BRBF 2009 (zondag)

Ik heb Lightnin’ Guy & zijn Mighty Gators al eens een festival weten afsluiten en nu mogen de dag 3 van hét festival openen. En ook al is het nog vrij vroeg op de middag, het mag gezegd dat er toch al héél wat volk in de tent aanwezig was. Volgens mij groeien deze jonge heren als kolen, muzikaal dan wel te verstaan hé. Alles zit netjes afgemeten in elkaar en hun zompige blues gaat er bij het aanwezig publiek in als zoete broodjes. Ain’t No Sunshine is al dikwijls gecovered maar de versie van deze gasten kan ik best pruimen, zo ook de interactie met het publiek. En als je op dit vroege uur het volk al zo mee krijgt mag je daar zeer dankbaar voor zijn, alleen ga dit dan niet nog eens 4 x proberen Guy want dan haakt het publiek natuurlijk wel af. M.a.w. misschien nog een beetje leren doseren maar verder zit het wel snor.

Dan over naar een man die toch ook al langzaam bij de veteranen mag worden genoemd, de momenteel in Frankrijk wonende Boo Boo Davis. Geen enkele keer is hij opgestaan van zijn glinsterende zitbak, iets wat ik niet van hem gewend ben. En meermaals gaf hij al roepend te kennen iedereen dankbaar te zijn, althans dat denk ik toch te hebben opgemaakt uit zijn geroep…Neen, ik heb de man al beter weten presteren, misschien was het voor hem nog net een beetje te vroeg of zaten de 7000 km op 1 week tijd er voor iets tussen.
Vreemde eend in de bijt dan was Roger McGuinn, eenzaam en alleen, gewapend met 2 gitaren en wat triestige planten. Planten die hij volgens mij in bijberoep verkoopt om een extra centje te verdienen (lees dit als een grapje). Al denk ik wel dat de man nog genoeg royalty’s opstrijkt van hits o.a. geschreven voor de roadmovie Easy Rider. Of van ‘Mr Tambourine Man’ en ‘Turn Turn’. Tijd om even tot de voedselketens te lopen en wat voedzaams binnen te duwen want het vervolg beloofd.
Derek Trucks liep backstage al wat rond te lopen en had er volgens mij zin in. Hoe stil en ingetogen de man op een podium staat is haast onbeschrijfelijk maar wat voor heerlijks hij uit zijn gitaar tovert is dat nog meer. En niet te vergeten te vermelden dat zijn band samen met hem meermaals tot het uiterste gaan. De hele show was een reeks van songs die één voor één werden opgebouwd tot een climax en elke climax werd door het publiek beantwoord met handen hoog in de lucht. Een eerste voltreffer op de zondag als je het mij vraagt en misschien iets te vroeg geprogrammeerd.
Het is niet velen gegeven om nog op 76 jarige leeftijd op het podium te staan, John Mayall draait er zijn hand niet voor om. Alleen volgende keer wel dadelijk je bluesharpjes mee brengen maar het is je vergeven. John Mayall mocht rekenen op een jonge begeleidingsband en deze heren liepen netjes in het gareel en braken daar uit waar Mayall het toeliet. Ik wil de band wel eens aan het werk zien met een even jonge frontman. Niet dat John teleurstelde, verre van en ook al speelde hij hier onlangs nog enkele keer in België, toch zag ik een publiek dat genoot met volle teugen.
De man die in de geschiedenisboeken van deze editie zal herinnert worden als ‘de man zonder aankondiging’ is Southside Johnny & The Asbury Jukes. Tijdens de 1ste 2 nummers zat de sound niet echt snor maar wat wil je met 4 blazers, een keyboardspeler, gitarist, bassist en hijzelf nog op de bluesharp. Met zulk een bezetting zou je toch opteren voor een eigen geluidstechnieker maar soit naar mate het optreden vorderde kwam het geluid ook beter tot z’n recht. En dan klinkt een band met blazers bij ondergetekende als muziek in zijn oren. Lekkere blues met een knipoog naar de soul en daar genoten samen met mij velen in het publiek van mee.
Als afsluiter koos de organisatie voor Jeff Beck, ooit de vervanger van Eric Clapton bij The Yardbirds. Voor mijn part hadden ze beter Eric Clapton gekozen want dit stelde weinig tot niets voor. We kregen een intro van zowat 3 songs die volgens mij ………. En zo kregen we nog eens enkele songs die alweer………… snap je? Ik ook niet. Maar er zullen wel een massa anderen zijn geweest die het wel snapten want de weide stond stampvol fans en enthousiastelingen. We hebben backstage nog langdurig nagekaart en zo kregen we toch nog een herkenbare song mee genaamd “Peter Gun”.
Als besluit : deze 25ste editie was zeker en vast geslaagd te noemen en een bevestiging van 25 jaar kings & legends en hopelijk het begin van een volgende 25 jaar. Even tellen, dan zal ik er 69 zijn en hopelijk mag ik dan weer schrijven over 50 jaar kings & legends.
Zeker en vast een dankwoord aan alle organisatoren en medewerkers, ze hebben hun best gedaan om klein en groot, publiek als artiest in de watten te leggen. En wat ondergetekende betreft is hen dat schitterend gelukt….See ya @ Peer……..the bluestown.

Blueswalker

Meer foto's : Lady Blue

BRBF 2009 (zaterdag)

De zaterdag werd geopend door een vreemde eend in de bijt afkomstig uit Schotland luisterend naar de naam Dave Arcari. De man staat eenzaam en alleen op het podium en brengt vooral zijn versie van traditionele bluessongs. Dat hij daarvoor niet alleen gebruik maakt van de gitaar en het kleinood bottleneck maar ook veelvoudig zijn tong in het spel gebruikt zal ondertussen wel door iedereen geweten zijn. Een muzikaal gehalte met toch wel wat grappige toevoegingen en niet enkel backstage spek voor menige bek.
In Ospel konden ze me niet echt bekoren en het lijkt wel of ze mijn boodschap aanhoord hebben want er was toch sprake van een lichte wijziging in de setlist van The Shiner Twins. Met als gevolg iets meer uptempo songs met hier en daar een funky knipoog en daar hou ik wel van. The Shiner Twins zijn een band die zeker weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt en dit nog meermaals zullen bewijzen in de toekomst.


Met hokie Joint mocht ik ook voor een 2de keer kennis maken en ik moet bekennen dat de verrassing van de 1ste keer nog niet is weggeëbd. Al vlug krijgen ze mij en ook het voltallig aanwezig publiek op de hand met hun vlotte,vettige en eigenzinnige blues. Openen deden ze met een song genaamd ‘apologise’, een perfecte openen die we binnenkort ook kunnen beluisteren op hun nieuwe CD. Maar natuurlijk kregen we ook veel songs te horen van hun goed aangehaalde debuut cd The Way It Goes…Sometimes. Een band waar we zeker in de nabije toekomst nog veel van gaan horen. Nadien hadden we een aangenaam gesprek met voornamelijk zanger Jojo Burgess.

De laatste tijd veelvoudig on the road in Europa en ook nog eens in de bluestempel van Peer mogen we oude rot Rod Piazza en zijn Honey aanschouwen. Al zo’n 20 jaar terend op dezelfde show maar nog steeds graag gezien en gehoord door de meeste. Ik vond het zeker een aangename verwelkoming dat Kirk Fletcher de gitaar hanteerde zodat er toch nog wat vernieuwend vuurwerk te horen was. Misschien heb ik ze de afgelopen jaren net een keer te veel aan het werk gezien maar daar maalde het publiek niet om, ze genoten met volle teugen van deze tot in de puntjes afgewerkte act.

Neen, geef me dan maar een aanstekelijk enthousiaste Lisa Haley en haar Zydekats. Al meteen vanaf song één verkondigde ze zin te hebben in een feestje tot in de vroege uren. En dat Lisa en haar kompanen weten hoe een feestje te bouwen hebben ze hier zeker laten zien. Een dame die zeker onder de “queens en legends” mag horen wat betreft de Cajun & Zydeco wereld. Niet alleen haar stem maar ook haar manier van viool spelen zorgden voor menig kippenvel moment. Nadien vertelde ze ons ook zeer blij te zijn dat ze nog eens aanwezig mocht zijn tijdens het BRBF en zeker tijdens deze jubilee editie. Ze hoopte alleen niet dat ze nog eens 25 jaar moet wachten voor een volgende keer en dat hopen wij samen met haar.

