Ana Popovic @ Bierbeek Blues D'Up

Dan vertrek je al eens wat vroeger richting Bierbeek Blues d'Up met het gedacht gezellig wat te gaan eten na het interview met Ana Popovic en loopt alles zowaar in het honderd. Allereerst liep de soundcheck van Ana ruimschoots uit waardoor het interview wat diende ingekort te worden. Gelukkig zijn we professioneel genoeg om er de juiste vragen uit te halen. Maar soit, het gezellige etentje liep uit in meer dan één uur wachten op de mosselen au vin. En durf dan nog eens te zeggen dat ze daar aan de Waalse grens niet alles op hun gemak doen. Helaas moesten we door toedoen van derden dus een groot deel van de eerste set missen, volgende keer brengen we boterhammekes mee of toch maar proeven van de huisbereide paella van den Eddy?

De Borre zat goed vol toen we toekwamen en het was even een weg banen naar vooraan maar het lukte dan toch. We waren nog net op tijd om te genieten van Ana haar versie van The Hustler met een sublieme bassolo van de bassist. En zo was er dus al pauze toen we eigelijk nog maar net toekwamen, opvallend was wel dat het merendeel van het publiek niet het vaste publiek is dat je gewend bent te zien op andere bluesconcerten en festivals. Na zowat 15 minuten napraten over het laatst bezochte festival in Binkom mochten we weer naar binnen om te genieten van de 2de set van Ana en haar band. Ze begon subtiel met het akoestische gitaar maar die werd toch al snel weer omgeruild voor een roodkleurige Fender waarop Ana ons even demonstreerde hoe je slide speelt op zo’n gitaar. Aangezien Ana niet gewend is 2 lange sets te spelen mocht ook de keyboarspeler even zijn kunnen tonen al moet ik eerlijk bekennen dat hij lang niet kon tippen aan de bassist zijn solo. Dat Ana een fan is van o.a. Jimi Hendrix is algemeen geweten en dus zal het wel niemand verbaasd hebben dat ze ook het nummer ‘Burn Out’ even losjes uit haar mouw schudde. Het is geleden sinds december 2006 dat ik haar nog aan het werk heb gezien en ik moet bekennen dat ze sindsdien behoorlijk gegroeid is op muzikaal vlak want visueel blijft ze die ranke deerne van toen. Ana mag verder rekenen op een band die voortreffelijk weet waar ze naartoe wil met elke song en ze neemt dan ook regelmatig de tijd om deze bandleden in het daglicht te zetten. En volgens mij is het niemand opgevallen dat de man achter de drums er die avond voor een eerste keer bij was, chapeau daarvoor. Ik kan hier nog een ellenlange lijst van nummers die ten gehore kwamen opnoemen maar ik vrees dat weinigen daar een boodschap aan hebben dus ga ik daar ook niet aan beginnen. Feit is dat een overvolle zaal met volle teugen heeft genoten van elk nummer en de manier waarop Ana haar gitaar bepoteld. Johan en Co hebben zeker een schot in de roos geschoten met hun beslissing Ana Popovic naar Bierbeek te halen maar nu wordt het toch weer stilletjes tijd om te gaan brainstormen voor die andere bluesavond in Bierbeek en die zal volgend jaar plaatsvinden op 4 april. Noteer dus alvast allemaal die datum in jullie agenda mensen want ik ben er zeker van dat het weer een denderende affiche zal worden. Wij bedanken hen alvast voor een schitterend avondje Ana Popovic en voor hun gastvrijheid.



Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Binkom Bluesfestival 2008

Iets meer dan 5 jaar geleden kregen 2 goede vrienden ( Johan en Guy ) tijdens een concertbezoek het idee om een festival in te richten. En zo ontstond het Binkom Bluesfestival waarvan we dit jaar dus een eerste jubileum mogen vieren, nml hun 5de editie. 4 kaarsjes stonden er de taart van deze editie en elk kaarsje kreeg een minimum een uur de tijd om te branden al was er hier en daar een kaarsje dat wat heftiger brandde dan het andere.
Om 18h mochten de jongens van The Belbouchos het eerste kaarsje ontsteken na een openingsreden van Johan en zijn jongste kornuit ( die ook een beetje aan de oorsprong ligt van dit festival ). Ik heb The Belbouchos nu al 3 maal aan het werk mogen zien en telkens was het een gedaantewissel wat me de indruk geeft dat deze band nog volop zoekende is naar een identiteit. Niet te lang zoeken heren want op den duur weet het publiek niet meer wat te verwachten. Afgelopen zaterdag kregen we een Belboucho die meer grasduinde in de richting van garage - en grungeblues en een potige doch bij wijlen inspiratieloze set neerzette. Het is nooit makkelijk om als opener de bühne op te moeten maar als je de luxe krijgt om dan al voor een halfvolle zaal te mogen aantreden dan zou je als band toch beter er een lap op geven. Helaas kreeg ik eerder de indruk dat het enthousiasme wat zoek was tijdens hun optreden.

Dat enthousiasme ontbrak totaal niet bij “Sir” Oliver & His Bluesdistillery. Al van bij de eerste noten vlogen zij erin ook al hadden ze ettelijke 100 km achter de kiezen zitten en moesten ze nadien die kilometers nog eens verorberen. Volgens mij waren er onder de aanwezigen velen die vorig jaar deze man en band aan het werk zagen tijdens Pjereblues te Vilvoorde. De man en band is niet veel te zien in de Benelux en dat is eigelijk jammer want hier is pure klasse aan het werk. Oliver ( Mally ) is niet alleen een goed gitarist maar tevens een meer dan begenadigd songwriter en vocalist. Zaal Santro barstte dan ook een eerste keer zowat letterlijk uit zijn voegen en het voltallig opgekomen publiek genoot met volle teugen van songs als ‘Hoochie Mama’ , ‘You Can’t Beat The Devil’ en ‘Fallen Angel’. Links en rechts een knipoog naar humor en droge satire maar bovenal energieke ritmes aangevuld met mooie gitaarsolo’s en keyboardsolo’s maken deel uit van de show. Nadien hadden we nog een aangenaam gesprek met de man.


Hierna was het tijd voor The Mississippi Mudsharks, die speciaal voor dit festival hun Europese tournee wat vervroegd hadden. Voor wie deze band niet kent is het misschien even wennen aan hun powerfull en energieke bluesrock, die ze zelf omschrijven als greasy punk. Hun sound staat als een muur en elke song wordt gebracht alsof hun leven ervan afhangt. Zowel Scott Blinn (vocals & gitaar ) als Eric Von Herzen ( bluesharp ) nemen om beurten het sologedeelte voor hun rekening geruggensteund door Greg Willis ( basgitaar ) en Tom Essa ( drums). Helaas had ik niet de mogelijkheid om voluit te kunnen genieten van hun show maar wat ik op de achtergrond hoorde klonk wervelend.


Omstreeks 23:30h was het dan de beurt aan een man die jaren geleden ontdekt werd door George Thorogood, niemand minder dan Jim Suhler & Monkey Beat. Dat de man al jaren niet meer de “sideman” is van voorgaande Thorogood wilde hij ons toch nog even duidelijk maken. Wat mij betreft is hij intussen tijd gegroeid tot een fenomeen dat ver boven Thorogood uitsteekt zonder dat ik hiermee afbreuk wil doen aan zijn ontdekker. We kregen natuurlijk enkele songs van zijn laatst verschenen CD Tijuana Bible maar ook volop werk uit vroeger verschenen CD’s. Regelmatig flirtte Jim met het verhoog dat voor het podium aanwezig was en ook kregen we mooie duels tussen hem en keyboarspeler Shawn Phares. In allerijl had men nog beroep moeten doen op drummer Kenny Kramme ( Joe Bonamassa ) voor deze tournee maar die bleek ondertussen al meer dan goed ingespeeld. Songs die me zijn bijgebleven zijn o.a. ‘Bones In The Closet’ , ‘Every Dog Has It’s Day’ en de bisser ‘Restless Soul/ Bullfrog Blues’ waarvan de versie van Jim Suhler in mijn ogen 10 keer beter is dan het origineel van Rory Galaghar. Maar wat me vooral is bijgebleven is het feit dat hier een band stond die zich niet voor 100 maar 300% gaf. Zelfs als na een 2de bisser de geluidsman beslist een ceedeetje op te zetten komt Jim Suhler terug en een kort maar krachtig “Shut down that music” kon op de volle response rekenen van een overenthousiast publiek. Respect man !!!!!


