevolgd een verassende korte mondharmonica act van de man en een woordje van presentator Gerry Jungen was de spits er af en kon "Ray Collins Hot Club" het podium vullen. Dat bleek wel het juiste woord voor deze act want met hun achten is deze jump formatie uit Duitsland met zijn swingende rock en prima blazerssectie een overtuigende opener, en was het podium goed gevuld. Hun jaren vijftig swing en jump klinkt even authentiek als hun hoezen er uit zien. Bovendien is hun song "Barefoot" mij om een of andere reden bijgebleven. Zij die me kennen weten waarom.

Daarna was het de beurt aan de man waarvoor wijzelf vandaag eigenlijk kwamen, de uit Austin afkomstige Seth Walker. Tot een goed uurtje voor zijn optreden hadden wij in zijn hotel nog een babbel met deze vriendelijke Texaan (zie interview sectie) en zijn optreden was bovendien zeer te smaken. Met een goed gedoseerde mix van zijn gitaarwerk dat sterk beïnvloed was door T. Bone Walker een een stemgeluid en zangstijl vol soul met extra veel Ray Charles gehalte, bracht hij een rustige set die mij ten zeerste bevallen is. Als bisnummer bracht hij een ode aan zijn zopas overleden collega en goede vriend Sean Costello, de gloednieuwe song "Lay Down", die echter op dit festivalterrein veel van zijn impact miste. Ik had ook de indruk dat de subtiele muziek van Seth niet echt door het Nederlandse publiek, dat wild is van bands als Hoax en Micheal Katon kon gesmaakt worden.



The Original Lester Butler Tribute band dan: de vaste kern Big Pete, Lord Julius en Eddie Clarke hadden we onlangs nog aan het werk gezien op het Belgische Binkom Blues, toen aangevuld met Hook Herrera en Mike Welch . Deze keer was de bezetting echter aangevuld met twee "originals": Alex Schultz uit "13" en Paul Size die de snaren beroerde bij de "Red Devils" maar momenteel in de fantastische "Johnny Hoy & The Bluefish" voor het mooie weer zorgt. De act opende sterk en op korte tijd stond de tent op zijn kop om het eens met een cliché te zeggen. Versterkerproblemen gooiden voor Big Pete even roet in het eten, maar na een tijdje waren deze problemen gelukkig van de baan een kon het optreden zonder verdere problemen opgebouwd worden, middels nummers als "Automatic" en "Devil Woman" brachten ze de inmiddels stampvolle tent tot het kookpunt.

Vervolgens werd het dan tijd voor een stukje bluesgeschiedenis. Koko Taylor, waarschijnlijk de zoveelste Amerikaanse zangeres die de titel "Queen Of The Blues" opgeplakt krijgt, maar tevens ook een van de weinigen die 'm terecht verdient. Wie anders kan zeggen dat ze met de jonge Willie Dixon, Buddy Guy, B.B King, Junior Wells en noem maar op dikke vriendjes was en er meerdere malen mee op het podium stond. De tachtigjarige krasse (en vriendelijke) dame, die we net voor het optreden nog interviewden ( zie interview sectie) had er duidelijk zin in, dat had ze ons al verteld. Al wil haar “body” soms wel wat nalaten, meer dan begrijpelijk op die leeftijd, de “mind” staat nog steeds scherp en de wil om op te treden is er nog voor de volle honderd procent. Ze had ons al verzekerd dat ze, indien er geen onoverkomelijke gezondheidsproblemen waren, er nog niet aan dacht van te stoppen en spreekwoordelijk te zingen tot haar laatste zucht. Natuurlijk is het gewoon de belevenis van deze legende aan het werk te kunnen zien al voldoende. Je weet wat je kan verwachten “Wang Dang Doodle” en andere Willie Dixon klassiekers, een stoeltje op het podium, de Amerikaanse “act” met een lange intro door de band, niemand had het anders verwacht. Wat ik echter niet verwacht had was de messcherpe act van de “Bluesmachine”, Koko’s band, waarvan beide gitaristen, vooral de Japanse Shon Kikuta indrukwekkend waren. Een overbezorgde dochter waakte over mama Koko en stond klaar als ze de rand van het podium te dicht naderde, hetgeen dikwijls gebeurde, want Koko is gek op handjes schudden. Ondanks het voorspelbare een mooi optreden, vooral dankzij de Blues Machine.

