Duvel Blues

Met een koffer vol enthousiasme vertrokken we gisteren iets na de middag richting Puurs voor de 10^de editie van Duvel Blues. We kwamen aan omstreeks kwart voor 3 en het viel ons meteen op, er was al vroeg veel volk aanwezig.

Of dit te maken had met het jubileum of het feit dat Poplawsky deze 10^de editie mocht openen laat ik in het midden. Ik was in elk geval blij de jongens van de vroeger genaamde Blue Chevy’s nog eens aan het werk te mogen zien. Er was wel een kleine wissel gebeurd, nml Bassist Van Parijs is vervangen, dit wegens het te druk hebben bij een openbare omroep. Ok, de immer enthousiaste spring on stage wordt wel wat gemist maar de nieuwe aanwinst zorgt net voor een ietwat strakkere basis samen met drummer Phillipe Martello. Ik heb deze gasten al weer een tijdje niet maar aan het werk gezien maar hun stijl, hun enthousiasme en aanstekelijkheid blijven ze behouden. Al snel hadden ze toch wel een hoopje volk voor het podium weten te lokken en naarmate hun optreden vorderde groeide dat hoopje gestaag. Songs die mij zijn bijgebleven zijn de cover “Firecracker” van Ryan Adams, “14 Days” van The Palladins maar zeker en vast ook het eigen nummer “Follow The Moon”. Jammer dat we deze gasten niet wat meer op Belgische podia tegenkomen.

Totaal onbekend voor mij waren de uit Frankrijk afkomstige Malted Milk maar ik heb nadien meteen hun nieuwste CD Sweet Soul Blues gekocht. Om maar dadelijk te vertellen dat ik hun blues gemixt met soul, funk en jazz wel kon pruimen. Natuurlijk kregen we veel werk van deze nieuwste CD en terecht ook. Wat songs als “Brand New Thing” en “Hard Working Woman” komen live net iets rauwer en minder gepolijst over dan op de CD. Arnaud Fradin beschikt over een warme stem en door de samenzang krijgt die daardoor nog net iets meer kleur. Maar buiten deze warme stem kan hij ook goed overweg met de fender strat en samen met kompanen Yann Cuyeu (gitaar) en Cedric Goyat (Keyboard) zorgt dit regelmatig voor vuurwerk. Een band om in de gaten te houden !!

Iemand die niet zoveel in België te bewonderen is de laatste jaren is Charlie Musselwhite en Het was een shot in de roos om deze man als 3^de op de affiche te programmeren. De tent barste hierdoor al vrij vroeg uit zijn voegen. Charlie en zijn band van supermuzikanten hadden er in elk geval evenveel zin in als het voltallige publiek. Wat me wel opviel was dat in het eerste deel van zijn optreden er veel ruimte was voor het jonge gitaarwonder Matt Stubbs. En die genoot van deze kans om zijn kunnen nog eens duidelijk aan de man te brengen. Het zou me dan ook niets verbazen mochten we hem binnenkort in ons kleine landje verwelkomen met zijn eigen band. Gelukkig kreeg het publiek in het 2^de deel toch meer werk te horen op de Mississippi Saxofoon. Lekker vettig en lang werd de versie van “Bad Boy” waardoor me ook opviel dat Charlie nog steeds in het bezit is van een stel perfecte longen en stembanden. Niet voor niets dat hij onlangs nog 2 blues music awards mocht in de wacht slepen te Memphis. Na zijn optreden ging de nieuwste CD The Well dan ook vlot over de toonbank achteraan in de tent.

De laatste tijd wel regelmatig te zien op Belgische podia is Rod Piazza en zijn Mighty Flyers, ook al is zijn show met momenten zeer voorspelbaar toch blijft hij een lieveling van het publiek. Het begon allemaal vrij rustig zonder veel utschieters tot Honey haar Saturday Blues op de piano mocht los laten, tijd voor een dikke 10 minuten vingervlugheid afgewisseld met gevoel over de wit/zwarte toetsen. Even later mocht ook gitarist Henry Carvajal laten horen dat hij ook een stukje kon zingen. En tijdens deze song schudde hij ook zowat alles uit zijn gitaar wat er maar viel uit te schudden en daar zaten knappe stukjes tussen. Dit was meteen ook het signaal aan Rod om voluit te gaan en zo werd deel 2 omgevormd tot een stomende finale van zowat 30 minuten onvervalste Rod Piazza & The Mighty Flyers. We kregen de klassieker “Sell My Monkey” als bisser en Honey gaf even het roer van haar toetsen over aan Leon Blue. En dan te bedenken dat het feestje nog niet gedaan was.

Want backstage stond Martha High te trappelen om het feestje, opgebouwd door Rod Piazza, zonder meer over te nemen. Maar de wat lange intro van haar Italiaanse begeleidingsband Morblues zorgde ervoor dat ze het feestje toch weer wat opgang mocht trekken. Er stond heel wat volk op het podium, 2 blazers en ook nog eens 2 achtergrond zangeressen maar dit alles kon er, naar mijn bescheiden mening, niet voor zorgen dat het niveau van Rod Piazza werd geëvenaard. Misschien werd er toch wat teveel op safe gespeeld met zowat enkel gekende covers die je bij elke grote bluesdiva wel hoort. Maar het is aan de andere kant ook niet evident om zomaar de hort op te gaan met een begeleidingsband die niet de jouwe is. Ons zijn volgende songs bij gebleven, W.O.M.A.N. en “het alom gekende ‘I Wanna Know What Love Is” van REO Speedwagon. Omstreeks 01:25h vonden we het stilaan tijd om terug richting huis te trekken. In de auto nog stilletjes nagenietend van een formidabele jubileumeditie.

Er was ook nog de schuur en daar zat het elke keer zo barstens vol dat men na de 2^de act besloot om de stoelen te verwijderen zodanig dat er meer ruimte was voor alle muziekliefhebbers. Ik moet eerlijk bekennen dat ik van elke act wel wat heb meegepikt en dat het me ook opviel dat het publiek in de schuur al even enthousiast was als in de tent. Maar ik heb tijdens de schuurmomenten ook even de tijd genomen om links en rechts een gesprekje te voeren met de vele bekenden aanwezig. Gelukkig heeft m'n partner toch gezorgd voor foto's.

Voor Gust en de hele organisatie heb ik maar 1 boodschap, op naar de volgende 10 jaar !!

Wij zijn jullie in elk geval meer dan dankbaar voor de eerste 10 jaar.

Meer foto’s : Lady Blue

Blueswalker

Springblues 2011

lgens het weerbericht zou het een dag met veel regen te worden en maar een frisse bedoening doch de weergoden waren het Springblues festival gunstig gezind want ondanks een korte bui bleef het de hele dag zonnig en droog. Door een korte wegomlegging kwamen we 15 minuten later aan dan voorzien en konden we nog net de helft van het optreden van The Jimmy Moliere Quartet meepikken. Dit quartet mocht het festival openen en brachten ons jazzy klanken met hier en daar toch wat zuiders latino klanken.

De man komt uit New Orleans maar woont nu al een tijdje in België en heeft dus hier dit quartet opgericht. Meestal ben ik geen voorstander van een hele set instrumentale songs maar hier werd het zo stijlvol en met afwisseling gebracht dat ik geen moment de vocalen mistte. Het mooie gitaarwerk, dikwijls al tokkelend werd afgewisseld door knap pianowerk van Marc Alleyn. We mogen toch met een beetje trots zeggen dat dit gedeeltelijk een Belgische band is.

Na te hebben genoten van dit mooie werk was het de beurt aan Tre & The Blues Knights met als speciale gaste Lady Kat. Het eerste wat me opvalt is de ietwat vreemde manier van gitaarspelen door Tre en dat het soms zorgt voor wat minder zuivere noten en aanslagen. Maar verder zeker niet gaan beginnen zeuren want we kregen hier een aangename set onvervalste Chicago Blues, opgediend op een serveertablet voorzien van een enthousiaste band die genoot van niet enkel de songs die ze brachten maar ook van het hele festival.Tre wist perfect hoe een publiek te entertainen en hij kreeg dus ook al vroeg op de namiddag de tent in actie. En als je dan ook nog zorgt voor een gaste onder de naam Lady Kat dan mag iedereen zowat weten dat het bluespubliek meer dan tevreden is. Lady Kat mag dan al geen bekende zijn bij het grote publiek maar daar kan wel eens snel verandering inkomen na haar performance op het Springblues Festival. Het optreden van dit duo zal menig toeschouwer nog wel een tijdje bij blijven, niet alleen een mooie presence maar ook knappe muziek gebracht door knappe muzikanten.

Nadien was het tijd voor een 2^de diva van de dag, niemand minder dan de dochter van wijlen John Lee Hooker, namelijk Zakiya Hooker. De verwachtingen waren volgens mij bij velen hoog gespannen en zo ook bij ondergetekende. We kregen een enthousiaste openingsact te zien waarbij mij is bij gebleven dat de bassist ook een paar knappe stemband bezit. De intro van Zakiya begon wat moeizaam met het nummer “Let The Good Times Roll” maar als je ziet met hoeveel zin en energie de band verder doorheen de swingende set walste dan is het hun snel vergeven. Natuurlijk kregen we tijdens de set heel wat songs te horen van haar vader, zoals o.a. “One Bourbon, One Scotch” en “Dust My Broom”. Vokaal kan Zakyya zeker en vast haar mannetje staan maar ik heb toch nog net iets meer bewondering voor de band die haar voorzag van de nodige ondersteuning. Helaas vind ik weinig terug over deze muzikanten maar ik hoop zeker binnenkort meer van deze band te zien. Uiteraard mocht Zakiya terugkomen voor een bisnummer en dat werd het alom bekende “Boom Boom”.

Bryan Lee & The Blues Power Band had ik vorig jaar nog aan het werk gezien te Bierbeek en daar kon de man mij al overtuigen van zijn kunnen. Toch hebben wij tijdens zijn optreden de tijd genomen om ook even de innerlijke mens te versterken voor hetgeen nog moest komen. Maar we konden op de achtergrond wel genieten van het mooie gitaarwerk van Bryan Lee.

John Nemeth had ik voordien nog nooit aan het werk gezien en dus was ik wel benieuwd naar de live performance van deze man en zijn band. Omstaanders wisten me halverwege zijn optreden te melden dat hij ditmaal wel veel bluesharp speelde, iets wat dikwijls anders is blijkbaar. Nu het mag gezegd zijn, hij kan een stukje bluesharp spelen maar meer nog zijn stem moet live niet onderdoen voor hetgeen je op zijn albums hoort. Loepzuiver en zowel lekker diep en warm als met momenten hoog en perfect. En zulk een vocalen hoogstandjes kunnen ondergetekende natuurlijk bekoren. Natuurlijk kregen we heel wat werk te horen van zijn laatste CD “Name The Day”, zo ook het titelnummer. Met momenten klonken de songs lekker funky en groovy en volgens mij was dit één van de hoogtepunten van het festival. Alleen jammer dat hij niet vergezeld was van de blazerssectie, ook te horen op de CD. Maar wat mij betreft mag deze man meer naar België komen!.

De band die mij persoonlijk het minst kon bekoren was Big Joe & The Dynaflows gewoon vanwege het feit dat ik dynamiek miste in de meeste songs. Elke song stak wel netjes in elkaar maar werd i.m.o. door de meeste muzikanten gebracht op automatische piloot. En dan heb je als leider van een band zittende achter de drums weinig verhaal lijkt me zo. Ook al merkte je met momenten dat Big Joe wel serieus zijn best deed om er meer swung in te krijgen. Maar misschien lag het wel aan de jetlag alhoewel ze maar een korte trip vanuit Frankrijk achter de kiezen hadden. Nu het publiek kon er wel van genieten en daar gaat het toch voornamelijk om.

Als afsluiters, een band die de laatste tijd weer meer en meer op festivals te zien is, The Fabulous Thunderbirds. We hebben ze, wegens ziekte, moeten missen op het Moulin blues Festival maar kregen dus herkansing op Spring Blues. Kim Wilson liep al tijdens het show van John Nemeth door de tent en even dacht ik dat hij een nummertje ging meeblazen maar dat was verkeerd gedacht. Maar toen het tijd was voor zijn band en show was hij netjes afgeborsteld in een grijs pak, wat een schril contrast was t.o.v. o.a. gitarist Johnny Moeller. Maar de band had er zin in en dat kon je vanaf de eerste noten meteen horen. Johnny schudde de ene na de andere solo uit zijn mouwen maar ook Mike Keller mocht met momenten laten horen dat hij de snaren met finesse kon bespelen. En voeg hieraan toe het knappe bluesharpspel van Kim Wilson en je hebt een geweldige mix aan solo’s. We kregen natuurlijk de alom gekende oldies but goodies te horen zoals “My Babe” en ook “Wrap It Up” maar ook wat nieuw werk passeerde de revue. We mogen gerust stellen dat Kim Wilson opnieuw een heuse band rond zich heeft en we in de toekomst weer gaan mogen genieten van mooie tijden van deze band.

Conclusie : Springblues 2011 was een editie met vele verrassingen zoals we dat ieder jaar weer mogen verwachten. We hebben mogen genieten van heel wat minder, in Europa dan toch, bekende namen maar daarom zeker niet minder wat betreft kwaliteit. En we weten ondertussen ook al dat menige naam die op Springblues de revue passeert in de toekomst ook op andere festivals zal te horen zijn. M.a.w. Springblues blijft voor vele artiesten de springplank naar meer werk in de Benelux en ver daarbuiten. Chapeau aan het hele team om dit elk jaar weer te verwezenlijken.

Meer foto's : Springblues © PDH65

Blueswalker.

Moulin Blues, Ospel

Helaas kunnen wij jullie dit jaar niet voorzien van een verslag en mooie foto's wegens plotse ziekte.

Wij rekenen op jullie begrip,

Lady Blue & Blueswalker