Binkom Bluesfestival 2008 Zit erop omstreeks 1:30h en was er eentje om vingers en duimen van af te likken. Moest ik een top 3 maken van alle festivals tot nog toe dit jaar dan hoorde dit er zeker bij!! De heren Guy & Johan samen met lieftallig vrouwtje Anika hebben bij velen weer een diepe indruk achter gelaten, niet alleen door het feit dat ze telkens weer een heel jaar bezig zijn met deze avond op poten te zetten maar ook door hun kennis van goede bands boeken. Ondertussen hebben ze ook de steun gekregen van een 4de stuwende kracht in de persoon Pirre. Genoeg energie en wijsheid volgens mij voor een volgende editie. Wij bedanken nogmaals de organisatie en alle medewerkers voor hun hartelijk ontvangst en aanstekelijk enthousiasme. Tot volgend jaar allemaal.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker.

PajotBlues 2008

Na een deel van de gordel ( die vandaag, zondag plaats vindt ) te hebben afgelegd met de wagen komen we aan in het dorpje Galmaarden alwaar de 11de editie van Pajotblues zal doorgaan. Onderweg heb ik nog eens kunnen constateren in wat voor een mooi land we toch leven, net buiten de grijze stad Brussel kun je al zoveel genieten van mooie natuur en landelijke wegen. Maar waarschijnlijk lezen jullie dit verslag niet om die reden dus zullen we maar over gaan tot de orde van de dag.
Eigelijk zouden de Pine Box Boys dit festival openen maar om één of andere reden is dit niet kunnen doorgaan. Ter vervanging vond de organisatie een band genaamd Funkbooster & The Bluesateers (B) geschikt om als vervanger te fungeren. Een hele ommezwaai, van ruige country blues naar meer funk blues met Latino invloeden. De band opende met een lang muzikaal nummer waarbij elke solist, saxofoon, piano en gitaar, zijn kunnen mocht bewijzen. Als je weet dat menig muzikant in deze band ook nog actief is in andere projecten tot zelfs de Laatste Show band dan weet je dat hier klasse op het podium staat. Tijdens de 2de song, de titel blijf ik jullie schuldig, kregen we nog een 6de persoon te zien op het podium, een soort Latino-achtige gast die wat kreetjes door de microfoon gooide en ook even een poging tot rappen uit zijn strot kneep. Voeg daarbij nog wat Latino danspasjes en ik waande me zo op de Antilliaanse feesten. Sorry maar voor mij bracht deze 6de persoon geen meerwaarde aan deze band en samen met mij dacht menig bezoeker hetzelfde.


Gelukkig werd er uit een puur bluesvat getapt tijdens het intieme optreden van Karen Caroll (USA). Intiem want de dame deelde het podium enkel met haar akoestische gitaar en een pianist, meer is er niet nodig om een klein uurtje deltablues te brengen. We kregen mooie songs te horen en ook veelvuldig klassiekers als ‘My Babe’ en ‘Sweet Home Chicago’. Ook bijgebleven is de song ‘Pittsburgh Blues’, een song die al zo’n 5 generaties in de familie van Karen Caroll wordt gezongen. Het was een sober en gevoelige slowblues die me wel kon bekoren. Karen bespeelde het publiek vocaal als instrumentaal en ook haar pianist Jan Fischer mocht regelmatig wat werk tonen op de toetsen. Helaas zoals zo dikwijls op een festival gaat veel intimiteit van zulk een act verloren door het geroezemoes van het publiek.


