Binkom blues 2010

Het was alweer de 7de editie van Binkom Blues en naar gewoonte scheen de zon weer op het pleintje achter zaal Santro. Elk jaar weer zorgt de organisatie voor betere accommodatie en ook dit jaar was dat niet anders. Na een optreden in de zaal sta je niet buiten op straat of achter aan de toog maar kan je het gezellig maken op de binnenkoer. En dat is ook één van de pluspunten die ze daar in Binkom mooi benutten. Een ander pluspunt is de muzikale neus die ze daar hebben voor talent en één van die talenten mocht iets later dan voorzien het festival openen.
Ganashake moet ik waarschijnlijk aan niemand meer voorstellen, ze hebben sinds hun nog korte bestaan al duidelijk hun stempel gedrukt op de Belgische bluesscene. Het was dan ook niet verwonderlijk dat wanneer presentator Johan de band aankondigde de zaal stilaan vol liep. Ik had ze onlangs voor het eerst aan het werk gezien op (Ge)Varenwinkel en toen al konden deze 3, netjes in pak gestoken, heren mij met hun muziek bekoren. In Binkom kreeg ik de indruk dat ze net iets meer relaxt waren en hierdoor ook meer gedoseerd en gevarieerd voor de dag kwamen. Lekkere stevige blues werd met andere woorden regelmatig afgewisseld voor een slow blues en funky riffs. Ik heb me laten vertellen dat binnenkort kun eerste cd uitkomt en kan iedereen aanraden deze toch zeker eens te beluisteren en/of aan te schaffen.

Ganashake from Blues Walker on Vimeo.

De kop is eraf en voor het stuk schouders mogen, de uit Nederland afkomstige, Cuban Heels tekenen. Net voor dit festival kwam trouwens de boodschap dat dit één van hun laatste optredens was daar ze het bijltje erbij neer leggen. Dit was waarschijnlijk ook de reden dat vaste gitarist Rico Gerfen werd vervangen door Martin de Ruiter van T-99. Maar volgens mij heeft niemand dit echt gemerkt en ondergetekende was zelfs verbaasd van hoe knap Martin zich op zo’n korte tijd had eigen gemaakt in deze toch wel ietwat eigenzinnige band. Het was weer al enkele jaren geleden dat ik de mannen nog aan het werk zag maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat het net even steviger klonk dan anders. Het leek wel of er moest een hoop energie de deur uit alvorens de band afscheid kon nemen. Het is natuurlijk nooit plezierig een band te zien splitten maar regelmatig komen er dan ook weer nieuwe creaties en formaties tot stand en iets zegt me dat dit ook nu weer het geval gaat zijn. In elke geval was hun laatste optreden in België een mooi afscheidscadeau.

Cuban Heels from Blues Walker on Vimeo.

Van Nederland ging het richting Engeland en mocht een dame genaamd Connie Lush het podium onveilig maken met een hoop gegrom afgewisseld met songs voor de ladies. Het is al een hele tijd geleden dat ze nog in België aanwezig was en het mag duidelijk zijn dat ze toch nog heel wat trouwen fans heeft. Na wat zoekwerk online had ik mijn verwachtingen voor haar niet echt hoog gelegd maar daar kwam naarmate haar optreden vorderde serieus verandering in. Connie Lush is een dame die weet wat een publiek wil en dit dan ook keurig serveert. Ze staat daar niet gewoon haar ding te doen maar het enthousiasme druipt ervan af. En dat enthousiasme brengt ze niet enkel over op haar mede muzikanten maar tevens op het publiek dat aan haar lippen hangt. Enkele songs die me zijn bijgebleven zijn “Dog” en “Don’t Buy Me Flowers, Give Me The Money”. Maar ook de song “nobody’s Fault But Mine”, subliem gebracht met enkel ondersteuning van de drums, kon op heel wat applaus rekenen. Ik was ook onder de indruk van het slidewerk dat haar gitarist uit z’n mouw schudde en wat mij betreft mocht dat zeker meer gebeuren.

Connie Lush from Blues Walker on Vimeo.

Tijdens Nine Below Zero heb ik even de tijd genomen om een onderonsje te houden met Connie Lush. Wel kon ik achteraf lovende kritieken horen over het optreden van deze heren.
Helaas heb ik er weinig van kunnen mee pikken maar ik kan wel stellen dat hun optreden weer lekker vettig en rechttoe rechtaan was.

Nine Below Zero from Blues Walker on Vimeo.

Als afsluiter, een toetje dat zelfs de organisatie eerst niet had voorzien, mochten de altijd goedgeluimde heren van The Mofo Party Band het publiek klaarstomen voor de tocht huiswaarts. En wie deze band kent weet ondertussen ook dat er een feestje op til stond maar niemand die daar ook maar iets op tegen had. Natuurlijk kregen we veel songs van hun vorige cd’s maar ook enkele van de pas uitgekomen cd Low Down. Wat me wel onmiddellijk opviel was de wissel van de bassist, ditmaal geen contrabas maar een gewone elektrische 4 snaren basgitaar. Toch konden we ze weer aan het werk zien met de gimmick van jij speelt op mijn gitaar, ik op de jouwe. Ik kon m’n eigen niet betrappen op het feit dat ik een gevoel kreeg van heb het nu al 3 keer mogen zien en het nieuwe is eraf. Wat niet wil zeggen dat wat deze heren doen slecht is, verre van maar het verrassingseffect is eraf. Maar het is ook niet evident om telkens weer met nieuwe gimmicks voor de dag te komen en pers slot van rekening gaat het toch nog steeds om de muziek en die was van begint tot einde af en top. Als je als presentator dan roept om een resem lege drinkbekers dan mag je natuurlijk ook enkele halfvolle verwachten en van geluk spreken dat The Mofo Party Band ter hulp komt. Met andere woorden een strakke bisser genaamd “Too Late” zorgde ervoor dat het ook echt wel gedaan was met de 7de editie. Althans voor het bezoekende publiek want voor de organisatie en hun medewerkers was het nog ettelijke uren hard labeur om alles weer kraaknet achter te laten.

The Mofo Party Band from Blues Walker on Vimeo.

Chapeau is het enige wat me nog rest, chapeau voor wat jullie als kleine groep weer hebben verwezenlijkt. Wij waren alweer eens aangenaam verrast en kijken nu al een beetje vooruit naar september 2011. Maar eerst zeggen we tot rendez-vous op Blues @ The Attic.

The Mofo Party Band from Blues Walker on Vimeo.

Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

(Ge)Varenwinkel 2010, zaterdag

Ganashake mocht dag 2 openen en voor mij was het tevens de eerste keer dat ik deze band van eigen land aan het werk zag. Een trio dat z’n oor goed te luisteren heeft gelegd en niet alleen bij de blues maar ook bij de aanleunende genres. En die luistersessies heeft hun geen verloren tijd gekost maar ervoor gezorgd dat hun songs fris en toch herkenbaar klinken. Hier en daar hoorde ik Frank Zappa maar af en toe, als je voldoende fantasie had, zelfs Rush.
Ik wil nu zeker niet afgeven op onze noorderburen, die al jaren het stevigere werk hanteren, maar Ganashake is toch in mijn ogen het Belgische voorbeeld van hoe het wel moet. Chapeau heren, het klonk vettig maar mij kon het wel bekoren. See you a second time op Binkom Blues.

Ganashake from Blues Walker on Vimeo.

Enkele maanden terug mocht ik The Belgian Blues Legends voor het eerst aan het werk zien en horen en dat was me niet echt goed bevallen. Waar het toen leek op een routineklus was er ditmaal totaal geen sprake van routine maar werd er hoogstaand gemusiceerd door elke muzikant die op het podium stond. Marino was in topdoen maar zo ook Wilfried “Wuf” Maes, bassist René Stock, de gitarist, van wie ik de naam niet onthouden heb, en Big Dave. Diezelfde Big Dave waagde zich zelfs regelmatig aan enkele danspasjes en als het zijn beurt was om de band te leiden dan deed hij dat vol overtuiging. Dit was in zijn geheel klasse en waardig de naam Belgian Blues Legends te dragen !

Belgian Blues Legends from Blues Walker on Vimeo.

Watermelon Slim, netjes in pak en das ditmaal, mocht als eerste buitenlandse artiest fungeren op het hoofdpodium. Backstage hoorde ik links en rechts mensen luidop hopen dat hij niet teveel nieuw werk zou brengen en hun smeekbeden werden aanhoort want, weinig werk van z’n laatste CD maar meer het lekker vlotte bluezy werk en dat kon iedereen in het publiek goed pruimen. Natuurlijk had ik ook weer de nodige verhaaltjes te vertellen alleen is de man soms zo moeilijk te verstaan. Maar blijkbaar konden de meeste in de tent het wel begrijpen en je weet, blues heeft maar een half woord nodig om verstaan te worden.

Watermelon Slim from Blues Walker on Vimeo.

En dat zou nog meer duidelijk worden toen Rick Estrin & The Nightcats ‘on stage’ hun ding begonnen doen. Daspasjes en gimmicks zijn zo’n beetje hun handelsmerk maar hun muziek moet er niet onder lijden en dan mag het wat mij betreft allemaal.


De tandem Rick & Kid (Andersen) weten het publiek regelmatig in vervoering te nemen. En dat Kid een geweldig gitarist is hoef ik waarschijnlijk niemand meer te vertellen. Maar de hele band is een gesmeerde machine die nergens maar dan ook nergens een steekje laat vallen. Naar mijn bescheiden mening is dit één van de betere bluesbands uit de States op dit moment. De CD’s gingen nadien dan ook als zoete broodjes over de toonbank, “wrap it up” zullen de kopers wel gedacht hebben.

Rick Estrin & The Nightcats from Blues Walker on Vimeo.

Als je dan denkt we hebben het zowat gehad krijgen we nog een verrassing voorgeschoteld die luistert naar de naam Meena, op sleeptouw genomen door Shakura S’Aida. Nog vrij onbekend in ons kleine Belgenland maar daar kon na deze doortocht wel eens snel verandering in komen.
Want al snel stond de tent nog voller dan voorheen en geloof me, het was niet enkel vanwege haar vrouwelijke charmes. Niet enkel de songs werden knap gebracht maar ook haar manier van presence, de knappe gitaarsolo’s en het mooie Hammondwerk kon meer dan bekoren. En de laatblijvers mochten, als kers op de taart, nog genieten van een duet samen met Watermelon Slim.

Meena from Blues Walker on Vimeo.

Na een kleine 30 minuten was het dan tijd voor diva Shakura om de taak van publieksinpakster over te nemen. Een eerste ontmoeting met deze grote dame had ik enkele jaren terug op de nacht van de blues en sindsdien is ze toch altijd wat blijven hangen in mijn achterhoofd. Haar muziek is een mengeling van blues, soul en pop en ze brengt deze zo gedreven en vol passie dat je gewoon niet anders kan dan ervan genieten. Ze bespeelt niet enkel het mannelijke publiek maar heeft ook aandacht voor de vrouwen en voor hen presenteert de “Mr Right” van de band. Maar ook de song “Brown Sugar”, op haar lijf geschreven, krijgt heel wat reactie en zelfs een publiek dat luidkeels meezingt. Tussendoor nog even tonen dat ze ons landje ook volgt wat politiek betreft, niet dat dit echt nodig was want in de blues bestaan er geen klassen noch rassen.

Shakura S'Aida from Blues Walker on Vimeo.

Omstreeks 1:20h trokken we richting thuisfront, we hadden graag nog langer gebleven maar de leeftijd (lees vermoeidheid) begint toch ook al wat mee te spelen.


Wat de rootstent betreft, daar mochten Men Of Considerable Taste openen en we zagen al onmiddelijke een bekende nml. Big Pete. En als we Big Pete zien dan mogen we ook een beetje Lester Butler verwachten en inderdaad dat kregen we dan ook. Het was met momenten lekker stevig maar er werd toch ook voldoende ruimte voorzien voor de zachter aanpak en dat was zeker een positief gegeven.

M.O.C.T. from Blues Walker on Vimeo.

Als 2de mochten The Saddle Tramps uit Amerika hun ding doen en dat ding bestond uit stevige rock a billy en was persoonlijk niet zo mijn ding en ik heb dan ook even tijd genomen om wat te eten en even alles te laten bezinken.

The Saddle Tramps from Blues Walker on Vimeo.

Terwijl ik dit schrijf flitsen beelden van elke band weer door m’n hoofd maar ook beelden van een dankbaar publiek en beelden van de vele enthousiaste medewerkers. Zonder twijfel was deze 13de editie meer dan geslaagd te noemen en ik denk dat elke bezoeker het daarover met me eens is. Bedankt mensen van (Ge)Varenwinkel voor deze fijne muzikale tweedaagse.

Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker