De ene mens is pas gelukkig als ze hem voor 6 maanden de ruimte inschieten, een ander is dan weer vol euforie omdat zijn ploeg de beker wint. Wij zijn dan weeral blij dat we richting Puurs mogen rijden en een namiddag en avond mogen genieten van klasse acts op het
Duvel Blues Festival. Toen we aankwamen konden we al dadelijk handjes schudden met de gust en zijn ega, beiden straalden al even hard als het zonnetje. We hebben ze helaas niet meer gezien op het einde maar ik ben er zeker van dan ze nog meer straalden als ervoor want editie 9 was eentje om vingers en duimen van af te likken.
Helaas door tot 3 maal toe in de file te hebben gestaan konden we maar 2 nummers meepikken van Scotch ‘n’ Soda. Ik ken Ilias al enkele jaren en heb hem ook al bezig gezien met menige band maar ik denk dat hij nu eindelijk zijn ding gevonden heeft. Wat ik hoorde was lekker vlot, stuwend en ging erin als zoete koek bij de aanwezigen. Helaas geen bis voor de eerste band maar ik kijk al uit naar een volgende ontmoeting met deze vier heren.
In de tiendenschuur was het dan tijd voor Tim Lothar maar aangezien hij later op de avond nog een keer de schuur zou laten vollopen hebben wij voor deel 2 geopteerd. Deze negende editie stond voor 75% in het teken van de gitaren, uitgezonderd de keyboard van Ilias en de bluesharp van Kim Wilson.
Wie goed overweg kan met dit zessnarige instrument is de uit Camden, Arkansas afkomstige Michael Burks. Na gewerkt te hebben als kapper, timmerman en mechanieker beslist hij toch terug te keren naar de gitaar die hij als 2 jarige voor het eerst mocht vasthouden. Dat hij zijn inspiratie zoekt en vindt bij bluesgrootheden als Albert en Freddie King en Albert Collins kan je regelmatig horen. Maar hij kan ook aardig overweg met het kleinnood genaamd de bottleneck en laat ik nu net daar een zwak voor hebben. Ook al hoor ik links en rechts dat hij al jaren dezelfde covers speelt en niet echt vernieuwd toch ben ik van oordeel dat hij de songs een eigen interpretatie geeft. Wat mij betreft mag hij zeker een keer meer ons land bezoeken, dit was een staaltje klasse gitarwerk.
Wat lekker begon en smaakte naar meer was de Amerikaan Rob Jungklas in een wat vreemde bezetting van drums, cello en de man zelf op gitaar en zang. Opzwepende drums doordrenkt met donkere celloklanken en daar bovenop de swampy gitaarnoten zorgden voor een duister sfeertje in de schuur. Toch kreeg ik na 3 songs de indruk dat ik het had gehoord en bleef ik wat op mijn honger zitten. Met zo’n bezetting moet er meer te doen zijn dacht ik zo bij mezelf en dit hoorde ik ook omstaanders tegen elkander vertellen. Maar de schuur bleef goed gevuld en dus zal ik waarschijnlijk zelf gewoon weer wat te veeleisend geweest zijn. Tja, dat krijg je als je jaar in jaar uit wordt verwend.
Exclusief voor België wist Gust de bluesdiva Diunna Greenleaf te boeken. Alleen al voor deze dame zou ik durven afzakken naar dit festival want, wie haar in Ecaussinnes zag vorig jaar zal het beamen, deze dame ademt, leeft en zingt de blues als geen ander. En al vanaf de eerste song zat de tent tot aan de nok gevuld en was het vuurwerk alom. Haar lange song als eerbetoon aan wijlen John “Boom Boom” Lee Hooker was dan ook als 2de song een schot in de roos. Door het feit dat gitarist John een snaar brak kregen we een extra lange versie maar niet 1 persoon in het publiek die daarover klaagde. Diunna bespeelde het publiek met haar imposante verschijning en haar vlotte sexy getinte humor. Maar toch vooral haar diepe warme en donkere stem was het die menig één, waaronder ondergetekende, in vervoering bracht. Songs die mij zijn bijgebleven zijn o.a. ‘Possession Over Judgement Day’ en ‘Backdoor Man’. En natuurlijk de afsluiter, geleend van Sly & The Family Stone, ‘If You Want Me To Stay’ maar dan in haar eigen aanstekelijke versie. ‘Yes yess Diunna, we want you to stay’ hoorde ik menig maal uit het publiek roepen. Even dacht ik samen met enkele andere collega’s hard op dat dit wel eens de top van dit festival kon zijn. 
Na zowat uitgeblust te zijn achtergelaten door de wervelende act van Diunna Greenleaf kwam de Deltablues van Tim Lothar als een aangename verwelkoming. Hij liet de Tiendenschuur dan ook voor een laatste keer die avond goed vol lopen. Als je het niet weet kan je onmogelijk zeggen dat deze jonge man eigelijk een drummer is, zoals hij gitaar speelt en zingt en gromt. Het lijkt wel of hij zelf jaren op de katoenvelden heeft gewerkt want elke song die hij brengt klinkt zo puur en recht uit het hart. Een waardig afsluiter voor de tiendenschuur was hij zeker en vast. 
In 2006 stonden ze nog op het BRBF te Peer en konden ze mij totaal niet bekoren vanwege de hard-rock uitvoering die ze zowat brachten van elke song die ik op hun cd als WOW ervaarde. Ik had dan ook geen al te hoge verwachtingen naar The Fabulous Thunderbirds alhoewel Kim Wilson toch met een heel andere bezetting kwam opdraven. Al vanaf de 1ste song moest ik mijn vermoedens opzij schuiven, The Fabulous Thunderbirds zijn terug, zij het alleen met boegbeeld Kim wilson en verder een heel jonge bezetting. Maar Kim heeft deze jonge garde toch wel zo gekneed dat ze weten waar The Fabulous Thunderbirds voor staan, nml. Swingende en stuwende blues brengen. Ik had even gedacht dat ze, aangezien hij nu toch in België woont, beroep zouden doen op Gene Taylor maar dat hebben ze toch niet gedaan en geloof me, hij werd geen seconde gemist. Lekker zoals de bluesharp van Kim Wilson werd afgewisseld door aangenaam gitaarwerk van zowel Johnny Moeller en Mike Keller. Natuurlijk kregen we een hele resem klassiekers voorgeschoteld zoals ‘My Babe’ en ook ‘tuff Enuff’. Dat Kim Wilson nog altijd bij de groten van de bluesharpspelers mag gerekend worden bewees hij even met een zowat 10 minuten durende song volledig in het teken van zijn kunstjes op dit kleinnood van de blues. En de tent, die zat nog net iets voller dan bij Diunna Greenleaf. We hebben het concert niet uitgekeken tot het einde maar zijn richting huis getrokken omstreeks 1:15h, kwestie van de uitstroom wat voor te zijn.
Gust en co, jullie hebben schitterend werk geleverd en voor een klasse affiche gezorgd. Wat ons betreft weer iets wat moeilijk te verbeteren of te evenaren valt voor editie 2010, tevens een jubilee. Maar wij kijken alvast uit naar deze editie, tot volgend jaar.
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue
Stipt half tien dan betrad Louis het podium voor enkele aankondigingen, waaronder de vermelding dat de Meulenberg toch door ging met optredens verzorgen, en om de aftrap van Jason Ricci aan te kondigen. Al meteen wordt erin gevlogen met een stevig uptempo song genaamd ‘Wake Country Stomp’, de meest geschikte song om het publiek te tonen waarvoor Jason Ricci staat nml stevige maar virtuose blues voorzien van regelmatige ritmewisselingen en tandems van hem en gitarist Shawn Starski. En geloof me, van deze gitarist gaan we in de toekomst nog heel wat horen. Niet voor niets werd hij vorig jaar al vermeld bij de 10 hottest new guitarplayers door het magazine Guitar Player. De stijl van Jason Ricci & New Blood is moeilijk te omschrijven maar er zitten heel wat invloeden uit alle muziekstijlen in. Vakkundig worden we via de blues rondgeleid naar de oude rock van Led Zeppelin en zo verder naar de meer modernere genres van tegenwoordig. Het aanstekelijke enthousiasme van deze jonge band zorgt ervoor dat elke song er bij het massaal opgekomen publiek ingaat als zoete broodjes.
Jason Ricci weet waarmee hij bezig is en geeft zich tijdens een optreden niet voor 100% maar 200% en deze ingesteldheid en drive kan je ook terugvinden bij de andere bandleden. En die andere bandleden krijgen meermaals de tijd om hun kunstjes aan het publiek te tonen wat resulteert in knappe baslijnen, strakke drumriffs en meermaals knap gesoleer van de gitarist. De song Broken toy, die zowat biografisch geschreven is, doet links en rechts toch de wenkbrauwen fronsen. Je hoort niet dagelijks iemand op het podium uitroepen dat hij nog een man nog een vrouw is, “to straight for faghets and to queer for the girls”. Maar het siert hem wel dat hij zich durft te outen. Ook knap was hoe hij een song van Lou Reed , ‘Walk On The Wild Side’ , had verwerkt in de eigen song ‘I’m A New Man’. Maar wat mij het meest verraste was dat hij een set gaf van 1h 40 minuten zonder veel rustposes en dan aankondigde even te gaan pauzeren om daarna terug te komen. Dit kon zowaar niemand geloven en dus riep men om biss maar neen hoor, geen bisnummer maar terug voor een 2de set.
Het feit dat we nog een werkdag voor de boeg hadden zorgde ervoor dat we helaas deel 2 hebben moeten missen. Maar wat ons betreft hebben wij een meer dan volwaardig concert gezien en gehoord, een concert met veel hoogtepunten en geen laagtepunten. Jason Ricci & New Blood hebben bewezen even groot te zijn op een klein podium als op een heuse stage.