Die stonden waarschijnlijk meer te wachten op gitaarvirtuoos Jimmy Thackery. Want al tijdens de soundcheck van deze man begaf het publiek zich van de kleine tent naar de zaal. De man had geen aankondiging nodig en wilde er na ‘Bullfrog Blues’ als soundcheck meteen invliegen. Al meteen viel me op dat bassist Mark “Bumpy” Rhodes regelmatig aanwijzingen moest geven aan drummer Russ Wilson. Achteraf zou blijken dat deze pas weer tot de band is toegetreden na een periode van 18 jaar te zijn weg geweest. Dat Thackery niet graag zingt en liever gitaar speelt mag wel duidelijk zijn, de microfoon staat er enkel om af en toe een nummer aan te kondigen of zijn bandleden voor te stellen. Gelukkig kan de drummer wel een aardig stukje zingen en dat bewijst hij in o.a. het nummer ‘She Moves Me’. Verder krijgen we natuurlijk veel gitaarwerk en het meeste daarvan situeert zich niet in het bluesmilieu, titels als ‘No Particular Place To Go’ en het eeuwenoude ‘Apache’ van The Shadows kunnen dat beamen. Dan krijg ik plots het idee een smartlap te horen die thuis hoort bij Laura Lynn, althans de gitaarmelodie zou op deze dame haar lijf geschreven staan. “Play The Blues” roept iemand vooraan in het publiek door de microfoon maar daar heeft Thackery gaan boodschap aan, hij gaat gewoon verder op zijn elan. Als afsluiter krijgen we nog even het Amerikaans volkslied in de protestversie van Jimy Hendix en daarmee mogen jullie het doen zal Thackery gedacht hebben.


Op het zijpodium mocht de Belgische band Scent Of A Woman zowel voor als na elke band een staaltje van hun kunnen tonen. Ik had vocaal veel verwacht van deze band aangezien frontvrouw Ann Van Canegem tot al heel wat op haar palmares had. Bewegen deed ze volop met telkens een soort van zelfde heupslide maar vocaal kreeg ik er geen kippenvel van, dat kreeg ik wel toen de bassiste de song ‘The Blues Is Allright’ zong. Op basgitaar kon deze mooi blonde ook al bekoren en haar partner in crime achter de drums deelde daarin mee. Gunther Callewaert toonde regelmatig zijn kunnen op klavier en Hammond en ook gitarist Chris Van Haeverbeke haalde heel wat uit gitaar en 10talle pedaaltjes. Songs die me zijn bijgebleven zijn o.a. ‘Summertime’ en ‘People Of Sixteen’. Maar er is nog werk aan de winkel dames en heren.


De 11de editie van Pajotblues stond zeker nog in de schaduw van hun vorig jaar gevierde jubileum en kon niet rekenen op een massaal gevulde zaal. De affiche was dan ook niet zo vanzelfsprekend maar getuigd wel van een organisatie die lef heeft om anders te programmeren dan menig ander festival. Dus zou ik zeggen zeker voort doen heren en dames.
Meer foto's: Lady Blue

Blueswalker.

(Ge)Varenwinkel 2008

Vorig jaar rond deze tijd hadden de heren organisatoren van het (Ge)Varenwinkel bluesfestival ons nog duchtig bij ons pietje. Ze wilden ons persé doen geloven dat het toen hun laatste editie was, gelukkig kruipt het bloed waar het niet gaan kan en heeft Bruno toch enkele nieuwe medewerkers kunnen vinden die bereid zijn om het vuur brandende te houden. En zodoende mag ik hier op zondagavond al schrijvend nagenieten van de helaas weer voorbije editie. Her weer zat in elk geval mee, misschien wel een beetje te goed mee want volgens mij kozen er ook velen voor een weekend uitstap richting kust. Hierdoor leek de opkomt wat minder dan afgelopen jaar maar kunnen we toch spreken van een ruime opkomst, de die hards blijven er gelukkig toch voor gaan. Op de eerste dag kregen ik zowat een deja vu, alle 3 bands hadden dan ook het podium mogen betreden op het BRBF te Peer afgelopen jaar. Bewust zo gepland ? Dat denk ik niet. Jim cofey was al bezig toen we de wagen parkeerden en we konden wel al vaststellen dat het luid klonk. We hebben nog zo’n 20 minuten kunnen meepikken van hun optreden en ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat hun show stukken beter was dan wat ze in Peer brachten, en daar konden deze heren mij al bekoren. Eén nummer blijft elke keer weer een aantal dagen door mijn hoofd spoken nml. ‘She’s So Guilty’. Maar elke song van Jim Cofey is er eentje vol vuur, passie en ambiance, gaan zij de leegte opvullen die ontstaan is met het wegvallen van Last Call?


