Meensel blues 2011

Ik blijf erbij dat 19h een vroeg uur is voor een indoorfestival maar aan de andere kant weet organisator Rudi van Meensel Blues dat het niet anders kan wil je op een schappelijk uur afsluiten. We kwamen toe omstreeks 5 voor 7 en ik moet bekennen dat het ontmoetingscentrum al aardig vol zat, zouden daar The Blues Believers voor iets tussen zitten? Ze spelen bijna een thuismatch en het was tevens hun debuut dus een beetje zenuwen zijn veroorloofd. Maar die zenuwen konden we niet echt bespeuren, hier stonden enkele doorwinterde muzikanten op het podium die begot goed wisten waar Abraham zijn mosterd vandaan haalde. Shuffle’s werden vlot geruild voor een boogie of slowblues en af en toe kwam er zelfs een bluesrocker om de hoek kijken. Stuk voor stuk klassiekers maar toch netjes gebracht met een vleugje eigen inbreng. The Blues Believers beschikken over 2 vlotte slag/sologitaristen en een zanger die ook nog eens de bluesharp wist te hanteren en de gitaar. Voeg daar een strakke ritmesessie aan toe en het kan niet meer stuk. Tussendoor werd de riem even afgelegd en ruimte gemaakt voor akoestisch stukje van enkel zanger Roeland en zijn gitaar. Hier schuilt talent in deze band.
Uit een heel ander vaatje tapten de jongens en jonge dame van Bad Cirkuz, als je hun website erop naslaat denk je mooie soft jazz en blues voorgeschoteld te krijgen. De werkelijkheid was net even anders en we kregen een serieuze brok grunge met heavy rock invloeden. Het was misschien een vreemde eend in de bijt van Meensel blues maar het feit dat dit een soort afscheidsoptreden was zorgde toch voor heel wat publieke belangstelling……..of lag de wulpse zangeres daarvan aan de oorzaak? In elk geval stond hier een band die had nagedacht over de stuk voor stuk eigen songs, elk accent zat op het juiste moment. Solo wisselden vlot met de hoge,soms wat schreeuwerige stem van Laura Groeseneken. Een 19 jarige dame die zeker beschikt over een paar knappe stembanden alleen moet ze wat meer ballen kweken om met het volk te communiceren maar dat komt zeker wel goed. En het mag zeker gezegd worden dat deze band naarmate hun optreden vooruit stuwde ook meer en meer konden rekenen op de respons van de die hard bluesfanaten. Er werd dan ook op hoog niveau gemusiceerd en dat kan een bluesliefhebber altijd waarderen.
Na dit jonge geweld was het tijd voor een adempauze en werden we meegesleurd richting Delta en de Mississippi door de ondertussen bij iedereen wel bekende Tim Lothar. Echter was hij ditmaal niet alleen gekomen maar had hij Peter Nande voor ons meegebracht. De verwachtingen waren dus hoog gespannen en werden al vanaf de eerste song ingewilligd. We weten dat Tim beschikt over een warme,soms ruwe maar echte bluesstem en de stem van Peter Nande past hier perfect bij. Voeg daar het knappe bluesharp werk bij en je krijgt de knappe combinatie die ervoor zorgt dat dit optreden geen enkel moment gaat vervelen. Er werd aan een hoog tempo gemusiceerd en ik zag een publiek dat tegen het podium geplakt stond, hun ogen zowat vastgepind op de lippen en handen van deze beide Denen die dit zeker wisten te waarderen. Nummers als “Slow Train”, “Poor boy” en “Slow Train” gingen erin als zoete broodjes. Voor velen, ondergetekende inclusief werd dit bestempeld als het hoogtepunt van Meensel 2011.
Maar er stond nog een band te wachten om het podium te betreden, de Limburgse Brough Superior’s en die staken stuk voor stuk netjes in maatpak. Aan presence en act was dus al zeker gedacht. Ik had al heel wat goed geoord van deze band maar ze nog nooit eerder aan het werk gezien, shame on me. Ze vlogen er volle bak in met enkele vlotte shuffle’s en dat klonk wel lekker al kreeg ik na 3 songs wel een déjà vu gevoel, het begon allemaal een beetje op elkaar te lijken. Elke song ging aan een razend tempo de deur uit en hier en daar ontbrak het toch aan wat gevoel. Zouden het de zenuwen zijn of gewoon een slechte dag, in elk geval ben ik er zeker van dat deze heren meer in petto hebben. Het sterke is dat ze beschikken over een klasse ritmesectie, 2 vlotte gitaristen en een zanger die ook overweg kan met de bluesharp. Ze hebben soms wat weg van The Bluesbrothers en dan spreek ik vooral over hun energieke,soms wat nerveuze act. Ondertussen waren we 20 minuten ver en was het al dik half 1 ’s nachts gepasseerd en voor ons tijd om rustig richting huis te rijden. Meensel blues 2011 was traditiegetrouw een gezellig festival met enkele verrassingen en nieuwkomers. En alleen al dat feit zorgt ervoor dat velen elk jaar weer afzakken naar Meensel. Wij van onze kant bedanken Rudi en alle medewerkers voor een geslaagde en aangename avond. Tot binnenkort mensen.

Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker

Hookrock Indoor 2011

Dat de persvoorstelling van het Hookrock festval om 19h was daar hadden wij ergens over gekeken blijkbaar. Gelukkig was Ronny zo vriendelijk geweest ons een persmap te bewaren
maar meer daarover later.Lighning Guy helemaal in zijne alleene. Zittend op een stoel vooraan met de dobro, dan weer eens met de lapsteel of spelend op de slidegitaar. En steeds, zoals we dit nu al tig maal hebben gezien, die ‘Colgate fluor’ brede smile op zijn gelaat. Welk weer het is, of het eten warm of koud is, regeringscrisis of niet………….als hij op het podium zijn ding mag doen hoor je hem nooit klagen, tenzij over de liefde die hem afkerig was of over het feit dat in Amerika het leven van een bluesmuzikant niet meer zo evident is. En deze fijne anekdotes worden netjes aangevuld met mooie muzikale songs.
Hierna was het tijd voor een primeur, de uit Zweden afkomstige Jacob & The Jackals, werden aangekondigd als zijnde bekend voor hun energieke liveshows. Dus er stond ons wat te wachten….. Ze vlogen erin met vlotte uptempo swingblues en eigen werk werd afgewisseld met gekende klassiekers als “Hello Josephine” en ‘Mumbo Jumbo”. Jacob beschikt over een paar goede stembanden maar het grootste talent schuilt toch in zijn vingers die met momenten knap over de gitaarhals dwarrelen. Regelmatig schakelt hij ook over op de slideguitar en dan verandert de muziekstijl ook enigszins richting George Thorogood. En natuurlijk, als je dicht tegen de Nederlandse grens zit dan krijg je op zulke songs enthousiaste reacties. Ik had wel de indruk dat halverwege de set alles een beetje in elkaar zakte en links en rechts hoorde ik een enkeling die zei “voor zulk een band moet je niet naar Zweden”. Maar ja, misschien hadden ze wat last van de lange autorit of was het wel te wijten aan de ietwat mindere geluidsinstallatie. Feit is wel dat ze naar het einde toe toch weer wisten te overtuigen en een bisnummer dan ook aan de orde was. Enkele songs die me zijn bij gebleven zijn “Wild About You Baby” en ‘Bayou side”.
Tussendoor mocht Lighnin’ Guy het publiek weer entertainen en warm houden en konden wij even een hapke en een klapke doen.
Omstreeks 23h was het dan tijd voor The Hexmen, wie hen in 2009 aan het werk zag op het festival weten wat er komt. Een vette brok nostalgie verweven in covers van o.a. Peter Green, Van Morrison & John Mayall en dit alles met zoveel energie gebracht dat de gehele zaal gewoon mee moet. Al na 2 songs moest ik het beamen, ze zijn gegroeid in hun songs, in hun act en dat maakt ze nog beter. Wel was er een muzikantenwissel geweest, de lieftallige bassiste Joan Bimson was vervangen door George White. Maar hij kon wel een stukske spelen en stilstaan was ook niet aan hem besteed. George aka The Hexman was in topvorm en wist zijn energie voluit te benutten om ook de andere bandleden te bezweren. Zo kregen we knappe gitaarsolo’s van David Woods en mooie partijen op de harp van George zelf. En zelfs de bassist en drummer mochten even hun ding doen. Het is misschien typisch op z’n Engels maar het kan wel bekoren. En het was dus helaas veel te vlug voorbij maar we treuren niet te lang want de affiche voor het zomerfestival klinkt veelbelovend.

Meer foto's: Lady Blue

Blueswalker