Afsluiter The Hoax was na bijna tien jaar speciaal terug samen gekomen voor een korte reeks optredens, die waarschijnlijk wel verlengingen zullen krijgen. Jesse Davis en de zijnen staan garant voor een portie energieke gitaarblues waarbij de geest van Stevie Ray Vaughan nooit ver weg is. Hugh Coltman, het strottenhoofd van de band, bewoog over het podium of er net een wespennest uit de nok gevallen was en trok met zijn energie de ganse band mee. Amor is als gitarist nog steeds onnavolgbaar en zijn solocarrière heeft hem nog doen groeien als artiest. Voor het Nederlandse publiek was alles natuurlijk net zoals we het wilden, keihard en vol vuur.Ook wij hebben genoten van Hoax, als je bedenkt dat dit hun eerste optreden was, kunnen we enkel van “indrukwekkend” spreken. Dag één geslaagd dus!

Twaalf uur, pal op de middag start dag twee van de 23ste editie van het Moulin Blues festival, voor de opening ervan mag de Little Louis Band (NL) aantreden, alhoewel, zo little is hij nu ook weer niet. Het is eerder bluesharpspeler Aart van der Wulp die ietsje groter lijkt dan de andere bandleden. Deze Louis van Empel zwerft al meer dan 10 jaar door de straten van blues, rock, americana en aanverwanten en mocht tijdens die zwerftocht al met menige groten het podium delen. Verder was hij ook al eens te gast op ons allereigen Belgium Rhythm & Blues Festival te Peer. Met zeven cd’s en één live cd op zijn palmares heeft deze band meer dan voldoende songs om het publiek, dat al voltallig aanwezig was, te bekoren. En hij mocht rekenen op een tamelijk wakker en enthousiast publiek, Nederlands chauvinisme? Misschien wel maar dan zeer zeker een gegrond chauvinisme want de Little Louis Band is hot.

Dirty Sweet (USA), afkomstig uit San Diego is een vreemde eend in de bijt op dit festival, je kan ze niet zo dadelijk thuisbrengen in de blues. Hun muziek kan je eerder omschrijven als ondeugende “old school rock” met attitude en een verwijzing naar het vroegere Led Zeppelin. Stevige ritmes met regelmatig tempowisselingen zorgen ervoor dat zanger Ryan Koontz zich op het podium ontpopt tot een showbeest ala Axl Rose en dus zelden stilstaat. Ik had de band voorheen nog nooit gehoord, toch wel aangenaam verrast van hun kunnen, waande ik me weer even een puber van 15 à 16 jaar. Lekker ruig headbangen maar dan nu met kort haar, ach een mens mag al eens even gek doen toch? Zonder playlist is het moeilijk hier enkele titels van songs neer te pennen maar wat maakt een titel uit als ik jullie toch kan vertellen dat de sfeer er goed in zat.

Die zelfde sfeer was tijdens de eerste songs van onze Belgische trots The Rhythm Junks (B) even zoek. Het is dan ook niet alledaags wat Steven De Bruyn en collega’s ons voor schotelen, neen, voor wie hun muziek niet kent is het even wennen of ontwennen. Deze zeskoppige band ( er ontbrak een 4de blazer ), zonder gitaren, mengt jazz, swing en funk met meer pop invloeden. Naarmate hun show vorderde kregen ze toch het publiek een beetje op éénzelfde golflengte, dit voornamelijk dankzij songs als ‘Wham Bam’ , ‘Panamajumbo’ en natuurlijk niet te vergeten de meezinger ‘Join The Bus’. Ik heb meer dan genoten van het voortreffelijke harpspel van Steven en de mooie interacties die er regelmatig waren met de blazerssectie met als uitschieter de song ‘Monk It Up’.



Hierna was het tijd om even de innerlijke mens te spijzen waardoor we grotendeels het optreden van Michael Katon (USA) hebben gemist. Maar wie hem kent weet dat hij ook nu weer zijn reputatie als luidste “Boogieman from Hell” heeft waargemaakt. Onze frietjes danste zowaar mee in hun bakjes.


Hierna was het de beurt om de benen los te gooien en voor velen het moment om zich even te wagen aan enkele daspasjes. Voor dit dansspektakel zorgden The Hackensaw Boys (USA), een gezelschap van 6 vreemde individuen die ook nog eens op niet alledaagse instrumenten spelen zoals viool, banjo en een resem blikken dozen. Er werd m.a.w. niet alleen nagedacht over muziek maar ook nog eens aan het milieu want er werd dus gewerkt met gerecycleerd materiaal. Je kan niet anders dan meeklappen, voetstampen of meezingen met hun aanstekelijke songs. Misschien niet dadelijk muziek voor de echte bluesliefhebbers maar zeker luistervoer voor de echte rootsliefhebbers.