De volgende band die als een trein doorheen de tent van Varenwinkel walste was de uit Nederlands Limburg afkomstige Electrophonics. De temperatuur steeg nog enkele graden in de tent tijdens hun optreden, ook al was de zon al even ondergegaan. We kregen natuurlijk weer swing en dansbare nummers te horen en ook weer enkele nieuwe songs die op hun, eind dit jaar te verschijnen, nieuwe cd zullen pronken. Of ze nu met 4 blazers op het podium staan of met 2, toch weten ze telkens weer die big band sound te creëren en ohh wat hou ik daar toch van. Blijven doen waar jullie mee bezig zijn mannen en dan zal ik nog regelmatig jullie swingtrain opstappen.


Als afsluiter van dag 1 had men gekozen voor een Deense band die nog volop in opmars is in Europa, het was hun 2de optreden op Belgische bodem na Peer. En ik ben er zeker van dat men Thorborn Risager nog veel gaat zien in België en omstreken. Ook hier een band met 2 blazers in de regionen en toch tappen ze uit een ander soort vaatje dan The Electrophonics. Maar hun vaatje mag er zeker ook wezen, blues met soul,funk en swing en een frontman die perfect weet hoe een publiek dat al opgewarmd was toch op temperatuur te houden. Eigen nummers zoals ‘Can’t Get Enough’ en ‘In A Little Piece Of Mind’ worden vakkundig afgewisseld met klasbakcovers zoals o.a. ‘Ain’t Nobody’s Bussiness’ en ‘Let The Good Times Roll’. Hun sologitarist heeft weinig uitstraling maar wat er uit zijn vingers de gitaar bereikt maakt dat geheel goed. Dag 1 was voor ons in elk geval meer dan geslaagd.




Onze allereigen Rusty Roots kregen de eer om dag 2 te openen. Daar waar het publiek nog wat last had van een saturdaymorning bluesgevoel kon je geen morgen-gevoel ontwaren bij de jonge bende van Rusty Roots. Het was dan ook al 14h beste mensen, hoewel voor velen, volgens mij, het daglicht pas was beginnen schijnen. We kregen natuurlijk vele songs van hun laatste CD Electrified te horen waarvan enkele titels ( ‘Can you Dig It’ en ‘Two Timing woman’ ) toch zijn blijven hangen. Het is toch al iets meer dan een jaar geleden dat ik de heren nog aan het werk zag en wat zijn ze verdorie gegroeid. Een nieuwe stijl die dicht bij de soul aanleunt is volgens mij geen slechte keuze. De stem van Mr BeeJee, welke in een vorig leven nog de buhne betrad als Elvisimitator, komt in deze stijl zeker tot zijn recht. Maar gelukkig laten ze de oudere nummers niet links liggen en mogen we toch ook nog genieten van een nummer als ‘She’s So Fine’. Verder ook chapeau voor bassist Body die zowel op de elektrische bas als op de staande kast zijn ding perfect deed, terwijl hij eigelijk een weekendje kust had gepland. Je moet het maar doen, even op en af komen, dat is pas liefde voor de muziek.