Op donderdag kondigde Radio Eén reeds aan dat meneer Bonamassa op de weide in Peer zou verschijnen met nog een extra gitaar………….nog één???? En wetende dat er zoveel klasse gitaristen zijn die meerdere shows afwerken met één gitaar. Maar ik moet zeggen, het heeft wel wat zo’n double neck gitaar en in bepaalde songs zal het zeker zijn functie hebben. Hij wordt wel eens de SRV van de 21ste eeuw genoemd en voor vele gitaristen zal hij zeker een inspiratiebron zijn. Ik vond zijn songs in elk geval zeer symfonisch en melodieus, niet echt neigend naar de blues maar wel met moment aangenaam in het gehoor klinken. Alleen zeer jammer, meneer vond het nodig 10 minuten vroeger te stoppen en geen bisnummer te brengen.

En het zijn net zulke kleine details waarop sommige fans gaan afhaken.
Terwijl links en rechts die fans hun ongenoegen aan het spuien waren werd “de stage” klaargemaakt voor de afsluiter van dag 2. Niet alleen de stage werd omgebouwd, ook het publiek vooraan kreeg een gedaantewisseling en dit alles voor niemand minder dan Steve Winwood. Veel te lang weggeweest van onze Belgische bodem en daar wilde de organisatie van Peer wel wat aan doen. En dus kreeg ook hij zijn plaats tussen de “Kings & Legends”, iets waar het grotendeel van het publiek hen meer dan dankbaar voor zal zijn. Natuurlijk volgde in sneltempo elke hit de revue en zag de handen dan ook meermaals zorgvuldig richting ‘sky’ reiken. Dag 2 is ondertussen geschiedenis maar we zullen er zeker nog regelmatig aan denken als een dag vol goede opgehaalde herinneringen.

Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue

BRBF 2009 (vrijdag)

Een editie vol koningen en legendes, daar zou deze jubileum editie voor staan of m.a.w. een soort van bevestiging van 25 jaar BRBF. Weinig tot geen verrassingen en daar hoorde ik links en rechts toch wel wat over klagen. Maar soit, we lopen vooruit op wat een mooi 3 daagse van Peer moet worden.
De aftrap geven, ja we herhalen het meermaals, is nooit echt fun maar somebody’s got to do it zoals ze zeggen.

En als je dan Moonshine Reunion heet dan weet menig één dat dit zorgt voor een aftrap met flair,enthousiasme en klasse. Vaste gitarist Wan moest helaas verstek laten maar men vond een waardige vervanger bij Steff Peire , een gitarist die ook door elk water kan zwemmen. En dat heeft hij deze afgelopen vrijdag nog eens mogen bewijzen samen met Clark Kenis, Joris Govers en Jorge. Al vanaf de eerste noten zat het snor en konden wij en het reeds voltallig aanwezig publiek genieten van echte Southern boogie en Hilbilly. Een meer dan waardige opener en ze misstonden zeker niet tussen al de kings & legends.
Wil je op een vroeg tijdstip Nederlands op je weide dan moet je een serieuze streep rock met een vleugje blues boeken. En daarvoor staat o.a. de band Wolfpin van gitarist Marcel Scherpenzeel garant. Not my cup a tea en dus tijd om even links en rechts dag te zeggen en de innerlijke mens te spijzen.

Wat dan weer wel meer m’n ding is en me kan bekoren is de, momenteel in Nederland wonende, Amerikaanse Dede Priest. Ondertussen de afgelopen jaren al op menig festival te zien en te horen geweest maar te Peer gepakt en gezakt met een resem nieuwe songs en zelfs hier en daar een eigenzinnige cover van Poppa Chubby. Vergezeld op gitaar door Richard van Bergen, samen met drummer Jody van Oijen de enige 2 mannen die tijdens deze 25 jarige editie 2 x het podium mogen betrede. Hij speelde zich dan ook netjes in de kijker maar dat kunnen we zeker ook zeggen van toetsenman Govert van der Kolm. En de stem van Dede, die blijft groeien en boeien al vond ik ze in Peer net iets te schel klinken.

Vorig jaar nog aan het werk gezien tijdens Duvel Blues maar dan wel met eigen band, te Peer aanwezig met de Seatsniffers band aangevuld met onze eigen Mr T. Mike Sanchez moest dan ook een beetje op safe spelen en kon niet echt uithalen zoals hij dat op Duvel Blues wel kon doen. Een Seatsniffers bende die perfect in teken van speelde en een T die sober zijn ding deed maar meer ook niet. Zeker niet slecht en als afsluiter een show waar velen nog een tijdje over zullen spreken. Ik miste wel de aanstekelijkheid en het enthousiasme dat hij je voorschotelt met eigen band.

Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue

Hookrock 2009

Een hele week Saharatemperaturen en voor de zaterdag gaven ze de afkoeling, Net als het Hookrock festival is. Gelukkig waren de weermannen vanuit het vierkante kastje ( binnenkort kunnen we dat ook al niet meer gebruiken ) er grandioos naast.

Wegens andere verplichtingen konden we helaas niet aanwezig zijn vanaf de aanvang en konden we nog net 2 songs meepikken van The Ghost Riders. Lekkere country en dansbaar voer voor de talrijk aanwezig linedancers was zeker hun countryversie van Jailhouse Rock. Een song trouwens van die andere, al wat langer overleden king of rock ’n roll, Elvis Presley.

Om stipt 17:30h mochten de heren van Chilly Willy, en nog een hoop woorden, het bluesgedeelte in gang stampen en dat deze mannen weten hoe zoiets moet gedaan worden hebben ze hier zeker bewezen. In een mum van tijd verhuisden de linedancers voor de bluesliefhebbers, deze kwamen vanuit alle hoeken en kieren tevoorschijn en ik dacht dat ze er nog niet waren. Hubbe en kornuiten waren in form en dat hebben ze daar in Diepenbeek geweten. Ook al was het op het podium onder die tent, zeker met al die spots, een graad of 35 de heren gaven van jetje en zagen er in een mum van tijd uit als doorzweette podiumbeesten.



Terug in de gelederen en met een hoop enthousiasme zie ik op bluesharp niemand minder dan Kris ‘Reverend Hotrod’ Rogiers. Er stond op het podium een band die kan teren op bijna 20 jaar ervaring en reputatie en het was dan ook een koud kunstje om die songs te brengen waarvoor het publiek plat gaat. Lekker grooven van begin tot einde en ze mochten er een eind aan breien van een extra 15 minuten wegens te laat komen van volgend artiest. Chilly Willy is zeker niet Silly en we mogen blij zijn zulk een band in ons kleine landje te hebben.

Jeff Zima was dus zoals jullie al konden lezen wat te laat maar had er wel zin in en dat liet hij al blijken backstage met wat gekke fratsen. Op het podium zit hij zowat vast gekluisterd aan zijn stoel en dat is wel wat jammer. Hij was voornamelijk in Diepenbeek om zijn nieuwste cd “Kidney Stew”, toch al weer zo’n 2 jaar oud, aan het publiek voor te stellen. Alleen had ik een klein vermoeden dat zijn aanstekelijk slidewerk en tussendoor fratsen wat te vroeg op de avond stonden geprogrammeerd. Of komt hij echt meer tot zijn recht tijdens een cluboptreden? Soit, ondanks de hitte bleven toch nog voldoende bezoekers onder de tent, al was het maar op te zien hoe deze man de slidegitaar hanteert. Of zou het kunnen dat ze stiekem probeerden te verstaan waar hij tussen de songs door zoal over brabbelde.

Een primeur, voor zowel het publiek als de organisatie, waren de uit Engeland afkomstige Hexmen. Zomaar van de grote snelweg genaamd internet geplukt werd me in het oor gefluisterd door de organisatie, wel heren en dames, jullie hebben een waar pluktalent. The Hexmen slaagde er in een mum van tijd in het publiek tot voor de hekken te krijgen en dit dankzij hun bluezy stijl met scherpe punkkantjes. Zanger en harmonicaspeler George Hexman kon je best vergelijken met onze eigen spring in het veld Sergio. Volgens mij heeft hij elke centimeter van het podium meer dan eenmaal benut en dit allemaal zonder zijn vest uit te spelen.

Maar ook gitarist David Woods, drummer Wayne Dangerous? net als bassiste Joan Bimson gingen meer dan eenmaal voluit. Stuk voor stuk werd de ene klassieker na de andere aan het publiek voorgeschoteld en dat publiek schrokte gretig van songs als “Treat Her Right” en “Looking For somebody” om daarna nog een dessert te verorberen in de songs “Wooly Bully”. Een eerste hoogtepunt en eentje wat volgens velen véél te kort duurde.

Dat King King hier op de affiche staat zal zeker niemand verbazen als ze weten dat dit het geesteskind is van niemand minder dan Alan Nimmo. Vorig jaar nog samen met zijn broer editie 2008 eervol afgesloten als The Nimmo Brothers en nu een ereplekje met zijn nieuwe project. Is King King anders dan The Nimmo Brothers? Je mag gerust zijn, daar waar de Nimmo broers eerder kozen voor het stevigere werk moet ik zeggen dat Alan liever de gevoelige snaar bespeeld. En vorig jaar was mij al opgevallen dat hij daar toch wel een zeer sterke troef mee in de hand heeft.

Geen tweede gitaar ditmaal maar een jonge kerel genaamd Bennet Holland (what’s in a name??) op keyboard en Hammondmodule. Misschien nog net iets te weinig eigen werk om een echt goede indruk te hebben maar toch ……wat mij betreft meer dan geslaagd, vooral dan door zijn versie van “Feels Like Rain” en “Old Love” toegewijd aan zijn broer.
Een wijs spreekwoord zegt dat je het beste moet bewaren tot het laatste en als je al heel wat goeds hebt weten voorbij komen dan moet de afsluiter straf spul zijn.

En straf spul daarvoor hadden Ivan en collega’s gezorgd met niemand minder dan R.J. Mischo. Een Amerikaan die niet alleen weet hoe de bluesharp te hanteren maar daarboven op ook nog beschikt over een paar stembanden om U tegen te zeggen. Netjes als een communiekantje zat hij al zo’n 30 minuten voor aanvang backstage te wachten op zijn moment. Proper gestoken in zwarte broek en witte vest mocht hij dan omstreeks 12:30h aan zijn ‘moment of glory’ beginnen. Ik heb menig bluesharpspeler in het publiek waargenomen met opengesperde ogen en soms zelfs opengesperde mond. En terecht, wat kan die man een stukje bluesharp spelen, van traditioneel tot de chromatische was niets hem vreemd.

Als begeleiding had hij enkele jonge gasten uit Italïe bij en ook zij kregen een moment van glory waarbij we konden zien en horen dat gitarist Donnie Romano ook goed weg kon met de slide op een houten dobro. Tot 5 minuten voor 2 hing het publiek aan het podium en genoot het met volle teugen van de ene na de andere song. En nog riepen ze voor encore en die encore kregen ze dan ook in nog maals een kleine 10 minuten bissen.
Ook zeker niet vergeten en met brio geslaagd waren de heren en dame van White Falcon, die tot 5 maal toe zorgden voor de pauzemuziek.

Hookrock 2009 zal de geschiedenis ingaan als de editie met niet 1, niet 2 maar 3 headliners, althans toch in mijn zwarte boekje. Als je me nu vraagt wie echt het beste was van de hele affiche dan moet ik jullie het antwoord schuldig blijven wegens het feit van geen keuze kunnen maken.
Wat ons betreft op naar een soortgelijke editie in 2010 !!!

Blueswalker

Meer foto's : Lady Blue