Een eerste hoogtepunt kwam eraan en dat hoogtepunt werd gehaald uit de West Coast van Amerika en de top daar momenteel. The Delta Groove All Star blues Revue (USA) veroverden het podium en het publiek met als ceremoniemeester natuurlijk de baas van het label, Randy Chortkoff. In de vaste gelederen zagen we Kid Ramos, Kirk Fletcher, Richard Innes, Frank Goldwasser en Tom Leavey. Op zich al enkele lovenswaardige namen maar daar zouden er naarmate het optreden vorderde nog enkele bijkomen. Met als eerste extra gast Philip Walker, die nog steeds voortreffelijk meekan met de jongeren van Delta Groove. Volgende in het rijtje mogen we wel dé verrassing van de avond noemen, lang weg geweest van de scene, namelijk Bobby Jones. Hij opende met een lekkere Chicagosong van formaat genaamd Mary Jane. En Randy Chortkoff blijft maar namen aankondigen, wat dacht je van Finis Tasby met songs als ‘Train ride’ en het zeemzoete maar nooit vervelende ‘As The Years Go Passing By’ met een vlammende gitaarsolo van Kid Ramos. En om het feestje helemaal compleet te maken werd ook nog even Alex Shultz op het podium geroepen om met z’n allen naar een afsluiter van formaat te gaan tijdens het nummer ‘Baby Please Come Back To Me’. Hier stonden op een tijd van +/- 90 minuten enkele decennia blueslegendes on stage. Wat viel er mij op, het feit dat er een goede verstandhouding heerst onderling, niemand die begon te freaken of geen tijd voor de ander gunde, het was één grote familie.



Wie ook sinds kort bij deze familie hoort is Tommy Castro (USA), naar Ospel gehaald ter vervanging van de onlangs veel te vroeg overleden Jeff Healy. En wie Tommy kent weet dat hij garant staat voor het bouwen van een feestje, backstage vertelde hij me vrijdagavond al er zin in te hebben. Het is niet voor niets dat deze man, samen met zijn trouwe bandleden, reeds 80 maal mocht openen voor BB King. In Ospel had hij wel een andere drummer bij en ook nog Tom Poole extra op trompet. Al vanaf het eerste nummer zat de sfeer opgebouwd door het harde werken van de Delta Groove muzikanten er nog steeds in en volgens mij dreef Tommy deze sfeer nog enkele regionen hoger. Velen kenden natuurlijk het repertoire van Tommy Castro en zongen dan ook regelmatig luidkeels mee. Nasty Habits, De Jonh Lee Hooker klassieker ‘Serves You Right To Suffer’ maar natuurlijk ook enkele songs van de laatste nog niet zo gekende cd Painkiller.


Mooie liedjes duren helaas nooit lang en zo mocht Ian Siegel (UK) deze meer dan geslaagde editie als kers op de taart tot een mooi einde brengen. Persoonlijk vond ik dat hij er maar bleekjes uit zag en regelmatig vertelde hij dat zijn goede vriend Jack Daniels hem dit maal niet vergezelde op het podium. Maar voor mij hoeft dat ook helemaal niet want de man is talentvol genoeg ook zonder een liter alcohol in zijn bloed. Ook Wesley van Werkhoven (Big Blind) mocht even mee genieten van het feestje en genoot ervan met volle teugen.

Helaas konden we het hele optreden niet uitzien daar er nog familiale verplichtingen moesten worden voldaan op zondag.
Even terug kijkend op de 2 dagen moet ik zeggen dat de organisatie er toch weer in geslaagd is een goede affiche samen te stellen met hier en daar enkele aangename verrassingen en verder voor elk wat wils. De zon was op zaterdag ook volop van de partij en dat maakt een festival als Moulin Blues nu net nog iets meer aangenaam. Wij kijken alvast uit naar editie 24 en hopen samen met de organisatie voor evenveel volk en met weer een kleurrijke affiche en natuurlijk mooi weer.
Ron & Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue

Moulin blues Ospel 2008

De sfeer rond het festival.

My Slideshow 5/6/08

Nacht v/d Blues, Wuustwezel

Joepie, er komt een verlengd weekend aan en we mogen dat inzetten met een avondje ( lees als een stuk avond en nacht ) roots - en bluesmuziek dankzij de heren en dames van de Boozebrothers. Helaas konden we onmogelijk op tijd aanwezig zijn en zo misten we het lokale talent Cerys en een heel stuk van het optreden van The Baboons waarvoor onze verontschuldigingen. Maar links en rechts even informeren bij omstaanders en bekenden zorgden ervoor dat we toch nog iets of wat meer wisten over deze 2 eerste acts. Cerys kreeg de ondankbare taak het festival in gang te trappen zoals ze dat wel eens noemen. Het aanwezig publiek liet haar folk met pop overgoten rustig tot zich komen maar was nog niet echt in een feeststemming. The Baboons dan, de ene houdt ervan, de ander niet. Regelmatig worden ze vergeleken met grote broer The Seatsniffers en soms komen ze wel in hun buurt. De band is wel serieus gegroeid sinds ik hen de laatste keer zag.
Omstreeks 22h was het dan tijd voor een 2de kennismaking met The Bluescaravan editie 2008, zij het dit keer niet met Candye Kane ( wegens herstellende van kanker ) is de gelederen maar wel de uit Canada afkomstige Shakura S’ Aide. Een dame waarvan we zeker nog veel gaan horen in de toekomst,geloof me maar. Net zoals tijdens de Bluesnight in Zingem kwamen de 3 leading ladies eerst weer even samen op het podium tijdens een eerste song om daarna één voor één hun ding te doen. Dani Wilde is sinds het optreden in Zingem met rasse schreden gegroeid, zowel haar machtige stem, die volgens mij nog machtiger is geworden, als haar zelfzekerheid op het podium konden me weer meer dan bekoren. Alweer kreeg ze het voor mekaar om mij maar ook vele anderen met mij enkele kippenvelmomenten te bezorgen. Na Dani Wilde mochten we voor het eerst op Belgische bodem kennis maken met Shakura S’Aide en jongens en meisjes, wat een kennismaking, wat een dame en wat een stem. Al van bij de eerste noten was het duidelijk, deze dame weet hoe haar stem te benutten en ook hoe een voltallig publiek te bespelen. Ze is van vele markten thuis en in de korte tijd die ze kreeg om haar ding te doen heeft ze dat ook eens eventjes laten horen. We kregen uptempo songs maar ook funky soul en even tijd om haar gevoelige kant te ontdekken alvorens ze een groot deel van het publiek volkomen verslagen achter liet. Deborah Coleman ging het moeilijk krijgen dacht ik bij mezelf maar neen hoor, ook voor haar gitaarspel doordrenkt van Jimi Hendrix was er een dankbaar publiek aanwezig. Het was weer aangenaam om te mogen zien hoe deze dame compleet opgaat in haar gitaarwerk en ook haar stem was in veel beter doen dan enkele maanden terug in Zingem. En dan te bedenken dat ze toch wel wat problemen had met haar eigen duidelijk te horen door de monitors. Veel te vlug was deze voortreffelijke show van 3 klasse dames inclusief een begeleidingsband om u tegen te zeggen gedaan.



Achteraf hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om even een woordje te wisselen met shakura S’Aide waardoor we helaas een groot deel van het optreden van The Mofo Party Band hebben gemist. Gelukkig toch nog 3 nummers en een korte bissong genaamd ‘Countrygirl’ mogen meepikken. We hebben de band vorig jaar een eerste keer mogen meemaken tijden het BRBF en waren toen al serieus onder de indruk. Dit is een band die weet hoe een feestje te bouwen en dan ook het onderste uit de kan haalt bij elk optreden, niet alleen bij hun zelf maar ook bij het publiek. Een band die de moeite is om in huis te halen, zelfs voor je eigen privé tuinfeestje willen ze wel komen spelen. De broers Bill en John Clifton hebben in bassist Jake “Cobra” Finney en drummer Daniel burt de perfecte “brothers in crime” gevonden om van elk optreden een superfeest te maken.



Het was al na 1h toen de laatste artiest, Aynsley Lister werd aangekondigd. De zaal was al wat leeg gelopen maar toch kregen we nog een voortreffelijk en actieve Aynsley te horen. Pure Engelse bluesrock is waar hij garant voor staat maar gelukkig zijn er wel wat kantjes aangescherpt zodat het geheel toch nog aangenaam klinkt. Enkele songs die me zijn bij gebleven, het nieuwe nummer ‘Soul’ en de cover ‘Purple Rain’ van Prince. Enige minpuntje was misschien de weinig om niet te zeggen geen interactie met bassiste Jo Nichols. Hierdoor leek het podium net iets te groot voor deze 3 muzikanten waaronder dan ook nog een drummer die niet voor beweging kan zorgen. Maar dat is dan wat muggenziften, zonder meer was editie 2008 een zéér goede editie, voor mij net iets beter dan de vorige editie en ik kijk al uit naar wat de Boozebrothers volgend jaar voor ons gaan klaarstomen.



Moe maar meer dan voldaan reden we omstreeks 2h45 richting huiswaarts, in de auto nog nagenietend van de cd van shakura S’Aide. Bedankt Boozebrothers om ervoor te zorgen dat dit verlengde weekend van 1 mei al niet meer stuk kan.
Meer foto's: Lady Blue
Blueswalker