Hierna was het tijd voor een boom van een kerel om het podium in Varenwinkel te betreden, een man die zeker meer bekendheid verdiend in de Benelux. Eugene “Hideaway” Bridges wijdt dan ook al zo’n 41 jaar van zijn leven aan het maken van goede muziek, zowel solo als met een band. Hier trad hij aan met een Nederlandse begeleidingsband en dat kon je toch af en toe merken aan zijn blikken en tekens. Ik heb deze man al 3 maal mogen aan het werk zien in 2 jaar en nog steeds kan hij mij bekoren van de eerste tot de laatste noot. Niet alleen zijn gitaarspel is om duimen en vingers van af te likken, zijn zang die sterk doet denken aan Sam Cooke en BB King gaat ook regelmatig door merg en been. Maar ook zijn keuze van nummers, die een mengeling van blues, soul en funk zijn, laten horen dat dit een man is die kwaliteit ten over heeft.


Tijdens het optreden van de Rhythm & Blues Explosion feat. Alex Schultz, Sax Gordon en Raphael Wressnig hebben we even de tijd genomen om wat voedsel tot ons te nemen. Een schamele friet stoofvlees voor 6 euro maar we klagen niet want het was voor een goed doel. Ondertussen hebben we toch kunnen luisteren naar het jazzy repertoire van dit drietal, een repertoire dat veelvoudig gepaard ging met de saxklanken van Sax Gordon. Wat kan die man een stuk blazen zeg. Maar ook Alex Schultz weet zeker zijn gitaar te benutten om weerwerk te bieden aan al die saxuele tonen. Enige die volgens mij een beetje in de kou bleef staan en vergeten werd was het Hammondwonder Raphael Wressnig, jammer eigelijk want deze gast heeft zeker ook heel wat in zijn mars.


Hierna was het nog tijd voor 2 bands van hoog kaliber en de 1ste was niemand minder dan John Primer & The Real Deal Bluesband. Voor wie deze man niet kent wil ik even meegeven dat hij met zijn repertoire voornamelijk echte pure Chicagoblues brengt. En daar is helemaal niets mis mee, ook al heb je het allemaal al tig keer gehoord toch weten hij en zijn band de aandacht van het publiek vast te houden. Zij het soms met een cover als ‘Stand By Me’ of zelfs een nummer van Zz Top nml ‘Sharp Dressed Man’ gezongen door de bassist die trouwens ook een aangename stem bezit. Verder mocht ook de bluesharpspeler even de gitaar omhangen en een nummer brengen, zowel vocaal als op gitaar kon hij mij bekoren. O.k. het mag dan geen Muddy Waters zijn zoals het gitaarwerk van John Primer maar het klinkt toch lekker bluezy.



En dan rest er ons nog de in België zeker geen bekende band James “Super Chikan” Johnson & The Fighting Cocks. Onbekend zijn ze nu zeker niet meer voor het aanwezige publiek dat met volle teugen genoot van alle trucken die de band uit hun hoeden toverde. De man zelfs speelt op gitaren die hij fabriceert van sigarendozen en zelfs oude ventilatoren maar zijn speeltjes klinken als de duurste Fenders en Gibsons samen, en dan te bedenken dat velen massa’s euro’s uitgeven voor zo’n speelgoed. Dan de muziek, die kun je het best omschrijven als aangename partyblues met toch hier en daar ruimte voor de wat meer gevoelige snaar. Geen enkel moment heeft deze band verveelt en ik ben er zeker van dat velen het met mij hierover eens zijn. Ik hoop dan ook dat er organisatoren zijn die dit magische ensemble snel weer naar België willen halen




Er was natuurlijk ook nog de Rootstown tent maar hopelijk kunnen jullie mij vergeven dat ik daar niet ben geweest. Ik heb wel van veel omstaanders mogen horen dat zowel Roland & Gene Taylor, The Legendary Johnny Trash als Les Chats Cadiens hier een prima show hebben gegeven.
Heren organisatoren, jullie hebben weer even getoond dat een festival ook meer dan geslaagd kan zijn zonder echt klinkende namen te boeken. We hadden eigelijk niet anders verwacht en verwachten ook niet anders voor de 12de editie, het weekend staat al weer dik aangekruist in onze agenda van 2009.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker